"Gusto kang makausap ng tiyuhin ko."Biglang kumunot ang noo ni Harold, pero bahagya lang siyang tiningnan ni Karylle at sinabi, "Pasok."Binuksan nang tuluyan ang pinto.Nakangiti si Nicole nang una, pero nang makita si Harold na nakaupo roon, natigilan siya. Bakit nandito na naman si Harold?Nakakainis talaga!Kakalis niya lang sandali, nandito na agad ito? Sinadya ba nitong hintayin ang pagkakataong wala siya?Kung narinig ni Roxanne ang iniisip ni Nicole, tiyak na pagsasabihan siya nito.Kailangan bang magtago ni Harold sa'yo? Hindi ba pwedeng paalisin ka na lang niya?May dala namang basket ng prutas si Santino, at may bahagyang ngiti sa kanyang mga labi. Nang makita niya si Harold, natigilan siya ng bahagya, pero agad din niyang ibinalik ang normal na ekspresyon. "Ah, nandito rin pala si Mr. Sanbuelgo. Napaka-coincidence naman."Kalma ang tono ni Santino, walang bahid ng kaba o pag-aalangan.Bahagyang tiningnan ni Harold si Santino at kumilos ang kanyang kilay. "Hindi ko inaasah
Mahina ang boses niya, halos parang bulong.Narinig pa rin ni Karylle ang pangingutya sa likod ng mga salita niya. Pinipilit niyang ngumiti, ngunit gusto na niyang paalisin si Harold. Pero nang maalala niyang naroon ang Uncle niya, naisip niyang kung magsasalita siya, baka isipin ni Harold na hindi niya kayang kontrolin ang sitwasyon. At kapag ganoon ang nangyari, baka humanap pa ito ng ibang paraan para guluhin siya—isang bagay na ayaw niyang mangyari.Matapos ang saglit na pag-iisip, nagsalita siya nang mahinahon, "Hindi ko maaring tanggapin ang alok mo para makipagtulungan, at sa tingin ko, mas mabuting umiwas tayo sa anumang maaaring magdulot ng maling akala."Kumunot ang noo ni Harold pero hindi sumagot.Napansin ni Santino ang tingin ni Karylle sa kanya at agad na nagsalita, "Mr. Sanbuelgo, Karylle, nagmamadali akong dumating dito nang marinig kong may nangyari sa’yo. Ngayon na nakita kong maayos ka na, mas panatag na ako. Magpahinga ka muna, at bukas, dadalawin ka ng Uncle mo."
Biglang napatingin siya at sinagot ang tawag."Anong problema?"Agad na nagsalita ang nasa kabilang linya, "Miss Granle, kumikilos na naman siya!"Napapikit si Karylle at pursigidong naghintay habang nagsimulang magsalaysay si Jyre.Malalim na huminga si Jyre at dali-daling nagsabi, "Narinig kong nag-usap sila ng asawa niya kanina. Ayaw nilang matalo nang ganito, kaya plano nilang gumawa ng susunod na hakbang. Alam kong nasa ospital ka ngayon kaya iniisip ko... baka ikaw na naman ang target nila!"Sa nakaraang dalawang araw na nasa ospital si Karylle, madalas na dumalaw si Adeliya doon. Ang mag-asawang Lucio naman ay palaging nagpapakita ng pakikiramay at suporta, halos parang tunay na magulang ni Karylle ang turing nila."Alam mo ba kung anong plano nila?" tanong ni Karylle nang malamig ang boses.Napuno ng paghanga ang tingin ni Jyre. Wala pa ring kaba o kalituhan sa boses ni Karylle, palaging kalmado sa harap ng anumang problema."Sa ngayon... wala pa akong eksaktong detalye," sago
"Karylle, may nalaman ako tungkol sa iyong ama."Biglang nagulat si Karylle, at ang kanyang mga mata ay napuno ng gulat at pagtataka. Hindi siya agad nakapagsalita."Ano ang nalaman mo?" tanong niya matapos ang ilang sandali."Hindi ito magandang pag-usapan sa telepono sa ngayon, at hindi rin naman ito sobrang mahalaga, pero tingin ko makakatulong ito sa'yo. Pagbalik ko na lang natin pag-usapan, okay?"Nagningning ang mga mata ni Karylle, pero nanatili siyang tahimik. Hindi niya gustong ibaba ang tawag.Alam ng iba kung gaano kahalaga ang tungkol sa kanyang ama, pero si Alexander, na matagal nang pinagmamasdan siya, tiyak na nauunawaan ito.At kung ano man ang sasabihin ni Alexander ay kailangang mahalaga. Ang pagbibigay niya ng impormasyon ay sapat nang patunay na hindi ito isang simpleng usapin.Sa mga oras na ito, mahalaga kay Karylle ang bawat piraso ng ebidensya.Makalipas ang ilang sandali, mahina niyang sinabi, "May tumawag ba sa'yo, o may nahanap kang dokumento o impormasyon?
