Chapter 4

       "Hi!" kaliwa't kanang pagbati ng mga kaklase at kakilala niya sa CAS Department.

       "Hi, hello!" ganting pagbati niya sa mga ito.

       Dahil unang araw ng weeklong celebration ng Foundation ng university, halos lahat ng mga estudyante mula sa iba’t ibang departamento ay busy at aktibo sa iba’t ibang exhibit na kanilang inihanda. Mayroon ding iba’t ibang booth na iniorganisa ng mga SSG Officers. Hindi naman masyadong abala sina Athena at Martin sapagkat sila ang napiling representative ng kanilang departamento para sa Mr. & Ms CAS. Magkagayunman ay mabusisi pa ring binibisita ni Martin ang mga kasamahang opisyal.  Sinisigurado nitong magiging maayos ang takbo ng lahat. That's one thing kung bakit marami ang tumitingala sa kanyang kaibigan. Napaka maasikaso at responsable nito sa mga bagay - bagay. 

        “Athena, kanina ka pa raw hinahanap ni Mam Sheena!” tawag ni Miles sa kanya sa dedication booth na kasalukuyan nilang inaayos. Dahil mamaya pa ang alam niyang call time para sa last orientation sa kanila para sa gaganaping Mr. & Ms. Foundation sa huling araw ng selebrasyon ay minabuti niyang tumulong muna.

        Kumunot ang noong nagtanong siya sa kaibigan. “Bakit kaya, mamaya pang 10 am ang alam kong call time namin eh.”

        “May fitting daw kayo ng gowns sa CAS 101. Nandoon na rin ang handler mo, si Ms. Jomarie." Naging kaibigan niya ito nang minsan siyang makapagpaayos dito. At dahil Prof. naman ng CAS si Ms. Sheena Gomez kung kaya’t sa CAS na rin ito nagtalaga ng fitting room.

        Tumango siya sa kaibigan. “Sige, pupunta na lang ako. Maiwan ko muna kayo diyan ha. Ipagpatuloy ninyo na lang ang ating ginagawa.”

        Nagpaalam na si Athena sa kanila upang  pumunta sa CAS 101. Nadatnan niya doon sina Ms. Gomez, si Ms. Jom, ang designer na si Ms. Ellainevi at ang mga kandidata ng Foundation na kasalukuyang abala sa pag –iinspect sa kani – kanilang gown na obra ng nasabing designer.

        “Oh Hi Athena!” Why don’t you inspect and fit you gown para in case kailangan ng adjustment ay magawan ng paraan until Wednesday?” habang itinuturo sa akin ang nag – iisang gown sa table nito. Kinuha ni Ms. Jomarie ang nasabing gown at sinamahan siya nito. Pumasok sa improvised cloth divider doon upang magfit ng kanyang gown. Kulay red iyon na lalong nagpalitaw sa kanyang maputing kutis. Maganda naman ang pagkakalapat sa kanya ng nasabing gown.

        "Ok ba ang fit sa'yo ng gown?" anang boses ni Ms. Jomarie. Bahagya niyang hinawi ang kurtina upang ipakita rito ang suot na gown.

        "What can you say, Ms. Jom?" tanong pa niya habang umikot ikot.

        "Wow.. you look great!" humahangang sambit ng kanyang handler. "Talbog sila sa iyo Athena."

        "Sinabi nyo po eh.." nangingiting tugon niya. Kaibigan niya nga ito. Ika nga, patronize your own.

        Muli niyang  hinubad ang nasabing gown at nagpalit na muli ng jeans and shirt. Maingat niyang ibinalik ang gown sa paper bag nito.

        "Thanks po Mam, Ms, Jom and Ms. Ellainevi. I'll go ahead na po."

        "Sige na Athena. You may go."

        Nang makapagpaalam Kay Ms. Gomez. Ms. Jomarie at Ms. Ellainevi ay nauna na siya sa mga kasamahang kandidata na lumabas. Babalik na sana siya sa ginagawang dedication booth kung saan si Jerson at Jim ang magsisilbing DJs ay nagulat na lamang siya nang hawakan ng isang lalaki at isang babae na nakasuot ng signature shirt ng kanilang department.

        "Sorry Ms. pero kailangan nyo pong sumama sa amin." hinging - paumanhin sa kanya ng lalaki.

        “Wait, ano ito?” manghang tanong niya sa mga ito.

        Pinosasan siya ng mga ito habang iginigiya sa direksiyon ng marriage booth.

        “Ikakasal lang naman po kayo sa marriage booth. Nag iintay na po doon ang inyong groom.” Kinikilig na sabi ng babaeng nakahawak sa kanya.

        “Ano! Hindi ba puwedeng iba na lang? Marami akong ginagawa eh.” Pangungumbinsi pa niya.

