Semua Bab Akin Ka Lang, Kahit Saglit: Bab 1 - Bab 8

Mainit ang panahon, pero mas mainit ang ulo ni Alyana Mendoza habang nagmamadaling sumakay ng jeep papuntang De Almonte Medical Center. Late na naman siya—hindi dahil sa pagiging tamad, kundi dahil nasiraan ang jeep na sinakyan niya kanina. Wala siyang choice kundi maglakad ng kalahating kilometro papunta sa susunod na terminal. Pawis na pawis siya, at pakiramdam niya’y buong araw na siyang nasa sauna.“Miss, pwede bang bilisan mo ng konti?” reklamo ng isang lalaking pasahero habang bumababa siya ng jeep.Tumingin lang siya saglit, pero hindi na sinagot. Gusto niyang sumigaw ng “Eh di ikaw na!” pero pinigilan niya ang sarili. Sanay na siyang tiisin ang init ng ulo ng mga tao sa Maynila, lalo na sa umagang siksikan at nagmamadali ang lahat.Pagdating sa ospital, halos lumipad na siya papuntang locker room. Hindi pa man siya nakakapagpalit ng uniform, tumunog na agad ang cellphone niya. HR. Kinabahan siya. Buti na lang hindi warning—bagong assignment daw. Effective today, magiging perso

Maagang nagising si Alyana kinabukasan. Hindi gaya ng ibang araw na halos hatakin pa niya ang sarili palabas ng kama, ngayon ay parang may kakaibang sigla siyang naramdaman. Hindi niya maintindihan kung bakit, pero siguro... dahil sa kape kahapon. O baka dahil kahit paano, napansin siya ni Dr. Bash.Pero hindi ibig sabihin nito ay patutulugin niya ang damdamin niyang unti-unti nang naguguluhan. She’s here to work. Period.Wala siyang oras sa kilig-kilig. Hindi siya pumasok sa ospital para umibig.Pagpasok niya sa suite ng pasyente, bumungad sa kanya ang kakaibang eksena—si Dr. Bash, tahimik na nakaupo sa tabi ng kanyang ina. Hawak nito ang kamay ng matanda habang binabasa ang chart sa tablet. Ang stern, cold doctor na kilala niya, biglang parang ibang tao. Malambot ang aura. Tahimik ang mata. May puso."Good morning po," bati ni Alyana, pinipigilan ang paglalambot ng tuhod.Hindi siya tiningnan ni Bash. "Vitals update?"“Stable po ang BP, 120 over 80. Oxygen level at 98 percent. No rep

Hindi mapakali si Alyanabbuong gabi. Maghahatinggabi na, pero gising pa rin siya, nakatingin sa kisame ng kanyang maliit na kwarto. Nasa ilalim siya ng manipis na kumot, pero hindi iyon ang kailangan niyang panlaban sa lamig. Ang totoo, hindi naman malamig ang gabi—ang kalituhan sa loob niya ang talagang nanginginig.Ang tanong ni Bash kanina, paulit-ulit na nag-e-echo sa isip niya."Kung sakali lang... may pagkakataon ka bang mahalin ang tulad ko?"Simple lang. Diretso. Pero sa puso niyang ilang taon nang sarado, ang tanong na iyon ay parang bomba.Hindi niya alam kung anong mas mahirap—ang bigat ng responsibilidad sa trabaho, o ang bigat ng emosyon na pilit pumapasok sa puso niyang matagal nang nilagyan ng harang.Hindi siya ganito dati. Isang Alyana na marunong mangarap, maniwala, magmahal. Pero pagkatapos ng mga taong sinayang niya sa isang lalaking sinaktan lang siya, natuto na siyang magtayo ng pader. Hindi para sa iba. Kundi para sa sarili niya.Pero bakit si Bash?Bakit sa lah

“Ma, okay ka na ba riyan? Hindi po kayo naiinitan?” tanong ni Alyana, habang inaayos ang bentilador sa sulok ng maliit nilang bahay sa Caloocan. Isang araw lang siyang naka-leave—pero pakiramdam niya, kulang na kulang pa iyon.“Okay lang anak, huwag mo akong alalahanin. Ang importante, ikaw. Hindi ka na masyadong napupuyat?” tanong ng ina niya, habang nakaupo sa sofa, binabalot ang paa ng mainit na tubig na may asin.Napangiti si Alyana. “Sanay na, Ma. Pero… okay naman. Actually, masaya na ako sa trabaho ko.”Tumigil saglit ang kanyang ina sa pag-aasikaso sa paa nito. “May dahilan ba ang kasayahan mong 'yan? Baka may lalaki na diyan, ha?”Napahinto si Alyana. Ilang segundo siyang hindi nagsalita. Tumingin siya sa bintana, kung saan sumasayaw ang mga dahon sa malamig na hangin. Dati, bawat tanong ng ina niya tungkol sa pag-ibig ay parang tusok ng karayom. Pero ngayon, tila may ibang laman na ito.“Ma… meron.”Napatingin ang ina niya. “Talaga? Aba, sino naman ‘to? Nurse din ba?”“Doctor