LOGINShare
EPILOGUE
Last Updated:
2021-09-06 14:16:21FIVE YEARS LATER...
"MOMMY! DADDY!"
Hinahanap ko si Kyre dito sa Mall, andito lang siya kanina. Palibhasa ayaw pumasok sa watson. Kaya naman iniwan ko siya dito. Pero saan naman siya pumunta?
"M-mommy!! D-Daddy!!" Napahinto ako ng madaanan ko ang isang batang babae na naiyak sa gilid ng watson.
"Hey? What happened?" tanong kosa bata at umupo para magkapantay kami.
"Hindi ko po makita si Daddy." Nagulat ako dahil nakakaintindi pala siya ng tagalog. Well, nasa Pilipinas pala ako.Mukha naman kasi siyang mayaman. Kaya for sure englishera siya.
"What's your name?" tanong ko sa kaniya.
Tumingin pa siya na para bang natatakot.
"Don't be scared. I will help you to find your mommy," nakangiting sabi ko.
"I'm Jariah, ate..." sabi niya pa.
"I'm Erin..."
Ngumiti ako, naalala ko yung pangalan na yan. Yan din yung pangalan na gusto ni Syd sa magiging anak namin.
Pumunta kami sa guard para sana ipa-announce na andito siya. Maya-maya lang ay in-announce naman iyon ng isang babae. Naghintay lang kami ng ilang minuto bago ko narinig ang isang boses ng lalaki sa likod ko.
"Jariah! baby!"
Para akong binuhusan sa narinig ko. Hindi ako pwedeng magkamali, boses iyon ni Syd. Kinakabahan ako. Hindi ko alam kung bakit.
"Daddy!" Lumapit sa kaniya ang batang babae.
"You're safe! Thank you!" sigaw pa ni Syd.
Hindi ko alam kung haharap ba ako o maglalakad na lang palayo. Matagal ko na itong pinaghanadaan. Kung sakaling makikita ko sila dito sa Pinas.
"Baby! Gad! You're safe!"
Maya-maya ay narinig ko ang boses ng isang babae, I know her. Si Nadia iyon.
"Daddy, Mommy, ate ganda help me," sabi niya pa.
"Miss? Thank you for saving my daughter," sabi ni Syd.
Dahan-dahan akong lumingon. At nakita ko ang mukha nila na nagulat na rin. Nanatili akong nakangiti sa kanila.
"E-Erin..." sambit ni Syd sa akin habang hindi siya makapaniwala.
Ngumiti ako sa kanila. At muling humarap kay Jariah.
"Be a good girl okay?" sabi ko sa kaniya. Tumango lang naman siya.
"Erin!" napalingon naman ako nang tawagin ako ni Kyre.
Lumapit siya sa akin at napatingin rin siya kina Syd.
"Salamat..." sabi ni Syd.
"We have to go. Nice to see you again," sabi ko sa kanila, lumingon ako saglit kay Syd at tinitigan siya bago ako tuluyang lumakad palayo.
Nang makalayo, ay muli akong lumingon. Nakatalikod silang tatlo sa akin, karga ni Syd si Jariah. Habang naka-holding hands naman si Nadia at Syd. They look happy family.
Eight years ago, mula nang bumuo kami ng pangarap ni Syd.
It was six long years past when I chose to leave and tried to accept everything. Six years had past when I tried to forget everything and move on, and it's been six years when I got tired and give up on him.
And now? He already built his own family. Nabuo na niya ang pangarap namin sa ibang babae. And I'm happy for him. Dahil nahanap na niya kung saan siya sasaya. At kina Jariah at Nadia iyon. Sa mag-ina niya.
"Let's go?" Nagbalik ako sa reyalidad nang magsalita si Kyre.
Ngumiti lang ako bago ako kumapit sa braso niya. Mas pinili kong piliin kung anong sa tingin ko ang tama. Ang makakabuti sa bagong pamilya niya.
Hindi ko siya pwedeng habang buhay hawakan. Hindi lahat ng gusto ko ay pwede kong gawin. Dahil kahit may kalayaan tayo, hindi mo pa rin pwedeng magawa lalo na kung hindi talaga kayo para sa isa't-isa.
Napangiti na lang ako. Im happy with my life now. Masakit man ang nakaraan ko, hindi pa rin ako pinabayaan ng diyos. Binigyan niya ako ng chance para maging masaya.
Im contented on what I have and that's enough.