        “Wala na pong urungan. Malapit na po tayo eh” anang lalaking nagposas sa kanya.   

        Nagulat si Athena nang makita ang lalaking nakaposas din sa kanyang harapan.

       “What a coincidence! I like this.” Nakangiting sagot ng binata habang ipinapakita ang laruan nilang posas.

        “Whatever, Martin. Marami pa tayong kailangang ayusin sa booth.”

         “This won’t take long,” sagot ni Martin. “Just go with the flow, Ms. Bride.”

           Napailing na lang si Athena. Hindi na nga ako makaalis, baka mas mapansin pa pag pumalag ako.

May ibinigay na plastic ring mistulang laruan lang ng mga bata ang pari sa kanilang dalawa. May isinuot din sa kanyang wedding gown na ipinatong lamang sa suot niyang shirt and pants. Gaya ng sabi ni Martin, nakisama na lang siya sa agos nang matapos na agad at makabalik na sa pupuntahan. Wari’y kinikilig naman ang photographer maging ang ibang manonood nang mahagip ng tingin niya si Miles na nasa tabi ng Marriage Booth Organizer. Pinandilatan niya ito ng tingin. Umiwas naman ito ng tingin. Masayang crowd, may mock altar, at isang student “priest” na may laruang microphone.Isinuot nila sa isa’t isa ang plastic rings, habang tumatawa ang mga kaklase at may nagla-live sa I*.

     “Do you take Martin as your pretend-husband?” tanong ng student priest.

      “As if I have a choice…” pabulong ni Athena, sabay tawa ng mga nanonood.

      Pagkatapos ng ilang picture-taking ay tinanggal din ang kanilang posas at gown. Agad na nagpaalam si Athena. sa organizer at staffs maging kay Martin. 

     Pero bago pa siya tuluyang makalakad palayo, hinawakan ni Martin ang kanyang pulso.

     “Wait lang.” May malambing sa tono niya, ‘yung tipong hindi agad maitatapon sa hangin.

     Napalingon siya. Tahimik na pinagmasdan ni Martin ang kanyang mukha. Hindi na ito ‘yung tipikal na pilyong ngiti niya—seryoso ito. Hindi mapakali ang mga mata, pero malinaw na may gustong sabihin.

     “You really looked… beautiful in that gown kanina.” Hindi biro ang pagkakabigkas ni Martin.

      Napakurap si Athena. 

      “Thanks,” mahina niyang tugon. Bakit parang biglang ang bigat ng paligid? Bakit ako naiilang? Bakit... ako kinakabahan?

     “Kung pwede lang sana, ‘yun na ‘yung totoong kasal.” Napangiti si Martin, pero may bahid ng kaba sa boses nito.

     Napanganga si Athena.

     “Ha?!”

     “Joke lang! Uy, joke lang!” mabilis na pag-urong ni Martin. “Huwag kang magalit, joke lang ‘yon!” sabay tawa, pero halatang pinilit lang.

      Bago pa niya masabi ang dapat, biglang tumunog ang kanyang cellphone.

     Tumigil ang paligid. Tumigil din ang tibok ng puso niya—sandaling tila wala siyang naririnig kundi ang pangalan na lumitaw sa screen:

“Enzo Calling…”

     Pero bago niya masagot, naputol na ang tawag. Naiwan ang kanyang screen, may bagong voicemail notification.

     Nagpakawala siya ng malalim na buntonghininga. Hindi niya agad pinindot.

     “You okay?” tanong ni Martin.

      “Yeah. I just didn’t expect a call.”

**************

     Naabutan niya si Miles, nakaupo sa harap ng isang booth habang masayang umiinom ng milk tea, tila wala ni kaunting konsensya sa kakatapos lang na pambibiktima sa kanya. May ilang estudyanteng dumaraan at nakikisilip pa sa kanya, wari’y hindi makapaniwala sa mock wedding na nangyari.

     “Sigurado ka bang wala kang kinalaman doon?” tanong ni Athena habang pinapasingkit ang mata at nakatukod ang dalawang kamay sa bewang.

    “Wala, I swear! Pinky swear!” sagot ni Miles habang ngiting-ngiti pa rin.

    “Hope to die?” matalim pa ring tanong niya, bagamat may bahid na ng biro ang tono.

     Napatingin si Miles sa langit, wari'y nagdadasal ng sagot, saka sinabing:

    “Uh… teka lang ha, may booth pa akong aayusin…” sabay hawak sa milk tea at mabilis na tumakbo palayo na parang takot na takot sa polygraph test.

    “Miles!!!” sigaw niya, kasabay ng tawang napigilan lang sa hiya sa mga taong nakatingin pa rin sa kanya. Sinabi na nga eh. Tama siya ng hinala.

