Pagbukas pa lang ng elevator sa floor ng opisina ni Antoine, agad na bumundol ang kaba sa dibdib ni Zarina. Hindi naman ito ang unang beses na bumisita siya sa opisina ng mga Savic. Pero ngayon, ibang klaseng kaba. This time, hindi lang siya basta guest. Hindi lang siya basta may dalang lunch. This time, she was paying a wife-like visit. With food. With love. With purpose. Pero kahit anong lakas ng loob ang i-project niya, ramdam niya sa sarili—kinakabahan siya. Ano kaya ang magiging reaksyon nito kapag nakita siya. Oh, god! Kinikilig talaga siya. Tumikhim siya ng bahagya, trying to compose herself. “Relax, girl. You’re Zarina Eunice Montes,” bulong niya sa sarili. “You walk in, you own it.” Sabay flip ng buhok, as if sinadya niyang ipaalala sa sarili kung sino siya. Every step she took was practiced like a queen on a runway, and her heels reverberated on the glossy floor. Chin up, shoulders back—no room for weakness. Pero kahit gaano siya ka-poised sa labas, hindi ni
LunesMaagang umalis si Antoine papasok sa Savic Avionics Corporation. May early meeting ito with a new supplier. Nagpaalam naman ito sa kaniya at Naiwan si Zarina sa mansyon, nakahiga pa sa kama, pero gising na rin. Nakatingin lang siya sa kisame habang hawak ang phone, nag-iisip kung babangon na ba o magpapakatamad muna.Alas dos pa kasi ang pasok niya sa school. At kung tutuusin, wala na rin masyadong ginagawa doon. Malapit na ang graduation, tapos na ang thesis, lahat ng project ay naipasa na, at nakapagpa-clearance na rin siya sa mga professors niya nung Friday. Pumapasok pa rin siya bilang respeto sa attendance policy, pero to be honest—pampalipas oras na lang talaga ang school ngayon.Napatingin siya sa salamin sa gilid ng kama, saka dahan-dahang naupo. She ran her fingers through her hair, then smirked a little at her reflection.“What if…” mahina niyang bulong habang nakatitig sa sarili. “What if dumaan ako sa office ni Antoine?”She stood up, crossed her arms, and tilted he
Halos araw-araw nakakasama ni Zarina si Antoine. Naging routine na iyon sa kaniya—ang presensya ng binata, ang atensyon, at ‘yung effort nitong umuwi nang mas maaga sa Savic Mansion kahit obvious namang malayo iyon sa opisina nito. Parang may sinadyang pagbabago sa schedule ng lalaki para lang makasama siya. At masayang-masaya ang puso niya. Bawing-bawi sa mga iniyak niya noon sa lalaki. Madalas niya rin itong tanungin kung bakit hindi tumutuloy sa condo nito kagaya dati. Ngunit palagi rin sagot nito sa kaniya ay wala siyang kasama. Kahit ang mga kasambahay ng mga ito ay nagugulat dahil palagi na itong maaga nauwi. Hindi rin ito pumapalya sa pagpapakilig sa kaniya. May mga araw na bigla na lang itong may dalang paborito niyang pastries, o kaya milk tea na hindi naman niya in-order pero sakto sa cravings niya. Small things, pero sapat na para kiligin siya buong araw. Madalas din siyang turuan nito kapag napapansin nito na nahihirapan siya lalo na sa major niya. Hindi man tuwiran m
Halos isang linggo na ring hindi nakapasok si Zarina sa eskwelahan. Mabuti na lamang at pinagbigyan siya ng mga professor niya na mag-take ng special exams, lalo’t graduating na rin siya. Kahit papaano, nakahinga siya nang kaunti.Sa mga araw na iyon, si Antoine ang palaging kasama niya. Hindi ito umaalis sa tabi niya. Sa bawat sandaling magkasama sila, unti-unting lumalalim ang nararamdaman ni Zarina para rito. Mahirap itanggi—ramdam niya sa bawat simpleng kilos ni Antoine ang malasakit at pag-aalaga. His effort, his quiet presence, the way he gently made sure she was okay—it all meant something to her.Kung dati’y malinaw ang boundaries na sinusubukang itayo ni Antoine sa pagitan nila, ngayon, para bang siya pa mismo ang bumabasag sa mga iyon. Parang boyfriend na hindi mapakali kapag hindi siya sigurado kung ayos lang si Zarina. Lalo na’t tila pati ang ama ng binata ay may paraan para palaging masolo ni Antoine ang oras kasama siya. May mga sandaling tila sinasadya nitong umalis o i