Latest chapter
A WIFE'S BURDEN EPILOGUE
FIVE YEARS LATER..."MOMMY! DADDY!"Hinahanap ko si Kyre dito sa Mall, andito lang siya kanina. Palibhasa ayaw pumasok sa watson. Kaya naman iniwan ko siya dito. Pero saan naman siya pumunta?"M-mommy!! D-Daddy!!" Napahinto ako ng madaanan ko ang isang batang babae na naiyak sa gilid ng watson."Hey? What happened?" tanong kosa bata at umupo para magkapantay kami."Hindi ko po makita si Daddy." Nagulat ako dahil nakakaintindi pala siya ng tagalog. Well, nasa Pilipinas pala ako.Mukha naman kasi siyang mayaman. Kaya for sure englishera siya."What's your name?" tanong ko sa kaniya.Tumingin pa siya na para bang natatakot."Don't be scared. I will help you to find your mommy," nakangiting sabi ko."I'm Jariah, ate..." sabi niya pa."I'm Erin..."N
A WIFE'S BURDEN CHAPTER 30
ERIN'S POV"Giiirrll! Syet! Nagpakita ka rin!" sigaw ni Sab sa akin.Ngumiti lang ako sa kaniya."Kamusta? Hindi ka nagparamdam! Nakakainis ka!Halos mabaliw na ko kakaisip kung asan kang lupalop ng universe nagtago!" sabi niya pa."Sira ka!" natatawang sabi ko. Tumigil naman siya at tumingin sa akin. Tinaasan ko siya ng kilay."May sakit ka ba? At tumatawa ka?" sabi niya."Ewan ko sayo!" sabi ko bago siya tinarayan."Seryoso ka talaga? Natawa ka na?" Para pa rin siyang may sayad na chi-ne-check ako."Gusto mo magkasakit, Sab?" tanong ko sa kaniya."Nagtatanong lang naman eh, kasi isang himala na natawa ka ngayon," sabi niya sa akin.Sabagay, hindi ko siya masisisi kung makikita niya akong nakangiti ngayon. Samantalang panay iyak at sumbong ko sa kaniya noong huli naming pag-uu
A WIFE'S BURDEN CHAPTER 29
ERON'S POVMaaga akong gumising at nagluto for my sister. Last night, hindi ko siya nakausap. I decided to cooked for her breakfast."Ate?" I shout and knock on the door. I wait for almost a minute and shout again."Ate? It's me, Eron." But after a few minutes, walang Erin ang lumabas."ATE!" I shout again. And called Manang."Manang Yolly! Where's the key?! C'mon!" sigaw ko. Nakita ko si Manang na papaakyat papunta sa akin."Sir? Ano pong ginagawa niyo diyan?" she asked."Where's the key? Hindi ako binubuksan ng pinto ni ate, baka kung napano na siya!" sabi ko at pilit na binubuksan iyon."Sir, wala hong tao diyan." Napatingin ako sa kaniya."Kanina pa pong madaling araw umalis si Ma'am Erin. Kaya maaga konring nilinis at nilock yan," sabi niya."WHAT?! Where is s
A WIFE'S BURDEN CHAPTER 28
ERIN'S POVNanlalabo ang mata ko habang naglalakad sa madilim na daan. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Wala akong gana sa lahat. Parang kulang na lang ay tamarin na akong huminga.Sobrang bigat. Feel ko dala ko na ang buong universe sa bigat. Huminto ang paa ko at tumingin sa harap ko."Madame, Erin?!" sabi ni Manang sa akin.Inalalayan naman niya akong pumasok, humungad naman sa akin sa sala si Eron."Ate? Buti napari- Are you crying?" tanong niya nang mapansin ang mata ko."Can I stay here, tonight?" tanong ko. Hindi ko siya pinansin sa tanong niya."S-sure. But what happened?!" tanong niya ulit."Im fine... I just want to rest... Thank you," sabi ko at umakyat na sa taas. Wala akong gana.Gusto kong magpahinga ngayon. Masyadong masakit. Gusto ko lang ipagpahinga ang lahat. Napatingin ako sa hawak ko. Yung
A WIFE'S BURDEN CHAPTER 27
ERIN'S POV"HELLO?"Nagbalik ako sa reyalidad, nakita ko namang nakataas ang kilay ni Sab habang nakatingin sa akin."H-huh?" tanong ko sa kaniya."Aish! Yung totoo? Ano na namang ginawang kabalastugan ng mga yon sayo?!" sigaw niya habang galit na nakatingin sa akin.Wala akong balak sabihin kahit kanino. Dahil hindi pa naman ako sigurado kung totoo ba ang sinasabi ni Nadia."W-wala naman," nakangiting sabi ko. Yung ngiting pilit. Alam ko namang alam niya na nagpapanggap lang ako."Hayst! Ewan ko ba sayo, Erin! Bakit ka pa nagtitiis? Hindi ko talaga maisip na aabot ka sa ganiyan. Na magtitiis ka sa isang lalaki!" sabi niya."Because I love him. Sab, maiintindihan mo rin ako. Pagdating ng araw na magmahal ka ng totoo. "Actually, kanina pa talaga ako wala sa sarili. Iniisip ko yung sina
