CHAPTER THREE

CHAPTER THREE

“Aurora?”

Pat is breathing heavily as she listened to that voice once again. Saan nga ba siya galing bakit ang pakiramdam niya ay pagod na pagod siya? Bakit parang kanina pa siya kinakapos ng hininga at hindi na niya alam saan siya pupunta. Nalilito na siya sa paligid niya. Naririnig niya ang pag-iyak ng Mommy niya. Naririnig niya ang paulit-ulit na pagtawag nito sa kanya.

“Mommy…” She wanted her to know na nandito siya. Gusto niyang marinig siya nito. But why they could not hear her? Nasaan ba siya? Is there someone who kidnapped her?

Ipinikit niya ang mga mata. And then a voice a man whispered onto her ears.

“Gising Aurora.”

Nanlaki ang mga mata niya sa tinig na iyon. She knew that voice. Pamilyar sa kanya iyon. Ipinikit niya ang mga mata at pilit na inaalala ang mga huling kaganapan sa kanya bago siya nakulong sa kadilimang iyon. Ilaw. Tama nakakita siya ng ilaw. Nakita niya ang isang tao doon.

“M-Max?” Halos bulong lamang niya iyon habang nakapikit.

“Gising na, Mahal ko.”

Hindi niya alam ano ang totoo. Hindi niya alam kung nananaginip siya. Hindi niya alam kung nasaan nga ba siya? Basta ang alam niya ay may kakaibang nangyayari sa paligid niya. Mariin niyang ipinikit ang mga mata hanggang sa tila eksena sa isang pelikula na lumabas sa isip niya ang lahat ng mga kaganapang tuluyang nagpagising sa kanya.

“What are you doing here?” Tanong ni Patricia sa lalaki nang matanawana niya itong nakatayo sa posteng nasa tapat ng gate nila. Nakapamulsa ito at nakasuot nang maong na pantalon at puting t- shirt na pang-ibabaw. Sa balikat nito ay itim na jacket habang nakalugay ang mahaba nitong buhok.

“Gusto kitang makausap, Pat.” Hinithit nito ang sigarilyo pagkatapos ay basta na lamang initsa sa lupa at inapakan hanggang sa mapulbos iyon.

Nakasunod lamang siya ng tingin sa bawat gawin nito. Max is always opposite of a guy na gusto niya para sa sarili. At alam niyang tama siya na wag itong piliin dahil alam niyang wala itong idudulot sa kanya kung hindi gulo. Tinanaw niya ang maingay at mailaw nilang bakuran. Today is her Grandmother’s centenarian birthday. At hindi niya gustong masira ang masayang okasyong iyon dahil lamang sa makikita siya ng pamilya niya na kausap si Max.

“Mabuti pa umalis ka na bago pa may makakita sa ‘yo.” Pagtataboy niya sa lalaki.

Ngunit matiim lang itong nakatitig sa kanya. “Hindi ako aalis hangga’t hindi mo sinasabi sa akin na hindi mo nga ako gusto.” Doon namilog ang mga mata niya.

“A-Ano bang pinagsasabi mo?” Gusto na lamang niyang makalayo sa binata at iwan ito. Ngunit huli na dahil hawak na nito ang kamay niya.

“That kiss, Pat. Alam kong may ibig sabihin din sa ‘yo ‘yon.”

Binawi niya ang kamay niya na hawak nito. “That was nothing, Max. kung ano-ano lang ang ini-imagine mo.”

“Talaga ba? Nag-i-imagine nga lang ba ako? The way how you respond to my kisses. Ini-imagine ko nga lang ba iyon?” Alam niyang hindi panunukso iyon dahil nababasa niya ang kaseryosohan sa mga mata nito.

“Umuwi ka na. Hindi ko gustong makita ka ng parents ko dito,” aniya sa binata.

But Max grabbed her hand once again. Napatitig siya doon. Kabaliktaran ito ng lahat ng katangian ng lalaking gusto niya. Hindi niya alam kung bakit dumating ito sa buhay niya at isa-isa nitong sinisira ang mga bagay na mayroon siya.

Max is her schoolmate. Kaklase niya ito sa isang subject niya noong freshmen siya at magmula nang araw na iyon ay hindi na siya nito tinantanan. Napakalayo ng agriculture building sa college of nursing pero hindi naging hadlang iyon para araw-araw siyang sundan ng lalaki. He almost her stalker na nakasunod sa kanya saan man siya magpunta.

“Ano? Tama ako hindi ba? Na hindi lang iyon imahinasyon ko,” sabi nito.

That fated kiss. Hindi niya sinasadya iyon. Nadala lang siya. “You better go now, Max. Bago ka pa nila makita.”