Tinitigan ni Adeliya si Andrea na hindi makapaniwala. "Mama... ganitong sitwasyon na, iniisip mo pa rin na matutuloy ang engagement namin?""Ano ba 'yang iniisip mo?!" Kumunot ang noo ni Lucio. "Sinabi ko na, kung talagang gusto nilang tapusin ito, imposibleng wala silang gawin kahit papalapit na ang araw. Hindi 'yan ang estilo nila."Napakunot din ang noo ni Adeliya. "Kayo talaga! Hindi kayo naniniwala sa akin! Seryoso, ramdam ko talaga 'to!"Minsan, kahit gaano pa ka-ayaw isipin, ang kutob ay madalas tama.May mali kay Harold.May mali talaga.Kumunot ang noo ni Andrea. "Ganito na lang, bukas kakausapin ko si Lauren. Aalamin ko kung may nangyayaring kakaiba."Mabilis na tumango si Adeliya. "Oo, Mama, pakitingnan mo naman. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Sa tuwing susubukan kong kontakin siya, laging ang assistant niya ang sumasagot. Sinasabi niyang busy siya, kaya wala akong pagkakataong makausap si Harold. Kung magtutuloy-tuloy ito, kami..."Hindi na itinuloy ni Adeliya ang sasabi
"Talaga bang pumunta kayo sa bahay ko? Sayang naman, hindi ako nandoon," sabi ni Lauren na may halong pag-aatubili.Nanigas ang ekspresyon ni Andrea, pero mabilis siyang ngumiti at nagsabi, "Ganun ba? Eh di, baka puwede tayo—"Hindi pa niya natatapos ang sasabihin nang biglang magsalita si Adeliya."Tita, ako po si Adeliya."Dahil naka-hands-free ang tawag, malinaw ang boses ni Adeliya, pero maingat ang tono niya."Maaraw na naman." Malumanay ang boses ni Lauren, na parang walang problema. "Sayang talaga. May kailangan ba kayo ngayon? O gusto niyong bumalik na lang sa ibang araw?"Bahagyang nag-iba ang mukha ni Adeliya. Gusto sana niyang sabihin na maghihintay na lang sila kay Lauren, pero napakalinaw ng mensahe nito na ayaw silang papasukin. Ano'ng gagawin niya ngayon?Tumingin siya kay Andrea, nagbabakasakaling may maisip itong paraan.Mabilis na huminga nang malalim si Andrea bago magsabi, "Sige, sa ibang araw na lang kami babalik, Lauren. Mag-enjoy ka muna.""Sige, magkita na lang
Tahimik na bumaling si Nicole kay Karylle, bahagyang nagtataka, at bumulong.“Bakit nandito ang pinsan mo? Paano siya napunta rito? Nagbigay ba ng abiso si Adeliya?”Kumunot nang bahagya ang noo ni Karylle at umiling.Hindi maganda ang ekspresyon ni Nicole, at sinabi niya nang seryoso, “Ano'ng gagawin natin? Papasukin ba natin siya?”Bahagyang ngumiti si Karylle, ngunit puno ng panlilibak ang kanyang mga mata. Diretso niyang sinabi, “Papasukin mo. Kung dumating siya rito nang ganito, ibig sabihin, wala siyang itinatago. Wala namang lakas ng loob si Adeliya na saktan ako. Gusto kong makita kung ano pa ang plano niya.”Bagamat alanganin si Nicole at mukhang nag-aalala, hindi na rin siya kumontra. Binuksan niya ang pinto.Pagpasok ni Adeliya, nagulat siya nang si Nicole ang sumalubong.“Bakit nandito ka?” tanong ni Adeliya, halatang nagtataka.Nakatingin nang direkta si Nicole kay Adeliya, at medyo iritado ang tono nang sagutin ito, “May problema ba kung nandito ako? At ano naman ang pak
