Muling tiningnan ni Harold ang mga plano.Ang disenyo ng wedding dress ay bago at napakaganda—isang kalidad na hindi pa niya nasaksihan kailanman.Mula ulo hanggang paa, walang bahagi na hindi kapansin-pansin.Hindi dahil maraming perlas ang disenyo, kundi dahil ito ay puno ng mga detalye at highlight, lalo na sa disenyo ng dibdib at bewang. Bigla niyang naramdaman na gusto niyang suotin agad ni Karylle ang wedding dress para makita ang epekto nito."Magsalita ka," sabi ni Harold.Tumango si Karylle. "Oo."Alam ni Karylle kung ano ang gustong itanong ni Harold, kaya inunahan niya ito, "Hindi siya available. Isa lang ito ang kaya niyang gawin."Habang nagsasalita, bakas sa kanyang mga mata ang bahagyang panunuya.Ang wedding dress na ito...Ang kanyang tingin ay tila napalayo, ngunit may bahid ng hinanakit, isang damdaming mahirap pakalmahin.Hindi na nagsalita si Harold, ngunit patuloy ang tingin niya sa disenyo. Ang disenyo nito, na elegante at mataas ang kalidad, ay nagbibigay sa ka
Sobrang nakakabaliw na talaga si Adeliya sa pagkakataong ito!Hindi niya maintindihan!Hindi naman gusto ni Harold si Karylle. Sa katunayan, iniisip niyang sobrang plastik ng babaeng ito. Pero bakit kailangan niyang makialam kay Karylle? At higit pa roon, bakit parang... parang nagkatuluyan na sila?Halos maiyak na si Adeliya, at naririnig pa ang bahagya niyang paghikbi mula rito.Bahagyang kumunot ang noo ni Harold, saka niya tinitigan si Karylle nang malamig. "Karylle, tama na!"Ang babaeng ito, sa wakas, ipapakita na ba niya ang tunay niyang kulay?Ngumiti si Karylle. "Tama na? Paano magiging tama? Tingnan mo kung gaano ka-distorbo ang pakiramdam ng kapatid ko ngayon. Gusto mo bang gamutin siya tulad ng ginawa mo sa akin kahapon?"Sa totoo lang, pinagtutuunan pa ng mataas na opisyal na si Mr. Sanbuelgo ang paa ni Karylle kagabi, na halos ikagulat pa niya at ikatuwa.Tumama ang matalim na tingin ni Harold sa mukha ni Karylle.Hindi mapigilang mapangiti si Karylle. Alam niyang si Har
Sandaling tumigil si Bobbie at marahang nagsalita, "Sa ngayon, kailangan pa nating suriin nang mabuti. Hindi pa natin direktang masasabi kung may kinalaman si Miss Granle sa bagay na ito."Nanatiling malamig at walang emosyon ang mukha ni Harold. Hindi mawari ang iniisip niya sa kanyang seryosong ekspresyon."Naunawaan ko."Matapos magsalita, ibinaba ni Harold ang tawag.Muling bumalik ang katahimikan sa silid.Hawak pa rin ni Harold ang kanyang telepono, ngunit tila may misteryosong liwanag na naglalaro sa kalaliman ng malamig niyang mga mata.……Sa sumunod na dalawang araw, normal na tinapos ni Karylle ang kanyang mga gawain. Halos buong araw silang magkasama ni Harold dahil sa trabaho, at sabay pa rin silang kumakain ng tatlong beses sa isang araw.Walang komunikasyon ang dalawa maliban sa usaping trabaho.Sa wakas, natapos din ang pitong araw na business trip.Ngayong gabi, mananatili sila sa lugar na iyon at babalik kinabukasan.Medyo nagtaka si Karylle kung bakit hindi sila umal
