"Surprise!"
Napamaang si Athena nang makita si Enzo malapit sa benches paglabas nila ni Athena ng CAS 104 kung saan sila nagklase ng World Literature under Mrs. Maridel Geron. Nakangiting tumango si Miles dito ganun din si Enzo sa kaibigan.
"What are you doing here?" tanong niya sa binata nang ganap silang makalapit dito ni Miles.
"Sinusundo ka, ayaw mo ba?" kinuha nito ang backpack mula sa kanya at ito na ang nagdala.
"Hindi naman. Nagulat lang ako." nakangiting sagot niya.
Palipat - lipat naman ang tingin sa kanila ni Miles habang patuloy sila sa paglalakad papunta sa may parking area ng BISU.
"Did you miss me?" nananantiyang tanong ni Enzo sa kanya.
"Oo naman. Ikaw ba?"
Kumaway kaway si Miles sa harap nila.
"Halerrrr! Andito po ako. In case you don't know. A girl named Miles exists." sarkastikong sabi nito.
Napakamot naman sa ulo si Enzo. "Of course we know, Miles. Namiss ko lang naman kayo. Nasaan ba si Jerson?"
"May klase pa sila sa Visual Arts." sagot ng dalaga. "Mamaya pang 5 ang uwi nila. Nagsabi na naman ako kanina na uuna na sa kanila."
"So, is it okay if we drop by a resto to eat some snack?" tanong ni Enzo.
"Sure.."
"Okay lang."
Maagap na binuksan ni Enzo ang pinto ng kanyang Isuzu D - Max upang makasakay ang dalawa. Nang makapuwesto na sa loob ng sasakyan ay saka pa lamang nakita ni Athena ang nakatanaw sa kanilang si Martin sa tabi ng sasakyan nitong Mitsubishi Strada. Habang daan ay tahimik lamang si Athena. Abala naman sa pag - uusap tungkol sa gaganaping party ni Jigs sa Sabado sina Enzo at Miles. Ilang saglit pa ay nakarating sila sa isang kilalang fastfood chain di kalayuan mula sa university.
Pagpasok pa lang nila sa entrada ng kainan ay nakita agad nila sa dalawang pinagdikit na mesa ang mga kaibigan excluding boys na kasalukuyang may klase pa. Nakita rin nila si Mhelai at Karren na nakapila sa counter.
"Oh hi.. buti nagkita kita tayo dito. Actually, we're talking about you a while ago. Tamang tama naman ang pagdating nyo." ani Eden. May hawak itong papel at ballpen na wari'y may inililista.
Marahang ibinaba ni Enzo ang bag ni Athena sa isang bakanteng upuan. "Order lang ako ng pagkain natin." Tumango naman si Athena.
"Hmmm.. I smell something fishy here. May hindi ka ba sinasabi sa amin Athena?" nakataas ang kilay ni Bing habang nakatingin sa kanya.
"Wala naman.. nagkaroon lang ng kaunting progress ang estado ng relasyon namin ni Enzo. And I don't know how to label it. We don't talk about it." kibit - balikat na lang na sabi niya. "Anyway, ano ba yang nililista nyo?
"Ito kasing si Bing nagsuggest na magpotluck tayo para sa handa ni Jigs. Kanya daw ang baked mac. So ito nga inililista ko na. Kaya before kayo dumating, kayo ang pinag uusapan namin sa kung ano ang iaambag nyo."
"Meron na bang lumpia at fried chicken? Yun na lang sa akin. Madali - daling iprepare." tanong niya sa kaibigan.
Bumalik sina Mhelai at Karren sa puwesto nila.
"Si Enzo na daw bahala sa food natin. So nandito na kami."
"O ikaw Miles, anong sa iyo?" tanong ni Eden nang mailista ang kay Athena.
"Dessert ang sa akin. Coffee Jelly at Buko Pandan."
"So, it's all settled then kasi kasama na si Enzo sa mga boys. Drinks at barbeque daw ang kanila. Iinform na lang natin si Jigs para hindi na siya maghanda ng para sa food."
Ilang saglit pa ay bumalik na si Enzo kasama ang dalawang crew na nag - assist dito.
"Let's eat." anito na isini serve sa kanila ang kani - kanilang pagkain.
Nang makatapos kumain ay nagyakag na rin ang mga kaibigan na umuwi na at marami pang assignments na kailangang gawin. Nagpaalam na rin si Miles na kina Bing na ito sasabay upang makapagsolo daw sila ni Enzo. Nangingiti namang kumaway na lang din siya sa mga kaibigan.
