Nang maisara ang pinto nang malakas, bigla na lang napaupo si Karylle sa sahig. Ang mukha niya ay sobrang putla.Akala niya kaya na niyang kalimutan ang lahat, pero nang marinig niya ang mga masasakit na salitang binitawan ng lalaking iyon, parang isang matalim na kutsilyo ang tumarak sa puso niya!Mariing kinagat ni Karylle ang kanyang labi, at hindi na napigilan ang pagbagsak ng mga luha.Ibinaluktot niya ang kanyang mga tuhod, niyakap ito, at isinubsob ang mukha sa pagitan ng kanyang mga braso. Ang buong katawan niya ay nanginginig.Sa mga sandaling iyon, nasa elevator na si Harold. Ang ekspresyon niya ay hindi mas mabuti kaysa kay Karylle—halos magalit na nga pati ang mga ugat sa kanyang noo, na parang sasabog na.Habang naririnig ang nakakairitang mga sinabi ni Karylle kanina, Diyos lang ang nakakaalam kung gaano niya gustong batikusin ang babaeng iyon sa mga oras na iyon!Mabilis na bumaba ang elevator, pero ang isipan ni Harold ay puno pa rin ng imahe ni Karylle habang galit na
"Hindi... Hindi totoo 'yan." Namumula ang mga mata ni Adeliya, at hindi niya alam ang gagawin.Ang ngiti sa gilid ng labi ni Andrea ay biglang nawala, at kahit si Lucio ay diretso nang tumingin sa cellphone ng asawa. Parang may mali siyang nararamdaman.Nanginginig ang katawan ni Adeliya, at hindi mapigilan ang panginginig ng kanyang labi. "Kung totoo ang iniisip niyo, bakit ganito ang nararamdaman ko? Bakit ako takot na takot? Bumalik siya, pero pagkatapos niya akong makita, umalis siya agad—galit na galit at parang nasusuka sa akin! Ayaw na niya sa akin! Mom, wala na siyang balak na pakasalan ako!"Biglang nagbago ang mga mukha nina Andrea at Lucio.Hindi na nakapagpigil si Lucio at agad na inagaw ang telepono. "Ano ba talaga ang nangyari?!" tanong niya, puno ng pag-aalinlangan.Nanginginig si Adeliya, pero mariin niyang kinagat ang labi at sinagot ang tanong. "Sabi niya, 'Umalis ka na dito!' Ayaw niya talaga sa akin! Wala na siyang balak na pakasalan ako! Pero dati, ang lakas ng lo
Huminga nang malalim si Adeliya. "Sige, naiintindihan ko."Pagkatapos nito, ibinaba na ng mag-ina ang tawag. Agad namang inayos ni Andrea ang plano, habang si Adeliya ay nanatili sa kanyang kwarto, labis na nag-aalala.Sa isang iglap, dumating na ang dalawampung minuto.Mahigpit na hinawakan ni Adeliya ang kanyang telepono at sa wakas ay tinawagan si Lauren.Napakadali para kay Adeliya ang makapasok sa pamilya Sabuelgo, at utang niya ito kay Lauren, na ngayon ay hinihintay din ang mga mangyayari sa gabing ito.Nang biglang tumunog ang telepono ni Lauren, inakala nitong naging matagumpay na ang plano, kaya agad niya itong sinagot na may ngiti sa labi. "Adeliya, bakit ka tumatawag sa ganitong oras? Hindi ka pa ba nagpapahinga?"Huminga nang bahagya si Adeliya, ngunit halata ang nasal na tono sa kanyang boses—tila umiiyak siya.Napakunot ang noo ni Lauren at nagmadaling tanungin, "Adeliya, anong nangyari sa'yo?"Huminga muli si Adeliya, pilit pinipigilan ang kanyang nararamdaman, at mahi
