บทที่8

ดาวคณะไม่ได้มาเพราะโชคช่วยแต่ได้มาเพราะความสวยสะดุดสายตา ออร่าแผ่กระจายจนใครต่างพากันเหลียวมองจนคอแทบเคล็ด

"หนูไม่ได้อยากเป็นดาวคณะ"หญิงสาวผมแดงสะดุดตาโพล่งขึ้นในห้องประชุมหลังจากกิจกรรมรับน้องในวันนี้เสร็จสิ้นลง รุ่นพี่ทุกคนต่างมองหน้ากันเมื่อนางฟ้าตัวน้อยยืนยันด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ทำไมน้องแองเจิ้ลถึงไม่อยากเป็นดาวคณะล่ะคะ พวกพี่ขอทราบเหตุผลหน่อยจะได้ไหม"หนึ่งในรุ่นพี่ปีสองเอ่ยถามด้วยความสงสัย แองเจิ้ลถอนหายใจเงยหน้ากวาดสายตามองทุกคน

"เอาจริง ๆ นะคะพวกพี่ หนูไม่มีความพร้อมที่จะเป็นดาวคณะหรือมีความสามารถที่จะเข้าไปประกวดดาวมหาลัยเลย"

"หน้าตาก็งั้น ๆ ทำอะไรก็ไม่เป็นหนูไม่อยากทำลายความหวังของพวกพี่และคนในคณะของเรา"ริมฝีปากเล็กเคลือบลิปสติกสีเดียวกับเส้นผมเม้มเข้าหากันด้วยความประหม่า

"ถ้าหากว่าหนูไม่ได้เป็นดาวมหาลัยขึ้นมาตามความหวังของทุกคน หนูกลัวพวกพี่จะผิดหวังในตัวของหนู"บุคลิกภายนอกของเธออาจจะดูแรงกล้าแสดงออก แต่เปล่าเลยลึก ๆ ภายในแล้วเธอขี้อายกว่าจะก้าวผ่านความรู้สึกเหล่านั้นมาได้ต้องใช้เวลานานอยู่เป็นปี ยังดีที่พริกไทยเป็นคนคอยสอนให้เธอกล้าแสดงออกกล้าได้กล้าเสียเหมือนกับคนอื่น

"พวกพี่ก็นึกว่าเรื่องอะไร พวกพี่เข้าใจนะว่าน้องแองเจิ้ลเป็นกังวลแต่เรื่องพวกนี้เราสามารถฝึกฝนกันได้ และพวกพี่ก็เชื่อว่าน้องจะทำมันได้เหมือนกัน"

"..."

"เชื่อมั่นในตัวเองหน่อยสิ เชื่อมั่นเหมือนกับที่น้องเคยประกาศอยากจะจีบพี่เพลิงมาเป็นแฟนไง"

"ลองตัดสินใจกับเรื่องนี้ให้ดี ๆ นะ รุ่นพี่เพลิงกัลป์น่ะเป็นถึงเดือนมหาลัยปีสามเชียวนะ"

"ตกลงค่ะ หนูจะเป็นดาวคณะให้พวกพี่"แองเจิ้ลยิ้มตาหยี่ให้กับรุ่นพี่ปีสอง ก่อนเธอจะหันไปส่งยิ้มให้กับเดือนคณะซึ่งกำลังส่งยิ้มและมองมาที่เธออยู่เหมือนกัน

"สวัสดี ฉันแองเจิ้ลนะ แล้วนายล่ะ"

"เรา ชื่อ กวิน ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

ตลอดระยะเวลาการฝึกฝนในการเก็บตัวประกวดดาวเดือนมหาวิทยาลัยทำให้แองเจิ้ลไม่ค่อยได้พบหน้าเพลิงกัลป์สักเท่าไหร่เนื่องจากเวลาของเขาและเธอนั้นไม่ตรงกันเธอนั้นต้องแยกตัวออกมาเตรียมพร้อมในการประกวดส่วนเขาก็ยุ่งอยู่กับการรับน้องปีหนึ่ง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงตื่นเช้าลุกขึ้นมาทำอาหารใส่กล่องให้โดยใช้ให้พริกไทยและอบเชยทำหน้าที่นำปิ่นโตสื่อรักส่งไปให้ชายหนุ่ม

แป๊ะ แป๊ะ

"เที่ยงแล้ว พักการซ้อมก่อนนะคะน้อง ๆ "

"เหนื่อยจังเลย"หญิงสาวในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงวอร์มสีดำนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยแรงหลังจากซ้อมการแสดงติดต่อกันนานหลายชั่วโมง หลังจากรุ่นพี่ปีสองประการพักเบรกทุกคนต่างก็ทยอยเดินออกไปจากห้องซ้อมจะเหลือก็แต่ดาวและเดือนคณะบริหาร

"อะ น้ำ"

"ขอบใจนายมากนะกวิน"ฝ่ามือเล็กยื่นไปหยิบขวดน้ำดื่ม ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มลูกครึ่งไทย-อเมริกันนั่งลงบนเก้าอี้ข้างกาย หลังจากได้ทำความรู้จักตั้งแต่วันนั้นทั้งคู่ก็เริ่มสนิทกันเนื่องจากทุก ๆ วันทั้งสองต้องมาขลุกอยู่ในห้องซ้อมสำหรับเตรียมพร้อมเรื่องการแสดง