    Natahimik siya saglit habang pinagmamasdan ang paligid—mga estudyanteng nagkakatuwaan, mga booth na puno ng kulay, musika mula sa portable speaker ng Student Council. Dito niya na-realize kung gaano ka-busy ang buong unibersidad. Pero habang papalayo siya sa booth, may ibang ingay sa puso niya na mas malakas pa sa lahat ng ito.

     Kahit nawawala na ang saya sa pagitan nila ni Enzo, kahit hindi na iyon gaya ng dati... ramdam pa rin niyang hindi siya nag-iisa. Sa gitna ng kaguluhan, may mga taong handang umalalay, magpatawa, at sumalo sa bigat ng damdaming pinipilit niyang ikubli.

     Tumingala siya saglit, tiniklop ang maliit na piraso ng papel na may nakasulat na “Marriage Certificate,” at isinilid sa bulsa. Nilapitan niya ang booth kung saan naroon si Jerson at Jim, mga DJs na binigyang responsibilidad ni Miles. Sinalubong siya ng malawak na ngiti ng dalawa.

     “Mrs. Martin!” biro ni Jim.

     Napailing siya, pero ngumiti rin. "Shut up."

     Hindi niya alam kung ano'ng mas nakakainis—ang pang-aasar nila, ang pagkakabog ng puso niya tuwing naririnig ang pangalan ni Martin, o ang voicemail ni Enzo na hanggang ngayon ay hindi pa niya binubura.

     Bumuntonghininga siya habang tinanaw ang paligid. Isang linggo pa ng selebrasyon. Marami pang puwedeng mangyari.

***********

     Ang araw ay unti-unting lumulubog, nag-iiwan ng malambot na ginto sa paligid ng rooftop garden na ginawang set ng pictorial. Nasa paligid ang crew—isang photographer, assistant, stylist, at ang coordinator ng Mr. & Ms. CAS.

     Ang hangin sa rooftop ay banayad, pero tila mabigat sa dibdib ni Athena. Nakaupo siya sa isang tabi habang inaayos ang kanyang buhok ng stylist. Ramdam niya ang panibagong yugto ng pressure—hindi lang para sa pictorial, kundi sa nararamdamang gumugulo sa kanya.

    Si Athena, nakasuot ng eleganteng off-shoulder dress na kulay maroon, at si Martin naman ay naka black formal polo na nakabukas ang unang butones. Eleganteng ayos. Malinis ang makeup. Pero sa loob niya, magulo.

     Enzo… nasaan ka na naman? tanong niya sa sarili. Kung andito ka lang, baka hindi ganito kalabo lahat.

     Maya - maya pay tinawag na sila ng photographer for the photoshoot. 

     “Okay, face each other muna. Martin, hawakan mo ang kamay ni Athena. Athena, tingin sa kanya.” utos ng photographer.

     Ginawa nila. Unti-unting hinawakan ni Martin ang kamay niya. Mainit. Matatag. Parang sinasadyang tagalan.

     “Closer. Closer pa.” dagdag ng photographer. “Martin, lagay mo yung kamay mo sa waist niya. Athena, sandali lang, patong mo yung kamay mo sa dibdib niya.”

     Saglit na nagkatitigan silang dalawa.

     “Uhm… okay lang ba?” tanong ni Martin, bahagyang tumagilid ang ulo, nag-aalangan.

     Tumango si Athena. “Okay lang.” 

      Pagkapwesto, naramdaman niya ang bisig ni Martin sa baywang niya. Hindi ito mapangahas, pero may teasing pressure—parang sinasadyang iparamdam na nandoon siya.

Click. Click. Click.

     “Mas natural pa, Athena. Try mong ngumiti ng totoo.”

      Paano? tanong ng isip niya. Eh ang lapit-lapit ni Martin.

      “Okay, Martin—subukan mong bulungan si Athena ng kahit ano. We want a candid shot.”

      Natigilan si Athena. “Ha? Anong ibubulong mo?”

      Ngumiti si Martin, unti-unting yumuko palapit sa tenga niya, at binulungan siya—hindi ng biro, kundi ng isang bagay na hindi niya inaasahan.

      “Gusto ko lang sabihin… na you looked really beautiful kanina sa gown fitting. Sobra.”

       Napapitlag si Athena. Hindi dahil sa bulong, kundi dahil sa tonong ginamit nito—mababa, totoo, at parang hindi biro.

     Click. isang perpektong candid shot.

     “Yes! That’s it!” sigaw ng photographer. “We got the shot.”

       Pero wala na sa atensyon ni Athena ang camera.

      Nang tumayo si Martin, nagtama muli ang mga mata nila. Panandalian lang… pero may sinabi na iyon nang higit pa sa mga salitang binigkas kanina.

      “Thank you,” bulong ni Athena, halos hindi marinig.

