Chapter 7

Andrew Pov

Ang ganda niya, lalo na kapag nakakunot ang kanyang mga kilay at naka-pout ang kanyang mga labi. Mukhang madalas kong pinapagawa iyon sa kanya -Madalas ko siyang inisin kaysa sa nararapat.

Ang personalidad ni Hanna ay nagpapaalala sa akin ng aking ina, isang kakaibang timpla ng katigasan ng ulo at pagiging madaling makisama. Siya ay nagtataglay ng kakaibang kakayahan na sadyang inisin ang mga tao at pagkatapos ay gumawa ng mga pagbabayad para sa kanyang mga pagkakamali gamit ang isang disarming alindog. Naaalala ko kung gaano si Hanna ay katulad ng aking ina sa ganoong kahulugan, laging handang bumawi sa kanyang mga pagkakamali.

Mahal ko si Hanna at kumbinsido ako na mamahalin niya rin ako bilang kapalit. Ang hamon ay nakasalalay sa pagiging matiyaga at pagbibigay-daan sa oras na gawin ang mahika nito. I can't put a precise timeline on how long I can wait, but every time I think of her, tumitindi ang pagnanais na makasama siya. Napakasakit na wala siya sa tabi ko, kung saan mapoprotektahan ko siya.

Ang tanging paraan para mapagtagumpayan si Hanna ngayon ay ipakita sa kanya na si Chris ay hindi kasing perpekto ng kanyang pinaniniwalaan. Ang aking masusing pagsisiyasat ay nagsiwalat na siya ay may isang makabuluhang sikreto-siya ay kasangkot sa isang tao sa Oklahoma at nagkaroon ng isang anak sa kanya. Pinili kong huwag ibahagi ito kay Hanna. Gusto kong makita niya ang kanyang mga kapintasan ngunit ayaw kong pasanin siya sa bigat ng paghahayag na iyon.

Baka idirekta pa niya sa akin ang galit niya kapag isiniwalat ko na ang lalaking pinapangarap niyang makasama habang buhay ay may masalimuot na buhay.

Sa isip-isip ko, deserve ni Chris na magdusa para sa kung ano ang ipaparanas niya kay Hanna. Hindi matatawaran ang pagmamaltrato sa kanya at pagpapaisip sa kanya na siya ang pinakamagaling na mayroon siya.

Ang mas ikinaiirita ko ay hindi makita ni Hanna kung gaano siya kagaling kay Chris at kung gaano siya karapatdapat sa isang taong tatrato ng tama sa kanya. Handa akong maging taong iyon. Mahigit limang taon na akong nag-aayos ng sarili ko para maging best ko para kay Hanna. Ito ay isang pangako na ginawa ko sa aking sarili, at ito ay isa sa balak kong tuparin.

Bumukas ang pinto ng opisina ko, at pumasok si Tammy, kasama si Jayden. Pinagmamasdan ko ang kaswal nilang inayos ang sarili sa sofa, na para bang hindi sila basta-basta pumasok sa opisina ko nang hindi inanyayahan. Kailangan kong aminin na masuwerte sila na hindi ko sila hinamak sa kanilang panghihimasok.

Upang igiit ang aking presensya, pinunasan ko ang aking lalamunan, ipinaalala sa kanila kung nasaan sila at kung ano ang kanilang ginawa.

Si Tammy, in her usual nonchalant manner, glanced at me, shrugged, and then redirect her attention to Jayden.

Inayos ni Jayden ang pagkakaupo at itinuon ang tingin sa akin. "Pupunta ka pa sa party ni Drake, ha?"

Tinitigan ko siya ng matagal, nagulat sa katarantaduhan ng tanong niya. Siya, sa lahat ng tao, ang pinakakilala sa akin at dapat siya ang huling nagtanong sa akin ng ganoong bagay.

I mouthed the words, "Kailangan ko bang sagutin 'yan?" nang hindi siya sumagot sa unspoken reply ko.

Inilibot niya ang kanyang mga mata sa isang galit na paraan, na parang nakikipag-usap sa isang masungit na babae. "Oo, alam kong hindi ka mahilig sa mga party, pero gumaan ka! Party! Magsaya ka-kahit ano para ilihis ang iyong matigas ang ulo at matigas na isip mula sa babaeng iyon."

