hello po! sorry for the very delayed update. nabusy lang po ako sa reviews kasi malapit na ang exams namin. and BTW, I just want to ask po. gusto niyo po bang gawan ko ng story ang mga anak nila? idudugtong ko na lang sa story nila Cydine para isahan lang ^^ let me know in the comments po. and my update rin po mamayang gabi hehe
NANG MAKARATING SI CYDINE sa kanilang silid ay naratnan niya ang dalaga na nakatitig sa kawalan. Yakap nito ang batang si Evans. She’s swaying her waist a little while her eyes are focused somewhere.“Good evening?” She didn’t respond. It feels like her mind is occupied by something. He decided to come near her and held her arm. Hindi nakaligtas sa kanya ang bahagyang pag-igtad ng dalaga sa gulat.Nilingon siya nito dala ang gulat sa mga mata. Kumurap-kurap ito at nang magkatagpo ang kanilang paningin ay saka pa lamang naging relaxed ang mukha nito.“Akala ko kung sino,” anito. “Kanina ka pa?” “You’re spacing out,” he said. “Is there something wrong? You look bothered.”Humugot ito ng malalim na hininga at mariing pinikit ang mga mata. Hindi niya alam kung ano ang kanyang dapat na gawin. He’s confused as hell. Kahit hindi sabihin ng dalaga ay alam niyang may bumabagabag dito.“What’s wrong?” Masuyo niyang hinawakan ang braso nito. There must be something. Alam niyang may iniisip it
THEY’RE in the dining table and she kept glancing at her son. Si Axton naman ay sobrang tahimik lang sa tabi at kumakain. Wala ngayon si Cydine dahil may inasikaso raw ito nang maaga kaya naman ang na sa lapag lang ngayon ay siya at ang mga bata, kasama ang mga nanny ng mga ito sa kanilang likuran.She wanted to voice out her question, ngunit hindi niya magawa.Kung totoo mang nakakapagsalita si Axton, it’s a good news. She would be more than happy to know about it. At the same time, confused. Baka may mali sa kanya bakit sa lahat nga taong nakapalibot sa kanya, siya lang ang hindi pa naririnig na magsalita si Axton.Delancy can perfectly recall the time when Cydine told her that Axton can speak. Kahit ito ay nagulat nang malamang hindi ito nagsasalita. Could it be… ayaw talaga ng kanyang anak na makausap siya?“Mamma, stai bene?” tanong ni Dasha nang mapansin siyang nakatitig kay Axton. [translation: Mommy, are you okay?]Nag-angat ng tingin ang anak ngunit agad din itong nag-iwas ng
“A-ARE YOU sure about that? Hindi mo ako ginu-good time?” wala sa sarili niyang sambit.Ang seryosong mukha nito ay nauwi sa mahinang pagtawa. He shook his head and caressed her hair. Nakatitig lamang siya rito, naghihintay ng kung ano mang sabihin nito.She’s looking at him, patiently waiting for explain further about what he meant. Kasi sa totoo lang ay hindi kailanman sumagi sa kanyang isipan na makakausap niya ang ama nito. NI hindi nga sumagi sa isip niya na mayroon pang ama si Cydine. All along, she was thinking that her Tita Irina is a single mother. She almost forgot he has a father. Kaya naman hindi niya maiwasang makaramdam ng kaba sa isiping makikita niya ang ama nito ay makakasalamuha. She’s scared. Like… especially after knowing what kind of a person he was. Damn. Feeling niya tuloy nanunuyo ang lalamunan niya sa isiping makikita niya ito nang personal.“Are you scared?” he asked softly.Wala sa sarili siyang napalunok at tumango. There’s no point of denying it. She’s sca
Sinigurado niya munang nasara niya ang pinto sa terrace bago muling dinikit ang phone sa kanyang tenga. He cleared his throat before speaking again.“Who is this?” he asked.“Chto ty sdelala so svoyey zhizn'yu, Cydine?” A cold voice said from the other line. [translation: What have you been doing to your life, Cydine?]Hindi siya makasagot. His throat suddenly ran dry. Kahit na hindi ito pormal na magpakilala kung sino ito, alam na niya sa kanyang sarili kung sino ito.“Mr. Andreev,” he uttered.Growing up, he doesn’t call his father as ‘dad’ or ‘papa’ like any other kids, like how his kids calls him. Nakamulatan niyang Mr. Andreev ang pinapatawag dito. Mas nagre-respond kasi ang kanyang ama sa pangalang ‘Mr. Andreev’ kaysa sa papa o daddy.Wala sa sarili niyang sinulyapan ang dalaga sa loob ng silid. He saw her walking towards the bed with phone in her hand. Napahugot siya ng malalim na hininga at muling binaling ang tingin sa kalangitan.“Mogu li ya chto-nibud' dlya vas sdelat'?” ma
KINAGABIHAN AY tinabihan muna nila ang apat na chikiting sa kama at pinatulog. Nang makatulog na ang mga ito ay maingat silang lumabas ng silid, afraid to wake them up. Si Cydine na ang nagsarado ng pinto habang siya naman ay pinanood niya ito. “Inaantok ka na?” tanong nito.Hearing him speaking that language, slowly losing his russian accent is making her smile. He looks so adorable. “Kailan ka pa natuto magsalita ng tagalog na walang accent ng Russian?”“Since you slept for weeks,” he replied and chuckled. “Learning how to communicate with you in your first language is my goal whenever I’m taking care of you.”“Aw,” she said and smiled. “Thank you, Cyd. I didn’t know how long I’ve been sleeping. But one thing is for sure, I owe you a lot.”“You don’t owe me anything,” he replied. “Just spend the rest of your lifetime with me. Is that too much?”Mahina siyang natawa. Gusto niyang biruin ito na ‘yes, it’s too much’ ngunit ayaw niya naman itong ma-offend ito kaya’t tinawa na lang niya.
EVERYONE was praising and happy to see their youngest. Yung pagod na naramdaman niya matapos manganak ay napawi nang makita kung gaano kasaya ang mga taong nakalibot sa kanila. And now, they are on their way to their new house. Ewan niya ba kay Cydine. Gusto nito lagi ng bagong bahay. This time, na sa loob na raw umano ng isang high security villa. Malaki naman ang tiwala niya kay Cydine. Aaminin niyang mayroon pa ring kaunting kaba sa kanyang dibdib sa isiping habang payapa silang natutulog ay may biglang aatake sa kanila.Constant anxiousness at its finest. Siguro ganito rin ang nararamdaman ng kanyang Tita Irina araw-araw. Constantly looking behind her back, worried that someone might catch them. And to be honest, this is slowly exhausting her. Siguro isa o dalawang buwan kaya niya pa. Pero sa susunod na mga taon? Hell, nah.“You’re spacing out.”Wala sa sarili niyang nabaling ang tingin sa kanyang kaibigang si Ava na ngayon ay nagpupunas ng kamay sa apron. Mukhang kakagaling lang