A WIFE'S BURDEN CHAPTER 26
ERIN'S POVPalabas na ko ng bahay nang makasalubong ko si Nadia kasama si Trina."Oh! Hi, Erin!" masayang bungad n Trina sa akin with matching malawak na ngiti pa.Nilagpasan ko sitlya at dumiretso sa pool. Magdidilig na lang ako ng halaman kaysa makausap sila. Mas nakaka-aliw pa ito.Nagdidilig ako nang lumapit sila sa pool habang may hawak pang snacks. Tigas talaga ng mukha di ba? Pasalamat siya at pauwi na si Syd."OMG!" hindi ko maiwasang hindi pakinggan ang usapan nila."For real? OMG Nadia!" sigaw pa ni Trina na animo'y namamangha."Yes, I'm three weeks pregnant."Para akong tinanggalan ng kaluluwa sa sinabi niya. Nagsitayuan lahat ng balahibo ko."For sure matutuwa si Syd nito. Magkaka-anak na kami!" sigaw pa niya.Pero hindi ko naririnig ang ibang usa
A WIFE'S BURDEN CHAPTER 25
ERIN'S POVWEEKS PASSED.Naunang umalis si Syd kesa kay Nadia. Naiwan pa si Nadia dito nang ilang oras bago siya umalis ulit. Hindi na ko nag-abalang alamin pa. Sanay na ako sa ganitong setup."Hija, hindi sa nakiki-alam ako. Pero sobra na, hindi ka ba napapagod?" tanong ni Manang sa akin.Napatigil ako sa pagdidilig ng halaman. Bago ngumiti sa kaniya."I know my husband, Manang. May amnesia lang siya. Babalik at babalik rin ang alaala niya.""Pero kailan? Hindi ka ba nababahala? Na hanggang ngayon ay wala pa ring maalala ang asawa mo?" sabi niya na sobrang ikinakaba ko. She's right. Ilang buwan na kaming ganito. Ilang buwan na siyang walang maalala."Ang akin lang hija, huwag mo sagarin ang sarili mo. Dahil mahirap lalo na pag sarili mo ang kalaban mo," sabi niya pa.Naiwan akong tulala sa sinabi niya._______________________
A WIFE'S BURDEN CHAPTER 24
ERIN'S POVIlang araw lang ang lumipas, buti na lang at gumaling na ko. Papunta ako ngayong superkamarket. Nabuburyo na rin kasi ako sa bahay. Kaya ako na ang nagdesisyon na mamili.Umalis sila kahapon pa, hindi nga sila umuwi eh. Hindi ko nga alam bakit ako pumayag sa ganitong setup. Kung bakit hinayaan kong mangyari to. Wala naman akong magagawa eh. Si Syd yon.Ayoko lang talagang pakawalan siya ngayon, kahit gusto ko siyanh sisihin sa lahat. Pero dahil may amnesia siya, kaya hahayaan ko muna. Sa NGAYON.Nakapasok na ko sa market nang may makasalubong ako."Erin?" tiningnan ko siyang muli. Hindi ko siya kilala. O dahil naka sunglasses lang siya? Maski boses niya hindi ko kilala."It's me! Kyre!" napataas ako ng kilay. Seriously? Muli kong tinignan ang suot niya."HAHAHAHA! Don't mind my clothes," nakangiting sambit niya.
A WIFE'S BURDEN CHAPTER 23
ERIN'S POVWeeks Passed.Nagdidilig ako ng mga halaman dito sa garden. Since mula nang magday-off sila ay hindi na sila bumalik pa. Tangin ang isang katulong at si manang na lang ang andito.Pinili ko na rin magdilig para malibang ako. Medyo okay na rin ako. Tinanggap ko na pakonti-konti ang lahat.Mula nang dito tumira si Nadia, mas lalong naging miserable ang buhay ko. Madalas ko silang nakikitang naglalampungan na para bang hindi sila nagsasawa. Habang natagal, nasasanay na lang din ako. Wala naman akong choice eh, hanggat hindi mismo ang totoong Syd ang nakikipaghiwalay sa akin, hindi ako bibitaw. Kakapit pa rin ako hanggang sa maalala niya ang lahat.Sandali kong hinubad ang singsing namin ni Syd.At ipintong iyon sa mesa kasama ang mga relo at bracelet ko. Bago nagpatuloy sa pagdidilig."Ang ganda naman ng singsing niyo," sabi ni Nadia na hin
