Chapter 4

Chapter 4

            Nakangiti ang matalik niyang kaibigan na si Castiel nang salubungin niya ito sa harap ng mansion. Nakapaskil ang mapang-asar nitong ngisi sa mga labi nang i-abot sa kanya ang isang pumpon ng bulaklak.

            “Hindi mo sinabi sa akin na babalik ka sa hacienda. Change of mind?”

            Inirapan niya ito at inaya ito papasok ng mansion. Nakasalubong niya si Nanang Yeye na pababa ng hagdan. Curious itong nakatingin kay Castiel.

            “Nanang, palagay naman po nito sa vase,” aniya. Hindi nakaligtas sa kanyang paningin ang nag-uusyusong pagtaas ng kilay ni Castiel sa sinabi niya.

            Atubili pa ang matanda nang kunin nito mula sa kamay niya ang bulaklak. “Ikaw iyong binate ng mga Revamonte, hindi ba? Ang may-ari ng Rancho Revamonte?”

            Ang Rancho Revamonte ay ang katabing lupain ng Hacienda Constancia.

            Tumango si Castiel at magalang na bahagyang yumuko sa matanda. “Opo. Ako nga po.”

            Tumango-tango si Nanang Yeye at sinulyapan ang hawak-hawak na bulaklak sa kamay bago siya muling tiningnan. “Saan ko nga ito ilalagay, Anak?”

            “Sa vase po. Pakilagyan ng tubig at ilagay sa opisina ko.” Her office means, the guest room that she’s using.

            “S-Sigurado ka?” kulit pa nito.

            Halos kamutin niya ang kanyang pisngi sa kulit ni Nanang Yeye. Alam niya naman ang nais ipunto ng matanda, ngunit wala siyang pakialam doon. Gustong ipahiwatig nito sa kanya na dapat ay hindi siya tatanggap ng manliligaw dahil nasa bahay na iyon si Nexus.

            Pakialam niya ba? Mas mabuti ngang makita ni Nexus na binigyan siya ng bulaklak ni Castiel.

            “Doon lang po kami sa garden. Pakidalhan na lang po kami ng maiinom,” aniya at hinawakan sa kamay ang lalaki. Sunod-sunuran naman sa kanya si Castiel nang hilahin niya ito papunta sa malawak na hardin.

            Halos itulak niya si Castiel paupo sa harap ng pabilog na breakfast table na naroroon. Tumawa ito nang inagaw niya ang kanyang kamay at umupo rin sa harap nito.

            “Bakit parang bad mood ka yata? At saka bakit nga pala nandito ka sa Hacienda? This is a bomb to my system. Sa pagkakatanda ko, sinumpa mo ang Hacienda na ito pati na rin ang may-ari.”

            “Bakit ang tsismoso mo?”

            “I was just curious.”

            Hindi niya ito sinagot at iniba na lang ang direksyon ng usapan. Nagpasalamat ito sa pagpapanggap niya bilang girlfriend nito nang nakaraang birthday party. Pinagpipilitan kasi ng mga magulang nito na ipakasal si Castiel sa nag-iisang anak ng mga Interino.

            “W-Who are you?” biglang sita ng pamilyar na boses.

            Sabay pa silang lumingon ni Castiel sa likuran nila. Malinaw ang iritasyon sa mata ng naka-upo sa wheelchair na si Nexus. Nasa likuran nito si Rex na siyang tumutulak sa wheelchair.

            “Hey, Man,” bale-walang bati ni Castiel.

            “S-Sino ka?”

            Malakas na tinapakan niya ang pa ani Castiel nang akmang sasagot ito. Napa-igik ang lalaki.

            “He’s Castiel Revamonte from Revamonte Ranch.”

            “Hey, Man,” muling bati ni Castiel matapos siyang bigyan ng palihim na ngisi. “We met multiple times in some business gathering. I guess, Nexus Almeradez doesn’t recognized me.”

            “He doesn’t remember anything,” singit niya para maiparating kay Castiel na huwag na itong magsalita pa.

            “Oh, sorry. I’m just visiting Steph here.”