*********************
Pababa ng hagdan mula sa CAS 201 si Martin nang matanawan niya si Athena at Miles na may kausap na lalaki. Nagmadali pa naman siyang umalis ng room nang magdismiss na ng klase si Ms. Gomez kaya't nauna na siya sa mga kaibigan. Pupuntahan sana niya sa Athena sa huling klase nito upang magpatulong 'kuno' sa isang Fund Raising Project ng SSG. Though tunay naman na may ganito silang project, mas higit ang pagnanais niyang makasama ang dalaga.
He didn't mind at first kaso habang papalapit siya napansin niya kung gaano kagiliw ang dalaga sa binata. Kumunot ang noo niya nang mapansing humawak pa sa balikat ni Athena ang lalaki.
"Did you miss me?"
Narinig niyang tanong ng binata.
"Oo naman. Ikaw ba?"
Something constricted inside him.
Nakita pa niyang kumaway kaway si Miles sa harap ng dalawa.
"Halerrrr! Andito po ako. In case you don't know. A girl named Miles exists." sarkastikong sabi nito.
Nang makita niyang patungo ang mga ito sa parking lot ng university, napagpasyahan niyang sundan ang mga ito at umuwi na rin lang pagkatapos. Nawalan na siya ng gana at dismayado sa nakikita.
Nilapitan niya ang kanyang Mitsubishi Strada habang tinatanaw na lamang ng tingin ang dalaga.
********
Napatigil si Martin sa tabi ng kanyang sasakyan, mariing nakatitig sa tanawing unti-unti nang nawawala sa kanyang harapan—si Athena, nakangiti habang inaakay ni Enzo papasok ng D-Max.
Napakuyom siya ng kamao. Hindi niya alam kung saan nanggagaling ang init na bumalot sa dibdib niya—galit ba ito? Inis sa sarili? O panghihinayang sa mga salitang hindi niya nasabi, sa mga sandaling pinili niyang huwag pansinin ang nararamdaman?
Natawa siya nang mapait. “You had all the chances, bro. Pero ‘di mo sinunggaban,” bulong niya sa sarili habang pilit na tinatabunan ng katwiran ang nararamdamang pagseselos.
Bumukas ang cellphone niya. Walang message mula kay Athena. Pero may notification siya sa Facebook—isang bagong post galing kay Eden:
Napatingin siya sa litrato. Doon sa tabi-tabi, nakaupo si Athena, nakayuko, pero kapansin-pansin ang pagkakatutok ni Enzo sa kanya. Para bang lahat ng atensyon nito’y sa dalaga lang.
Martin zoomed in on the photo.
Hindi niya alam kung bakit ginagawa niya ito sa sarili niya. Pero ginawa pa rin niya.
Nag-type siya ng comment, pero binura rin.
Nag-type ulit.
Huminga siya nang malalim, ipinikit ang mga mata, at sinapo ang batok. Ilang segundo siyang walang kibo, hanggang sa bigla na lang niyang tinipa ang isang simpleng message kay Athena.
Martin De Villa III:
“Uwi ka na agad? May gusto sana akong itanong sayo tungkol sa project.”
Tatlong minutong walang reply.
Tinapik niya ang manibela, pinilit ngumiti, pero ang totoo'y parang may bumigat sa loob niya.
Seen. Pero walang reply.
Dahan-dahang humigpit ang hawak niya sa phone. Tapos ay inihagis ito sa passenger seat at isinandal ang ulo sa upuan. Tumingin siya sa rearview mirror—doon, sa kaibuturan ng kanyang paningin, ay may bahid ng pagsisisi.
Hindi pa man nagsisimula ang laban, parang natalo na siya.
***********
Napakuyom si Martin ng kamao. Isang iglap, tila nagsisikip ang mundo niya. Kung dati'y kampante siyang nanonood mula sa gilid ng mga larawan sa post ni Eden, ngayon ay parang pinipiga ng pag-aalinlangan at selos ang kanyang dibdib. Nakangiti si Athena. Isang ngiti na hindi niya maalalang naging para sa kanya nitong mga nakaraang linggo.
Tila may humigop sa lakas niya. Napasandal siya sa sasakyan, pinipilit pigilan ang sariling mag-isip. Pero ang utak niya, tila sirang plaka—paulit-ulit lang ang tanong.
May gusto ba si Athena kay Enzo? May dapat ba akong ikabahala?
Gusto niyang sabihin na wala. Gusto niyang paniwalaan na close lang sila, na hindi siya kailangang matakot. Pero ang totoo, hindi niya alam. Hindi niya sigurado.
At ayaw niyang tanungin si Athena. Dahil baka totoo ang hinala niya.
Nagsimula nang bumilis ang tibok ng kanyang puso. Para siyang bata sa gitna ng bagyo, walang masulingan. Ang tiwala niyang akala niya’y matibay, unti-unti nang nabubura.
Muli niyang dinampot ang cellphone, halos mapunit ang screen sa tindi ng pagkakatitig niya sa profile ni Athena. Last active: 1m ago.
