EP.11 ร้ายกาจ

EP.11

“เจ”เจ้าของชื่อละสายตาจากเข็มฉีดยาในมือของตัวเองไปมองเคลีสที่กำลังเก็บอุปกรณ์การทดลองโดยที่อีกฝ่ายมองหน้าเขาอย่างมีคำถาม“บอกได้ยังว่าจะเอายาไปทำอะไร”

“เล่นสนุก”

“ขอให้สนุกกับของที่มึงเล่น”ต่างฝ่ายต่างก็อ่านแววตาร้ายกาจของกันและกันออก เจอาร์พยักหน้ารับคำอวยพร เก็บเข็มฉีดยาและยาอีกหลายตัวใส่กล่องและยกกล่องนั้นไปด้วย

บริษัทพอร์ช

“คือหนูขอโทษค่ะหนูไม่อยากขัดใจน้อง น้องกำลังสนุกเลยค่ะ”เรื่องไหนที่ณาลัลน์ผิดจริงๆเธอพร้อมจะขอโทษเจอาร์ เธอก้มหน้ารับการสาดคำด่าทออย่างไม่มีทางเลือก

ในขณะเดียวกันเสียงสัญญาณกันขโมยที่รถยนต์คันหรูดังขึ้นแทรกความเงียบระหว่างเธอกับเจอาร์ พอร์ชเป็นเจ้าของรถรีบวิ่งไปตรวจดูความเรียบร้อย ณาลัลน์อยากตามไปดูแต่ก็ไปไม่ได้

“พ่อครับ ผมอยากย้องเพลงต่อ~”อคินวิ่งมากอดขาเจอาร์ในเชิงขอร้อง หลังจากที่ไม้ไปขัดใจแย่งไมโครโฟนแล้วจะพากลับบ้านให้ได้

“ไม่คิดถึงพ่อเหรอ มืดแล้วกลับบ้านกันเถอะ”

“ผมจาย้องเพลง”

“พรุ่งนี้ไปโรงเรียนสายระวังโดนครูหักคะแนนนะ”

“โอ๊ะ! ผมยังม่ายทำการบ้านเลยนี่หน่า”อคินถลึงตาโตเมื่อโดนขู่แถมยังนึกขึ้นได้ว่างานยังไม่เสร็จจึงเดินไปหาไม้แต่โดยดี “ยุงไม้คัดก.ไก่ให้หน่อย ผมจาไปย้องเพลงต่อ”

“ไปร้องเพลงที่บ้านนะครับไป”

“ให้พี่ลัลน์ไปด้วย~พี่ลัลน์ใจดี ให้ทามการบ้านให้ดีกว่า เขาตามใจทู๊กอย่างเลย ให้กินน้ำอัดลมด้วย”

“…”ณาลัลน์รีบโบกมือลาอคินที่โดนไม้อุ้มไป ก่อนจะดึงสายตากลับมามองเจอาร์เธอก็สลดไปเพราะเขาดูไม่พอใจ

“หนูไม่รู้ว่าน้องมีการบ้านค่ะ ถ้าหนูรู้ว่ามีจะสอน บังเอิญ…”

“ปากมีไว้ทำอะไร”

“ขอโทษที่หนูไม่ได้ถามน้องค่ะ”

“อยู่กับเธอลูกฉันจะไม่เสียคนใช่ไหม”

“…”

“รับงานแม่ฉันทำไม เลี้ยงเด็กเป็นจริงไหม หรือแค่ชอบอยู่กับเด็ก ถ้าแค่ชอบ ฉันจะบอกแม่ฉันให้ไล่เธอออกไปดีกว่า แล้วถ้าแม่ฉันจะโมโหก็ขอให้มาลงกับบริษัทไอ้พอร์ชแล้วกัน”

“คะ….คือ พี่เจ”เอาจริงๆเธอก็ไม่อยากเลี้ยงลูกให้เขาแล้วแต่เพราะเขาดึงพอร์ชเข้ามาเกี่ยว คำขู่นั้นทำให้เธอต้องวิ่งตามไปง้อเขาถึงรถ เธอขวางหน้ารถไม่ให้เขาขับรถออกไป ฟิล์มดำทึบของรถคันหรูทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นว่าเจ้าของรถกำลังมองเธอแบบไหน มันเป็นไปตามแผน เจอาร์ไม่ได้โกรธอะไรจริงๆ เขาเองก็ตามใจลูกได้ในบางครั้ง

“มีอะไร”

เธอเดินมาฝั่งคนขับที่เขาเปิดกระจกไว้เพียงครึ่งเดียว“หนูขอตารางชีวิตน้องหน่อยค่ะ อะไรทำได้ทำไม่ได้ ครั้งหน้าหนูจะไม่ตามใจน้องขนาดนี้ อย่าเพิ่งใจร้อนนะคะ”

“ขึ้นรถ”

“คะ?”

