Pagkatapos ng nakakalokang eksena sa pool at ng biglaang paparazzi attack, inihatid si Megan sa isang malaking guest room sa loob ng villa. Malamig ang hangin sa loob, at kahit gaano kaganda ang kwarto, hindi niya mapigilang makaramdam ng pagod at inis.
Nagpalit siya ng oversized shirt at shorts na iniabot ni Sunny habang si Primo naman ay naiwan sa labas, abala sa pakikipag-usap sa mga pinsan niya. Nang matapos magpatuyo ng buhok, napabuntong-hininga siya at lumabas ng kwarto. Paglabas niya ng kwarto, eksaktong bumungad sa kanya si Primo. Halatang bagong paligo rin ito, nakabukas ng bahagya ang itim na polo at kita ang basa pang buhok. “Bakit ka lumabas?” tanong nito, nakapamulsa at nakatitig sa kanya. Nagtaas siya ng kilay. “Bakit, bawal?” Hindi sumagot si Primo, pero ang titig nito ay para bang may binabalak. Napalunok si Megan. Hindi niya gusto ang paraan ng pagtingin nito sa kanya—parang may alam itong hindi niya alam. Napaatras siya, pero mali ang timing dahil may flower vase pala sa likod niya. Nawalan siya ng balanse, napasigaw— At bago pa siya tuluyang bumagsak, mabilis siyang hinila ni Primo paharap. Hindi niya alam kung paano nangyari, pero ang sunod niyang nalaman, sobrang lapit ng mukha nila sa isa’t isa. Sobrang lapit na halos maglapat ang kanilang mga labi. Nag-freeze si Megan. Si Primo din, hindi gumagalaw. Parang isang buong minuto silang nagkatitigan, pareho nilang alam na isang maling galaw lang, at magtatama talaga ang labi nila. Megan swallowed. “Uh… Primo—” Biglang bumukas ang pinto sa gilid, at isang malakas na sigaw ang bumasag sa tensyon. “OH MY GOD! Did I just walk in on something scandalous?!” Si Sunny. Mabilis na umiwas si Megan habang si Primo naman ay napailing. “Ikaw talaga, Sunny,” anito, dumiretso ng lakad pababa ng hagdan. Ngumisi lang si Sunny at sumunod kay Megan. “Giiiirl, I swear, akala ko talaga may magaganap na mahalay doon.” “Nonsense,” irap ni Megan. Pero kahit anong pilit niyang burahin sa isip niya ang nangyari, hindi niya maikakaila—may kung anong spark ang naramdaman niya kanina. At hindi niya alam kung gusto ba niya iyon o hindi. Pagdating nila sa malaking sala, nakaupo na ang ilan sa pamilya Giovanni sa isang long couch. May whiskey sa isang side table, may poker chips sa harapan, at mukhang lahat ay nasa mood para sa kasiyahan. “Alright!” sigaw ni Laurence, ang lalaking mukhang business tycoon. “Since our dear Primo is officially married, I think it’s only right na maglaro tayo tonight.” Nagtaas ng kilay si Megan. “Laro?” Ngumiti si Levi, halatang may kapilyuhan na namang binabalak. “Yeah. Let’s play Truth or Dare.” Napatigil si Megan. Truth or Dare? In this family? Parang hindi iyon magandang ideya. “Hard pass,” sabi ni Primo, pero bago pa ito makalayo, agad siyang hinila ni Sunny pabalik. “Oh no, cousin. You’re playing,” anito, nakangiti nang matamis. Wala nang nagawa si Primo kundi ang umupo, kasabay ni Megan. At doon nagsimula ang kaguluhan. “Alright, Megan!” sigaw ni Sunny. “Truth or Dare?” Nag-isip si Megan sandali bago sinabing, “Truth.” Nagtinginan ang mga pinsan ni Primo at parang may naisip na hindi maganda. Laurence smirked. “Okay, Megan. Here’s your question—did you enjoy your wedding night with Primo?” “ANO?!” Halos mahulog si Megan sa upuan niya. Nagtawanan ang lahat, pero si Primo? Diretso lang ang tingin nito sa kanya, naghihintay ng sagot. Biglang uminit ang mukha ni Megan. “That’s a stupid question!” “But you have to answer,” sabi ni