Online siya. Bakit hindi siya nagre-reply?
Nagsimulang gumapang ang insecurity sa pagkatao niya. Hindi siya sanay sa pakiramdam. Sanay siyang kontrolado ang lahat—ang mga plano, ang oras, ang sarili. Pero si Athena? Siya lang ang hindi niya maikahon.
Pinindot niya muli ang Messenger. Sinubukang mag-type.
Martin De Villa III:
"Okay ka lang?"
Pero binura rin niya iyon. Dahil alam niyang hindi lang concern ang dahilan kung bakit siya nagmemensahe. Gusto niya ng koneksyon. Kahit papano, kahit pasingaw.
Tumingala siya sa langit. Maitim na ang ulap, nagbabadya ng ulan. Napangiti siya ng mapait.
Ayos. Pati panahon, nakikiramay.
Naalala niya ang isang gabi. Yung pagkakataong halos iuwi niya si Athena galing sa university event dahil naubusan ito ng masasakyan. Naglakad sila sa parking area, sabay nagkwento, sabay tumawa. Doon niya halos masabi ang nararamdaman niya. Pero hindi niya nagawa. Kasi ayaw niyang sirain ang kung anong meron sila.
Pero ngayon, tanong niya sa sarili—may meron pa ba talaga?
Biglang nag-vibrate ang phone niya. Bumilis ang pintig ng kanyang puso. Binuksan niya agad ang screen.
Athena Jewel Arqueza:
“Sorry, nasa labas kami ng barkada. Sabihin mo na lang kung ano yung tungkol sa project.”
Binasa niya ulit. At ulit. Wala man lang emoji. Wala man lang "haha" o "sure" gaya ng dati.
Tama bang ako lang ang nagbabago? Ako lang ba ang naaapektuhan?
Napailing si Martin. Napahawak sa manibela. Pilit na hinahagod ang bigat sa dibdib. Pero kahit anong gawin niya, nananatili pa rin ang pakiramdam na parang... napag-iwanan siya.
Pinisil niya ang susi ng sasakyan, isinaksak ito, at pinaandar ang makina. Pero hindi pa rin siya umaalis.
Tinitigan niya ang cellphone. Tapos, kinuha ang susi, pinatay ang makina.
Hindi siya handang umalis. Hindi pa tapos ang laban para sa kanya. At kahit parang talo na siya ngayon, may parte sa kanya ang nagsasabing... hindi pa ito ang huling kabanata.
Napakunot ang noo ni Martin habang nakaupo sa gilid ng sofa. Marahang ibinaba niya ang kanyang eyeglass at hindi makapaniwalang tiningnan ang suot ng anak nilang si Martheena. Darna costume. At hindi lang basta Darna—Darna na may two-piece at kapa!There goes his overprotective side again.“Why is she wearing those things?” madiing tanong nito sabay lingon sa kanyang asawa.Napailing si Athena at muntik nang mapatawa. “Why? Isn’t she lovely in that costume?” sagot nito habang pinipigil ang sariling humalakhak sa reaksyon ng asawa.“Nandoon na ako, pero hindi ba parang... kitang-kita naman katawan niya diyan? Kulang sa tela. Wala na bang iba?” balik-tanong niya, halos pabulong ngunit punong-puno ng pag-aalala.“Ha? What do you want her to wear, Bananas in Pajamas?” kantiyaw ni Athena habang tinutulungan si Martheena mag-ayos ng headband.“Athena…” napahilot sa sentido si Martin. Hindi na bago ang ganitong usapan sa kanila, lalo na’t pagdating sa mga anak, lalo na sa kanilang unica hija.