“Ahh!” sigaw ni Adeliya sa gulat. “Bitawan mo ako! Baliw ka ba?!”“Hayop ka!!”Sa sandaling iyon, biglang may lalaking mabilis na tumakbo papunta sa kanila at sinuntok ang mukha ng isa sa mga manyakis!“Sino ka?! Sino’ng lakas ng loob na sumuntok sa akin?!”Nagulat si Adeliya nang makita ang lalaki. Hindi niya ito kilala.Kahit gabi, kitang-kita pa rin niya ang matalim na anggulo ng mukha nito. Gwapo siya, pero sino siya? ... Taong in-arrange ba siya ni Mama?Napaatras si Adeliya sa takot, pero biglang hinila ulit siya ng isa sa mga lalaki. “Akala mo ba may makakapagligtas sa’yo? Akin ka na ngayon!”Pagkasabi nito, sinimulan siyang kaladkarin ng lalaki.Halos maiyak si Adeliya habang nagpupumiglas. “Bitawan mo ako!”Pero nagsalita ang lalaki, “Makinig ka, kapag sinaktan kita mamaya, magkunwari kang masakit para mukhang totoo. Pagkatapos nito, diretso ka na sa ospital.”Halos hindi makapaniwala si Adeliya sa narinig niya, pero mabilis siyang tumango bilang sagot. Tila galit na galit pa
"Mrs. Sanbuelgoo?" Medyo inaantok pa ang boses ni Andrea. "Anong nangyari? Bakit late na, may problema ba?""Mother-in-law..." Huminga nang malalim si Lauren habang may halong kaba at komplikadong ekspresyon. "Patawarin mo ako!"Napahinto si Andrea, tila nagising na siya nang tuluyan. Pero bago pa siya makapagsalita, mabilis nang nagsalita si Lauren. "Kanina ko pa tinatawagan si Adeliya, pero hindi siya sumasagot. At nang may sumagot na, hindi siya – isang lalaki ang kausap ko. Sinabi niya na hinarang daw siya ng mga goons at may taong nagligtas sa kanya. Ngayon, papunta na raw sila sa Third Hospital. Ako... ako...""May nangyari kay Adeliya?!" Sobrang nag-aalala at halatang nataranta si Andrea."Sa loob ng sampung minuto, darating na sila sa Third Hospital. Mother, mauna na tayong pumunta doon!""Sige!" Agad na binaba ni Andrea ang tawag at hinarap si Lucio na nasa tabi niya. Pero imbes na magmukhang nag-panic, kalmado siyang nagsalita, "Halika, umalis na tayo."Bahagyang napakunot a
"Andrea!" Mabilis na inalalayan ni Lucio ang asawa.Gulo-gulo ang paghinga ni Andrea, at namumula ang kanyang mga mata. Pero kahit ganoon, hindi siya nagsabi ng anumang salita para sisihin si Lauren."Pasensya na... Pasensya na, hindi ko naalagaan ang anak ko. Hindi ko rin dapat naisip ang ganitong plano. Kasalanan ko..." May luha na sa mga mata ni Lauren.Noong nakaraan, matinding napinsala ang kaliwang binti ni Adeliya at ang natitirang bahagi ng katawan niya ay naging coma. Ngayon, muli siyang sinaktan sa kaliwang binti ng mga goons. Paano hindi matatakot si Lauren?Lungkot ang nakapinta sa mukha ni Andrea. Huminga siya nang malalim at agad na hinawakan ang kamay ni Lauren. "Mrs. Sanbuelgo, may isa akong pakiusap!"Naguguluhan si Lauren, kaya't mabilis siyang umiling nang may guilt. "Kasalanan ko lahat ng ‘to! Mother-in-law, paano ka pa makahihingi ng pabor sa akin?""Pwede bang papuntahin mo si Mr. Sanbuelgo dito?" Namumula ang mga mata ni Andrea at halatang nag-aalala. "Mrs. Sanb
Galit na galit si Lauren kaya nanginginig ang katawan niya. Tinitigan niya si Harold nang may namumulang mga mata. "Ikaw mismo ang nagsabi na papakasalan mo si Adeliya! Ang dami nang isinakripisyo ni Adeliya para sa'yo, bulag ka ba?! Kahit tumira siya sa bahay mo habambuhay, nararapat lang yun sa kanya! May utang ka sa kanya! Pero anong ginawa mo, Harold?! Ano ang ginawa mo?!"Pikit-labi lang si Harold at nanatiling tahimik.Agad namang umiling si Andrea, "Hindi... Mrs. Sanbuelgo, kalma lang po kayo, walang kinalaman si Mr. Sanbuelgo sa nangyari, ang anak ko ang...""Walang kinalaman si Adeliya dito!" Galit na galit si Lauren at kahit nasa ospital, hindi niya napigilan ang galit niya. Itinaas niya ang kamay niya at sinampal ulit si Harold!Ngayon, pareho nang namamaga ang magkabilang pisngi ni Harold.Hindi umiwas si Harold kahit isang segundo. Nanatili siyang kalmado at tahimik.Gigil na gigil si Lauren, at muli niyang sinermunan si Harold. "Ako ang may ideya nito! Ako ang pumilit sa