Levi, nakangisi. Napangiwi si Megan at hindi alam ang isasagot. Lalo na’t si Primo mismo ay parang enjoy na enjoy sa reaksiyon niya. Huminga siya nang malalim at tinapunan ng masamang tingin ang mga ito. “Fine. Wala akong natatandaan.” “BOO!” sigaw ni Sunny. “Lame answer,” reklamo ni Levi. Pero si Primo? Tumawa lang nang mahina. Tangina nito, bakit parang enjoy na enjoy siya?! Pero bago pa matapos ang laro, si Megan naman ang nagtanong kay Primo. “Truth or Dare?” Ngumiti si Primo. “Dare.” Nag-isip si Megan ng isang pwedeng ipagawa rito. Pero bago pa siya makapagsalita, may sumingit na boses. “Since kasal na sila,” sabi ni Sunny, “I dare Primo to kiss Megan on the lips—right here, right now.” WHAT?! Megan’s eyes widened. “Oh hell no!” Ngunit bago pa siya makapagtalo, may narinig silang isang tunog— Click! Napalingon silang lahat. At doon nila nakita—may isang paparazzi na nakatayo sa labas ng glass window, hawak ang isang camera. Agad na nagtayuan ang lahat. Napamura si Primo at nagmamadaling pumunta sa pinto, pero mabilis na tumakbo palayo ang lalaki. “Damn it!” sigaw ni Primo. “Who the hell let him in?!” sigaw ni Laurence. “Shit,” bulong ni Megan. “Huli ba niya tayong naglalaro ng Truth or Dare?” Tumango si Levi. “And if we’re really unlucky, he got that dare on video.” Lalong nanlamig si Megan. “Oh my god.” “Tomorrow’s headline will be worse,” sabi ni Sunny, hindi mapigilang matawa kahit seryoso ang sitwasyon. “’Newlyweds Playing a Seductive Game in the Giovanni Villa?!’” Pinilig ni Megan ang ulo at napahawak sa sentido. “I can’t believe this. I swear, parang disaster magnet ako simula nang ikasal ako sa ‘yo,” bulong niya kay Primo. Ngumiti lang ito, pero halatang inis. “Welcome to my world, Mrs. Giovanni.” At sa gabing iyon, habang nakahiga si Megan sa malaking kama, hindi niya mapigilan ang isang bagay. Hindi pa man nagtatagal ang kasal nila, pero parang may sumasabog na scandal bawat oras. At alam niyang hindi iyon titigil anumang oras.Tahimik lang si Primo.Parang walang naririnig.Nakayuko ito habang patuloy na inilalabas ang mga damit ni Megan sa maleta, tila hindi tinanggap ang sinabi nito. Walang pag-aalinlangan sa bawat kilos niya, walang pag-aalinlangan sa bawat paghila niya ng damit mula sa loob at itinatapon ito pabalik sa kama, sa sahig—kahit saan, basta’t hindi sa maleta.Walang pakialam si Primo kung nagkakalat siya. Wala siyang pakialam kung nagmumukha siyang desperado.Ang tanging alam lang niya ay hindi niya kayang panoorin na muling lumalayo si Megan sa kanya.Pinanood siya ni Megan habang patuloy itong ginagawa ni Primo. Sakit ang namuo sa kanyang dibdib. Bakit ba hindi ito nakikinig? Bakit hindi niya maintindihan?Napapikit siya ng mariin bago tuluyang binitiwan ang isang pangungusap na parang kutsilyong tumarak sa puso ni Primo.“Let me leave, Primo.”Napatigil si Primo.Dahan-dahan siyang humarap kay Megan.Sa isang iglap, parang isang dagok ang tumama sa kanyang dibdib. Para siyang nauubusan ng
Tahimik na bumukas ang pinto ng condo. Mabigat ang bawat hakbang ni Megan papasok, tila binabalot ng hindi maipaliwanag na lungkot at pagkabalisa ang kanyang buong katawan.Malalim siyang huminga, pilit pinipigil ang muling pagpatak ng kanyang mga luha. Ngunit habang binabalikan niya ang lahat ng nalaman niya kanina mula kay Allison, hindi niya mapigilang muling mapaluha.Napatingin siya sa paligid ng condo—sa lugar na naging tahanan nilang dalawa ni Primo. Dito niya naramdaman kung paano mahalin at mahalin muli. Dito niya inisip na, sa wakas, natagpuan na niya ang lugar kung saan siya nababagay. Pero ngayon, parang hindi na siya dapat manatili rito.Dahan-dahan siyang lumapit sa aparador at hinila ang kanyang maleta. Isa-isa niyang inilagay ang kanyang mga damit sa loob, mabilis at may panggigigil, habang patuloy ang pagdaloy ng kanyang luha.Sa bawat piraso ng damit na inilalagay niya sa maleta, pakiramdam niya ay unti-unting nadudurog ang puso niya. Napakaraming beses na niyang pin