Dapat magalit ako sa pagtukoy ni Jayden kay Hanna, pero pinili kong hindi. Hindi niya maintindihan; Nakasanayan na ni Jayden ang pagiging babaero, nakikisali sa panandaliang pakikipagrelasyon na walang kabit. I harbored a certain level of disdain for that aspect of Jayden, yet we remained the best of friends.

"Her name is Hanna," I corrected him, and Tammy let out a audible scoff, crossing her legs.

"Ang pangalawang assistant ng psychiatrist-turned-fashion designer?" disdainfully niyang sambit, iniikot ang mga mata. Hindi ko maisip kung bakit siya nagkimkim ng matinding galit kay Hanna. Parang may hinanakit si Tammy sa bawat babaeng pumasok sa buhay ko, pero ngayon lang ako nagsimulang maghinala na may kinalaman ito kay Hanna.

"Tutol ka sa babaeng gusto kong makasama?" Malamig kong wika, pinikit ang aking mga mata. I clenched my teeth, dahilan para umigting ang panga ko. Batid niya na ang pangungutya niya kay Hanna ay labis akong ikinairita. "Hindi ka ba dapat ikahiya na nagtapos siya ng mas mataas na pag-aaral samantalang hindi ka man lang nakapagtapos ng high school?" Hindi ko sinadyang gawin ang mga bagay sa ngayon, ngunit tila kailangan ni Tammy ng paalala sa kanyang lugar paminsan-minsan.

Bumuntong hininga siya at tumayo, kinuha ang kanyang pitaka. Tahimik siyang lumabas ng opisina ko, gaya ng inaasahan ko.

Binalewala ni Jayden ang pangyayari at ibinalik ang atensyon sa akin. "Kunin mo ito," simula niya, at alam kong malapit na akong makisali sa isang pag-uusap na hindi ko magugustuhan.

"Gawin mo lang sa akin ang isang ito..."

"I'm always doing you a favor, Jayden," pagpapaalam ko sa kanya, nakasandal sa upuan ko sa opisina.

Sumimangot si Jayden, mula tenga hanggang tenga ang ngiti nito habang kibit-balikat. " That's precisely why we're best friends. Okay, this party lang. Two hours, and you're out. I promised him you'd be there, and he didn't believe me."

"Magkano ang bet mo sa akin?" I inquired casually, fully aware that Jayden has most likely put a bet with Drake regarding my appearance at the party.

Bilang isa sa mga pinakahinamak at hinahangad na mga boss ng Mafia simula noong pumanaw ang aking ama, ako ay naging mas nakakatakot at mayaman kaysa sa kanya. Hindi ko maipaliwanag kung paano ko nagawang makamit ang gayong tagumpay sa loob lamang ng limang taon, ngunit ang aking instincts ay patuloy na nagsasabi sa akin na si Hanna ay nakaugnay dito. Isa pang dahilan kung bakit gusto ko siya.

"Six grand," sagot niya na may kasamang masiglang ngiti, at hindi ko maiwasang mapangiti bilang tugon. Ayokong matalo siya sa pustahan na iyon.

"I'll be there for an hour, and I'll leave before things take turn for worse," siniguro ko sa kanya, bumangon ako. Pasado alas-siyete na ng gabi, at dapat ay pauwi na ako ngayon.

"Bakit mo inaakala na magkakagulo ang mga bagay?"

Naglakad na kami papunta sa elevator, at sinundan ako ni Jayden. "Alam nating pareho kung paano karaniwang nagtatapos ang mga partidong ito. Karaniwang may dalawang bangkay na inaalis sa lugar."

Tumawa si Jayden at umiling. Nakarating na kami sa elevator, at papasok na sana ako sa loob nang tumunog ang phone ko. Tiningnan ko ang caller ID, at si nanay iyon. Lumawak ang ngiti ko at agad kong sinagot ang tawag.

"Mama," tuwang-tuwang bati ko sa kanya, lumambot ang boses ko. Tinapunan ako ni Jayden ng natatarantang tingin, malamang dahil sa biglaang pagbabago ng kilos ko at ang pagngisi ko na parang tanga. Hindi ko na napigilan nang makausap ko ang aking ina.

"My sweet boy, kailan mo ako pupuntahan? I miss you." Ang kanyang mga salita ay nagpainit sa aking puso, kahit na hindi ko ito ipinakita ng lantaran. Kakalabas lang namin ng elevator at naglalakad sa lobby.

