6 เจ้าของชื่อ

หลายวันผ่านไป…

พาร์ตเบย์

“ไงเด็ก ๆ” เสียงพี่แสตมป์รุ่นพี่ที่ฉันสนิทด้วยเดินตรงเข้ามาทักทายฉันกับวาวาเพื่อนสนิทของฉันที่ยืนอยู่ เนื่องจากวันนี้พวกเรามีวิชาที่จะต้องเรียนรวมกัน โดยพี่แตมป์อยู่คณะบริหารปีสี่ ขณะที่ฉันเรียนธุรกิจการบินปีสอง

“หวัดดีพี่แตมป์” ฉันทักทายตอบกลับพี่แตมป์ไปตามปกติของตัวเอง ตามด้วยเสียงหวานสดใสของวาวา

“สวัสดีค่ะพี่แสตมป์ ^^” แตกต่างใช่ไหมล่ะ วาวาก็แบบนี้ ตัวเล็กน่ารัก พูดเพราะ สดใส ซึ่งเป็นนิสัยจริง ๆ ของวาวาเลย เรารู้จักกันตอนเข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่งเทอมแรก หลังจากนั้นก็สนิทกันมาเรื่อย ๆ

“สวัสดีจ้ะ ปะ เข้าห้องกันเถอะ” พี่แตมป์เอ่ยชวนพวกฉันขึ้น ซึ่งฉันกับวาวาก็รับคำชวนเดินตรงเข้าไปนั่งยังเก้าอี้ที่นั่งภายในห้องเรียนตามปกติ ทว่านั่งไปได้ไม่นาน

"แสตมป์คนสวย~" เสียงอารมณ์ดีของพี่มาร์คัสที่เดินตรงเข้ามาทักทายพี่แตมป์ก็ดังขึ้น พร้อมกับร่างของพี่ตงตง แล้วก็พี่ธาม ญาติของพี่แสตมป์ที่เดินตรงเข้ามาเช่นกัน แน่นอนว่าทันทีที่เห็นหน้าพี่มาร์คัส พี่แตมป์ก็กลอกตาไปมาในทันทีด้วยความจงใจแสดงถึงความเบื่อหน่ายชัดเจนออกมา เนื่องจากพี่เขาทั้งสองเป็นแฟนเก่ากันที่ก็ไม่รู้ว่าจบกันไปเพราะอะไร แต่พี่เขาก็ยังเป็นเพื่อนกันนะ แต่ออกแนวไปทางคู่กัดกันซะมากกว่า แต่ก็น่ารักดี ดูไม่ได้มีท่าทีเกลียดชังใส่กัน

“มึงก็ชอบไปแกล้งแตมป์” พี่ตงตงเอ่ย โดยพี่มาร์คัสก็ดูไม่สนใจยังคงแสดงท่าทีติดกวนออกมาใส่พี่แตมป์ไม่หยุด แต่แล้วในตอนนั้น ฉันก็เริ่มเห็นท่าทีของวาวาที่ดูนั่งเงียบผิดปกติไป

“เป็นอะไรหรือเปล่า” ฉันอดไม่ได้ที่จะถาม เมื่อเห็นว่าเพื่อนเอาแต่นั่งก้มหน้างุดไม่หยุด วาวาที่ได้ยินก็ส่ายหน้าตอบกลับ

“ไม่มีอะไรหรอก” คนด้านข้างยิ้มหวานบอกฉัน แต่ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า แต่ว่าช่วงนี้เหมือนวาวามีอะไรบางอย่างเลย…

“มึงจะนั่งตรงนี้?” เสียงพี่ตงตงเอ่ยถามใครบางคนดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมองตามเสียง ก่อนจะเห็นว่าพี่ตงตงกำลังถามพี่ธามที่เดินเข้ามานั่งอยู่บริเวณด้านหลังของฉันกับวาวา

“อืม” เสียงทุ้มนิ่งตอบกลับในลำคอพร้อมกับนั่งลงด้วยสีหน้าราบเรียบ ซึ่งพี่ธามเป็นคนที่ฉันไม่ค่อยพูดคุยด้วยมากที่สุด เขาดูดุ ๆ เข้าถึงยากยังไงไม่รู้ แถมภายนอกก็แบดบอยชัดเจน ไหนจะเรียนคณะวิศวะอีก บ้านรวยอีก เรื่องหน้าก็ไม่ต้องพูดถึง หล่อ…ชนิดที่ว่าหล่อมาก แต่ก็ดูเอาเรื่องมากอยู่เช่นกัน

"ธาม~" นั่นไง นั่งได้ไม่ถึงสิบนาทีเลยด้วยซ้ำมั้งก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายนั่งลงยังด้านข้างพี่ธามแล้ว

