Chapter 7: Hanggang Kailan ang Lihim?

“Ma, okay ka na ba riyan? Hindi po kayo naiinitan?” tanong ni Alyana, habang inaayos ang bentilador sa sulok ng maliit nilang bahay sa Caloocan. Isang araw lang siyang naka-leave—pero pakiramdam niya, kulang na kulang pa iyon.

“Okay lang anak, huwag mo akong alalahanin. Ang importante, ikaw. Hindi ka na masyadong napupuyat?” tanong ng ina niya, habang nakaupo sa sofa, binabalot ang paa ng mainit na tubig na may asin.

Napangiti si Alyana. “Sanay na, Ma. Pero… okay naman. Actually, masaya na ako sa trabaho ko.”

Tumigil saglit ang kanyang ina sa pag-aasikaso sa paa nito. “May dahilan ba ang kasayahan mong 'yan? Baka may lalaki na diyan, ha?”

Napahinto si Alyana. Ilang segundo siyang hindi nagsalita. Tumingin siya sa bintana, kung saan sumasayaw ang mga dahon sa malamig na hangin. Dati, bawat tanong ng ina niya tungkol sa pag-ibig ay parang tusok ng karayom. Pero ngayon, tila may ibang laman na ito.

“Ma… meron.”

Napatingin ang ina niya. “Talaga? Aba, sino naman ‘to? Nurse din ba?”

“Doctor po… siya ang CEO ng ospital.”

Napaubo ang nanay niya. “CEO? Naku, anak, baka laro lang ‘yan. Baka mamaya iwan ka rin niyan, gaya nung isa.”

Ngumiti si Alyana, pero may bahid ng lungkot ang mga mata. “Hindi ko rin alam, Ma. Pero… parang iba siya.”

Tumango ang ina niya. “’Pag ramdam mo sa puso mo, ikaw ang piliin mo. Pero ‘pag ramdam mong ikaw lang ang nag-iisa sa laban, umalis ka na.”

Pagbalik niya sa ospital kinabukasan, iba ang atmosphere. Ang usual routine ni Bash ay nabago. May biglaang emergency meeting, at wala ito buong umaga.

“Nasaan si Doc?” tanong ni Alyana sa head nurse.

“Tumakbo siya sa emergency board meeting. Baka may bagong investor na papasok.”

Tumango siya. Pero hindi mapakali ang puso niya. Ilang araw nang parang may iniisip si Bash. Tahimik ito. Hindi kasing-lambing ng dati. Parang may gustong sabihin… pero pilit itinatago.

Pagdating ng hapon, nagkasalubong sila sa hallway.

“Doc,” tawag niya.

Tumigil si Bash, pero hindi agad tumingin.

“Okay ka lang?”

Tumango lang ito. “May kailangan lang akong ayusin.”

“About us?”

“No,” mabilis nitong sagot. “About… something bigger.”

Ngumiti si Alyana, pilit. Pero ramdam niyang may pader na namamagitan ulit.

Kinagabihan, habang nakaupo siya sa loob ng kanyang unit, nakatanggap siya ng tawag mula sa isang number na bihira niyang gamitin—isang prepaid SIM na tinatago lang niya para sa isang tao.

“Mommy?” bulong ng batang boses.

Tumigil ang puso niya. “Gab…”

“Mommy, kailan po kayo uuwi? Sabi po ni Lola, baka di na kayo babalik dito sa Baguio.”

Napapikit siya, pilit pinigil ang luha.

“Hindi, anak. Uuwi ako. Hindi lang ngayon. Busy lang si Mommy sa work.”

“Okay po. Miss ko na po kayo.”

“Miss din kita, anak. Mahal na mahal kita.”

Pagkababa ng tawag, tuluyan nang pumatak ang luha niya.

Ang lihim na pilit niyang itinatago—ang anak niya kay Camilo—ay unti-unting bumabalik sa ibabaw. At ngayong unti-unti na siyang nahuhulog kay Bash, tanong ng puso niya: Hanggang kailan ko maitago ito?

Sa mga susunod na araw, sinubukan niyang ibalik ang focus sa trabaho. Pero nagiging mas mahirap ito tuwing si Bash ay nagiging mas malapit, mas maalaga, mas mapagbigay.

Isang gabi, inaya siya ni Bash sa isang impromptu na road trip papunta sa Tagaytay. Isang oras na biyahe lang daw. Gusto lang daw nitong huminga.

Sa loob ng sasakyan, habang binabaybay nila ang highway, naging tahimik silang dalawa. Pero magka-hawak ang mga kamay nila—tahimik na koneksyon ng dalawang taong sinusubukang hanapin ang katahimikan sa gitna ng kaguluhan.

“May tinatago ka ba sa akin, Alyana?” tanong ni Bash habang patuloy sa pagmamaneho.

Napatingin siya. Nagulat sa tanong. Halos mapabitaw sa hawak nito.

“Wala,” mabilis niyang sagot.

“Sigurado ka?”

Hindi siya sumagot agad.

“Bakit mo naitanong?”

“Ramdam ko lang. I don’t know. It’s in your eyes. Parang may bigat kang pilit kinikimkim. Parang… may parte ng buhay mong hindi mo maibahagi sa akin.”

Huminga siya nang malalim.

“Bash, hindi dahil ayaw kitang pagtiwalaan. May mga bagay lang akong hindi pa handang ikwento.”

Tahimik si Bash. Hindi niya alam kung nasaktan ito, pero hindi na ulit nagsalita.

Pagdating nila sa Tagaytay, umupo sila sa isang bench sa may view deck ng Taal Lake. Mahangin. Maliwanag ang buwan. Magkadikit ang balikat nila.

“Alam mo, Alyana…” simula ni Bash. “Minsan iniisip ko, paano kung hindi tayo nagkakilala sa ospital? Paano kung ibang mundo, ibang panahon?”

Ngumiti siya. “Siguro, pareho pa rin. Matigas pa rin ulo ko. Ikaw pa rin ang bossy.”

Tumawa si Bash.

Pagkatapos, tumingin ito sa kanya. Diretso. Hindi pilit. Hindi galit.

“Alyana… kahit anong tinatago mo… gusto kong malaman.”

Napalingon siya. “Bakit?”

“Because I’m falling in love with you.”

Tumigil ang oras.

“Bash…”

“I’m not asking you to say it back. Hindi ko kailangan ng reply. I just need you to know. Kahit anong dahilan mo, kahit anong bigat niyan, gusto kong malaman. Hindi para husgahan ka. Kundi para makasabay ako sa bigat na bitbit mo.”

Nang gabing iyon, hindi pa rin siya nagsalita.

Hindi pa siya handa.

Pero sa bawat tibok ng puso niya, alam niyang hindi na rin siya magtatagal sa katahimikan.

Dahil ang pag-ibig… ay hindi maitatago habang-buhay.

At sa bawat gabing dumaraan, mas lalo siyang natatakot. Hindi sa kanya. Kundi sa posibilidad na mawala si Bash, kapag nalaman nito ang totoo.

Na meron siyang anak.

Na ang ama ng batang iyon… ay lalaking matagal na nitong kinalimutan.

At na ang lalaking iyon… ay nagbalik.