Chapter 201 Margarita "Hala, bakit may usok?" tarantang sigaw ko. "Susunugin ba nila akong buhay dito?" mahintakutin kong tanong sa sarili ko. Malakas kong kinalampag ang hamba ng pinto. "Tulong! Tulong, tulungan niyo ako, may usok! Susunugin niyo ba akong buhay dito?" Malakas kong sigaw. Sobrang takot ang nararamdaman ko sa oras na ito. Nataranta at nag-hestirikal na ako sa takot. Hindi ako pwedeng mämatay ng ganito na lang. Hindi ako pwedeng mämatay ng walang ginagawa para sa sarili ko. "Waaahhh!" malakas kong sigaw nang makarinig ako ng mga kalabog sa labas. "Tulongan niyo ako!" sigaw ko. Nag-panic na ako at hindi ko alam ang dapat ko ng gawin. "Panginoon! Huwag mo po sanang hayaan na mamatay na lang ako ng walang dahilan. Hindi ko po ito deserve! Wala akong kaaway o nakaalitan. Bakit kami lagi ang pinipili ng mga hayop na taong iyan! Wala akong kasalanan sa kanila para saktan ako! Wala akong ginagawang masama sa kapwa para makaranas ang pamilya ko ng ganitong karahasan!" ma
Chapter 200 Margarita Two weeks na wala pa rin kaming balita. Kahit si Tito Roberto, wala pa rin silang lead kung saan dinala ang kambal at si Lala. Gabi-gabi akong umiiyak, at kapag iiyak ang baby Melly namin, iiyak rin ako. Nababaliw na yata ako kakaisip sa kambal ko. Hindi ko na lang pinapakita kay Harrison na umiiyak ako dahil sobra-sobra ang pag-aalala nito sa akin. Makikita ko na naman ang mabangis nitong mukha kapag galit. "Nandito sila, Ate Chloe, dito sa Pangasinan, at nag-suggest sila na sa private resort na muna sila mamamalagi . " Ayaw ko sana kasi wala rin namang magbabago kung sa ibang lugar kami mamamalagi. Pero pumayag si Harrison para sa safety namin at tutulong rin ito sa paghahanap sa kambal at kay Lala. Buong pamilya namin ang magtutungo sa private resort nila Harrison . Nagpaiwan sila Tita Carmen dahil sa mga alagang manok at baboy, kahit pa sinabi na ni Harrison na yung mga tauhan niya ang bahala sa mga alaga nila. Siguro nahiya lang itong sumama s
Chapter 199 Harrison "Fvck!" nataranta na ako. Binuhat ko na agad ang asawa ko at dinala sa loob ng bahay. "Kunin mo 'to, hijo, ipaamoy mo kay Marga," sabay abot ni Nanay ng isang maliit na bote. "Paano po?" tanong ko. Tuliro na ang isip ko at hindi makapukos ang sarili ko. Hindi na ako makaisip ng magandang paraan para mahanap ang mga anak ko. Natatakot ako na baka saktan ng kung sinumang gagöng nilalang ang kumidnap sa kanila. Tangïna talaga! Pero dahil sa kagustuhan kong mailigtas ang mga anak ko at si Lala, hindi na ako nag-alinlangan na tumawag kay Tito. Pati si Nanay, natataranta na rin. Kaya kinabahan ako na baka pati ito mawalan ng malay. "Nay! Relax lang po kayo. Ang puso ninyo, ha. Huwag masyadong kabahan. Magiging okay rin ang lahat!" mahinahon kong bilin. Tumango lang rin ito. Sinabihan niya si Marge na ipaamoy ang isang maliit na bote sa ilong ni Marga. Tatawagan rin daw niya ang asawa. Nagmadali siyang pumasok sa kwarto nila ng asawa. Maya't maya ay l
Margarita Malikot na ang baby namin, ang bilis na gumapang, lagi nakasigaw at masayahin. Kahawig rin ni baby Molly, pero mas makulit lang ang bunso namin. Mag-nine months old na siya, ang sobrang cute niya. Nakakagigil. "Ate, siguro magiging singer si baby Melly paglaki. Ang lakas ng sigaw at ang tinis pa. Hindi napapagod sa kakasigaw, kakatawa, at salita ng wala namang naiintindihan. Ang hyper niya," bungisngis ni Marge. "Normal lang yan sa bata. Titigil rin yan kapag inantok na. Pero hoping na maging singer nga siya paglaki niya. Para siya na ang tutupad sa pangarap natin noon na may singer sa pamilyang ito," natatawang sabi ko naman. Wala ang mga kapatid kong mga lalaki nasa bayan kasama si tatay, nagbenta ng mga karne ng baboy at manok. Maaga palang ay nakaalis na sila. Gustong sumama si Harisson para masubukan rin daw niya ang magbenta ng baboy at manok sa palengke. Kaso hindi pumayag si tatay dahil hindi pa siya magaling. Marami pa kasi siyang gamot na iniinom, at need pa r
Margarita Nasa labas kami ng bahay, pinapaarawan ang baby Melly namin. Hindi na muna kami umuwi ng Manila. Dito na muna kami habang hindi pa nag-aaral ang kambal. Napa-enroll na kasi agad nila Lolo ang kambal sa private school na pagmamay-ari ng kapatid ni Lolo. Excited na rin mag-aral ang kambal at marunong na sila magsulat dahil masipag si Lala na nagtuturo sa kambal. Sabado at walang pasok kaya may oras magkwento ang kapatid kong si Dolan kay Harrison. Tawa naman kami ng tawa sa itsura niyang magkwento. "Dapat talaga hindi na lang ako sumama, Kuya. Na-trauma ako sa sigaw ni Ate. Halos tumalon na ako sa bintana sa sobrang takot at kaba," kwento pa niya. "At least kapag may asawa ka na someday, hindi ka na kakabahan kasi may experience ka na," sabi naman ni Harrison. "Nakoooo! Hindi ko sasamahan ang asawa ko kung sakali, Kuya! Ipapahatid ko na lang ulit kay Kuya Marlon at Lala. Ang titibay ng mga sikmura!" Iiling-iling pa niyang sabi. Humalakhak naman kami sa sinabi nito. "Si
Margarita "Kelan ka pa nakauwing Pilipinas ha?" tanong ko. "Last week lang, Mahal. Nang magising raw ako, wala pa akong maalala. Pero luckily mild amnesia lang. Bago ka pa manganak, nagising na ako. Pero wala akong maalala, blurry pa ang lahat. Mag-almost two months bago ako nakaalala, pero limited lang rin hanggang sa narinig ko ang boses mo at ang boses ng mga anak natin," pagkwento ni Harrison. Ano? Pero bakit walang sinasabi sila Lola, pati sila Tito, sinabi na soon magigising rin siya. Even si Hershey, sooner or later magigising na si Kuya. "Pero noong pa-welcome party, nakita pa kitang nakahiga sa kama sa hospital noon," sabi ko. "Nakatulog na ako niyan dahil sa gamot na iniinom ko. At wala pa akong maalala sa mga araw na iyan. I even got angry with my grandparents dahil hindi ko sila kilala. Actually, una kong nakilala si mommy at daddy that time. Until I heard your voice and the kids, naging malinaw na agad ang vision ng utak ko," mahaba nitong paliwanag. Tulog na ang mg