Alam niya kung gaano kaayaw ng mga magulang niya sa lalaki particular na ang kanyang ama. Dahil hindi ito Chinese. Not a single drop of Chinese blood that runs in his veins.

“I love you, Pat. Ano ba ang kailangan kong gawin para maniwala ka sa ‘kin?” may pagsusumamo sa tinig nito. “I can change if you want. Bigyan mo lang ako ng chance.”

“Hindi ganoon kadali iyon, Max. We are two opposite people na hindi dapat nagkakasama.”

“Dahil ano? Chinese ka? Ano bang pakialam ko sa bagay na iyan? Lahi lang ‘yan!” ani nito na tila may inis na sa tinig.

Kumalas siya sa pagkakahawak nito sa kamay niya. “I’m sorry, Max but—.”

Naputol ang sinasabi niya nang marinig niya ang kanya-kanyang sigawan sa loob ng bakuran nila. Maya maya’y iyakan na.

“Mama!”

Narinig niya ang pagtawag na iyon ng ama niya. Tinambol ng kaba ang kanyang dibdib. Walang lingong tinawid niya ang kalsada.

“L-Lola…”

Pero huli na, bago pa man humakbang ang paa niya sa gitnang kalsada ay narinig niya ang pagsigaw ni Max sa pangalan niya at ang pagsalubong sa kanya ng nakakasilaw na liwanag na siyang kumain sa kanya sa kadiliman.

“Patricia!”

Nakakasilaw na liwanag ang sumalubong kay Patricia. “Max!”

Pagkatapos ay ang tila pabilis nang pabilis na tibok ng puso niya.

“Check the heart rate.” Narinig niya iyon mula sa mga taong nakaligid sa kanya.

Nagkakagulo ang mga taong pare-pareho ng damit na suot at ang isa ay yumuko pa sa kanya at hinawakan ang palibot ng mga mata niya at tila may hinahanap doon dahil sa itinapat nitong ilaw sa kanya.

Hindi niya kilala ang mga tao. Hindi rin pamilyar sa kanya ang mga mukha ng mga ito. Nakasunod lang ang tingin niya sa mga taong nasa paligid niya hanggang sa muli niyang maalala si Max. bakit bigla-bigla ay tila hindi nawawala sa memorya niya ang hitsura nito? Bakit tila nang makita niya ang pag-guhit ng sakit sa mga mata nito nang sabihin niyang hindi sila bagay ay gusto niya itong yakapin. Bakit ganoon ang nararamdaman niya? Bakit niya ito iniisip?

Max would be her biggest failure kung pipiliin niyang gustuhin din niya ito. But Max is a different guy. Pursigido ito at may pangarap sa kabila ng mga pangit na nakikita ng maraming tao dito. He is too determined to succeed at nakikita niya iyon. So, why she now suddenly felt that she admire him?

She closes her eyes again and then she saw Max’s smiling face. Ang mahaba nitong buhok na nakalugay at hinihipan ng hangin habang tumatakbo ito at hawak ang bola ng basketball. Ang pag-flex ng mga muscles nito. Ang pawis na nagpapakinang sa mukha, leeg hanggang braso nito. At ang tingin nito sa kanya habang ibinabato ang bola sa ring. That was the first time he saw him and he watched his play. At hindi niya kayang itanggi sa sarili na tila may magnet na kumapit sa kanya para sundan niya ito ng tingin.

“M-Max…” Bulong niya.

Maghuhumerentado ang mga magulang niya kapag nalaman ng mga ito na may lalaking pilit na gustong umugnay sa buhay niya.

Pero  bakit noon gustong gusto niyang itaboy ang lalaki pero ngayon laman ito ng isip niya? Nababaliw na marahil siya.

“That kiss, Pat!” He strongly said.

“There’s nothing with that kiss, Max. It was just an accident that I am stupidly walking in the hallway and I bumped at you,” aniya na may halong iritasyon.

Are Filipinos really like this? Big deal palagi ang isang mga simpleng bagay? That was an accident at hindi niya ginusto na matumba siya at masalo siya nito.

“One day you gonna crawl back on me at sasabihin mo sa akin na, that kiss was meant everything to you.” Tumaas ang kilay niya sa sinabi nito.

Max is really full of his self. “Dream on!”

That kiss. Patricia remembered that kiss. Natatandaan niyang mabilis siyang naglakad papasok sa loob ng ladies room at tinitigan ang sarili pagkatapos ng pangyayaring iyon. Kitang kita niya ang pamumula niya at ang hindi maipaliwanag na pakiramdam. Hindi niya alam kung bakit may pakiramdam siya na nangyari na ang ganoon noon. Kung bakit pakiramdam niya ay naramdaman na niya noon ang ganoong klaseng pakiramdam para sa isang lalaki.

And why suddenly she has a memory of her—and Max in old era?