"I miss you too, Mamma. I'll come to visit you next week, and we can spend the whole day together. Does that sound good?"

Walang humpay na kumikislap ang mga camera, at binomba ako ng mga paparazzi ng mga walang katuturang tanong, na wala sa mga ito ang nagtataglay ng isang onsa ng katotohanan. Ngunit hindi ko sila pinansin; Isang layunin ang nasa isip ko, at iyon ay ang makapasok sa mga malalaking pintuan na iyon.

Sa huling hakbang ko sa red carpet, nakatakas ako sa nakakasilaw na mga kislap at humakbang papasok sa marangyang gusali. Sa gitna ng dagat ng mga mukha, dalawang indibidwal lang ang nakilala ko-si Jayden at Tammy. Nakatayo sila, may hawak na mga baso ng champagne, na may kasamang hindi pamilyar na kaakit-akit na babae. Sumakit ito, ngunit pinigilan ko ang pagkabigo at pumunta sa punch bowl. Doon, isinawsaw ko ang aking ulo, sinusubukan kong lunurin ang aking mga kalungkutan.

Napahiyaw siya sa tuwa, at inalagaan ko ang katotohanang napasaya ko siya nang husto. "Perfect timing! Nasa Italy na ang anak ng kaibigan ko, at pwede na tayong mag-lunch together. Naalala mo si Madelyn, right? She's such a sweet, lovely young lady. Feeling ko, sikat kayong magkakasundo."

Agad na napunta sa isip ko si Hanna, at hindi ko maiwasang hindi mapalagay sa katotohanang ibang babae ang kausap ng nanay ko, kaysa kay Hanna. Hindi niya kilala kung sino si Hanna, pero naiinis pa rin sa akin na iba ang kausap niya.

"Sige, Mamma, I have to go now. I'll call you tomorrow. I don't want to extend this conversation," sabi ko, tinapos ang tawag at inilagay ang aking telepono sa aking bulsa habang palabas kami ng gusali.

Simple lang ang dahilan ko sa pagtitiis sa charade na ito-ginawa ko ito para kay Jayden. Dahil nawalan siya ng mga magulang at nag-iisang kapatid na babae, naramdaman kong karapat-dapat siya sa mundo. Ang bawat piraso ng kaligayahan na maibibigay ng buhay. Iyon ang dahilan kung bakit bihira akong tumanggi sa kanyang mga kahilingan maliban kung ang mga ito ay lubhang mapanganib o nakakapinsala sa aming mga karera.

Ang kumikinang na kapaligiran ay walang apela para sa akin; Ako ay walang pakialam sa karangyaan ng venue. Ang musika ay masyadong malakas para sa aking gusto. Ang matatalim na titig at bulong ng mga nanonood ay nagsilbing paalala na panatilihin ang aking kalmado at lumakad sa karamihan.

Inokupa nila ang VIP booth. Lumiwanag ang mukha ni Jayden na may malawak na ngiti nang makita niya ako, at kinawayan niya ako. Si Drake din ay nasa booth, napapaligiran ng mga babaeng kakaunti ang pananamit na umaaligid sa kanya, ang quintessential Drake.

He beamed at me, revealing silver teeth that has long piqued my curiosity. Palagi kong iniisip kung anong taya o pangyayari ang nagbunsod sa kanya na gumawa ng kakaibang pagpili tungkol sa kanyang mga ngipin. Napailing na lang ako at sumama sa kanila.

Kahit na sinimulan ko ang aking gabi sa booth, wala akong balak na manatili doon; Masyado kong pinahalagahan ang aking privacy.

"Andrew, my man! You made it," Drake slurred, his eyes momentarily shifting towards Jayden, na mas lumawak ang ngiti. Ang pustahan na ginawa nila ay malamang na pinagmulan ng kanyang kagalakan.

"Wala pang ten PM, at lasing ka na," ang sabi ko kay Drake, na tinalikuran ang obserbasyon ko sabay tawa.

Nakaupo sa isang stool, nag-order siya ng inumin. Pinagmasdan ko siyang mabuti, para sa ngayon, nakalimutan ko kung paano maglakad o magsalita. I observed, waiting for the perfect moment to approach her.

