7.Sino ang Asawa?

“Wow! Ang laki ng bahay! Ngayon lang ako nakapasok sa ganito kaganda at kalaking bahay!”

Halos hindi ako makapaniwala habang nakatitig sa mga makinang na dekorasyon at marangyang sofa. Ang saya-saya ko, para akong bata na may bagong laruan — kaya hindi ko napigilang tumalon-talon sa sofa.

Biglang napahinto ako nang mapansin kong nakangiti at nakatitig sa akin si Darvey, ang aking gwapong asawa. Napangiti rin ako, pero nahihiya ako sa sarili dahil halatang napapansin niya ang pagiging childlike ko.

“Sweetie, lets go. Akyat tayo sa second floor. Ililibot kita sa bahay natin,” malambing niyang wika. Wala akong nagawa kundi sumunod sa kanya, puso ko’y kumakaba.

“Darvey, tayong dalawa lang ba ang nandito sa bahay na ito?” tanong ko, medyo nag-aalangan.

“Yes, of course. Tayong dalawa lang dito,” sagot niya nang may ngiti.

“Eh, nasaan ang mama at papa mo? Hindi ba sila kasamang naninirahan rito?”

“Nope. Nasa America sila, sweetie,” mabilis niyang paliwanag na may bahid ng pagsisinungaling.

“Ganun ba...” napabuntong-hininga ako, ang lungkot na malungkot.

“Ang lungkot naman kung ganoon, ikaw lang ang mag-isa rito sa bahay mo noong wala pa ako sa buhay mo,” malambing ang boses ko habang pinagmamasdan siya.

Natawa siya, at bigla akong niyakap at binuhat.

“Honey, this is the day to begin the honeymoon,” bulong niya na halos lumalapit ang mga labi sa akin.

Napatingin ako sa kanya. Kahit ilang gabi na kaming nagkasama, nahihiya pa rin ako. Naalala ko ang gabing iyon—ang unang gabi namin sa hotel, ang init ng mga haplos niya, at ang pag-ibig na ibinigay niya sa akin.

“Kring... kring... kring...” biglang tumunog ang telepono mula sa first floor.

“May tumatawag, Darvey! Sasagutin mo na ba?” tanong ko.

“No! Ako na!” ang tindi ng sagot niya na parang ayaw niya akong ipag-alala.

Nagulat ako sa biglaang pagbabago ng ugali niya pero wala akong nagawa. Maya-maya, sinagot na niya ang telepono.

“Hello?”

“Sino ito?” tanong ni Darvey.

“Ako ito, Darvey! Papunta kami jan ng papa mo bago kami bumalik ng America. Make sure na kasama mo na ang asawa mo sa bago mong bahay,” sabi sa kabilang linya.

“Ano?! Bakit biglaan ang pagpunta niyo rito? Hindi pa ako nakakapaglinis ng bahay!” galit na sagot niya.

“Hindi problema ‘yan sa akin, hijo! Gusto ko lang siguraduhin na talagang nag-asawa ka na. Ayaw naming umalis ng papa mo nang hindi namin nakakumpirma na kasama mo na ang asawa mo. Dadaan muna kami sa supermarket at doon kami kakain ng tanghalian bago kami magtungo sa airport. Bye-bye, hijo!” masayang bungad ng ina ni Darvey.

Napahinto si Darvey, halatang nabahala.

“Sh*t! Anong gagawin ko ngayon? Kailangan kong  papuntahin dito si Cindy!” taranta niyang bulong sa sarili.

“Darvey! Anong nangyayari sa’yo? Akala ko ba honeymoon natin ngayon?” nakangiting tanong ko, ngunit halata sa boses ko ang pagkabahala.

Dahil sobrang nerbiyos ni Darvey na baka mabuking siya at mapilitang ipadala sa America, hindi niya napansin na may sinasabi si Rheanna sa kanya.

Agad niyang tinawagan si Cindy, walang patumpik-tumpik.

Makalipas ang ilang sandali, dumating ang mga magulang ni Darvey. Masaya akong nakatayo sa tabi niya ngunit napansin niyang humakbang siya palayo nang hindi siya niyayaya ni Darvey. Naghintay lang siya habang nag-iisip kung ipakikilala ba niya  sa mga magulang niya si Rheanna .

Ilang minuto na ang lumipas.

Nasa sofa na silang tatlo, habang si Rheanna ay nakatayo pa rin na walang magawa kundi ngumiti.

“Dapat ba akong magpakilala sa kanila o hihintayin ko pang ipakilala ako ng asawa ko?” tanong niya sa sarili niya, nakangiti pero may kaba.

“Baka biglang ipakilala niya ako. Mas okay nang handa ako kaysa hindi,” pampalubag-loob niya sa sarili habang huminga nang malalim.

Biglang may utos ang mama ni Darvey.

“Darvey, may mga frozen kaming dala, gulay at isda. Dito kami kakain ng papa mo. Utusan mo muna yung maid mo na ilagay ang mga dala namin sa ref,”utos ni Mrs. Gonsalo

“Nasaan na ang asawa mo? Bakit hindi namin siya makita?” tanong ng ina ni Darvey.

Lumapit si Rheannanang may ngiting pilit sa pagaakalang ipapakilala na siya,ngunit mali siya.

“Lumabas lang sandali ang asawa ko, mama. Just wait...” sabi niya, sabay tawag kay Rheanna.

“Rheana! Wala ka bang gagawin diyan? Ang daming dala nila mama at papa! Wala ka bang balak ayusin ang mga iyon? Ayusin mo at ipagluto mo kami!” utos ni Darvey, seryosong boses.

Napahinto ako.

“Ano ito? Bakit ganito? Bakit parang katulong ang trato mo sa akin, Darvey? Hindi ko maintindihan! Magpaliwanag ka!” gustong-sabihin ni Rheana pero nanahimik na lang habang inaayos ang mga pinamili.

“Hindi... mali lang siguro ang iniisip ko. Baka gusto lang ni Darvey na magpakitang-gilas ako sa pagluluto. Kaya niya ako inutusan. Kapag nakapagluto ako ng masasarap, baka dun kukuha ng timing ang asawa ko para ipakilala ako sa mga magulang niya,” paliwanag niya sa sarili, pilit pinipilit ang saya.

Agad akong naghanda ng mga lulutuing pagkain. Ginawa ko ang lahat para mapahanga sila.

Makalipas ang isang oras, umalingawngaw na sa bahay ang bango ng mga niluto ko.

Inayos niya ang sarili bago lumabas sa kusina.

At laking gulat niya nang makita ang babaeng umatend sa kasal nila — si Cindy.