      “Walang anuman.” sagot ni Martin, pero ang mga mata nito—may pinipigilang damdamin.

*************

     That same night.

     Tahimik ang gabi. Tanging ang marahang ugong ng electric fan at mga huni ng kuliglig sa labas ng bintana ang maririnig. Nakaupo si Athena sa kama, suot ang oversized hoodie na minsan ay pinasuot sa kanya ni Enzo nang ginawin siya noon sa sinehan.

     Bitbit niya ang kanyang cellphone. Muling binuksan ang lumang thread nila ni Enzo sa Messenger—iyong hindi na niya nabuksan simula nang tumigil itong magparamdam halos tatlong linggo na ang nakalipas.

Scroll. Scroll. Scroll.

Mga larawan nila—tawa, selfie, kulitan. Mga voice message ni Enzo, habang inaasar siya tuwing antok na antok na siya sa klase. At ang mga simpleng chat na noon ay halos araw-araw niyang inaabangan:

Enzo:
“Uwi ka na agad pagkatapos ng klase, ha? Gabi na. Text mo ako pag nakasakay ka.”

Enzo:
“Ayan ka nanaman, hindi ka na kumain nang maayos. Magluluto ako next time, promise.”

Enzo:
“Good night, peanut. Tulog ka na agad ha? Dream of me. 😜”

Napakagat-labi si Athena. Ramdam niya ang kurot sa dibdib habang binabalikan ang mga linyang dati'y normal lang sa kanila—ngayon ay parang alaala na lang ng isang panaginip na hindi niya alam kung babalik pa.

Naalala niya kung paano siya unang nahulog—hindi sa grand gestures, kundi sa mga simpleng bagay:

Noong hawak ni Enzo ang payong niya buong lakad pauwi kahit siya lang ang nababasa.

Noong tinawag siyang “home” habang magkahawak sila ng kamay sa loob ng chapel.

Noong hindi siya makasagot sa recitation pero bumulong ito mula sa likod: “Kaya mo 'yan, I'm here.”

Napapikit si Athena. Pinilit ngumiti, pero may luhang bumitaw mula sa isang mata. Hindi ito luha ng galit. Napahawak siya sa dibdib.

************

     Maaga pa, pero gising na si Athena—hindi dahil sa alarm, kundi dahil sa chat ni Enzo.

Enzo: "Breakfast? My treat. Same spot. 8 AM. No excuses 😎"

     Napangiti siya habang nag-aayos. “Aba, biglang nagparamdam. Libre pa.”

Hindi naman siya excited. Hindi masyado.

     Pagdating niya sa Café Amihan, nakita niya agad si Enzo—nakaupo sa paborito nilang mesa, may hawak nang dalawang paper cups at may brown paper bag sa harap niya. Nakataas pa ang kilay habang ngumunguya ng sandwich.

     “Wow, hindi man lang ako hinintay?” sabay upo ni Athena.

     “One bite lang ‘yon! Naaamoy ko pa lang gutom na ako eh.” depensa ni Enzo, sabay abot ng paper bag.

     “Eto. Baka sabihin mo hindi na kita kilala—egg, bacon, konting lettuce. No mayo, promise.”

     Napangiti si Athena habang binubuksan ang bag. “Hmm. Not bad, Mr. Apology-Through-Food.”

      “Works every time.” sabay kindat ni Enzo.

     Tahimik silang kumain sandali. Hindi awkward, hindi rin sobrang seryoso—parang may lumambot na ulit sa pagitan nila.

     “So… bakit ngayon ka lang ulit nagpaparamdam?” tanong ni Athena habang pinupunasan ang labi.

     “Long story. May konting… reset na kailangan.”

     “Reset? Parang cellphone lang?” sabay taas ng kilay ni Athena.

      “Eh kasi minsan, kailangan mo lang patayin yung system, tapos pag binuhay mo ulit… mas smooth na.”

      “Cringe,” natatawang sagot niya.

      “Pero effective. Tingnan mo, andito ka pa rin.”

      “Dahil gutom ako.”

      “Sakit mo naman.” sabay kunwaring sugatan si Enzo habang hinahawakan ang dibdib.

     “Next time, order na lang ako ng dalawang sandwich. Yung isa para sa trust issues mo.”

     Tumawa si Athena, hindi niya napigilan. Matagal-tagal na rin mula nang ganito siya kasaya sa simpleng moment.

     Tumingin si Enzo sa kanya, taos sa mata.

     “Scout’s honor. Promise. Hindi na ako aalis… lalo na’t may sandwich na laging naghihintay.” sabay tango sa kinakain niyang tinapay.

     “Ugh, ang corny mo talaga.”

     “Pero cute, right?”

     “…Maybe.”

     Sa gitna ng halakhakan, pag inom sa kape, at konting asaran, muling naging pamilyar ang pakiramdam.