CHAPTER 8

Caleb’s POV

Abala ako sa pagtingin ng mga papeles nang makaramdam ako ng biglaang pag-iba ng kapaligiran. Napakatahimik ata at nakakabingi sa tainga sa sobrang tahimik.

Napaisip ako at sinuri ko ang kuha ng CCTV. Natigilan ako nang makita ko na halos walang laman ang karamihan sa aking lungga. Samantalang halos bahain na iyon sa dami ng tao ko na ngayo’y halos wala na.

 Sa likas na hilig, inilabas ko ang mga baril ko at nag-patrol ako sa may quarters. Ilan sa mga natirang tao ko ay mula sa mababang ranggo, hindi ko alam kung ano na ang nangyari sa iba. Nagtungo ako sa conference room at maging ito ay blanko maliban kay Lina.

“Lina, saan nagpunta ang iba?’’ tawag ko sa kanya nang pumasok ako.

“Alpha Caleb. What a pleasant surprise!’’ matamis na sabi ni Lina at saka lumapit sa akin.

Kinabahan ako dahil sa tono ng pananalita niya. Ano na naman ang pinaggagawa niya?

Itinutok ko ang baril sa kanya, at sinabi sa isang malamig na tono, “Huwag mong hahayaang ulitin ko pa ang sinabi ko, Lina?”

“Nasa lugar lang naman sila kung saan dapat sila magpunta,’’ sabi niya sabay turo sa screen. F***! Biyernes nga pala ngayon. Maaaring inutusan niya na sila na gawin ang plano. Halos manlaki ang mata ko sa takot nang makita ko ang nasa left wing na nagliliyab na ng apoy.

Hinila ko ang kamay ni Lina mula sa likuran ng leeg niya at tinutok ang baril sa may noo niya, “How dare you, Lina. Ang lakas ng loob mo para utusan silang lumusob na wala ang permisyo ko!’’

“Hindi ba’t ito naman ang gusto mo at nila, Alpha. Para makamit ang isang malaking tagumpay ay kailangan ng sakripisyo, hindi ba?’’

So, heto ang puno’t dulo ng lahat. Maaaring narinig niya ang pag-uusap naming tungkol kay Connor. Ipinikit ko ang mga mata ko at kinausap ang aking beta sa pamamagitan ng aming isipan.

“Pero napakalayo nang naging dahilan mo para ipadala silang lahat, huwag ka nang mag-abala pa.’’ sambit ko.

Damn! Dapat inasahan ko na iyon, si Lina ay walang ibang dulot kundi kapahamakan. Isa pa, wala ni isa sa kanilang may hawak ng cellphone. Ang tanging paraan para patigilin sila ay ang pagpaparoon ko.

Ang pangyayari ay napunta sa isang madugong labanan. Nagsisiliparan ang mga bala mula sa parehong panig nang may parehong angkin na galing. Pero nakikita kong nananalo kami dahil malaki ang lamang namin. Kaunting pagsabog na lang at ang mansyon nila ay magiging abo na.

Ayaw ko namang lahat ng pagsisikap nila ay mapunta sa walang kabuluhan, at isa pa, wala akong pakialam kung buong dinastiya ng mga Dragon ay mawasak. Ang tanging inaalala ko lang ay ang kaligtasan ni Aurora.

“Huwag!’’ sigaw ko at lumapit ako kay Aurora. At hinila ko siya saka kami napagulong sa may sahig. Napangiwi ako nang may pumasok na bala sa may kaliwang kamay ko.

Hinila ko siya palabas at inalalayan pabalik sa may Oak Tree. Prinoprotektahan ko siya sa pamamagitan ng katawan ko at nagmamasid sa tabi-tabi. Isa lang shooter ang siyang nasa paningin ko. Nagmadali akong itumba siya sa pamamagitan ng isang bala lamang.

“Salamat sa pagliligtas mo sa akin…” ang naghihingalong boses ni Aurora ang kumuha ng atensyon ko. Mukhang takot na takot siya. Hinawakan ko ang mga pisngi niya at nanigurado ako na iligtas siya, “Dadalhin kita sa ligtas na lugar.’’

“Kailangan kong bumalik sa may Oak Tree. Malubha ang kalagayan ni Tyson, at kailangan kong dalhin itong antidote sa kanya kundi mamamatay siya…’’ sabi niya.

“Gusto mong tulungan ko ang kaaway ko?’’ tanong ko. Ang mga mata niya ay agad na lumuha at sinabing, ‘’Parang-awa mo na…’’

Hindi ko matanggihan ang umaasang mga tingin niya sa akin at ipinunta ko siya sa may Oak Tree. At nagmadali siyang pumasok nang hindi man lang ako binigyan nang kahit ilang sandaling sulyap man lang. Huminga ako nang malalim para kumalma bago ko siya muling tignan.

Maya’t maya pa ay narinig ko ang pagtunog ng dila ni Lina, “Ang dakila naming Alpha, na siyang pinuno ng mga mafia na ngayon ay sinusunod ang utos ng isang tao lamang. At hindi lamang iyon, kundi tinutulungan mo siyang puksahin ang pack natin.’’

