MAAGA akong gumising upang simulan na ang paghahanap kay Mikhel. Mukhang pareho pang tulog ang dalawa kaya hindi ako gumagawa ng ingay upang hindi sila maistorbo, magkasamang natutulog si Sevasti at Gudan sa kabilang silid.
Itinitirintas ko ang buhok habang naglalakad palabas ng tahanan ni Gudan. Agad lumipad si Vivi palapit sa akin, babatiin ko sana siya ngunit nilampasan niya ako. Napalingon ako sa likod ko habang hawak pa rin ang buhok kong nasa likod.
"Magandang umaga, Vivi," nakangiting bati ni Sevasti rito na ngayon ay nakadapo na sa braso niya.
"Magandang umaga! Magandang umaga!" sagot naman nito kaya napairap ako.
"Hindi mo ba ako babatiin, Vivi? Ako ang amo mo ngunit tila mas gusto mo pa ang ginoong iyan."
Lumingon ito sa akin. "Magandang umaga, Binibini. Magandang umaga, Binibini," wika niya bago lumipad paalis. Muli akong umirap at tumingin kay Sevasti na nakangiting sinusundan ng tingin ang ibon.
"Ang tagal ka niyang hindi
HUMINTO kami sa makipot na daan sa pagitan ng dalawang tindahan, pumasok kami roon at nadatnan ang isang babaeng nakasandal sa haligi ng tindahan. May hawak pa siyang palito na isinusuksok niya sa ngipin niya at tila walang pakialam sa makakakita. "Estra!" tawag ni Gudan dito dahilan upang mapalingon ito sa amin at inayos ang tindig niya. Tinapon niya ang hawak na palito at nakangiting lumapit sa amin. "Gudan, mabuti naman ay dumating ka na. Kanina ko pa kayo hinihintay," aniya. Pinagmasdan ko siya, maganda naman siya ngunit marungis siyang tingnan na hindi kaaya-aya para sa isang binibini at ang kilos niya ay tila lalaki. Nakapusod ang lahat ng buhok niya sa isang piraso ng tela. "Paumanhin, natagalan lamang kami dahil sa ipinaguhit na larawan," wika ni Gudan. Tumango ang tinawag niyang Estra at tumitig sa aming dalawa ni Sevasti. "Uh, ito nga pala si Aliara at Sevasti, sila ang nais maghanap sa hinahanap nilang ginoo," wikang muli ni Gudan.
LUMIPAS ang mga sandali na hindi ko namalayang sumapit na pala ang hapon, nasa isang burol kami ni Sevasti, hindi ganoon kalayo mula sa bahay ni Gudan. Mula rito ay kitang-kita ang mga berdeng bundok at ang bayan sa ibaba. Kami lamang ang nilalang na nandito, nakaupo ako sa madamong lupa at nakasandal sa haligi ng malaking punong nagbibigay lilim sa amin. Si Sevasti naman ay nakahiga, ginawang unan ang hita ko. Nakatingin ako sa kamay kong pinaglalaruan niya, pinagmamasdan ang bawat guhit sa aking palad. "Binibilang mo ba ang kalyo sa aking palad?" biro ko. Wala namang kalyo iyon ngunit may kagaspangan dahil sa lagi kong paghawak ng espada at mga armas, hindi kasing perpekto ng palad ng ibang prinsesa. Marahan siyang umiling, tumingin siya akin at inilapit sa labi niya ang palad ko, sunod ay ang likod niyon. Napatitig ako sa kaniya dahil sa ginawa niya, naghatid iyon ng kakaibang pakiramdam sa akin, tila nahawakan niyon ang puso ko na siya lamang ang
SAKAY ng kabayo ay inumpisahan namin ang paglalakbay patungo sa Prahara, umupa kami ng dalawang kabayo mula sa kakilala ni Gudan. Solo siyang nakasakay sa isang kabayo habang kami ni Sevasti ay magkasama sa isa, nasa likod ko siya at siya ang may hawak ng tali na nagmamando sa kabayo. Binagalan namin ang takbo nito nang mapadaan kami sa isang bayan dito sa kaharian ng Widolla. Doon ay lumapit sa amin si Vivi at dumapo sa balikat ni Gudan, napagod na yata kalilipad. Simple lamang ang lugar na ito, mas marami ang mga punong nakikita ko sa paligid. Ang mga dumaraang nilalang ay napapalingon sa amin. Iniyakap ni Sevasti ang isang kamay sa tiyan ko na tila may aagaw sa akin, ngumiti lamang ako ay bahagyang sumandal sa kaniyang dibdib. Tiningnan ko muna ang malapit nang magdilim na kalangitan bago bumaling kay Gudan. Mabuti ay agad kaming nakarating dito, ito na ang ikalawang bayan na dinadaanan namin, mabilis ang pagpapatakbo namin sa kabayo kanina at sigu