"ได้ข่าวว่าจะได้เรียนรวมกับคณะอื่น ไม่คิดเลยว่าจะมีวิศวะด้วย" เสียงพี่ผู้หญิงคนนั้นยังคงเอ่ยออกมา ซึ่งฉันเองก็เลิกสนใจต่อท่าทีอะไรพวกนั้นพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

อุ้ย อันนี้ดีแฮะ

"วาวา ชุดนี้ดีไหม" ฉันไม่รอช้าที่จะหันถามเพื่อนตัวเล็กที่นั่งอยู่ด้านข้างหลังจากเปิดไปเจอชุดชุดหนึ่งที่ดูน่ารักดี

"อืม สวยดีนะ"

"เอาไหม คนละชุด"

"ไม่ดีกว่า" ริมฝีปากบางยิ้มตอบกลับมา ขณะที่ฉันยังคงนั่งมองภาพชุดที่อยู่ตรงหน้าด้วยความชั่งใจเป็นอย่างมาก ซึ่งในตอนนั้นเอง

"จะจ้องอะไรกันนัก..." เสียงของวาวาที่นั่งอยู่ด้านข้างฉันก็พึมพำออกมา โดยที่ฉันได้ยินไม่ค่อยจะถนัดสักเท่าไร ทำให้ฉันหันมองเพื่อนสนิท ทว่ายังไม่ทันที่จะถามไถ่อะไร เสียงพี่แตมป์ตะโกนเรียกกลุ่มเพื่อนร่วมคณะของพี่เขาก็ดังขึ้น

"เฮ้! ทางนี้ ๆ” ฉันจึงหันไปมองยังสองคนที่เดินเข้ามา แล้วก็ต้องชะงักไปในทันที

"น้อง ๆ นี่เพื่อนพี่ ชื่อพี่นิว พี่นาย เป็นเพื่อนร่วมคณะพี่เอง อยู่ปีสี่" พี่แตมป์หันมาส่งยิ้มบอกฉันกับวาวาที่นั่งอยู่ ฉันที่จดจำใบหน้าของทั้งสองได้ก็พยายามทำตัวเป็นปกติก้มหน้าทักทายสองคนที่ยืนอยู่ไปด้วยความกังวลอยู่ไม่น้อย กลัวว่าพี่เขาทั้งสองจะจำฉันได้ แต่…

"..." เขาก็ยกยิ้มทักทายตอบกลับฉันกับวาวามาด้วยความดูไม่มีท่าทีใด ๆ

คงจะจำไม่ได้สินะ…

ค่อยรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย

"แล้วลีโอล่ะ" พี่แตมป์ถาม

"คุยอยู่กับอาจารย์ลี่" พี่คนที่ชื่อนิวตอบกลับ ก่อนที่อาจารย์ประจำวิชาที่พวกฉันเรียนอยู่จะสาวเท้าเดินเข้ามาทักทายนักศึกษาทุกคนที่นั่งอยู่ภายในห้อง แน่นอนว่าวันนี้ใจฉันรู้สึกกระสับกระส่ายบอกไม่ถูก ด้วยความนึกกลัวอะไรบางอย่าง

"สวัสดีค่ะนักศึกษาทุกคน บางคนอาจจะเคยเห็นอาจารย์บ้างแล้วใช่ไหมคะ แต่ว่าบางคนก็ยังไม่เคยเจอเนอะ...เดี๋ยวอาจารย์ขอแนะนำตัวก่อนแล้วกันนะคะ อาจารย์ชื่ออาจารย์ดาวนะคะเป็นอาจารย์ของวิชาเสรีจิตอาสาฯ ซึ่งที่เรียกทุกคนมารวมกันในวันนี้ก็เพราะว่าหลังจากนี้ต่อไปนะคะ วิชาของเด็กปีสี่คณะบริหารและวิศวะจะเป็นอาจารย์เข้ามาดูแทนอาจารย์ลี่นะคะ เนื่องจากอาจารย์ลี่ต้องดูแลหลายเรื่องเลย ทั้งเรื่องโพรเจกต์จบของวิศวะ แล้วก็งานเอชแฟร์ที่จะเกิดขึ้นเทอมหน้าของเด็กบริหารปีสี่ อาจารย์เลยต้องเข้ามาดูแลแทนในวิชาเสรีที่ทุกคนเลือกลงไว้นะคะ โดยหลังจากสอบมิดเทอมเสร็จแล้ว พวกเราจะเน้นไปทางกิจกรรมจิตอาสาเนอะ โดยจะเน้นทางการลงมือทำมากกว่ามานั่งทำรายงานเพื่อให้ทุกคนมีส่วนร่วมในจิตอาสาในครั้งนี้ ทุกคนโอเคใช่ไหมคะ"