Biglang kumunot nang mahigpit ang noo ni Harold, pero sa pagkakataong ito, wala siyang masabi.Samantala, tinawagan na ni Lauren ang matandang pinuno ng pamilya Sanbuelgo.Sinagot ni Joseph ang tawag at nagtanong nang may pagtataka, "Iho? Tumatawag ka sa ganitong oras?"Maganda ang pakikitungo nina Joseph at Lady Jessa kay Lauren, kaya sanay na itong tawagin siya nang ganoon. Nagmadali si Lauren at sinabing, "Dad, may gusto sana akong talakayin sa inyo. Hindi ko masabi nang detalyado ngayon, pero baka puwedeng ipalabas na ang matagal nang inihandang anunsyo?"Medyo nagulat si Joseph. "Ngayon? Pumayag na ba si Harold?""Eh, wala siyang karapatang tumanggi! Hindi pa ba sapat ang mga pagkakamali niya?! Dad, nasa ospital ako ngayon. Kakaalis lang ni Adeliya sa kritikal na kondisyon, at lahat ng ito ay dahil kay Harold, ang batang iyon! Kailangan niyang pakasalan si Adeliya!"Halatang naguluhan si Joseph. "Ano'ng nangyari?!"Napabuntong-hininga si Lauren, pero mabilis siyang nagsalita, "Da
Mas lalo pang bumigat ang atmospera sa loob ng bahay—tila mas lumamig pa ang hangin sa paligid.Kahit sina Roy at Nicole na nasa labas ng pintuan ay ramdam ang kakaibang lamig na bumalot sa buong lugar. Malinaw ang sikat ng araw sa labas, pero ang presensya ng lalaki sa loob ay tila nagpapakaba.Napatinginan ang dalawa, at pareho silang natahimik.Sa mga mata ni Harold ay litaw na litaw ang galit—tila handang pumatay—ngunit si Karylle ay nanatiling kalmado. Tiningnan niya lang si Harold nang diretso, walang bakas ng takot sa mukha.Napangisi si Harold ng malamig. "Ayos, mahusay.""Ayos ka d'yan! Hindi mo na talaga ako kayang kontrolin!" mariing tugon ni Karylle, sabay biglang bumuwelo at kumawala mula sa pagkakahawak ng lalaki. Hindi inaasahan ni Harold ang mabilis na galaw niya kaya nakawala si Karylle.Agad siyang lumapit sa pintuan, binuksan ito, at pinapasok sina Nicole at Roy."Ang bilis mo, kuya ah," biro ni Roy habang nakangiti kay Harold.Kagagaling pa lang ng dalawa sa almusa
Magbubukas sana ng bibig si Nicole para sumagot, pero napansin niyang may kakaiba. Tumingin siya kay Roy na may halong pag-aalinlangan at mahinang sabi, “Feeling ko... hindi ko dapat sabihin sa’yo. Baka kasi sabihin mo kay Harold. Ayaw ni Karylle na malaman niya kung nasaan siya ngayon.”Biglang napangisi si Roy—isang mapanuyang ngiti na puno ng pangungutya.Napakunot ang noo ni Nicole, halatang nainis sa reaksyon nito.“Ano'ng nakakatawa?” malamig niyang tanong.“Ewan ko kung ako ba ang tanga o ikaw lang talaga ang sobrang inosente,” sagot ni Roy na may halong pang-iinsulto. “Sa tingin mo ba, kung hindi mo sabihin, hindi pa rin malalaman ni Harold kung nasaan si Karylle? Seryoso ka ba?”Hindi nakaimik si Nicole. Bwisit na lalake. Kahit kailan, wala talagang matinong lumalabas sa bibig n’ya.Sa inis, napakagat-labi siya bago muling nagsalita. “Eh ‘di mag-imbestiga siya. Mas okay na ‘yun kaysa ako pa ang magsumbong sa kanya.”Napangisi na lang ulit si Roy at tumahimik. Sa totoo lang, k
