"HINDI KA okay, Maxine." Sabi ni Hera sa kaniya ng bisitahin siya nito isang araw sa condo niya habang nakaupo sila sa mahabang sofa sa sala. "Hindi ka puwedeng maging ganito, buntis ka, kung hindi pa ako bumisita hindi ka pa kakain." Tinuyo niya ang ilang butil ng luha na nalaglag sa pisngi niya. "Ayos lang ako, Hera." Huminga siya ng malalim. "I'd been trying to be okay. Pilit kong sinasabi sa sarili ko na dapat matanggap ko na si Law pagkatapos ng paliwanag niya nuong isang araw kasi nga magkakaanak na kami, pero sa tuwing kumakatok siya sa labas ng pinto ng condo ko, sa tuwing naririnig ko ang boses niya na tinatawag ang pangalan ko, ang sakit-sakit pa rin. Hindi ko pa rin siya kayang harapin." Napahikbi siya. "I'm trying so hard to forget everything and forgive, pero kahit anong pilit ko sa sarili ko, hindi ko magawa. Ang sakit-sakit pa rin at naiinis na ako sa sarili ko kasi hindi ko magawang burahin yong sakit sa puso ko." Bumuntong-hininga si Hera saka pinisil a
Tinuyo niya ang ang luha sa pisngi niya, "just give me this one and i'll give you a chance when i get back. Huwag lang ngayon, sobrang sakit pa e. Pagpahingahin mo muna yong puso ko. Alam mong minsan na akong nasaktan dahil sa kabaro mo, tapos sinaktan mo rin ako ngayon, kaya masyadong masakit kasi pinaniwala mo ako na hindi ka katulad nila." Tumiim ang bagang ni Law kapagkuwan ay hinaplos ang pisngi niya saka umatras ito. "Fine. I'll give you your space, just promise me, hindi mo ako iiwan, na babalik ka. Kasi hindi ko alam kung ano pa yung magiging rason kung bakit ako mabubuhay. Maxine." Tumango siya hanang namamalisbis ang luha sa pisngi niya. "Promise. I just neeed space, Law." Nag-iwas ng tingin si Law pero hindi nakatakas sa tingin niya ang panunubig ng mga mata nito. "Maghihintay ako, Maxine." Wika nito bago umalis ng nakakuyom ang kamao. Siya naman ay pumasok sa condo niya at isinara ang pinto saka napasandal do'n at napadaosdos ng upo sa sahig habang yakap niy
Ang isa ay nadurog dahil siguro sa pagkaipit ng maaksidente siya. Kailangan pa natin siyang obserbahan kapag nagising siya. Hopefully, magising siya in forty eight hours, or else, baka mag slip siya into a coma. And it would be very difficult for Mr. Del Fierro to walk again, but if he will be patient, regular therapy can help him. Pero hindi ko masasabi kong hanggang kailan aabutin ng therapy bago siya makalakad." Bumagsak ang balikat niya. "Pero okay lang siya diba?" Tumango ito. "If okay means being alive in a wheelcheer, then yes, he'll be okay." Para siyang pinagbagsakan ng langit at lupa. "S-salamat po, Doc." "Sige, aalis na ako. May kailangan pa akong puntahang ibang pasyente. Kung gusto mong makita si Mr. Del Fierro, nasa ICU siya ngayon." Nakahinga ng maluwag kahit papaano si Maxine. Alam nitong mahihirapan si Law sa sitwasyon sa oras na magising ito. Pero ipinangako niya na aalagaan at hindi na niya ito iiwan kailanman. Tumango siya saka mabigat ang dibdib n
Mabilis itong tumango saka napangiwi at napa-igik. "F*ck. Ang sakit." Nilukob siya ng pag-aalala. "Wait… stay still tatawagin ko si Doc." Tumakbo siya palabas ng ICU saka lumapit sa Nurse Station. "Si Law..." hinihingal siya, "ang pasyente ko... gising na." Nang marinig ng Nurse ang sinabi niya, kaagad ang mga itong pumasok sa ICU, ang isa naman ay nagpa-iwan para tawagan ang Doctor ni Law. Siya naman ay kaagad na bumalik sa tabi ni Law. "Maxine..." naabutan niya si Law na panay ang tawag sa pangalan niya. Hinawakan niya ang kamay nito saka hinalikan ang likod niton. "Nandito lang ako. Hindi ako aalis. Hindi kita iiwan." Hindi umimik si Law, basta nakatitig lang ito sa kaniya habang sinusuri ito ng mga Nurse na naroon. Hindi nito inalis ang mga mata sa kaniya kahit na dumating na ang Doctor. "Mr.Del Fierro," tawag ng Doctor sa atensiyon ni Law na nakatuon lang sa kaniya. "May I have your attention, please?" Napakurap-kurap si Law saka dahan-dahang tuming