"ค่า/ครับ" นักศึกษาที่นั่งอยู่ต่างพยักหน้าตอบกลับอย่างรับรู้และรู้สึกโอเคกับอาจารย์คนใหม่ที่เข้ามาดูแลแทน

"ว่าแต่มีทั้งหมดสามเซกใช่ไหมคะ"

"ใช่ค่ะ/ใช่ครับ"

"โห่ เด็กค่อนข้างเยอะนะเนี่ย..." อาจารย์ดาวพูดขึ้นพร้อมกับก้มลงนับจำนวนรายชื่อนักศึกษา

"...การบินมีทั้งหมด 50 คน บริหาร 28 แล้วก็วิศวะ 14 คน ค่อนข้างเยอะนะเนี่ย ถ้าพาออกไปทั้งหมดไม่น่าดูไหว" ประโยคหลังอาจารย์ดาวเอ่ยออกมาด้วยท่าทีนึกคิดตัดสินใจ ก่อนจะขอแบ่งเป็นสองกลุ่มใหญ่ของนักศึกษารุ่นน้องกับรุ่นพี่ โดยรายชื่อของฉันกับวาวาถูกปัดไปอยู่กับกลุ่มรุ่นพี่ท่ามกลางความกึ่งดีใจที่จะได้อยู่กับรุ่นพี่ที่สนิทกันแบบพี่แตมป์ของฉัน แล้วก็ความไม่รู้จะทำตัวยังไงหลังจากได้รู้ว่าชายสองคนที่ฉันพบเจอในคืนนั้น คือรุ่นพี่มหาวิทยาลัยของตัวเอง แถมยังเป็นเพื่อนร่วมคณะที่ดูสนิทอยู่ในระดับหนึ่งกับพี่แตมป์อีก…

"โอเคแบ่งกลุ่มตามนี้นะลูก ยังไงเดี๋ยวอาจารย์จะมาอธิบายให้ฟังในคาบหน้า พวกเราเรียนตรงกันหมดเนอะ"

"ครับ/ค่า"

"โอเคจ้ะ ไว้เจอกันนะคะ วันนี้มีเรื่องจะแจ้งแค่นี้แหละลูก หากเพื่อนใครไม่ได้มาก็ฝากรบกวนบอกต่อกันด้วยนะคะ" สิ้นเสียงอาจารย์ดาวบอก อาจารย์ก็เดินออกจากห้องไปด้วยใบหน้ายังคงฉายออกมาถึงความใจดี ซึ่งหลังจากที่อาจารย์ดาวเดินออกไป นักศึกษาภายในห้องก็เริ่มออกปากพูดคุยกันอย่างออกรสไปตามประสา รวมถึงเสียงของพี่แตมป์ที่หันมาพูดคุยกับฉันและวาวา

"โอ๊ยดีใจอะ ได้แกกับวาวามาอยู่กลุ่มเดียวกัน"

"ทำไมอะพี่ ทำไมดีใจอะไรขนาดนั้น" เบย์มองหน้าถามพี่แตมป์ไปแบบกึ่งกวน ซึ่งพี่แตมป์ก็มองหน้าฉันด้วยความเอาเรื่องหน่อย ๆ แกล้งกลับ ก่อนจะตอบกลับถึงเหตุผล

"ก็แบบวิชานี้อะ ฉันไม่ได้ลงกับกลุ่มเพื่อนตัวเอง ลงไม่ทัน เลยต้องมาเรียนกับเพื่อนคนอื่น ๆ โชคดีได้เจอนิว นาย แล้วก็ลีโอ...ก็เลยขอเกาะส่วนบุญอยู่ด้วยกะพวกเขา ฮ่า ๆ ๆ” พี่แตมป์หัวเราะบอกด้วยท่าทีฉายออกมาถึงความอารมณ์ดีที่มี ผิดกับฉันที่เริ่มรู้สึกแปลก ๆ บอกไม่ถูกกับชื่อของคนที่พี่เขาเอ่ยถึงมาสองรอบแล้ว

ลีโอ…

หวังว่าเจ้าของชื่อนี้จะไม่…

"อุ้ย นั่นมันพี่ลีโอนี่" ยังไม่ทันที่ฉันจะคิดภายในใจจบลง ก็มีเสียงนักศึกษาคนหนึ่งที่นั่งอยู่ไม่ไกลพูดขึ้น พร้อมกับท่าทีดูฮือฮากันอยู่ไม่น้อย รวมถึงเสียงของพี่แตมป์ที่เอ่ยออกมา

"อ้าว ลีโอมาแล้วนี่" พี่แตมป์พูดพลางยกมือขึ้นโบกให้กับชายที่กำลังเดินเข้ามาใหม่ ฉันที่นั่งอยู่จึงตัดสินใจค่อย ๆ หันไปมองด้วยความรู้สึกตื่นกลัวอยู่ภายในใจและภาวนาไม่ให้เป็นแบบที่ตัวเองคิด ทว่า…

!!!