"ยังต้องซ้อมอีกหลายวันเลยอะ เท้าของฉันจะเป็นตะคริวอยู่แล้วนะ"

"เธออย่าบ่นเลย ซ้อม ๆ ไปเถอะ"

"ชิ บ่นนิดบ่นหน่อยก็ไม่ได้"แองเจิ้ลย่นจมูกใส่แต่กลับถูกเพื่อนชายร่างสูงใหญ่ดีดนิ้วใส่หน้าผาก

โป๊ก

"โอ๊ยยยย นายทำบ้าอะไรเนี่ย ซี๊ด"

"เฮ้ย ขอโทษเธอเจ็บมากไหม"

"เจ็บสิ ถามได้"แรงดีดในเมื่อครู่ทำให้ตรงจุดนั้นแดงจนเห็นเป็นรอยชัด กวินหน้าเสียเมื่อเห็นผลจากการกระทำของตัวเองลอยเด่นเห็นแต่ไกล

แต่ในระหว่างที่กวินกำลังดูผลของการกระทำของตนเองอยู่นั้น อยู่ ๆ ก็มีเสียงเล็กหวีดร้องขึ้นมาจากทางด้านหลังทำให้ทั้งคู่ต้องผละตัวถอยห่างออกจากกัน

"กรี๊ด อินางฟ้านี่แกเล่นบทเลิฟซีนในการประกวดด้วยเหรอฮะ"เสียงแหลมของพริกไทยดังมาแต่ไกลก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้ามาหาเพื่อนสาวตามด้วยร่างเล็กในชุดนักศึกษาของอบเชยและรุ่นพี่ปีสามทั้งสี่คนที่เดินเรียงหน้ากระดานเดินตามหลังเข้ามา

"แกจะแหกปากโวยวายทำไมฮะพริกไทย"

"ก็ใครใช้ให้แกกับพ่อหนุ่มรูปหล่อคนนี้ทำบัดสีในห้องซ้อมกันฮะ"

"ฉัน"

"ไม่ต้องมาเถียง เมื่อกี้แกกับกวินกำลังจะจูบกันไม่ใช่เหรอ ไม่ได้นะ แกจะทำแบบนี้กับสุดหล่อของฉันไม่ได้"พริกไทยโวยวายพร้อมกับส่ายหน้าไปมา

"เลิกดูละครหลังข่าวแล้วฟังฉัน แกเห็นอะไรตรงนี้ไหม"แองเจิ้ลใช้นิ้วเรียวของเธอเองจิ้มไปตรงบริเวณหน้าผากซึ่งปรากฏรอยแดงอย่างเด่นชัด

"หมอนี่ทำร้ายร่างกายของฉัน คนที่แกสมควรจะจัดการก็คือหมอนี่ไม่ใช่ฉัน"แองเจิ้ลรีบอธิบายก่อนเรื่องราวจะบานปลายไปกันใหญ่และพลอยจะทำให้ใครบางคนเข้าใจเธอผิด

"เป็นรอยแดงเลย เดี๋ยวอบเชยหายาทาให้นะ"แม่ชีคนดีแห่งกลุ่มรีบเปิดกระเป๋าควานหาตลับยาออกมาทาให้กับเพื่อนสาว แต่สายตาของแองเจิ้ลในตอนนี้กลับมองไปที่เขาแต่อีกคนกลับหันมองไปทางอื่นอย่างไม่คิดจะสนใจ

'เจ็บจัง'

"กูว่าปีนี้คณะเราได้ครองดาวมหาลัยแน่นอนเลยว่ะ มึงว่าไหมไอ้สิงหา"กัปตันเอ่ยขึ้นพลางมองกิริยาของเพื่อนหน้านิ่งซึ่งพักหลัง ๆ มานี้ยอมรับกล่องข้าวห่อที่แองเจิ้ลฝากมา

"กูกับไอ้ปอร์เช่ก็คิดเหมือนมึงเลยว่ะ สู้ ๆ เขานะครับน้องแองเจิ้ล พวกพี่ทั้งสี่คนเป็นกำลังใจให้"

"ขอบคุณค่ะพี่สิงหา"แววตาของแองเจิ้ลยังคงมองร่างสูงใหญ่ของเพลิงกัลป์ เธอกำลังหวังอะไรอยู่นะ

"เดี๋ยววันงานพวกพี่ทั้งสี่คนจะมาเชียร์น้องแองเจิ้ลถึงหน้าเวทีเลยนะ ใช่ไหมวะไอ้เพลิง"คำถามจากปากของปอร์เช่พร้อมกับแรงเขย่าทำให้ชายหนุ่มหันกลับมองมา แววตาคู่นั้นของเขายามเมื่อมองเธอมันชั่งว่างเปล่าราวกับว่าเธอนั้นเปรียบเสมือนอากาศในชีวิตของเขา

แองเจิ้ลรวมไปถึงทุกคนต่างลุ้นระทึกอยากฟังคำตอบของเขา แม้แต่กวินเองที่รู้ว่านางฟ้าตัวน้อยมีใจให้ชายหนุ่มซึ่งเป็นรุ่นพี่ปีสามก็ยังลุ้นฟังคำตอบจากริมฝีปากหนาเหมือนกัน

"กูคงไม่ว่าง"

'นั่นสินะ เธอมันก็เป็นแค่ผู้หญิงหน้าไม่อายอยากได้ผู้ชายของคนอื่นเขาจะมาสนใจผู้หญิงอย่างเธอทำไมกัน'