“อยากรู้ก็ขึ้นมา”

“ค่ะ”เธอขึ้นรถมาอย่างรีบร้อน หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาพร้อมจะบันทึกตามที่เขาบอก แต่จู่ๆเขาก็ล็อครถและสตาร์ทรถออกไปทันที

“ปะ…ไปไหนคะ”หันไปมองเบาะหลังไม่เจออคินกับไม้ภายในรถมีเธอกับเขาแค่สองคนตอนแรกเธอนึกว่าพวกเขาจะกลับด้วยกันเสียอีก

“ฉันจะไปส่งเธอที่คอนโด”

“ไม่เป็นไรค่ะ ช่วยจอดได้ไหมคะ”

มาเฟียหนุ่มใช้ความเงียบเป็นการตอบคำถาม เธอจึงต้องนั่งเงียบๆจำยอมให้เขาไปส่งแต่โดยดี เขาขับรถมุ่งหน้าไปยังทางไปคอนโดของเธอ จนกระทั่งเขาเลี้ยวเข้าซอยๆหนึ่ง จึงเริ่มบทสนทนาขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ

“ถ้าไม่มากับฉัน จะขับมอ’ไซค์กลับบ้าน? มืดขนาดนี้เนี่ยนะ”

“ปกติถ้ากลับมืดให้พี่พอร์ชมาส่งค่ะ”

“พี่พอร์ชของเธอมันคงไม่มีปัญญามาส่งเธอแล้วแหละ”คำพูดแปลกๆพร้อมกับรถที่เบรกกะทันหันทำให้เด็กสาวเกือบหน้าคะมำ

“ชีวิตมันเองมันยังเอาไม่รอดเลย”เจอาร์เปิดประตูรถลงไปข้างทางมันสร้างความประหลาดใจให้กับผู้โดยสารมาในรถ มองไปรอบๆซอยนี้เป็นทางลัดเข้าคอนโดเธอ อีกไม่ไกลก็ถึงคอนโดทว่าซอยนี้มีแค่คนในพื้นที่เท่านั้นที่รู้

มือเรียวปิดตาในตอนที่แสงไฟจากรถอีกคันที่จอดข้างหน้าสว่างจ้ามากระทบดวงตา เธอค่อยๆขยี้ตาและมองออกไปที่ถนน เห็นชายคนหนึ่งนั่งคุกเข่าอยู่ ถูกเอามือไพล่หลังและมีชายชุดดำหลายคนยืนอยู่เต็มไปหมด เมื่อสายตาโฟกัสชายคนนั้นได้เธอตกใจอย่างมากและรีบออกจากรถตามเจอาร์ไปเพราะชายที่ถูกจับตัวอยู่คือพอร์ช

“ลัลน์ อย่าเข้ามา”พอร์ชไร้แรงขัดขืนเพราะฤทธิ์ของยาสลบก่อนหน้า เนื้อตัวเปียกปอนเพราะโดนน้ำสาดปลุกให้ตื่นขึ้นมาเมื่อไม่นานมานี้

“พี่เจ ปล่อยพี่พอร์ชนะ อย่าทำอะไรเขานะ”ณาลัลน์ตั้งท่าจะวิ่งไปหาพอร์ชแต่ก็โดนเจอาร์จับไว้เสียก่อน ด้วยแรงที่เยอะเพราะโมโหทำให้เธอหลุดไปหาพอร์ชได้แต่กลับต้องหยุดฝีเท้าลงเพราะชายฉกรรจ์เหล่านั้นยกปืนขึ้นขู่ไม่ให้เดินเข้ามาใกล้พอร์ช

“ลัลน์ หนีไป!”

“พี่เจ อย่าทำแบบนี้นะคะ อึก”ถึงพอร์ชจะไล่แต่เธอก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น เริ่มใจเสียไปมากกว่าเดิมมันไม่ใช่แค่คำขู่แล้วใช่ไหม เขากำลังจะฆ่าพอร์ชต่อหน้าเธอหรือ เธอตัวสั่นเพราะความผวากลัวและโกรธในเวลาเดียวกัน

“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่อยากมาเหยียบบริษัทมัน แต่เธออยากให้ฉันมาเองหนิ”

“พี่เจอย่าหาเรื่องได้ไหมคะ อย่าเอาแต่ใจมันไม่ได้ผิดขนาดนั้น หนูขอร้องอย่าแกล้งพี่พอร์ชกับหนูเลยนะ”

“อยากพูดอะไรกับมันก่อนที่มันจะตายไหม”

“พี่เจ!”เด็กสาวตวาดเสียงเขียวพร้อมกับเดินเข้ามาประชิดตัวมาเฟียหนุ่ม ทุบตีแผงอกอย่างแรงไม่สนใจปืนของลูกน้องเขา เขาก็อ้าแขนออกให้เธอทำตามสบาย สีหน้าเขาดูพึงพอใจที่เธอเป็นแบบนี้