Kinuha niya ang kanyang telepono mula sa kanyang pitaka, nag-type ng mensahe, at pagkatapos ay itinago ito pabalik. Ini-scan niya ang paligid, halatang hindi siya nag-e-enjoy sa party. Si Hanna ay hindi isa sa mga ganoong kaganapan; siya ay karaniwang nananatili sa loob ng bahay pagkatapos ng paaralan, isang gawaing ipinagpatuloy niya kahit na matapos ang medikal na paaralan. Hindi siya malakas uminom, kaya na-intriga akong makita kung ano ang inorder niya sa bar.

Naglagay ang bartender ng isang baso ng soda sa kanyang harapan, kung saan nag-alay siya ng magalang na pasasalamat bago itinaas ito sa kanyang mga labi.

"I reserved a VIP lounge for you, knowing how much you like your privacy," deklara niya, nagpupumilit na tumayo. Hindi ko maiwasang magtaka kung gaano siya na-imbib.

Pinagmasdan ko siyang umalis, ngunit wala akong balak na sundan siya.

May nakaagaw sa aking atensyon mula sa buong silid, na naging sanhi ng pagbagsak ng aking puso sa unang pagkakataon mula nang mamatay ang aking ama. Hindi ako kumikibo, ang aking tingin ay nakatuon sa isang lugar na may pang-akit sa akin.

Hanna.

Nang hindi ko alam ang presensya ko, hindi siya lumingon sa direksyon ko. Sumabay siya sa isang lalaking halos kasing tangkad niya, si Chris.

Naglakad siya sa unahan, tila nahihiya na dumating sila nang magkasama, at iniwan siyang nakasunod.

Ramdam ko ang pagkabigo at discomfort na nakaukit sa kanyang mukha habang siya ay bumuntong-hininga at tinahak ang daan patungo sa bar.

Isang ngiti ang sumilay sa aking mga labi, at hindi ko nagawang pigilan iyon. Si Hanna ang may kakayahang magdala ng ngiti sa aking mukha.

Napansin siguro ni Tammy ang reaksyon ko. Humarap siya sa akin, pinulupot ang kanyang mga braso sa aking katawan. "You're such a sweet guy, Andrew," she cooed, resting her head on my chest. Ito ay maliwanag na siya ay nagpakasawa sa kanyang patas na bahagi ng alak, habang ang kanyang hininga ay nagdadala ng mabangong amoy.

Hindi ko siya pinansin at nanatili ang atensyon ko kay Hanna na nasa kalagitnaan na ng pag-inom niya.

Bumalik si Chris, at ang kanilang palitan ay minarkahan ng isang pilit na ngiti bago niya ito hinalikan, isang tanawing tumatagos sa aking puso nang malaman ko ang katotohanan tungkol sa kanya.

Kinailangan itong tapusin.

May binulong siya sa tenga niya, na ikinatawa niya, at hindi ko kayang makitang siya ang may pananagutan sa kasiyahan niya ngayon.

pasensya.

Malapit na siyang maging akin.

Umalis siya, iniwan siya sa kanyang malungkot na pag-iisip.

Lumapit sa kanya ang isa pang lalaki, at halatang hindi nasisiyahan sa presensya nito. Sinenyasan ko ang mga tauhan ko at nag-utos. Naunawaan nila kung ano ang kailangang gawin.

Bago pa ako makahinga sa pangatlong hininga ay naalis na ang interloper sa gilid ni Hanna, at nag-iisa na siya ngayon.

Tinulak ko si Tammy at tumayo.

"Hoy, saan ka pupunta?" Tumagos ang boses ni Jayden sa pumipintig na musika, ngunit malinaw na hindi siya masyadong nag-aalala sa sagot ko. Buong-buo siya sa libangan na binigay ng mga naghuhubad, at tila hindi man lang siya naabala sa aking pag-alis.

I spared us both the unnecessary chatters and left his side. Karaniwan, ako ay may kumpiyansa sa mga salita, magagawang manipulahin ang mga ito sa aking kalamangan. Ngunit iba si Hanna; pinukaw niya ang mga emosyon na hindi ko pa nararanasan noon. Hindi ko matukoy ang eksaktong pakiramdam, ngunit tinanggap ko ito nang buong puso. Ginawa akong kumilos na parang tanga, at minahal ko ang bawat minuto nito, lahat para kay Hanna.

Habang papalapit ako sa kanya, nakatalikod siya, pero parang naramdaman niya ang paglapit ko, inikot niya ang tingin niya para salubungin ako. Bahagyang kumunot ang kanyang mga kilay, isang malinaw na indikasyon na ang aking hindi inanyayahang presensya ay hindi lubos na pinahahalagahan. Gayunpaman, ang kanyang mga mata ay nanatiling nakatutok sa akin habang ako ay umupo sa stool sa tabi niya.