Tiningnan din ni Karylle si Adeliya at ngumiti, "Hindi ko kailanman binalak na makipag-ugnayan kay Harold. Makakaasa ka sa bagay na ‘yan."Napangisi si Nicole, "Tama naman, tama nga!" Saka mo na lang siguro tutukan si Harold, Adeliya. Hindi ka na ba maayos ngayon? Hindi mo na ba kayang panatilihin ang imahe mo? Kung hindi, bakit lagi kang binabalewala ni Mr. Sanbuelgo at patuloy kang nakikipagtalo sa amin?"Hawak ang kanyang noo gamit ang isang kamay, halatang sinasadya ni Nicole na ilabas ang galit niya."Nicole, tama na, pwede ba?" muli nang binigyang-diin ni Karylle. Ngunit napangiwi si Nicole at may halong inis na sumagot, "Hindi ko lang mapigilan, eh!"Matagal niyang gustong ilabas ang lahat, kaya nang magkaroon ng pagkakataon, hindi na siya nakapagpigil. Sa dami ng kasamaan na ginawa ni Adeliya, ngayon pa siya magkukusa na magpunta sa bahay ni Karylle para magbanta? Sino siya, magulang na sanay palaging sinusunod ng anak?Halos magliyab ang galit ni Adeliya, nakapikit at mariing
Matalino si Adeliya. Kahit hindi pa siya sinabihan, alam niyang darating din ang oras na sasabihin sa kanya ni Karylle ang lahat. At kapag nangyari 'yon, baka pa ito dagdagan at palalain ang kuwento—mas lalo lang siyang masasaktan!Pareho rin ng iniisip si Lucio sa sandaling iyon. Pangit ang ekspresyon ng mukha niya—madilim at punong-puno ng kabiguan. Pero wala siyang masabi. Hindi niya kayang pabulaanan ang sinabi ng anak nila.Kita ni Adeliya sa mga mata ng ama niya—tama ang hinala niya.Tama siya. Tama ang hula niya!Sana nga'y mali siya. Sana nagkamali lang siya ng iniisip.Pero ang mga reaksiyon ng kanyang mga magulang ay nagsilbing kumpirmasyon. Totoo ang kutob niya. Ibinenta nga ng kanyang ama ang bahay at inilabas ang lahat ng ari-arian nila, para lang kumuha ng taong kayang sirain ang sistema ng Sanbuelgo Group. Pero sa huli, nabigo rin ang lahat. Wala ni isang kusing ang bumalik!Sa isang iglap, nanginig ang mga pilikmata ni Adeliya. At sumunod, tuloy-tuloy nang pumatak ang
“You…”Isang salita pa lang ang nasambit ni Adeliya pero agad niya rin itong pinigilan. Mahina lang ang boses niya, halos hindi marinig dahil sa lakas ng boses ni Andrea habang nagsasalita.“Nagluto ako ng paboritong ulam ng lolo mo ngayon—braised vinegar fish! Tikman mo, sabihin mo kung masarap!” masayang sambit ni Andrea.Huminga nang malalim si Adeliya. Forget it, sabi niya sa sarili. Pinilit niyang kontrolin pa ang sarili, kahit papaano, hintayin na lang niyang matapos silang kumain.Si Lucio naman ay tila interesado. “Ayos ‘yan, tikman ko nga,” aniya habang nakangiti.Wala na sa mood si Adeliya para kumain, pero dahil ayaw niyang magutom ang mga magulang niya, pinilit pa rin niyang kumain. Sa totoo lang, parang pinipilit niyang lunukin ang pagkain habang bugso ng emosyon ang nilalabanan niya.Sa wakas, matapos ang tila walang katapusang pagkain, natapos din ang hapunan.Bumaba ng kaunti ang balikat ni Adeliya habang ibinaba niya ang hawak na kutsara’t tinidor. Tiningnan niya ang
