บทที่9

"คืนนี้ให้ฉันสองคนนอนเป็นเพื่อนแกไหม"พริกไทยเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง หลังจากทุกคนพากันแยกย้ายเธอกับอบเชยก็อาสามาส่งแองเจิ้ลที่คอนโดโดยทิ้งรถของสปอร์ตคันหรูของหญิงสาวเอาไว้ที่นั่น

"ไม่เป็นอะไร พวกแกกลับไปพักเถอะวันนี้ทุกคนก็เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว"

"แต่สีหน้าของแองเจิ้ลไม่ดีเลยนะ พวกเราเป็นห่วง"ริมฝีปากเรียวส่งยิ้มให้กับอบเชยและพริกไทย ความเป็นห่วงจากเพื่อนทั้งสองเธอรับรู้และสัมผัสมันได้

"ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกกลับไปได้แล้ว ขับรถมืด ๆ ค่ำ ๆ มันอันตราย"

"แกไหวจริง ๆ นะ อย่าโกหกพวกฉันสองคนนะโว้ย"

"ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ ไป ๆ กลับกันไปได้แล้วฉันจะเข้าห้องอาบน้ำพักผ่อน"

"ถ้ามีอะไรรีบโทรหาพวกเราสองคนเลยนะ"

"โอเค ไม่ต้องทำสีหน้าแบบนั้นฉันไม่เป็นอะไรง่าย ๆ หรอก"แองเจิ้ลโบกมือให้ก่อนจะแตะคีย์การ์ดเปิดประตูห้องพัก

ปึง

'วันนั้นฉันคงไม่ว่าง'

"แกกำลังทำอะไรอยู่นางฟ้า"เกิดความเงียบขึ้นภายในห้อง แสงสว่างจากด้านนอกสาดส่องเข้ามา ความมืดมิดไร้ซึ่งแสงไฟกำลังห้อมล้อมความรู้สึกน้อยใจของเธอในตอนนี้

"แกกำลังทำอะไรอยู่"

ตกดึก

บรรยากาศภายนอกหนาวเหน็บไปด้วยเมฆฝนซึ่งกำลังโหมกระหน่ำ หยาดฝนโปรยลงมากันอย่างมืดฟ้ามัวดิน ความเหน็บหนามจากภายนอกลุกลามเข้าสู่ภายในทำให้ร่างเล็กบนเตียงได้แต่นอนกระสับกระส่ายไปด้วยพิษไข้ซึ่งกำลังเล่นงานเธออย่างหนัก

การไม่ได้พักผ่อนติดต่อกันนานหลายวันทำให้ร่างกายของแองเจิ้ลประสภาพตัวเองไม่ทันและไหนจะต้องมารับมือกับสภาพอาการแปรปรวนของแต่ละวันไม่แปลกเลยที่จะทำให้เธอต้องนอนทนทรมานไปด้วยพิษไข้ซึ่งกำลังเล่นงานเธออยู่ในตอนนี้

เช้าของวันต่อมา 

เปลือกตาหนักอึ้งพยายามเปิดขึ้นแต่มันก็แสนจะยากเย็นด้วยความลำบาก แต่เธอก็ไม่ละความพยายามขยับตัวหมายจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหารุ่นพี่ที่ทำการฝึกซ้อม

หลังจากจัดการพูดคุยกับรุ่นพี่คนนั้นเสร็จพิษไข้ก็เริ่มจะกลับมาเล่นงานเธออีกครั้ง อาการปวดหัวเริ่มรุนแรงทำให้เธอได้แต่นอนหลับตาอยู่บนเตียงจนเผลอหลับไปในที่สุดและไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่บรรดาเพื่อนทั้งสองกระหน่ำโทรเข้ามา

"เอาไงดีพริกไทย แองเจิ้ลไม่ยอมรับสายโทรศัพท์เราสองคนเลย"อบเชยใจร้อนรุ่มไม่ต่างอะไรกับพริกไทยแม้ทั้งคู่จะพยายามต่อสายตาเพื่อนสาวมากเท่าไหร่แต่ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวว่าอีกฝ่ายจะยอมกดรับ

"จะออกไปตอนนี้ก็ไม่ได้แล้วสิ อาจารย์เข้าสอนแล้วด้วย"

"เราจะทำยังไงดี อบเชยเป็นห่วงแองเจิ้ลจังเลย"

"ฉันก็เป็นห่วงยายบ้านั่นไม่น้อยไปกว่าแกหรอกอบเชย"พริกไทยได้แต่นั่งก่นด่าเพื่อนในใจที่ไม่ยอมรับสายก่อนที่เธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้

'พี่ปอร์เช่คะ พี่เพลิงกัลป์มาเรียนแล้วหรือยังคะ'พริกไทยรีบส่งข้อความไปหามหาเพราะนึกขึ้นได้ว่าเพลิงกัลป์พักอยู่คอนโดเดียวกับเพื่อนสาวซึ่งห้องพักของทั้งคู่อยู่ตรงข้ามกัน ซึ่งคำตอบของปอร์เช่นั้นช่วยคลายความกังวลในใจของเธอลงได้บ้าง

'ยังครับ มันโทรมาบอกพี่ว่าวันนี้จะเข้าสายสักหน่อย'

'ถ้าอย่างนั้นดีเลยค่ะ รับกวนพี่ปอร์เช่บอกพี่เพลิงกัลป์ให้เข้าไปดูยายแองเจิ้ลที่ห้องหน่อยจะได้ไหมคะ พวกหนูโทรหามันเป็นร้อย ๆ สายแต่มันก็ไม่รับ'

'ได้ครับ'