"HALIKA, Vivi. Tayo muna ang mag-usap," wika ni Sevasti. Kinuha si Vivi sa aking balikat at bahagyang lumayo sa amin. "Maaari ko bang malaman kung saan namin matatagpuan ang ginoong iyon, Binibini?" tanong ni Gudan, inaagaw ang atensyon nito. Muling ngumiti ang manininda at agad na tumango. "Mamaya lamang ay makikita ninyo si Mikal dahil magdadala siya ng mga bagong pinatuyong balat ng hayop." Tumingin pa siya sa paligid na tila may hinahanap. "Ngayon na nga yata iyon," aniya pa kaya agad kong inilibot ang paningin sa paligid, ginagaya siya. Tumango ako kay Gudan at iniwan siya roon. Lumapit ako kay Sevasti upang makalayo kami sa tindahang iyon. Hinawakan ko ang braso niya kung saan nakadapo si Vivi at inilapit sa akin. "Mukhang narito ngayon si Mikhel, Vivi. Madali ka at tulungan mo kaming hanapin siya," utos ko rito. "Masusunod, Binibini. Masusunod, Binibini," aniya at agad siyang lumipad pataas. Pinanood ko lamang siyang umikot-ikot sa pami
KASALUKUYAN kaming naglilibot sa pamilihan upang hanapin si Mikhel. Alam kong hindi pa nakakalayo iyon. Naagaw ni Vivi ang atensyon ko nang bumalik siya matapos ang ilang sandali, lumipad patungo sa amin. "Nakita ko na ang traydor. Nakita ko na ang traydor," aniya habang lumilipad paikot sa itaas namin. Matapos niyon ay agad din siyang lumipad pataas upang ipirating na sundan namin siya. Nagkatingin kaming tatlo at agad na tumakbo patungo sa direskyon nililiparan ni Vivi. Sinundan namin siya hanggang sa makalayo kami sa pamilihan at mapunta sa kagubatang puro puno ng kawayan ang mga nakatayo. "Ayun siya!" wika ni Gudan. At mula sa malayo ay nakita kong mabilis na tumatakbo si Mikhel. Walang dumaraang nilalang kaya nangingibabaw ang ingay ng mga yabag namin at ang langitngit ng mga kawayang tinatangay ng hangin. Patuloy lamang sa pagtakbo ang ginoo at hindi lumilingon pabalik. 'Takbo pa, Mikhel. Siguraduhin mong hindi kita maaabutan. Al
"SANA ay hindi ka na lamang muling nagpakita sa akin kung mayroon ka ng bagong minamahal!" wika kong muli. Bakit ba tila gustong-gusto mo na nasasaktan ako ng dahil sa iyo? Bakit mo ako sinasaktan ng ganito? "Hindi, Aliara. Walang namamagitan sa amin," umiiling niyang wika. "Hindi ko siya kasintahan at lalong hindi ko siya mahal." Akmang hahawakan niya ako ngunit agad akong umiwas. "Maniwala ka, ikaw lang ang mahal ko." Mapait akong ngumiti, walang pinaniniwalaan sa mga sinasabi niya. "Paano akong makakasiguro na tama ang sinasabi mong iyan gayong nagsinungaling ka na. Hindi maaalis sa akin na isiping kasinungalingan din ang salitang mahal mo ako." Agad kong siyang tinalikuran. Nais kang paniwalaan ng puso ko ngunit ayaw pumayag ng aking isip. "Kung ano talaga ang puno ay siyang bunga," mariin kong wika. Pinipilit ang sariling panatilihin ang aking galit upang matakpan ang sakit na nararamdaman ko. Lumapit ako kay Gudan at kinuha sa ka
"MASARAP nga," namamanghang wika ng ginoo matapos iyong inumin. "Sinabi ko naman sa iyo!" Tumawa ako at bahagyang hinampas ang dibdib niya. Napahawak pa siya roon na tila nabighani sa aking ginawa. Hangal. "Maaari ko ba ulit tikman? Kakaunti lamang ang ibinigay mo sa akin," aniya pa. Akmang kukuha ulit sa banga ngunit agad kong tinapik ang kamay niya palayo roon. "Hindi maaari, Ginoo. Bilhin mo na ang isang banga kung kulang pa sa iyo. Kung gusto mo ay damihan mo na para may mapagsaluhan kayo ng mga kasama mo sa loob." Tinuro ko ang tarangkahan at sinilip ang awang dito ngunit agad niyang hinarang ang sarili sa akin. Muli akong ngumiti nang bahagyang kumunot ang noo niya. "Magkano ba ang isang banga?" tanong niya, muling naging alerto sa aming presensya. Masyado siyang maingat sa mga ibang nilalang na napadpad dito, halatang may itinatago sa loob. "Dalawang baryang pilak lamang, Ginoo!" Itinaas ko pa ang dalawang daliri na ginaya ni Gu
WALANG kurap kong itinarak ang talim ng aking espada sa kalaban ko nang makakuha ako ng pagkakataon, idiniin ko pa iyon kaya mas nagkalapit kami. Nabitawan niya ang hawak niyang armas at gulat na tumingin sa espada kong nakatarak sa kaniyang dibdib habang ako ay nakangisi lamang. Kaya kong maging malupit ng ganito sa mga nilalang na sagad ang kalupitan katulad niya. Marahan niyang inilapat ang paningin sa akin, tinangkang magsalita ngunit dugo lamang ang lumabas sa kaniyang bibig. "Paalam, Ginoo," mahina kong wika. Hinugot ko ang espada pabalik sa akin dahilan upang tumalsik ang kaunti niyang dugo sa akin. "Sinabi ko naman sa iyo na malas ka ngayon," wika ko habang pinapahid ang dugo niya na napunta sa pisngi ko. Walang buhay siyang bumagsak sa lupa, ang lugar kung saan niya pinagmalupitan ang mga nilalang na ito sa paligid ko. Sino ang mag-aakala na sa lugar kung saan niya unti-unting pinapatay ang mga nilalang na mas mahihina sa kaniya ay si