Ayaw na talagang makipag-usap pa ni Karylle kay Adeliya. Sa palagay niya, sapat na ang mga nasabi niya para magdulot ng kaba at magtulak kay Adeliya na mag-imbestiga pa nang mas malalim.Alam niyang matalino ang pinsan niya. Malamang ay nakakahalata na ito. At kapag nagkaharap sila mamaya sa bahay, siguradong may matitibay na sagutan. Sa oras na iyon, baka mas marami pa ang mabunyag.Ngumiti si Karylle. Hindi siya komportable kapag masyadong kampante ang kalaban. Kailangan laging may nararamdamang pangamba.Naalala pa niya, ilang linggo na ang nakalipas, ilang beses na rin nadawit si Adeliya sa imbestigasyon ng pulis. Sa sobrang dami ng kinasasangkutan nito, halata na ang takot at pagkalito sa kilos nito—maging ang tila depresyon na unti-unting sumisiksik sa katauhan ng pinsan niya. Iyon ang dahilan kung bakit siguradong hindi siya binabalitaan ni Lucio. Para kay Karylle, inosente pa rin siya sa mga nangyayari, at ito ang pinaka-ayaw ni Adeliya—ang hindi niya alam ang buong kwento."A
Sa araw na iyon, wala si Harold kaya kampante si Karylle sa pananatili niya. Kasama niya si Nicole na laging nasa tabi niya. Paminsan-minsan ay nagkukwentuhan at nagtatawanan ang dalawa, at kung minsan ay pinipilit pa ni Nicole si Karylle na matulog.Pagsapit ng hapon, ngumiti si Nicole kay Karylle. "Baby, what do you want to eat?""Anything. Kahit ano, okay lang sa akin," sagot ni Karylle, na hindi naman mapili sa pagkain."Okay, I'll go prepare!""Thank you for your hard work.""Ayy, hard fart! Lahat ng effort ko, tandang-tanda ko 'yan ha! Kapag nakaluto ako ng ilang beses para sa'yo, ikaw naman ang magluluto para sa’kin next time!" ani Nicole. "Alam mo ‘yung kasabihan na 'The grace of dripping water is returned by a spring'? Ganun din tayo. I call someone to do it, and then you cook for me next time, okay?"Natawa si Karylle. "That makes sense."Napangiti rin si Nicole. Ilang ulit na rin niyang naagaw ang pagkain ni Karylle noon, kaya sanay na siya. "Okay, okay. I’ll just have som
Ngayon, wala pa ring alam si Adeliya. At kahit pa gusto niyang malaman ang totoo, hindi rin siya makakatiyak kung makikita niya ang sagot sa kumpanya.Lalong lumalalim ang gabi.Ngunit may ilang tao na hindi pa rin natutulog.Sa loob ng kanyang kwarto, kakaligo lang ni Harold. Bagama’t presko na ang pakiramdam niya, hindi pa rin naaalis ang inis niya kay Karylle. Tahimik ang ekspresyon ng mukha niya, pero halatang may galit pa rin sa loob.Tumunog ang cellphone niya. Isang numerong walang pangalan ang lumitaw sa screen.Gaya ni Karylle, hindi rin siya nagse-save ng mga contact. Pareho silang may photographic memory at kabisado ang mga numero ng taong mahalaga sa kanila. Kaya agad niyang nakilala kung sino ang tumatawag—si Bobbie.“Mr. Sanbuelgo,” ani Bobbie sa kabilang linya, “pinasilip ko na ang sitwasyon. Medyo malalim ang pinagtataguan ng mga taong ‘yon. Mahirap silang ma-trace ngayon.”Malamig ang tono ni Harold nang sumagot. “'Yan na ba ang sagot mo sa akin?”Napalunok si Bobbie.