Pakiramdam ni Karylle ay parang nasa panaginip siya sa mga sandaling ito.Tinitigan niya si Harold nang may bahagyang gulat. Sa araw-araw, si Harold ay laging malamig, may distansya, at tila walang pakialam sa mga tao. Ngunit ngayong araw, siya mismo—isang taong may malamig na personalidad—ang nagkusang-loob na magpanatili ng kaayusan at kalmahan sa mga tao.Sa sandaling ito, naramdaman ni Karylle na parang ibang tao si Harold—parang isang taong may pusong mainit at nagmamalasakit.Pinatay ni Harold ang mikropono, at agad siyang nilapitan ng kapitan na puno ng pasasalamat. “Ginoo, maraming salamat sa inyo!”Ngunit kahit pansamantalang kumalma ang sitwasyon, hindi pa rin tuluyang maibalik ang katiwasayan. Muling nagsalita ang kapitan, halatang balisa, “Lumilipad pa rin ang eroplano, pero… hindi na ito stable. Natatakot akong hindi na kakayanin ng piloto.”Ito ang ika-labinlimang taon ng kapitan sa paglipad ng eroplano, pero kahit gaano pa siya ka-bihasa, ngayon lang siya nakaranas ng g
Nakita niya ang gilid ng mukha nito—matigas ang linya, malamig at guwapo, pero sa araw na ito, may kakaibang dala itong katahimikan at kasiguruhan.Kung hindi dahil sa kanya ngayon, malamang patay na silang lahat sa eroplano.Hindi niya alam kung ano ang tunay na nangyari, at hindi rin niya alam kung bakit biglang lumitaw ang tatlong berdeng helicopter, pero nai-report na ito sa gobyerno.Ang taong nasa harapan niya, na nagligtas sa buong eroplano sa bingit ng panganib, ay nagbigay ng kapanatagan sa mga pasahero at pinanatili ang kaayusan ng lahat.Sa unang pagkakataon, natuklasan niya na may ganoong kagalang-galang na panig si Harold.Kung gusto niyang iligtas ang sarili lang niya, hindi niya kailangang mag-abala pa. Ginawa niya ito para lamang iligtas ang lahat ng pasahero.Sa sandaling ito, hindi na kailangang magbigay ng utos si Karylle.Dahan-dahan siyang tumayo, pero hindi nagmadaling umalis.Marahil, may mga pasaherong gustong makita kung sino ang nagligtas sa kanila.Nang maka
Pagkatapos ng insidenteng iyon, maraming tao ang nagsabi na sinadya raw ni Karylle ang nangyari para mailigtas siya ni Harold sa harap ng lahat.Pero may ilan ding nagsabi na bago pa man ang insidente, halata na ang pagiging malapit nila sa isa’t isa sa mismong party.Palaging nakahawak si Karylle sa braso ni Harold. Kailangan pa bang mahulog siya sa tubig para lang magmukhang mas malapit sila? Mukhang hindi naman kapani-paniwala.At paano kung, halimbawa, hindi siya sinagip ni Harold? Hindi ba't mas mapapahiya lang siya?Marami ang nag-uusisa kay Karylle at gustong malaman ang tunay na nangyari.Ngunit ngumiti lamang si Karylle at mahinahong sinabi, “Ayos lang ako, huwag na kayong mag-alala. Hindi ba’t nasa harapan n’yo ako ngayon, maayos na maayos?”May mabuting impresyon si Karylle kay Ellione. Mukha itong mabait at simple, kaya naging magaan ang pakikitungo niya rito. Sa totoo lang, malaki rin ang posibilidad na makuha niya ang tiwala ni Ellione.Huminga nang maluwag si Ellione. “
Tahimik na binigkas ni Ellione ang dalawang salita kay Karylle: “Kaya mo 'yan.”Ngumiti si Karylle at tumango. Sa ganoong paraan, sumunod siya kay Gian papunta sa opisina ni Adeliya.Nang masulyapan ni Adeliya si Karylle, parang tumindig ang lahat ng selula sa katawan niya na handang lumaban. Ngayon pa lang, ramdam na niya ang galit niya kay Karylle.Kahit sandali lang iyon, naramdaman ni Karylle ang pagka-hostile ni Adeliya.“Nakakalakad na siya ngayon,” naisip ni Karylle. “Dahil kaya bumalik sila, nagmadali siyang gumaling para mas madali siyang makalapit kay Harold?”Nakatingin si Adeliya sa dalawa nang may ngiti sa labi at malumanay na nagtanong, “Oh, nandito kayo. May kailangan ba kayo?”Agad namang iniabot ni Gian kay Adeliya ang plano ni Karylle at magalang na sinabi, “Adeliya, si Miss Granle ang nakipag-usap kay Alexander tungkol sa proposal ng cooperation, at pumayag na ang kabilang panig. Pero ang kondisyon nila, si Miss Granle mismo ang kailangang mangasiwa sa proyekto, at