Tahimik na dumukot si Allison mula sa loob ng kanyang bag. Kinuha niya ang ilang piraso ng lumang litrato at dahan-dahang inilapag iyon sa ibabaw ng mesa. “Tingnan mong mabuti, Megan,” aniya, may bahagyang ngiti sa kanyang labi habang pinagmamasdan ang reaksyon ni Megan. Hindi agad gumalaw si Megan. Tila may bumabara sa kanyang lalamunan, hinihigop ng takot ang kanyang kakayahang huminga. Pero sa kabila ng panghihina, dahan-dahan niyang inabot ang litrato. At nang makita niya ang laman nito, nanlaki ang kanyang mga mata. “Ano…?” Halos mabitawan niya ang papel. Nanginginig ang kanyang kamay habang unti-unti niyang sinuri ang imahe sa kanyang harapan. Tatlong kabataan ang nasa larawan, mukhang nasa high school pa lang. Magkakaakbay ang mga ito, nakangiti at tila ba walang anumang alalahanin sa buhay. Ngunit ang ikinagulat ni Megan ay ang mga taong naroon sa larawan. Si Alfred Davis—ang kanyang ama. Si Elisse Renaldi—ang kanyang ina. At si Apolo Giovanni—ang ama ni Primo
Tahimik ang umaga sa café. Hindi tulad ng mga nagdaang araw na dagsa ang mga customer, ngayon ay tila nagpapahinga ang buong paligid. Ang tanging ingay lamang ay ang marahang tunog ng coffee machine at ang pagkalansing ng mga tasa habang inaayos ni Megan ang mga ito sa counter.Inilipat niya ang tingin sa labas ng bintana. Maaliwalas ang araw, ngunit kahit pa gaano kaganda ang panahon, pakiramdam niya ay may bumabagabag sa kanya—isang hindi maipaliwanag na kaba sa kanyang dibdib.DING!Biglang tumunog ang maliit na kampanilya sa ibabaw ng pinto, hudyat na may bagong pasok na customer.Napalingon si Megan, ngunit nang makita kung sino ito, agad siyang nanigas.Si Allison.Dahan-dahang pumasok ang babae sa loob ng café, ang matatalim na mata nito ay nakatuon sa kanya. Nakatayo ito nang may kumpiyansa, may bahagyang ngiti sa labi na hindi niya alam kung totoo o pang-aasar lang.Naramdaman ni Megan ang panginginig ng kanyang mga daliri habang mahigpit na hinawakan ang tray na hawak niya.
Nagmamaneho si Primo nang hindi alintana ang bilis ng kanyang sasakyan. Masyado siyang naalog sa mga rebelasyong ibinunyag ni Enzo. Ang buong buhay niya, ang alam niya lang ay si Apolo Giovanni ang haligi ng pamilya, isang lalaking walang kinatatakutan, matalino at makapangyarihan, at higit sa lahat—hindi kailanman nagkakamali. Ngunit ngayon, isang nakatagong katotohanan ang unti-unting nagbabagsak sa imaheng iyon.“Totoo ba?”Ang paulit-ulit na tanong sa isip niya. Totoo bang ang lalaking inidolo niya noon ay siyang naging dahilan ng trahedya sa buhay ng babaeng minamahal niya?Mabilis siyang bumaba ng sasakyan pagkarating sa mansion at halos hindi na nag-abala pang iparada ito ng maayos. Sa labas pa lang, nakasalubong na niya si Charlisle, ang matagal nang assistant ni Apolo.“Nasan si Dad?” malalim at matigas ang boses ni Primo, halatang pinipigilan ang kanyang emosyon.Nag-aalangang sumagot si Charlisle ngunit sa huli, tumango ito.“Kakauwi lang niya galing sa business meeting.”