Hindi maipaliwanag ni Lolita ang lahat sa ngayon, kaya’t malamig niyang sinabi sa tawag, “Hindi ko pa puwedeng sabihin sa’yo ngayon. Pero malalaman mo rin. Buhay pa si Karylle.”Maganda ang boses ni Lolita, malambing at banayad, pero may kasamang malamig na hangin sa tono nito—tila ba sapat para palamigin ang likod ng sinumang makarinig.Pero si Adeliya ay wala nang pakialam sa ganoong mga pakiramdam. Hindi na niya pinansin ang tono, dahil mas nangingibabaw ang inis at pagkabahala niya. Mahigpit niyang hinawakan ang cellphone at mariing sinabi, “Kailan pa siya mamamatay?!”Sandaling natahimik ang kausap, bago sumagot sa malamig ngunit walang pakialam na tinig, “Hindi na magtatagal. Hindi kita paghihintayin nang matagal.”At pagkatapos niyon, binaba na ang tawag.Nainis si Adeliya habang ibinababa ang telepono. Napakunot ang noo niya, halatang puno ng pangamba at pagkadismaya.“Bakit ba pakiramdam ko ay hindi talaga mapagkakatiwalaan ang taong ‘yon?” bulong niya sa sarili habang patulo
Nang mapansing gising na si Karylle, ngumiti si Nicole. "Ayan, alam kong gising ka na. Sakto talaga timing ko, oh! Come on, baby, inumin mo na 'tong sabaw. Pampalakas!"Tatayo sana si Karylle at inangat ang kumot niya, pero agad siyang pinigilan ni Nicole. "Ay, huwag! Hintayin mo ako, tutulungan kita! May sakit ka ngayon, dapat paalaga ka naman kahit minsan!"Tahimik lang si Karylle. Napakunot ang noo niya habang pinagmamasdan si Nicole.Ngunit bago pa man makalapit si Nicole, nauna nang bumangon si Karylle at umupo ng normal, parang walang nararamdamang sakit.Napatingin si Nicole, halatang hindi makapaniwala. "Ano 'to? Nagkunwari ka lang na masakit kanina para kaawaan kita? Akala ko pa naman hirap ka gumalaw!"Napatawa si Karylle. "Hindi ah."Napabuntong-hininga si Nicole, sabay iling. "Hay naku... ikaw talaga. Sobra kang matatag. Minsan, dapat nagpapakita ka rin ng kahinaan."Habang sinasabi ito ni Nicole, bumalik na si Harold sa unit. Nasa loob pa rin ng kwarto sina Karylle at Nic
Medyo lumamig ang ekspresyon ni Harold. "Hanggang kailan ka magmamatigas?" tanong niya, may halong inis sa tinig.Napatingin si Karylle sa kanya, halatang nabigla. "Anong problema mo?"Napakunot agad ang noo ni Harold. Sa totoo lang, ni hindi rin niya maintindihan kung ano bang problema niya.Walang nakitang mali si Karylle sa sinabi niya, kaya kalmado niyang tugon, "Kaya ko naman. Sige na, lumabas ka na."Tumayo na siya habang nagsasalita, at kahit may sugat ang balikat, maayos at mahinahon ang kilos niya. Kung hindi lang nakita ni Harold ang dugo sa dating maputing balikat ni Karylle, iisipin niyang hindi ito nasugatan.Kaya niyang kumain gamit ang isang kamay, at mukhang walang balak humingi ng tulong. Ramdam ni Harold na kung mananatili pa siya roon, baka hindi na siya umalis kaya tumalikod na siya, tahimik.Pero sa totoo lang, punong-puno siya ng inis at inip sa sarili.Sinundan siya ng tingin ni Karylle. Kahit hindi na siya nasorpresa sa pabago-bago ng ugali ni Harold, napansin
Karaniwan, kapag ang ibang babae ay nasugatan, umiiyak sila sa sakit o kaya’y nagpapaka-dramatiko. Pero si Karylle, hindi gano’n.Wala siyang reklamo. Para sa kanya, parang wala lang nangyari. Wala ring kahit katiting na pagdepende sa iba.Pagkatapos gamutin ang sugat niya, tumayo siyang mag-isa—parang hindi siya nasaktan.Napatingin ang doktor sa kanya na may gulat sa mukha. “Miss Granle, kayo na yata ang pinakamalakas na pasyente na nakita ko.”Ngumiti si Karylle. “Thank you.”“Walang anuman. Gawin n’yo lang po ang mga paalala: huwag basain ang sugat, palitan ang benda araw-araw, iwasan ang mga mabibigat na galaw, at huwag muna kumain ng maanghang. Dapat balanseng pagkain lang.”Tumango si Karylle. “Okay po.”Sabay-sabay silang lumabas ng clinic. Nang lalapit na sana si Harold para buhatin siya, agad nagsalita si Karylle. “Okay lang ako, kaya kong maglakad.”Napatingin si Harold sa suot niyang mataas na takong—halos sampung sentimetro. Hindi na siya nag-abala pang magsalita. Basta’t