Itinuon ni Hanna ang kanyang atensyon sa kanyang inumin, huminga nang dahan-dahan, marahil ay iniisip ang kanyang tugon sa hindi ko inaasahang hitsura. Pinaglaruan ng kanyang mga labi ang gilid ng salamin, ang kanyang ibabang labi ay nasa pagitan ng kanyang mga ngipin, nawalan ng pag-iisip.

Luminga-linga ako sa paligid, tinasa ng isip ko ang madilim na paligid at napagtanto ko na ang lugar na ito ay malayo sa kaakit-akit. Ang aking nalalapit na pag-alis ay isang foregone conclusion.

"Dapat alam mong nandito ka noong ginawa mong sunduin ang lalaking iyon." Hindi agad ako nakasagot sa komento niya, na nag-udyok sa kanya ng panunuya habang nilagok niya ang natitira niyang inumin.

"You're welcome," walang pakialam kong sabi, habang sinusuri pa rin ang lugar kung may senyales ng panganib. Sinamaan ako ng tingin ni Hanna, na nagpapaalam sa kanyang sama ng loob, ngunit hindi ko iyon pinansin. Ang aking mga tauhan ay mapagbantay at gumagawa ng mahusay na trabaho sa pagpapanatili ng seguridad ng establisyimento.

Kung minsan ay naiinis ako sa katotohanang kailangan ko ang tulong ng ibang mga lalaki upang mamuhay nang walang putol, ngunit walang kahihiyan sa pagkilala sa mga hamon ng pag-navigate sa Italya, kung saan ang poot at paghamak sa aking presensya ay lumalim.

"Hindi niya pahalagahan ang pag-upo mo rito," komento ni Hanna, ang kanyang mga salita ay may bahid ng panunuya. Nag-iwas ako ng tingin, tinatago ang iritasyon na biglang bumalatay sa mukha ko. Itong aspeto ko, ang puno ng galit at galit, wala akong balak na payagan si Hanna na masaksihan. Pero alam ko, isang araw, makakaharap niya ito.

Habang unti-unting nawala ang disappointment sa ekspresyon ko, lumingon ako sa kanya. Pinagmamasdan na niya ako ng malapitan, gumagala ang mga mata, kinukuha ang bawat detalye ng mukha ko-ang nakaarko kong kilay, mata, ilong, labi, at pababa sa leeg ko. Bumalik ang tingin niya sa akin.

"Chris will not appreciate your choice of sitting position," she mouthed, her voice a mere whisper. turn ko na para obserbahan siya. Ang kanyang manipis at magandang naka-arko na itim na kilay ay bumagay sa kanyang mahahabang pilikmata, at hindi ko maiwasang humanga sa kanyang matingkad, emerald-green na mga mata. Ang mga ito ay kumikinang na may sarap sa buhay, tulad ng beryl-green na mga gemstones na nakalagay laban sa malinis na snow.

Inilapit ko ang mukha ko, dahilan para mapapikit siya sa matangos niyang ilong. I found it endearing at hindi ko maiwasang mapangiti. Ang kanyang mga labi, oxbow at positibong napakasarap, ay nag-iwan sa akin ng pananabik na matikman ang kanilang tamis. Ako ay naengganyo sa kanyang matikas na kilos, at ang kanyang presensya ay natulala sa akin.

Bagama't madalang siyang ngumiti kapag nasa paligid ako, pinahahalagahan ko ang mga sandaling nasaksihan ko ang kanyang kagalakan mula sa malayo. Gayunpaman, iniisip ko kung paano lilitaw ang kanyang ngiti sa malapitan at kung ano ang pakiramdam na halikan siya.

'Gusto ko siyang halikan ulit.' Pag-amin ko sa sarili ko, malaking kaibahan sa limang taon na lumipas mula noong huli kong matikman ang kanyang calamine-pink na labi, na para bang rose petals.

"Ang pagtitig ay minsan ay itinuturing na isang krimen," bulong niya na may matamlay na boses na kalaban ng anumang mga songbird. Ang kanyang voguish attire ay dala pa rin ang bango ng cinnamon at bagong gapas na parang, isang halimuyak na nananatili sa silid nang matagal na siyang nawala.