Ano ang dahilan kung bakit hindi sumasang-ayon si Adeliya?Nagsimulang mag-isip-isip ang lahat.Hindi nagmadali si Karylle na gumawa ng anumang aksyon at nagpatuloy lamang siya sa pagtatrabaho.Nang malapit nang mag-out sa trabaho, tumawag ulit si Alexander kay Karylle at niyaya siyang mag-dinner, ngunit tumanggi si Karylle dahil hinihintay na siya ni Nicole sa bahay.Pagkatapos ng trabaho, umuwi na si Karylle.Si Nicole, na may susi ng bahay niya, ay parang matagal nang naghihintay. Pagdating ni Karylle, napabuntong-hininga si Nicole. “Grabe ka, wala kang konsensya. Kakauwi mo pa lang, hindi ka man lang nagpapahinga kahit isang araw?”Ibinaba ni Karylle ang bag niya at nagpalit ng tsinelas. “Ginagawa ni Adeliya ang lahat para humanap ng butas sa akin ngayon, paano ako makakarelax nang ganito?”Napakunot ang noo ni Nicole. “Hindi ko alam kung hanggang kailan mo kailangang tiisin ‘to. May plano ka na ba?”Bahagyang napailing si Karylle. “Wala pa akong kasiguraduhan. Pero malapit na rin
Mas lalong lumalim ang kunot sa noo ni Harold. Kita sa mukha niya ang pagkainis, at ang malamig niyang tingin ay diretsong ibinato kay Roy—isang malinaw na pahiwatig na ayaw na niyang marinig pa ang kahit ano mula rito.Pero gaya ng inaasahan, walang pakialam si Roy sa nararamdaman ni Harold. Sa halip, kalmado pa rin siyang nagsalita, “O baka naman matagal mo na talagang gusto si Karylle, pero masyado mong na-misunderstand. Lagi mong iniisip na nakipagsabwatan siya sa ama niya para pilitin kang pakasalan siya. Galit ka sa ganung klaseng kasunduan dahil para sa’yo, interest lang ang basehan. Pero sana maintindihan mo na…”Napahinto siya saglit sa gitna ng sinabi, tila sinasadya ang pagpigil ng susunod na linya.Matalim ang tingin ni Harold habang tinitigan si Roy. “Tama na, Roy,” malamig niyang sambit.May CCTV sa lugar na ‘yon. Ayaw ni Harold na mas marami pang masabi si Roy, pero ang pagpapatuloy nito kahit alam niyang may surveillance ay nagpapakitang sadyang gusto ni Roy na marinig
Mas lalo pang bumigat ang atmospera sa loob ng bahay—tila mas lumamig pa ang hangin sa paligid.Kahit sina Roy at Nicole na nasa labas ng pintuan ay ramdam ang kakaibang lamig na bumalot sa buong lugar. Malinaw ang sikat ng araw sa labas, pero ang presensya ng lalaki sa loob ay tila nagpapakaba.Napatinginan ang dalawa, at pareho silang natahimik.Sa mga mata ni Harold ay litaw na litaw ang galit—tila handang pumatay—ngunit si Karylle ay nanatiling kalmado. Tiningnan niya lang si Harold nang diretso, walang bakas ng takot sa mukha.Napangisi si Harold ng malamig. "Ayos, mahusay.""Ayos ka d'yan! Hindi mo na talaga ako kayang kontrolin!" mariing tugon ni Karylle, sabay biglang bumuwelo at kumawala mula sa pagkakahawak ng lalaki. Hindi inaasahan ni Harold ang mabilis na galaw niya kaya nakawala si Karylle.Agad siyang lumapit sa pintuan, binuksan ito, at pinapasok sina Nicole at Roy."Ang bilis mo, kuya ah," biro ni Roy habang nakangiti kay Harold.Kagagaling pa lang ng dalawa sa almusa
