Kabanata 7

Khaliyah POV

Tatlong oras akong pawisan, amoy alikabok, at halos magmakaawang kunin na ako ni Lord habang tinatapos linisin ang buong bahay ni Tito Larkin. Hindi ko alam kung paano ko kinaya, pero heto, tapos na rin ako sa wakas! Ang mga supot ng basura, nasa labas na. Ang mga kalat, nawala na rin. At higit sa lahat, ang sahig, hindi ko na rin alam kung pawis ko o tubig ang dahilan kung bakit ito kumikinang sa linis.

Pero kahit na ganyan, proud ako sa sarili ko! Isang prinsesang tulad ko na hindi sanay magwalis, hindi marunong humawak ng basahan at iniiwasan ang mabahong amoy ng basura, ngayon ay may achievement na!

Nakangiti pa akong naupo sa gilid ng sofa, hinihingal, habang pinagmamasdan ang paligid na malinis na nang biglang bumukas ang pinto ng kuwarto ni Tito Larkin. Napaayos agad ako ng upo at agad napatitig sa matipunong katawan niya na nakakagigil talaga.

Lumabas si Tito Larkin, nakapang-itaas na ngayon pero kita pa rin ang hubog ng katawan niya. “Anong amoy “to?” tanong niya habang nakakunot ang noo at inaamoy ang paligid.

Nanlaki ang mata ko. “Amoy? Uhm, mabango nga po, e?”

Tumingin siya sa paligid at pinagmasdan ang bahay. Medyo na-relax ang mukha niya pero may duda pa rin sa mga mata niya. “Seryoso ba ito, nalinis mo na ang lahat?”

Tumango ako habang pilit na pinipigil ang ngiti ko. “Opo! Tatlong oras din po akong nagtrabaho—”

Naputol ang sasabihin ko nang bigla siyang yumuko at dinampot ang basahan na nasa sahig. May bahid pa ng dumi. Inamoy niya iyon saglit bago ako tinignan ng matalim.

‘Ano ‘to? Bakit mukhang hindi mo nilabhan?”

“H-ha? Nilabhan ko naman po—’

“Saang parte? Sa tubig ulan?”

Napakamot ako ng ulo. “Uh… sa tingin ko, hindi ko po siguro na-kuskos nang maayos.” Ang baho naman kasi kaya diring-diri akong kuskusin.

Pinisil niya ang sentido niya. “At bakit ang lagkit ng sahig? Anong ginawa mo rito?”

Nagkibit-balikat ako. “Nag-map po?”

“Nag-map? Anong gamit mong panlinis?”

“Uh… dishwashing liquid? Kasi akala ko, kung nakakalinis ng plato, eh ‘di lalong nakakalinis ng sahig—”

Halos mahulog ang panga ni Tito Larkin. “Ano?! Khaliyah! Sinasabon mo ba ang sahig?!”

Hindi ko na napigilan ang pagngiti ko nang nahuli ko ang itsura niya, between galit at tulala. Para bang hindi niya maisip kung maiinis siya o tatawa sa katangahan ko. Pero ang mas nakakatawa, parang gusto niyang tumawa pero hindi niya magawa kasi masungit siya sa akin.

Huminga siya ng malalim at tumango-tango. “Fine. Hindi muna kita papagalitan kasi alam kong hindi ka pa magaling maglinis. Pero next time, huwag ka nang mag-imbento, okay? Puwede namang sabong panlaba ang gamitin mo sa susunod, tapos huwag masyadong maraming sabon para hindi malagkit, okay?”

Tumango-tango ako, pero ang totoo, hiyang-hiya ako sa katangahan ko. Minsan lang ako magpakapagod ng ganito na akala ko ay perfect na, marami pa palang mali.

Akala ko, makakapagpahinga na ako, pero ang masama, wala pang limang minuto matapos niya akong pagalitan, inutusan na naman niya ako.

“Magluto ka ng tanghalian. Nagugutom na ako.”

Napakurap ako ng ilang beses. “H-ha? Ako po?”

“Oo, ikaw. Nabasa mo naman siguro sa contract, nakalagay din iyan, basta lahat ng gawaing bahay ay ikaw na, ‘di ba?”

Nag-panic ang utak ko. Paano ko sasabihin sa kanya na ang tanging alam ko lang lutuin ay noodles at itlog? At kung minsan, nasusunog ko pa ang itlog?

Pinanood ko siyang maupo sa sofa at sumandal. Mukhang gutom na siya kaya hindi ako makahanap ng excuse para tumanggi. Kaya heto ako ngayon, nasa harap ng kalan, hawak ang isang tasa ng bigas habang iniisip kung paano ko ito iluluto nang hindi nagmumukhang lugaw o bato.

Pinagpapawisan na ako nang bumalik si Tito Larkin sa kusina. Nakita niyang hawak-hawak ko ang bigas habang nakatunganga sa rice cooker.

“Anong ginagawa mo?”

“Nag-iisip po kung paano magsaing…”

Napakapit siya sa batok niya na parang iniipon ang natitirang pasensya niya sa ulo niyang nag-iinit na talaga nang dahil sa akin. “Hugasan mo muna kasi!”

“Ha? Ba’t pa huhugasan? Di ba malilinis na ‘yan pag niluto?”

Muntik na niyang itapon ang hawak niyang baso ng tubig. “Khaliyah! Diyos ko, paano ka nabuhay sa mansion niyo?!”

Imbis na ako ang magsaing, siya na ang gumawa niyon, panuorin ko na lang daw siya para sa susunod ay alamko na ang gagawin ko.

Pigil na pigil ko ang tawa habang pinapanood siyang tuluyang mawalan ng pasensya sa akin. Pero hindi pa doon natatapos ang paghihirap niya.

Nang magprito naman ako ng itlog, napatalon ako sa unang tilansik ng mantika sa akin. Napasigaw tuloy ako.

“Ay! Ang init!”

Napasugod si Tito Larkin sa kusina. “Ano na naman nangyari?!”

“Nagwawala ang mantika! Tito Larkin, pigilan mo ‘to!”

Napailing na lang siya at siya na mismo ang nagprito ng itlog ko. Nakatayo ako sa likod niya, nakahalukipkip habang pinapanood siyang nagluluto. Mainit na kasing tanghaling tapat kaya medyo oily ang katawan ni Tito Larkin dahil sa pawis. Habang katabi ko siya, hindi ko mapigilang mapakagat-labi kasi mas hot siya sa malapitan. Parang ang sarap dilaan ng pawis sa katawan niya. Nakakagigil.

“Alam mo,” sabi niya habang hinihintay maluto ang itlog, “hindi ko alam kung sinusubukan mo lang ako o talagang wala kang alam sa buhay.”

Natawa ako. “Both?”

Napailing na naman siya, pero napansin kong nakangiti na siya nang bahagya. Siguro, kahit paano, naaaliw rin siya sa pagiging inutil ko sa bahay.

Sa huli, nakaluto rin kami ng simpleng pagkain, pero si Tito Larkin na ang halos gumawa ng lahat. At ako? Ako ang taga-abot ng mga rekado.

Hindi ko alam kung makakaligtas pa ako sa mga susunod na araw, pero isa lang ang sigurado ko, sulit lahat ng hirap basta kasama si Tito Larkin. Busog na busog ang mata ko sa masarap na si Tito Larkin.