Ngumiti ako sa kanya at binawi ang tingin ko. Tila na-appreciate niya ang paraan ng paghanga ko sa kanya, at tila hindi niya alintana ang aking hindi natitinag na atensyon.

Hindi ko maiwasang maramdaman na hindi talaga na-appreciate ni Chris ang kagandahan niya. Marahil ay abala siya sa ibang lugar, ang kanyang dila ay bumababa sa lalamunan ng ibang babae. Gayunpaman, hindi ko sasabihin ang aking mga iniisip-hindi ko kailangan na malaman niya. Nais kong matuklasan niya ito para sa kanyang sarili.

"Nasaan siya?" kaswal na tanong ko. Kitang-kita ang kanyang pagkabigo, at hindi na niya kailangan pang sumagot. Lumingon ako sa kanya, at nakatingin na siya pabalik sa akin, halata sa mga mata niya ang tiwala.

"Gusto mo bang umalis?" tanong ko sa kanya. Saglit niyang pinag-aaralan ang aking mga mata at nakita ko kung gaano siya nagtitiwala sa akin- I made her a silent promise-I would never let her down, never betray her trust.

Bahagyang tumango siya. "Ipaalam ko sa kanya..."

Inabot ko ang pulso niya dahilan para ma-tense siya. Sinulyapan niya ang kamay ko, saka bumuntong-hininga, alam na alam niya ang ibig sabihin ng kilos ko.

"This place isn't safe," sabi ko sa kanya, agad naman siyang tumango bilang pagsang-ayon. Sumenyas ako sa mga tauhan ko, na alam na alam kung ano ang dapat gawin.

Maya-maya, nakita namin ang aming mga sarili sa labas. Pinagbuksan ko ng pinto ng kotse si Hanna pero bago pa man siya makapasok ay napatigil siya ng isang garalgal at nakakairitang boses. Napaangat ang kanyang ulo, at ang kanyang paghingal ay nagpakita ng takot na bumabalot sa kanya.

Si Chris pala, papalapit sa amin ng may pananakot. Tila mas nakatutok siya sa akin, at parang gusto niyang sumuntok. Hindi ko maiwasang tahimik na bigyan ng babala na huwag gawin ang pagkakamaling iyon.

Ang kanyang shirt ay hindi nakabutton, malamang na resulta ng maraming mga batang babae na kanyang nakasama sa loob, dahil nakikita ko ang mga pulang marka ng kolorete sa kanyang leeg. Hindi ako sigurado kung napansin ito ni Hanna dahil sa takot sa kanyang mga mata.

Instinctively, I shielded Hanna from him, inilagay ko ang mga kamay ko sa bulsa ko. Nagtaas ako ng kilay, handang marinig ang kalokohang ibubuga niya.

Nag-aapoy sa galit si Chris habang pinipigilan siya ng mga tauhan ko. Binigyan ko siya ng utos na pakawalan siya, at pilit niyang inalis ang kanyang mga braso, na para bang madali siyang makakawala sa pagkakahawak nila.

"What the hell, Hanna? I leave you for ten minutes, tapos sinusundan mo na si dicks?" Iniluwa ni Chris ang kanyang mga salita na may antas ng kapaitan na nagpaasim sa aking kalooban. Ayokong maniwala na binanggit niya lang siya sa paraang mapang-abuso, ngunit iyon mismo ang ibig niyang sabihin sa kanyang mapang-akusa na pahayag.

Hindi ko maaninag ang tugon ni Hanna sa gitna ng magulong tensyon. Ayokong makipagtalo, alam kong mas pipiliin niya ako kaysa sa akin. Tumabi ako, tumalikod ako para umalis. Nang lingunin ko siya, nakatitig na siya sa akin. Kitang-kita ang galit sa naka-pout niyang labi at singkit niyang mga mata.

"Tara, alis na tayo," pagpupumilit ni Chris sabay hawak sa pulso niya.

"Get lost," she grunted, inalis ang kamay sa pagkakahawak nito. She then stormed off towards the exit, at agad naman itong sumunod sa kanya. Ang buong atensyon niya ay nasa kanya, hindi ako pinapansin, na hindi man lang ako naabala.

Sumenyas ako sa isa kong lalaki. "Siguraduhing makakauwi siya ng ligtas at dalhin siya sa opisina ko bukas ng umaga."