Direktang tumingin si Harold sa direksyon ng kama—pero wala siyang inaasahan na ganoon ang aabutan niya.Maayos ang pagkakakumot. Walang kahit sinong natutulog doon. Napatingin siya sa banyo, umaasang baka nandoon si Karylle, pero nanlamig ang pakiramdam niya nang makita na bukas din ang pintuan nito—at wala ring tao sa loob.Agad siyang nanigas. Dumilim ang kanyang mukha. Mabilis niyang kinuha ang cellphone at tinawagan si Karylle. Pero ang tanging sagot ng automated voice ay: "Ang tinatawagan mong numero ay kasalukuyang naka-off."Lalong bumigat ang pakiramdam ni Harold. Hindi na siya nag-aksaya ng oras. Lumabas siya ng silid at nagtungo sa kwarto ni Roy.Pagkatok pa lang niya ay sunod-sunod na, halatang walang pasensyang naghihintay. Inis na inis na boses ang narinig niya mula sa loob.“Sino ba ‘yan! Umaga-umaga, puro katok! Wala bang respeto sa tulog ng tao?!”Wala sa loob ni Roy na si Harold pala ang nasa labas. Patakbo pa siyang lumapit sa pinto, handang murahin ang kung sinuman
Habang pinagmamasdan ni Karylle ang lalong lumalamig na ekspresyon ni Harold, mahinahon siyang nagsalita, “Maraming babae ang gustong pakasalan si Mr. Sanbuelgo. Ang anak ng Saludes, ikaw lang naman ang gusto niya mula noon, ‘di ba? Kung gugustuhin mo, handang-handa na si Miss Saludes na bigyan ka agad ng anak. Kaya hindi mo kailangang manatili rito—pwede kang humanap ng iba. Kahit magpakasal tayong muli pero wala namang nararamdaman sa isa’t isa, para na lang tayong mga robot na nabubuhay dahil sa obligasyon. Para na rin tayong niloloko si Lola. Hindi patas ‘yon.”Sa puntong ito, malinaw na kay Karylle ang lahat. Hindi na niya kayang ipagpatuloy ang kasinungalingang iyon, kahit pa para sa ikatatahimik ng matanda. Para sa kanya, hindi iyon simpleng white lie—kundi isang malinaw na panlilinlang.At sa isang iglap, tila lalo pang lumamig ang paligid.Pero si Karylle ay tila hindi na apektado. Napabuntong-hininga siya at mahinang nagsabi, “Pagod na ako. Gusto ko na sanang magpahinga. May
Nakatayo si Nicole sa gilid habang tahimik na nanonood, pero nang mapansin niyang may dugo pa rin ang sugat ni Karylle at hindi pa rin ito gumagaling, bigla siyang namutla. Hindi siya makapaniwala sa nakita. Grabe, ganito pa rin kaseryoso kahit lumipas na ang isang araw at isang gabi?Napuno ng pagkabahala ang puso ni Nicole. Ang masaya niyang ekspresyon kanina ay agad na nawala. Habang nakatitig sa tila malalim at nakakatakot na sugat sa likod ni Karylle, halos mapaluha siya sa awa. Dati ay sobrang kinis at puti ng likod na ‘yan... ngayon—nasira na!Habang inaasikaso ng doktor ang sugat ni Karylle, sinubukan nitong ilihis ang atensyon ng dalaga. Baka kasi hindi niya kayanin ang sakit. Pero laking gulat ng doktor nang makitang tahimik lang si Karylle—walang reklamo, walang daing, ni hindi man lang napakunot ang noo. Sa edad niyang ‘yon, napakalakas ng loob.Dahil doon, hindi na nag-aksaya ng oras ang doktor. Nagpatuloy siya sa maingat ngunit mabilis na pag-asikaso sa sugat.Maya-maya,
Biglang nag-iba ang mukha ni Andrea—namutla siya sa gulat.Ang misteryosong taong nakikipag-ugnayan kay Adeliya… gusto na talagang patayin si Karylle.Kung mamatay si Karylle, paano na ang Granle Group?Sa sandaling iyon, hindi na maitago ni Andrea ang kaba. Napuno siya ng takot at pagkabalisa.Napakunot-noo si Lucio at tinanong, “Ano bang pinagsasabi mo?”Hindi kailanman inamin ni Andrea kay Lucio ang tungkol sa misteryosong taong kinakausap ni Adeliya. Ayaw niya kasing madamay ito. Lalo na’t takot siyang makialam pa si Lucio at baka makipag-ugnayan pa ulit sa taong ‘yon.Pero bago pa siya makaisip ng paraan para iwasan ang usapan, si Adeliya na mismo ang nagbunyag ng lahat.Natigilan si Lucio at ilang segundo siyang tahimik. Maya-maya, mariin siyang napakunot-noo at nagsalita, “So may ganito ka palang kasunduan sa ibang tao?!”Napakagat-labi si Adeliya at ayaw nang magsalita. Tahimik lang siya sa gilid, pero halatang puno ng galit at lungkot ang loob.Sumingit si Andrea, halatang na