Umiiyak si Zarina nang parang wala nang katapusan habang nakatayo sa harap ng museleo kung saan magkatabing nakalibing ang labi ng kanyang Mommy at Daddy. Ang init ng araw ay tila walang saysay sa kanyang balat na tila naging manhid na sa tindi ng sakit. Kahit pa tirik ang araw, parang ni hindi niya maramdaman ang init—dahil ang buong katawan niya, buong kaluluwa niya, ay binabalot ng lamig. Hindi lamig ng hangin. Kundi lamig ng pagkawala.Nanginginig ang buong katawan niya—hindi dahil sa lamig kundi sa bigat ng emosyong hindi na niya kayang bitbitin. Parang gusto niyang sumigaw, pero wala nang tinig na lumalabas. Parang gusto niyang gumuho sa lupa at isama na rin siya. Kasi ano pa bang silbi ng paghinga kung wala na ang dalawang taong naging sentro ng buhay niya?Lumapat ang kamay ni Antoine sa likuran niya at hinagod-hagod iyon. Tahimik lang ito na nakatayo sa likuran niya. Ang isang kamay nito ang may hawak ang payong, sinisiguradong hindi siya matamaan ng araw. Tila ba isa ito
Hindi pa man tuluyang nakakapasok si Antoine sa loob ng ballroom nang biglang tumunog ang cellphone niya.Napahinto siya sa gitna ng hallway. Mabilis niyang dinukot ang telepono mula sa bulsa ng coat.The phone number is unknown.May malamig na kilabot na dumaan sa likod niya.Sinagot niya agad. “Hello?”“Good evening. This is Dr. Jagoring of the Cavite Medical Center. Am I speaking to Mr. Antoine Savic?""Hi, this is me. What is going on, Doctor?""We have two patients here: Mr. and Mrs. Montes. They were brought in after a major vehicular accident near PITX. You are listed as the emergency contact. We have also tried to contact Zarina Montes, but her phone is unreachable."Parang biglang nawala ang lahat ng tunog sa paligid.Nanigas si Antoine.Accident?“She’s with me,” mahinang tugon niya. “What happened? What is their current condition?""Both are in critical condition. We’ve done emergency procedures, but both patients are unstable. Mrs. Montes has suffered a large blood loss. W
That night was unusually smooth.Walang eksena. Walang drama. Pero may kulang.Si LC… hindi dumating sa birthday party niya. Zarina let out a soft sigh, swirling the drink in her hand. Marahil, galit pa rin ito. Maybe LC was still hurt dahil sa pagpanig niya kay Giselle.Kahit papaano, masakit. Nalulungkot din siya sa nangyari sa kanila.Saan ba sila nagkamali?She leaned back in her seat, scanning the crowd—half-looking, half-hoping na makita si LC. Pero wala. She was just... gone.Hanggang sa may pumukaw sa paningin niya.Who’s that?A woman—hindi pamilyar ang mukha. Pero imposibleng hindi mo mapansin.Ang ganda. Nakaka-intimidate.She was wearing a revealing tube black dress. Taas noo, confident, at parang sinukat talaga sa katawan niya ‘yong slit na halos umabot na sa singit. The kind of woman who knew exactly how to draw attention without asking for it.Napakunot ang noo ni Zarina.She watched—stunned, confused, and slowly boiling—as the woman leaned closer to Antoine. Laughing
Sumunod si Antoine sa kanila ni Ms. Annie palabas ng presidential suite—tahimik lang siya pero ramdam na ramdam ni Zarina ang bigat ng presensya nito sa likuran. Parang bawat yapak niya ay may nakasunod na anino. Hindi naman ito threatening, pero may kakaiba—parang may gustong sabihin, may gustong iparamdam. Nakaka-bother in a weird, exciting way. Tuloy, hindi niya alam kung kaba ba 'yung nararamdaman niya o something else entirely. From the plush-carpeted hallway na may gold trimmings at framed paintings sa bawat gilid, hanggang sa elevator na may mirrored walls at chandeliers na mala-crystal raindrops ang itsura, everything screamed extravagance. Pero kahit ganoon ka-grand ang paligid, si Antoine pa rin ang sentro ng atensyon niya. Lalo na nang pumwesto ito sa tabi niya pagpasok nila ng elevator. Parang sinadya niyang hindi agad lumapit kanina, and now that he’s beside her, ang lakas ng alon ng tension. “Okay ka lang ba?” tanong ni Ms. Annie habang pinipindot ang floor button.
Kanina pa nakatitig si Zarina sa salamin.She looked stunning—kahit siya mismo, parang hindi makapaniwala. Ibang-iba ang dating niya kapag naka-make-up. Her usual soft features were now sharpened with bold makeup—fierce, sophisticated, and undeniably grown-up. Parang ibang tao. Parang hindi na ‘yung dating shy girl na pinagtatawanan sa classroom for being too quiet.She was alone in her presidential suite. Tahimik. Too quiet. Pero ramdam niya ang kabog ng dibdib niya. Ms. Annie could call her any moment for the grand birthday entrance—but it wasn’t that kind of anticipation that made her chest feel tight.Ewan. May kung anong kaba na hindi niya maipaliwanag. Hindi lang dahil sa party. Parang may darating. Parang may mangyayari ng hindi niya alam. Then, the door creaked open.Napalingon siya, parang may instinct.And there he was.Si Antoine.Wearing a crisp black tuxedo, hair slicked back, with just the right amount of disheveled charm. Guwapong-guwapo. Elegant. Dangerous. He was exa