            “H-Hindi k-ko kailangan ang s-sorry mo,” mas naging madilim ang mukha ni Nexus sa pagkakataong iyon. Nakikipagkompetensiya ang dilim ng awra nito sa maliwanang na sikat ng araw.

            Marahas na itinuro ni Nexus ang daan palabas ng hardin. “U-Umalis ka rito.”

            “What?”

            “Umalis k-ka rito!” sigaw ni Nexus kasabay ng pagpasok ng limang kalalakihan na nakilala niyang mga iniwang bodyguard ni Alejandro.

            Dinaklot ng mga bagong dating ang magkabilang braso ni Castiel.

            “A-Ayaw kong ma…m-makikita siya u-ulit dito!”

            Bago pa man makapalag si Castiel, nagsimula na ang mga naglalakihang lalaki na kaladkarin ito palabas. Sinikmuraan ng isa ang kawawang Revamonte nang tinangka nitong pumalag.

            “What the f*ck?” malutong niyang mura at hindi nakatiis na hampasin ang bodyguard na sumikmura sa kaibigan.

Kumuyom ang kanyang kamao nang hindi man lang natinang sa hampas niya. Diretso sana ang kamao niya sa panga nito kung hindi lang nito nasalo kasabay ng paghapit sa kanyang baywang ng Nexus mula sa likuran niya.

            “Huwag niyong sasaktan si Castiel. Yari kayo sa akin.”

            Hindi siya pinakinggan ng mga lalaki at mas kinaladkad pa ng mga ito si Castiel. Marahas niyang inalis sa pagkakapulupot sa kanyang baywang ang braso ni Nexus at galit na hinarap ito.

            “What the f*ck, Almeradez? Kailangan bang maging ganon ka kabastos?” sigaw niya habang matalim ang mga mata at nangangalit ang mga ngipin.

            “H-Hindi ko g-gusto ang inaasta mo, A-Amara Stephanie,” mariin nitong sagot sa kanya.

“Wala akong pakialam kung gusto mo o hindi. Wala kang karapatan. Wala! So, you better shut your mouth before I slapped you with how shitty you are.”

            “A-Asawa mo ako,” ganti ni Nexus.

            “T-nginang asawa ‘yan.” Kung hindi lang naka-wheel chair si Nexus, malamang binigyan niya na ito ng uppercut. “Para sabihin ko sa ‘yo—”

            “Anong nangyayari rito?” Naputol ang sasabihin niya nang humahangos na dumating si Nanang Yeye. Natauhan siya at gustong sampalin ang bibig.

            Ilang beses niyang ikinuyom at ibinuka ang kamay para payapain ang sarili habang nakikipaglaban ng masamang tingin kay Nexus. Ang pagtaas-baba ng kanyang dibd ib ay nagpapatunay na umalpas ang galit na pilit niyang kinadenahan noon.

            “Bakit nagsisigawan kayong dalawa?” Si Nanang ulit, pinaglipat-lipat ang tingin sa kanila. “Rex? Anong nangyari?”

            Hindi sumagot ang nurse na kanina pa parang nanonood lang ng teleserye na nakatanga sa kanila.

            Lumunok siya upang alisin ang bara sa lalamunan bago pigil ang sarili na humarap sa mayordoma. “Wala po, Manang.”

            Bago pa man makasagot ang matanda ay tinalikuran niya na ang tatlo. Malalaki ang kanyang hakbang na lumabas siya sa garden. Napatakbo siya sa loob ng elevator at gigil na pinagpipindot ang button. Hindi pa man siya nakalalabas ng elevator ay nagsimula ng mangilid ang mga luha niya.

            Kinagat niya ang loob ng kanyang bibig at mabilis na tinakbo ang kwartong inuokupa. Sunod-sunod na nagsipatakan ang kanyang mga luha kasabay ng paglapat ng pinto pasara.

            Tinakpan niya ang kanyang bibig at niyakap ang sarili nang umalpas ang masakit na hikbi sa kanyang bibig. Nasundan iyon ng isa pa…dalawa pa…hanggang hindi na niya mabilang.

            After two years, she cried again. After that painful death of her unborn child, ngayon na lang siya ulit umiyak. Same man, same reason…