Magbubukas sana ng bibig si Nicole para sumagot, pero napansin niyang may kakaiba. Tumingin siya kay Roy na may halong pag-aalinlangan at mahinang sabi, “Feeling ko... hindi ko dapat sabihin sa’yo. Baka kasi sabihin mo kay Harold. Ayaw ni Karylle na malaman niya kung nasaan siya ngayon.”Biglang napangisi si Roy—isang mapanuyang ngiti na puno ng pangungutya.Napakunot ang noo ni Nicole, halatang nainis sa reaksyon nito.“Ano'ng nakakatawa?” malamig niyang tanong.“Ewan ko kung ako ba ang tanga o ikaw lang talaga ang sobrang inosente,” sagot ni Roy na may halong pang-iinsulto. “Sa tingin mo ba, kung hindi mo sabihin, hindi pa rin malalaman ni Harold kung nasaan si Karylle? Seryoso ka ba?”Hindi nakaimik si Nicole. Bwisit na lalake. Kahit kailan, wala talagang matinong lumalabas sa bibig n’ya.Sa inis, napakagat-labi siya bago muling nagsalita. “Eh ‘di mag-imbestiga siya. Mas okay na ‘yun kaysa ako pa ang magsumbong sa kanya.”Napangisi na lang ulit si Roy at tumahimik. Sa totoo lang, k
Direktang tumingin si Harold sa direksyon ng kama—pero wala siyang inaasahan na ganoon ang aabutan niya.Maayos ang pagkakakumot. Walang kahit sinong natutulog doon. Napatingin siya sa banyo, umaasang baka nandoon si Karylle, pero nanlamig ang pakiramdam niya nang makita na bukas din ang pintuan nito—at wala ring tao sa loob.Agad siyang nanigas. Dumilim ang kanyang mukha. Mabilis niyang kinuha ang cellphone at tinawagan si Karylle. Pero ang tanging sagot ng automated voice ay: "Ang tinatawagan mong numero ay kasalukuyang naka-off."Lalong bumigat ang pakiramdam ni Harold. Hindi na siya nag-aksaya ng oras. Lumabas siya ng silid at nagtungo sa kwarto ni Roy.Pagkatok pa lang niya ay sunod-sunod na, halatang walang pasensyang naghihintay. Inis na inis na boses ang narinig niya mula sa loob.“Sino ba ‘yan! Umaga-umaga, puro katok! Wala bang respeto sa tulog ng tao?!”Wala sa loob ni Roy na si Harold pala ang nasa labas. Patakbo pa siyang lumapit sa pinto, handang murahin ang kung sinuman
Habang pinagmamasdan ni Karylle ang lalong lumalamig na ekspresyon ni Harold, mahinahon siyang nagsalita, “Maraming babae ang gustong pakasalan si Mr. Sanbuelgo. Ang anak ng Saludes, ikaw lang naman ang gusto niya mula noon, ‘di ba? Kung gugustuhin mo, handang-handa na si Miss Saludes na bigyan ka agad ng anak. Kaya hindi mo kailangang manatili rito—pwede kang humanap ng iba. Kahit magpakasal tayong muli pero wala namang nararamdaman sa isa’t isa, para na lang tayong mga robot na nabubuhay dahil sa obligasyon. Para na rin tayong niloloko si Lola. Hindi patas ‘yon.”Sa puntong ito, malinaw na kay Karylle ang lahat. Hindi na niya kayang ipagpatuloy ang kasinungalingang iyon, kahit pa para sa ikatatahimik ng matanda. Para sa kanya, hindi iyon simpleng white lie—kundi isang malinaw na panlilinlang.At sa isang iglap, tila lalo pang lumamig ang paligid.Pero si Karylle ay tila hindi na apektado. Napabuntong-hininga siya at mahinang nagsabi, “Pagod na ako. Gusto ko na sanang magpahinga. May
Nakatayo si Nicole sa gilid habang tahimik na nanonood, pero nang mapansin niyang may dugo pa rin ang sugat ni Karylle at hindi pa rin ito gumagaling, bigla siyang namutla. Hindi siya makapaniwala sa nakita. Grabe, ganito pa rin kaseryoso kahit lumipas na ang isang araw at isang gabi?Napuno ng pagkabahala ang puso ni Nicole. Ang masaya niyang ekspresyon kanina ay agad na nawala. Habang nakatitig sa tila malalim at nakakatakot na sugat sa likod ni Karylle, halos mapaluha siya sa awa. Dati ay sobrang kinis at puti ng likod na ‘yan... ngayon—nasira na!Habang inaasikaso ng doktor ang sugat ni Karylle, sinubukan nitong ilihis ang atensyon ng dalaga. Baka kasi hindi niya kayanin ang sakit. Pero laking gulat ng doktor nang makitang tahimik lang si Karylle—walang reklamo, walang daing, ni hindi man lang napakunot ang noo. Sa edad niyang ‘yon, napakalakas ng loob.Dahil doon, hindi na nag-aksaya ng oras ang doktor. Nagpatuloy siya sa maingat ngunit mabilis na pag-asikaso sa sugat.Maya-maya,