Matalino si Adeliya. Kahit hindi pa siya sinabihan, alam niyang darating din ang oras na sasabihin sa kanya ni Karylle ang lahat. At kapag nangyari 'yon, baka pa ito dagdagan at palalain ang kuwento—mas lalo lang siyang masasaktan!Pareho rin ng iniisip si Lucio sa sandaling iyon. Pangit ang ekspresyon ng mukha niya—madilim at punong-puno ng kabiguan. Pero wala siyang masabi. Hindi niya kayang pabulaanan ang sinabi ng anak nila.Kita ni Adeliya sa mga mata ng ama niya—tama ang hinala niya.Tama siya. Tama ang hula niya!Sana nga'y mali siya. Sana nagkamali lang siya ng iniisip.Pero ang mga reaksiyon ng kanyang mga magulang ay nagsilbing kumpirmasyon. Totoo ang kutob niya. Ibinenta nga ng kanyang ama ang bahay at inilabas ang lahat ng ari-arian nila, para lang kumuha ng taong kayang sirain ang sistema ng Sanbuelgo Group. Pero sa huli, nabigo rin ang lahat. Wala ni isang kusing ang bumalik!Sa isang iglap, nanginig ang mga pilikmata ni Adeliya. At sumunod, tuloy-tuloy nang pumatak ang
“You…”Isang salita pa lang ang nasambit ni Adeliya pero agad niya rin itong pinigilan. Mahina lang ang boses niya, halos hindi marinig dahil sa lakas ng boses ni Andrea habang nagsasalita.“Nagluto ako ng paboritong ulam ng lolo mo ngayon—braised vinegar fish! Tikman mo, sabihin mo kung masarap!” masayang sambit ni Andrea.Huminga nang malalim si Adeliya. Forget it, sabi niya sa sarili. Pinilit niyang kontrolin pa ang sarili, kahit papaano, hintayin na lang niyang matapos silang kumain.Si Lucio naman ay tila interesado. “Ayos ‘yan, tikman ko nga,” aniya habang nakangiti.Wala na sa mood si Adeliya para kumain, pero dahil ayaw niyang magutom ang mga magulang niya, pinilit pa rin niyang kumain. Sa totoo lang, parang pinipilit niyang lunukin ang pagkain habang bugso ng emosyon ang nilalabanan niya.Sa wakas, matapos ang tila walang katapusang pagkain, natapos din ang hapunan.Bumaba ng kaunti ang balikat ni Adeliya habang ibinaba niya ang hawak na kutsara’t tinidor. Tiningnan niya ang
Ayaw na talagang makipag-usap pa ni Karylle kay Adeliya. Sa palagay niya, sapat na ang mga nasabi niya para magdulot ng kaba at magtulak kay Adeliya na mag-imbestiga pa nang mas malalim.Alam niyang matalino ang pinsan niya. Malamang ay nakakahalata na ito. At kapag nagkaharap sila mamaya sa bahay, siguradong may matitibay na sagutan. Sa oras na iyon, baka mas marami pa ang mabunyag.Ngumiti si Karylle. Hindi siya komportable kapag masyadong kampante ang kalaban. Kailangan laging may nararamdamang pangamba.Naalala pa niya, ilang linggo na ang nakalipas, ilang beses na rin nadawit si Adeliya sa imbestigasyon ng pulis. Sa sobrang dami ng kinasasangkutan nito, halata na ang takot at pagkalito sa kilos nito—maging ang tila depresyon na unti-unting sumisiksik sa katauhan ng pinsan niya. Iyon ang dahilan kung bakit siguradong hindi siya binabalitaan ni Lucio. Para kay Karylle, inosente pa rin siya sa mga nangyayari, at ito ang pinaka-ayaw ni Adeliya—ang hindi niya alam ang buong kwento."A