'ขอบคุณค่ะ ถ้าหากได้เรื่องยังไงรบกวนส่งข้อความมาบอกหนูด้วยนะคะ'

ติ๊ด ติ๊ด

คิ้วคมเข้มของเพลิงกัลป์ขมวดเข้าหาชายหนุ่มรีบจัดการติดกระดุมชุดนักศึกษาก่อนจะคว้าโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมากดรับสาย

"ว่า"

"ไอ้เพลิงมึงออกมาจากคอนโดแล้วหรือยังวะ"

"ยัง มีอะไร"เพลิงกัลป์พูดกับปลายสายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแตกต่างจากอีกฝ่าย

"มึงช่วยเข้าไปดูน้องแองเจิ้ลในห้องให้ทีว่าอยู่ไหม เพื่อน ๆ ของน้องโทรหาเป็นร้อย ๆ สายน้องแม่งหายไปไหนก็ไม่รู้"นิ้วมือแกร่งที่วุ่นวายอยู่กับการติดกระดุมหยุดชะงักเมื่อได้ยินชื่อของหญิงสาว

"กูไม่ว่าง กูจะไปรับฟางข้าว"

"มึงอย่าใจดำไปหน่อยเลยไอ้เพลิง ไปดูน้องให้หน่อยเผื่อน้องมันเป็นอะไร"

"แล้วทำไมพวกมึงไม่มาดูเอง ทำไมต้องเป็นกู"

"เพราะตอนนี้มึงอยู่ใกล้น้องที่สุดยังไงล่ะไอ้ควาย รีบ ๆ ไปดูน้องมันเลยนะแล้วก็โทรมาบอกกูด้วย แค่นี้ล่ะ"

ติ๊ด

"วุ่นวายฉิบหาย"ฝ่ามือใหญ่เสยผมไปทางด้านหลังอย่างคนหัวเสีย เขารีบต่อสายหาแฟนสาวสองเท้าเดินออกไปจากห้องนอน

"เพลิงใกล้จะถึงแล้วหรือยังคะ ข้าวใกล้จะถึงแล้วนะ"

"เดี๋ยวข้าวนั่งรอเพลิงแถวนั้นก่อนนะครับ เพลิงขอทำธุระแป๊บนึงแล้วเดี๋ยวเพลิงจะรีบไปรับ"ชายหนุ่มเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องของหญิงสาว เมื่อเขาลงบิดที่จับประตูก็พบว่ามันไม่ได้ล็อกเขาจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปมองซ้ายแลขวาแต่ก็ไม่เห็นใคร

"เพลิงทำธุระนานไหม ถ้านานเดี๋ยวข้าวให้พี่ที่ร้านขับรถไปส่งที่หอพักก็ได้"

"ได้ไงกัน ข้าวรอเพลิงที่นั่นสักพักนะเดี๋ยวเพลิงจะรีบขับรถไปหา"สายตากวาดมองไปทั่วห้องพักแต่ก็ไม่พบใคร เพลิงกัลป์ตัดสินใจจะหมุนตัวกลับเดินออกไป แต่แล้วก็มีเสียงอะไรบางอย่างคล้ายกับเสียงของหล่นดังมาจากทางห้องนอนของเธอ

"ถ้าหากธุระของเพลิงสำคัญก็ไม่เป็นอะไรหรอก ถึงอย่างไรเราสองคนก็ต้องเจอกันที่มหาวิทยาลัยอยู่แล้ว"

"ได้ยังไงล่ะ เพลิงคิดถึงข้าวนะอยากกอดอยากห้องด้วย"

"ฮ่า ๆ ปากหวานจังแฟนใครเนี่ย"

"แฟนของฟางข้าวยังไงล่ะครับ"ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีน้ำเสียงแตกต่างเวลาพูดกับผู้หญิงคนอื่นลิบลับ สองเท้าหนักก้าวไปยังประตูห้องนอนของหญิงสาวซึ่งเขาก็พบว่ามันไม่ได้ถูกล็อกเหมือนกับประตูด้านนอก

คิ้วเข้มเริ่มขมวดกันเข้าหาอยากจะต่อว่าหญิงสาว เป็นผู้หญิงมาพักอาศัยอยู่ตัวคนเดียวแต่ไม่มีความระมัดระวังตัวเอาเสียเลย

ปัง

"ไว้เดี๋ยว"

"..."

"ข้าวครับ วันนี้เพลิงคงไปรับข้าวไม่ได้แล้วนะ"

"ทำไมล่ะคะ เพลิงติดธุระสำคัญอย่างนั้นเหรอ"ตอนนี้เพลิงกัลป์แทบจะไม่ได้สนใจฟังคำพูดของแฟนสาว เขาจ้องร่างหมดสติบนพื้นห้องนอนของแองเจิ้ลด้วยความตื่นตกใจ

"แค่นี้ก่อนนะครับ ไว้เดี๋ยวเพลิงจะโทรหาใหม่นะ"ชายหนุ่มรีบวางสายเก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋า เขารีบพุ่งเข้าไปพยุงร่างของหญิงสาว ความร้อนระอุเพียงแค่ฝ่ามือสัมผัสบนท่อนแขนเรียวทำให้เพลิงกัลป์ถึงกับต้องสบถออกมาด้วยความหัวเสีย

"ยายบ้าเอ๊ย"ชายหนุ่มรีบอุ้มร่างในชุดนอนเซ็กซี่วางลงบนเตียงพร้อมกับรีบหาผ้าห่มมาคลุมร่างให้กับหญิงสาว

"ฮึกหนาว หนาวเหลือเกิน"

"บ้าเอ๊ย แล้วกูต้องทำยังไงต่อวะเนี่ย"