Naramdaman kong kumukulo ang dugo ko sa pag-aakusa niya sa akin. Nagpunta nga ako dito pero iyon ay ang iligtas lang ang mate ko. Tinignan ko siya ng matalim at sinabing, “Inuutusan kitang manahimik na lang at umuwi na!’’

Umiling ang kanyang balikat nang mapilitan siyang iyuko ang kanyang ulo sa kapangyarihan ko. Tumango na lamang siya saka agad na umatras palayo.

Ilang segundo lang ang lumipas bago ko mapagtanto kung ano ang ginawa ko. Tinulungan ko si Aurora para iligtas ang aming kaaway.  Kaya naman ginamit ko ang kapangyarihan kong tawagin ang kapatid ko. Ang pagiging mate namin ang siyang paniguradong sumisira sa katinuan ng pag-iisip ko.

AURORA’S POV

Ang mukha ni Tyson ay maputla pa din at ang mga mata niya ay tila nawawalan na ng kulay. Nakabukas ang mga mata niya pero wala akong makitang bakas mula sa kanya na namumukahan niya ako.

‘’Tyson… ayos ka lang ba?’’ nanginginig na tanong ko habang nakaluhod sa may tabi niya.

Takot at pangamba ang bumalot sa akin nang hindi niya ako sinagot. Kinuha ko agad ang injection at agad itong itinusok sa may bandang puso niya. Dahan-dahang bumalik ang kulay sa mukha niya. Nagtataka ako habang pinapanuod ang paggaling ng sugat niya at ang malalim na sugat niya ay naghihilom na parang mahika. Napahingal siya ng malakas at umupo.

“Salamat sa Diyos ayos ka lang,’’ sabi ko at binasa ang aking labi.

“Mas maputla ka pang tignan kaysa sa multo. Saan mo ito nakuha?’’ sabi niya ng may pagdududa, at hinila mula sa kamay ko ang syringe.  Nagulantang ako sa tanong niya. Hindi ba dapat pinasasalamatan pa niya ako sa pagligtas ko sa buhay niya? Pero…Hindi! Bakit niya nga ba gagawin iyon? Isa lang naman siyang flamer na hindi kailangan ang tulong ng iba.

“Ayokong ulitin ko pa ang sinabi ko, Aurora. Saan mo ito nakuha?’’

Nagpakawala ako ng malalim na paghinga at sinabing, “Nabanggit sa akin ni Zarina ang tungkol sa bagay na iyan.’’

Namula ang mukha niya at nagalit, “Kailangan niyang maturuan ng leksyon. Paano niya nagagawang sabihin ang mga lihim namin sa kani-kanino lang?’’

Damn! Hindi ako makapaniwala sa lalaking ito. Hindi ko na napigilan ang sarili ko at sinabing, “Wala ka ba talaga sa katinuan, Tyson? Hindi mo ba nakikita na ang impormasyong binigay niya ang nagligtas sa buhay mo? Sa halip na pasalamatan mo siya, mas ginusto mong pagbayarin siya…’’

Napangiwi ako nang hilain niya ako mula sa braso ko. Napanganga ako nang magsalubong ang mga mata naming dalawa, at ang kanyang mga mata ay namumula. At sa oras na iyon, pumasok si Aslan; na siyang nagligtas sa akin sa anumang gustong gawin ni Tyson sa akin dahil sa matinding galit niya.

“Paano ka gumaling, hindi ba’t may halong painite ang mga pasabog?’’

“Bakit? Mas gugustuhin mo bang makita akong patay, Aslan?’’

“Teddy, wala akong oras para diyan sa kabaliwan mo. Natapos na ang pag-atake pero sinong makapagsasabi kung kailan ulit sila aatake. Kailangan na nating umalis NGAYON!’’

Nakakamangha na pumayag agad si Tyson at ilang sandali lamang ang lumipas ay nasa loob na kami ng kulay itim na kotse. Napakaraming sasakyan mula sa harapan at likuran namin. Napakagandang pagmasdan kung paano kumikilos ng perpekto ang mga ito sa daan.

Si Tyson at Aslan ay abala sa pag-uusap ng mga diskarteng gagawin nila habang ako naman ay nakaupo sa bandang harap. At nakatuon lang ang mga mata ko sa may salamin, at sinusubukang basahin ang ekspresyon ng mukha ni Tyson. Wala ba siyang pakialam sa kung anumang meron ang mundong ito?

“Asan si Zarina?’’ tanong ko nang napalundag ako mula sa kinauupuan ko. Ipinatong ni Tyson ang mga kamay niya sa may tuktok ng ulo ko at prinotektahan ako sa pag-untog ng ulo ko sa may taas ng sasakyan.

Nakita ko ang napakalimit na emosyon mula sa mga mata niya pero pwedeng imahinasyon ko lang iyon. Ilang sandali lang ay sinabi niya sa malamig na boses, “Kaya niyang hanapin ang daan niya…’’