“F*ck…” sunod-sunod na daing ni Law habang gumigiling si Maxine sa ibabaw niya. Isang buwan ang nakalipas at nakakita na ang dalawa ng improvement sa paa ni Law. Nakakalakad na ito ng paunti-unti gamit ang saklay at ang sabi nito ay nararamdaman na niya ang kaniyang binti na dati ay hindi. “Baby, you’re really good.” Anito sa dalaga at hinaplos ang tiyan nito. “The bumps are growing.” Biro ni Maxine habang nagbaba’t taas sa kaniyang soon to be husband. “F*ck Maxine, you still beautiful kahit na babae ang anak natin.” Inirapan siya nito at mas binilisan pa ang paggalaw. “Syempre naman. Never akong pumanget Law.” Bahagyang na tawa si Law sa pagirap ng kaniyang soon to be wife. “Mukang mas mapapabilis ang pag galing ko dahil sa ginagawa mo” aniya. Naramdaman ni Law ang kasikipan ng dalaga habang naglalabas masok siya sa kalooban nito. Madulas at mainit ang bawat pasok niya sa loob nito. “Dapat talaga gumaling ka na. Damn ahh… I…” Naramdaman ni Law na malapit ng la
MALAKAS NA napaigtad habang impit na umiiyak ang batang babaeng nakaluhod sa sahig habang pinapalo ng sinturon ng kanyang ama. Ni minsan ay hindi nito na ramdaman na anak niya ito. Ni wala itong puwang sa puso ng ama. Pilit nitong pinipigilan ang hikbi na gustong kumawala sa bibig nito pero hindi nito magawa 'yo. Ang walang imik nitong pag-iyak ay nauwi sa mahinang hikbi at pagkalipas ng ilang segundo, pumalahaw na sa iyak ang bata dahil hindi na sinturon ang pinalo sa kanya kung 'di mahabang pamalo na gawa sa pinutol na kahoy. Bawat hampas ng kahoy sa maliit na katawan ng bata ay nagbibigay ng hindi matatawarang sakit na dinagdagan pa ng hinagpis dahil ama nito mismo ang gumagawa sa kaniya non. Bawat hampas ay palakas nang palakas hanggang sa nag-umpisang manlabo ang mata ng bata. "Hindi ba sinabi ko na sa 'yo!" Malakas na pinalo ang bata sa hita gamit ang kawayan. “Huwag na huwag kang lalabas ng bahay! Ilang beses ko bang dapat sabihin 'yon sa '
Nang oras na iminulat niya ang kanyang mata, she squinted them as the light from the open window filled her sight. She tried moving, but her body remained immobile. Only her eyes can move freely and she immediately frantically looked around, observing her surroundings as she tried to move her body, but to no avail. Bakit ramdam niya pa rin ang sakit na dala ng kahapon? Kahit nakahiga na siya sa malambot na kama. She tried wiggling her toes or her legs, but nothing. She can't feel anything. Parang manhid na lang ang nararamdaman niya. Para na siyang bato ma walang nararamdaman. She tried to move everything, but nothing happened. What happened? A familiar fear consumed her. Instinctively, she immediately seeks pain. Anything that can wake her up from this nightmare. But nothing. Her fear intensified and she was sweating bullets. She felt like it's about to swallow her whole when the door of the room opened. Awtomatikong tumingin doon ang mga mata niya, nagdarasal na sana
Makalipas ang dalawang linggo ng magising ito. Pinalabas lang siya ng kwarto sa loob ng tatlong oras at nang pabalikin siya ay isa na iyong simpleng kwarto. Hindi na iyon puti lang at iilan ang gamit. Pakiramdam niya ay nasa isang bahay na siya. The medical equipments are now gone, but her uncomfortableness did not go away because it was replaced by two guards outside her room. Magdadalawang linggo na siya sa bahay na 'yon mula nang gumaling siya pero para siyang isang bilanggo. Lahat ng galaw niya ay dapat naaayon sa gusto ng may-ari ng bahay. She cannot leave her room without the company of the guards and she was not allowed to roam around the house. Hindi talaga siya makaalala. The only she remembers is her tragic past. She cannot eat without his permission and she will not be stunned if he told her. She was not allowed to breathe without his consent. Dr. Jacobe already said that she was completely healed, but the man of the house, that man who has