Tahimik sa loob ng opisina. Ang tanging maririnig ay ang patuloy na tikatik ng wall clock sa gilid at ang marahang paghinga ng dalawang taong magkaharap. Sa harapan ng malawak na mesa, nakaupo si Enzo, nakaakbay sa sandalan ng upuan, waring walang pakialam. Ngunit sa likod ng kanyang malamig na ekspresyon, may dumadagundong na emosyon.Si Allison naman ay nakasandal sa kanyang upuan, ang isang kamay ay nakapatong sa mesa habang ang kabila ay mahigpit na nakahawak sa mga lumang litrato nina Elisse, Alfredo, at Apolo.“Tama ba ang dinig ko?” malamig na tanong ni Enzo matapos marinig ang buong kwento mula kay Allison.Tumango si Allison, titig na titig sa kanya. “Oo. Ngayon alam mo na kung anong koneksyon ni Megan kay Primo—at higit sa lahat, kung paano natin ito magagamit para paghiwalayin sila.”Nanatili siyang walang reaksyon. Sa loob-loob niya, hindi siya makapaniwala. Hindi dahil sa koneksyon nina Megan at Primo, kundi dahil sa kung anong binabalak gawin ni Allison.Sa halip na magp
Tahimik na nakaupo si Allison sa kanyang opisina, nakasandal sa upuan habang sinusuri ang mga papeles sa kanyang mesa. Sa labas ng bintana, kitang-kita ang malawak na cityscape, ngunit hindi iyon ang nasa isip niya ngayon. Ilang linggo na siyang balisa—mula nang bumalik si Megan sa buhay ni Primo, wala na siyang ginawa kundi pagmasdan ang bawat kilos ng babae. Alam niyang hindi niya basta-basta mapapatumba si Megan nang walang matibay na bala.At ngayon, narito na ang sagot sa kanyang matagal nang hinihintay.Bumukas ang pinto at pumasok ang lalaking inutusan niyang imbestigahan si Megan. May hawak itong isang brown envelope at diretsong lumapit sa kanya. Hindi ito umupo, halatang seryoso ang ekspresyon nito.“Allison, narito na ang lahat ng impormasyon tungkol kay Megan,” anito, inilapag ang envelope sa mesa.Agad itong kinuha ni Allison at walang pag-aalinlangan na binuksan. Isa-isang lumabas mula sa envelope ang mga lumang litrato—mapurol na ang kulay, halatang dekada na ang lumipa
Tahimik na naglalakad si Primo sa loob ng isang high-end na jewelry store. Mamahalin ang bawat piraso ng alahas na naka-display sa mga glass cases—mga singsing na may nagkikislapang brilyante, kuwintas na puno ng kinang, at pulseras na gawa sa pinakamahuhusay na materyales. Ngunit isa lang ang dahilan kung bakit siya narito.Isang engagement ring.Sa wakas, gusto na niyang pakasalan si Megan.Isang totoong kasal na nararapat para sa babaeng katulad ni Megan. Marami na silang pinagdaanan, at alam niyang hindi pa tapos ang mga pagsubok. Pero sa halip na matakot, mas lalo niyang nararamdaman ang kagustuhang makasama ito habang buhay. Gusto niyang harapin ang anumang unos nang magkahawak-kamay sila.“Magandang araw po, Sir! Ano po ang maipaglilingkod namin sa inyo?” bati ng isang saleslady na nakasuot ng eleganteng uniform at may propesyonal na ngiti.“Engagement ring,” diretsong sagot ni Primo habang tumingin sa paligid.Saglit na napataas ang kilay ng babae bago muling ngumiti. “Napaka
Tahimik ang paligid ng sementeryo, tanging ang mahihinang huni ng ibon at ang malamlam na ihip ng hangin ang maririnig. Ang dapithapon ay nagkulay kahel sa kalangitan, binibigyang-diin ang katahimikan ng lugar.Sa harap ng isang puntod, isang lalaking nakaitim ang nakaluhod, ang mga kamay ay marahang nakapatong sa malamig na marmol. Ang kanyang tikas at awtoridad, na kadalasang nagbibigay-takot sa iba, ay nawala. Wala ang mabangis na Apolo Giovanni—ang makapangyarihang negosyante, ang lalaking walang kinatatakutan.Ngayon, siya ay isang lalaking nabibigatan sa kanyang nakaraan.Dahan-dahang hinaplos ni Apolo ang ukit na pangalan sa lapida.Elisse Renaldi Davis.Mahina siyang huminga, parang sa bawat pagbuga ay inilalabas niya ang sakit na matagal nang nakabaon sa kanyang puso.“Elisse…” mahina niyang bulong, halos pinuputol ng bigat ng emosyon ang kanyang tinig.Sa likod niya, tahimik lang na nakatayo si Charlisle, ang kanyang matagal nang pinagkakatiwalaang sekretarya. Hindi siya nag