“ไม่อยากให้มันตายเหรอ มีอะไรมาแลกไหม”ดวงตาคมกริบมองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วก็มาหยุดที่ใจกลางสาว เขาเห็นณาลัลน์หน้าเสียไปไม่ใช่แค่นั้นเธอยังทุบตีร่างของเขาไม่ยั้ง หยาดน้ำตาไหลออกมาเปียกพวงแก้มนิ่มแต่เขาก็ปาดมันออกให้ก่อนรวบสองมือของเธอไว้

“อย่าทำอะไรลัลน์นะมึง ลัลน์อย่าไปฟังมันนะ ปล่อยพี่ตายไปเลยก็ได้”

“น่าสมเพชว่ะ รักกันจังเลยนะ ถึงขั้นยอมตายเลยเหรอวะ”

“อึก”ณาลัลน์จุกในอกจนพูดไม่ออก

“คิดช้าว่ะ น่ารำคาญ!”เขาตะโกนเสียงดังอย่างประชดประชัน

“อ๊ากกกก”เสียงร้องของพอร์ชดังลั่นเมื่อโดนลูกน้องของเจอาร์แทงเข็มฉีดยาเข้าที่แขน ยานี้มันทำให้พอร์ชหลับไปอย่างง่ายดาย

“กรี๊ดดดดดด”สิ้นเสียงของพอร์ชก็ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของณาลัลน์ที่แสดงความไม่พอใจออกมา เธอตกใจอย่างมากที่พอร์ชนอนแน่นิ่งไป

“ยานี้จะทำให้มันตายภายในสิบห้านาที มียาแก้นะ แต่ยิ่งนานมันก็ยิ่งน่ากลัว ในนาทีที่สิบสามมันฟื้นมาอาจจะนอนติดเตียงตลอดชีวิต หรือไม่ก็หมดลมหายใจในกรณีที่แพ้”ไม่น่าเชื่อว่าคำพูดของเขาจะทำให้ณาลัลน์รั้งท่อนแขนแกร่งเอาไว้ในตอนที่เขาจะเดินหนีไปขึ้นรถ เขาจึงหันกลับมามองเธอโดยแสร้งทำหน้าสงสัย

“เอาตัวหนูไป แลกกับยาแก้พิษให้พี่พอร์ช”ณาลัลน์พยายามขอร้องผ่านน้ำเสียงโกรธจัดที่สั่นเครือ มองคนนิสัยไม่ดีผ่านม่านน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย

“คิดช้าไปว่ะ ฉันไม่ได้ต้องการตัวเธอแล้ว”

“แต่หนูอยากให้พี่เจ ฮือออ”

“เอาตัวให้ฉัน? หมายความว่าไง”

“มะ..หมายความว่า อึก พี่เจอยากทำอะไรกับร่างกายหนูก็ได้แลกกับยาแก้พิษให้พี่พอร์ช”เธอรู้ว่าเขาร้ายกาจกว่าที่คิด จึงกลั้นใจเอามือของเจอาร์มาจับหน้าอกของเธอ กัดฟันพูดอย่างไม่มีทางเลือกมากนัก สิ่งที่มีค่าที่สุดคือชีวิตของพอร์ชเธอไม่อยากให้เขาเป็นอะไรไปในตอนนี้

“อ่าว ไหนเธอบอกว่าเรื่องอย่างว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีกไง จะกลืนน้ำลายตัวเองเหรอ”

“หนูขอถอนคำพูดได้ไหม”

“ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่ได้อยากได้เธอแล้วน่ะสิ”

“นะคะพี่เจ หนูขอร้อง”เธอเขย่าแขนเจอาร์เร่าๆพร้อมกับดูเวลาที่มันผ่านไปสองนาทีแต่คล้ายว่าเธอจะขาดใจเสียเอง

“ข้อแลกเปลี่ยนของเธอมัน….”แววตาของเขาดูสะใจเมื่อเธอรั้งท้ายทอยแล้วเข้าประกบจูบ คนตัวเล็กเขย่งเท้าขึ้นมาเพื่อให้จูบคนตัวสูงได้ถนัดมากขึ้น เธอพยายามตวัดลิ้นเกี่ยวพันกับเขาอย่างเงอะงะ แม้จะเป็นเรื่องน่าอายแต่เธอไม่มีทางเลือก มือเรียวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนแล้วสอดมือเข้าไปลูบไล้แผงอกแกร่งอย่างยั่วยวน อยากทำให้เขามีอารมณ์กับเธอมากที่สุดและให้ในสิ่งที่เธอขอไป แต่ก็โดนเขาผลักออกและถอนริมฝีปากออกมาในนาทีถัดมา

“ใจกล้าดีว่ะ ฉันชอบ”

…………………………........

คิดจะแกล้ง คิดถึงตอนตัวเองเป็นโบ้ด้วย