สิ่งที่ฉันพยายามภาวนามันกลับไม่เป็นผล…สุดท้ายก็คือเขา

คือเขาจริง ๆ ผู้ชายในคืนนั้น…

ฉันได้แต่นั่งนิ่งไปอย่างไม่รู้จะแสดงสีหน้ายังไงออกมา สองมือเผลอกำเข้าหากันแน่นด้วยความรู้สึกเป็นกังวล

เขาจะจำได้ไหม เพราะว่าในวันนั้น…แมสก์ของฉันมันหลุดออก รวมถึงเขาเป็นคนดึงหมวกออกไปเช่นกัน โดยขณะที่ฉันกำลังนั่งแทบอยู่ไม่สุข

"เพิ่งคุยกับอาจารย์ลี่เสร็จเหรอ" เสียงพี่แตมป์ถามไถ่พี่คนนั้นก็ดังขึ้น ซึ่งเขาแสดงท่าทีอะไรออกมานั้น ฉันไม่รู้เลยเพราะไม่กล้าพอที่จะหันไปจ้องมองยังคนที่ยืนอยู่ กระทั่ง…

"นี่ลีโอ...เพื่อนร่วมคณะอีกคนของพี่" เสียงพี่แตมป์เหมือนเอ่ยแนะนำ ทำให้ฉันจำต้องค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไป พร้อมกับเสียงหวานของวาวาที่ทักทายรุ่นพี่คนนั้นด้วยความสดใสกว่าปกติ

“สวัสดีค่ะ” ผิดกับฉันที่ก้มหน้าทักทายพี่คนนั้นไปอย่างไม่ยอมมองหน้าเขาเหมือนเคย

"ส่วนนี่รุ่นน้องฉันเอง วาวากับเบย์ การบินปีสอง" พี่แตมป์ยังคงแนะนำต่อตามประสา โดยพี่คนนั้นก็ตอบกลับด้วยโทนเสียงฟังดูอบอุ่นใจดี

"อืม...ยินดีที่ได้รู้จักนะ" แตกต่างจากคืนนั้นโดยสิ้นเชิง…

จนฉันเผลออดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปจ้องมอง ก่อนจะเห็นสายตาคมที่จ้องมองอยู่ที่เพื่อนสนิทฉันที่นั่งส่งยิ้มหวานตาหยีให้กับพี่เขาอยู่

ซึ่งมันเป็นปกติของวาวา

"โอ้วว ส่งยิ้มหวานตาหยีแบบนี้อีกแล้ว..."

"...เดี๋ยวเพื่อนพี่ก็หวั่นไหวแย่เลย~" เสียงพี่แตมป์พูดแซวขึ้นอย่างไม่ได้คิดอะไร ทว่า…

พรึบ!

อยู่ ๆ เสียงร่างสูงที่นั่งอยู่ด้านหลังของฉันกับวาวาก็ลุกดังขึ้นทำเอาทุกคนที่นั่งอยู่ต่างหันไปมองยังพี่ธาม

“ธะ…ธาม จะ…จะไปไหนเหรอ” พี่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านข้างพี่ธามเอ่ยถาม

"สูบบุหรี่" พูดจบ พี่ธามก็สาวเท้าเดินออกจากห้องไปในทันทีด้วยความรู้สึกที่ดูเรียบเข้มกว่าปกติบอกไม่ถูก แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะมาสนใจในตอนนี้ เพราะจังหวะที่ฉันเลิกสนใจพี่ธามเพื่อหันกลับมาสนใจคนที่อยู่ตรงหน้า สายตาเจ้ากรรมของฉันก็ดันเหลือบไปปะทะเข้ากับพี่คนนั้นที่ยืนอยู่เข้าพอดี ทำเอาฉันชะงักไปอย่างทำตัวไม่ถูกพร้อมกับภาพในคืนนั้นที่ฉายเข้ามาภายในหัว

ปึก! ปึก! ปึก!…

‘อ อื้อ!! บะ…เบาหน่อยได้ไหมคะ…’

ฉันได้แต่นั่งนิ่งไปด้วยความรู้สึกนึกกลัวขึ้นมาในใจ ทว่าแววตาของรุ่นพี่คนนั้นกลับดูไม่มีความเฉลียวใจหรืออะไรกับฉันเลยแม้แต่น้อย

หรือว่า…เขาจะจำฉันไม่ได้