Biglang nag-iba ang mukha ni Andrea—namutla siya sa gulat.Ang misteryosong taong nakikipag-ugnayan kay Adeliya… gusto na talagang patayin si Karylle.Kung mamatay si Karylle, paano na ang Granle Group?Sa sandaling iyon, hindi na maitago ni Andrea ang kaba. Napuno siya ng takot at pagkabalisa.Napakunot-noo si Lucio at tinanong, “Ano bang pinagsasabi mo?”Hindi kailanman inamin ni Andrea kay Lucio ang tungkol sa misteryosong taong kinakausap ni Adeliya. Ayaw niya kasing madamay ito. Lalo na’t takot siyang makialam pa si Lucio at baka makipag-ugnayan pa ulit sa taong ‘yon.Pero bago pa siya makaisip ng paraan para iwasan ang usapan, si Adeliya na mismo ang nagbunyag ng lahat.Natigilan si Lucio at ilang segundo siyang tahimik. Maya-maya, mariin siyang napakunot-noo at nagsalita, “So may ganito ka palang kasunduan sa ibang tao?!”Napakagat-labi si Adeliya at ayaw nang magsalita. Tahimik lang siya sa gilid, pero halatang puno ng galit at lungkot ang loob.Sumingit si Andrea, halatang na
Matalino si Adeliya. Kahit hindi pa siya sinabihan, alam niyang darating din ang oras na sasabihin sa kanya ni Karylle ang lahat. At kapag nangyari 'yon, baka pa ito dagdagan at palalain ang kuwento—mas lalo lang siyang masasaktan!Pareho rin ng iniisip si Lucio sa sandaling iyon. Pangit ang ekspresyon ng mukha niya—madilim at punong-puno ng kabiguan. Pero wala siyang masabi. Hindi niya kayang pabulaanan ang sinabi ng anak nila.Kita ni Adeliya sa mga mata ng ama niya—tama ang hinala niya.Tama siya. Tama ang hula niya!Sana nga'y mali siya. Sana nagkamali lang siya ng iniisip.Pero ang mga reaksiyon ng kanyang mga magulang ay nagsilbing kumpirmasyon. Totoo ang kutob niya. Ibinenta nga ng kanyang ama ang bahay at inilabas ang lahat ng ari-arian nila, para lang kumuha ng taong kayang sirain ang sistema ng Sanbuelgo Group. Pero sa huli, nabigo rin ang lahat. Wala ni isang kusing ang bumalik!Sa isang iglap, nanginig ang mga pilikmata ni Adeliya. At sumunod, tuloy-tuloy nang pumatak ang
“You…”Isang salita pa lang ang nasambit ni Adeliya pero agad niya rin itong pinigilan. Mahina lang ang boses niya, halos hindi marinig dahil sa lakas ng boses ni Andrea habang nagsasalita.“Nagluto ako ng paboritong ulam ng lolo mo ngayon—braised vinegar fish! Tikman mo, sabihin mo kung masarap!” masayang sambit ni Andrea.Huminga nang malalim si Adeliya. Forget it, sabi niya sa sarili. Pinilit niyang kontrolin pa ang sarili, kahit papaano, hintayin na lang niyang matapos silang kumain.Si Lucio naman ay tila interesado. “Ayos ‘yan, tikman ko nga,” aniya habang nakangiti.Wala na sa mood si Adeliya para kumain, pero dahil ayaw niyang magutom ang mga magulang niya, pinilit pa rin niyang kumain. Sa totoo lang, parang pinipilit niyang lunukin ang pagkain habang bugso ng emosyon ang nilalabanan niya.Sa wakas, matapos ang tila walang katapusang pagkain, natapos din ang hapunan.Bumaba ng kaunti ang balikat ni Adeliya habang ibinaba niya ang hawak na kutsara’t tinidor. Tiningnan niya ang