🎵 So as long as I live I’ll love you...Will have and hold you...You look so beautiful in white... 🎵You look so beautiful in white tonight.Sa mismong pagbugso ng musika, bumukas ang pintuan ng simbahan. Mula sa altar ay hindi mapigilan ni Martin ang mapalunok, habang nanatili siyang nakatayo sa gitna ng dambana. Mabilis ang tibok ng kanyang puso. Parang huminto ang mundo sa kanyang paligid. Ang bawat nota ng awitin ay tila ba inukit para sa sandaling ito—para sa kanila ni Athena.Humugot siya ng malalim na hininga, ngunit para bang nabawasan pa ang hangin sa kanyang dibdib nang sa wakas ay lumitaw ang kanyang bride. Nakaputi. Mala-anghel. Ang kanyang pinakamamahal. His dream walking toward him.Athena looked ethereal—serene and luminous. Her veil cascaded like silk water behind her, while her white gown hugged her form in graceful elegance. Pero higit pa sa kagandahan ng suot nito ang kinang ng mga mata ng dalaga—mata na punong-puno ng pag-ibig, pang-unawa, at tiwala. Para bang si
"Love, okay ka na ba? Let's go. Tayo na lang ang naririto. Besides, Martheena is waiting for us," mahinang wika ni Martin habang hinahaplos ang likod ni Athena. Sa likod ng kanyang tinig ay ang pagkabahala at labis na pag-unawa sa bigat na nararamdaman ng kanyang asawa.Hindi agad nakasagot si Athena. Nakatitig lamang siya sa marmol na lapida sa harapan nila, tila binabasa ang bawat letra ng pangalan ni Enzo na nakaukit doon. Kumirot ang puso niya sa alaala ng mga ngiti, tawa, at mga matang minsang naging mundo niya. Bago pa siya tuluyang lamunin ng damdamin, marahan siyang tumango.“Martheena... oo nga pala. Naghihintay ang anak natin,” mahinang bulong niya.Pero bago pa sila tuluyang tumalikod, hinawakan ni Martin ang mga palad ni Athena, saka lumapit sa mismong puntod ni Enzo. Tumigil ito sa harapan ng lapida at huminga nang malalim."Enzo," panimula ni Martin, bahagyang nanginginig ang tinig, "words are not enough para masabi ko ang pasasalamat ko. You saved my wife. You saved the
I guess I'm down, I guess I'm down, I guess I'm down… To my last cry…Tahimik ang paligid ngunit dagundong ang bawat pintig ng puso ng mga nagdadalamhati. Wala mang salita, ramdam sa hangin ang bigat ng pagkawala. Ang mga pag-iyak, mga buntong-hininga, at ang mga matang punô ng luha ay tila musika ng kapighatian sa sementeryong iyon.Hindi mo kayang patahimikin ang puso ng mga nagmamahal. Hindi mo basta-basta malilimutan ang isang taong gaya ni Enzo.You cannot put a good man down—even after his death.His memory lived on in the corners of every heart he had touched. Sa bawat ngiti ng kaibigan, sa bawat abot ng tulong, sa bawat salitang puno ng pag-unawa—Enzo had always been there.Sa loob ng buhay niya, hindi siya naging makasarili. Lagi niyang inuuna ang iba, ang kapakanan ng mga mahal niya. Kahit pa kapalit nito ay sariling ligaya. He loved selflessly. He lived sincerely.But fate, cruel and unrelenting, had its own plans. At sa gitna ng gulo, siya ang naging biktima. Hindi ng
“Aj!”Napapitlag si Athena sa narinig na tinig. Dahan-dahang umikot ang kanyang katawan at nanlaki ang mga mata sa pagkagulat—naroon si Natalie, nakatayo ilang hakbang lamang mula sa kanya, nanginginig ang mga kamay, at may baril na nakaumang sa kanya.Ang lamig ng hangin ng dapit-hapon ay biglaang napalitan ng malamig na pawis sa kanyang batok. Ang paghihintay niya sana sa jeep papuntang San Diego ay nauwi sa isang bangungot na hindi niya kailanman inasahan."N-Natalie... a-anong ibig sabihin nito?" pautal niyang tanong, nanginginig ang boses, habol ang hininga. Hindi niya maigalaw ang katawan sa takot. Parang may humigpit na gapos sa kanyang mga binti.Kaibigan niya si Natalie. Matagal na silang magkaibigan. Siya nga ang ninang ni Sabina. Noon, magka-kamay pa silang umaalalay kay Enzo sa kanyang darkest days. Pero ngayon, ang parehong mga mata ng kaibigan ay puno ng luha—at galit."Inagaw mo siya!" sigaw ni Natalie, basang-basa ng luha ang mga pisngi. "Inagaw mo siya! Homewrecker! An
All her life, she was craving for love and attention.Bata pa lang siya, ramdam na niya na hindi siya katulad ng iba. Habang ang ibang bata ay sabik sa yakap ng ina o hirit ng halik ng ama, siya—wala. Walang Mommy. Walang Daddy. Wala ring yakap. Walang halik. Ang mayroon lang ay malamig na hapunan, tahimik na gabi, at ang paulit-ulit na tanong sa sarili: "Bakit ako iniwan?"Nang mapansin ng kanyang lola ang kakaibang ikinikilos niya—biglaang lungkot, panaka-nakang pagkabaliw sa saya, matinding iyak pagkatapos ng halakhak—dinala siya sa doktor. Diagnosis: Bipolar disorder. May mood swings. May depressive episodes. May hallucinations. May impulse control issues. Pinayuhan sila ng gamot, pero sa huli, iniwan din siya ng mga magulang niya. May sarili na silang pamilya. May sarili na silang mga anak—at hindi siya kasali roon.Naulila siya nang tuluyan nang bawian ng buhay ang kanyang lola. Naiwan siya sa piling ng isang kasambahay na binabayaran lamang para "alagaan" siya. Wala siyang tot