บทที่ 2

~Chapter 1~

-เวลาต่อมา-

ความเงียบสงบภายในบ้านโมเดิร์นชั้นเดียว ทำให้หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มไม่มีใบหน้าสดใสอย่างที่ควรจะเป็น พระพายยืนมองพี่ชายของตัวเองที่กำลังนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาตัวยาว ขณะที่ข้างกายของเขามีน้องสาวของน้ำเหนือทำแผลให้ ใบหน้าหล่อเหลาของพอตเตอร์มันมีรอยแผลจากการถูกชกเพียงเล็กน้อยเท่านั้นซึ่งมันต่างจากอีกคน

น้ำเหนือมีรอยแผลบนใบหน้าเยอะกว่าพอตเตอร์เกือบสองเท่า ต้องยอมรับในความรุนแรงของอดีตเด็กนักเรียนช่างกลอย่างพอตเตอร์

ในใจดวงน้อยของพระพายเธออยากจะไปทำแผลให้น้ำเหนือใจจะขาด แต่สายตาดุร้ายจากพี่ชายเธอที่จ้องมองเธอไม่วางตา ทำให้เธอละทิ้งความคิดนี้ไป

“กูขอโทษ” กฎเล็ก ๆ ที่ในบ้านหลังนี้จะต้องทำหลังจากที่เกิดเหตุทะเลาะวิวาทกันคือการกล่าวขอโทษ น้ำเหนือเอ่ยออกมาด้วยความไม่เต็มใจเลยสักนิด

“หึ มึงเลิกกับน้องกูแล้วมึงก็ไม่ควรทำแบบนี้ไอ้ห่าเหนือ” สิ่งที่เห็นทำให้พระพายพ่นลมหายใจออกจากปลายจมูกรั้นด้วยความโล่งอกอย่างน้อยทั้งคู่ก็ไม่ถึงขนาดตัดเพื่อนกัน ก่อนที่พระพายจะหมุนตัวออกไปจากโซนห้องนั่งเล่นไปยังโซนห้องนอน

ก๊อก ก๊อก~

แอ๊ดดด~

“วาโย นายช่วยไปทำแผลให้น้ำเหนือหน่อยสิ”

“กูจะนอนพาย” พระพายถือวิสาสะเข้ามาในห้องนอนของวาโย แต่ก็ได้รับคำตอบกลับที่ชัดเจน

“นะโย”

“มึงไปบอกไอ้ห่าพอตไป ใครบอกแม่งต่อยกัน ชิบหายกวนเวลานอนของกู”

“แต่นี่มันก็ใกล้เวลาไปมอแล้วนะ ทำไมโยไม่ไปอาบน้ำแต่งตัว” เสียงของพระพายทำให้วาโยดึงหมอนขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้างไว้

“พายกูจะนอน กูจะนอน”

“ถ้าโยไม่ทำแผลให้เหนือ พายจะยุให้ปลายฝนมีแฟนแล้วนะ”

พรึ่บ!

“ไอ้เหนือมันอยู่ไหน”

“อยู่ห้องนั่งเล่น” วาโยดีดตัวลุกขึ้นอย่างฉับไว ชื่อปลายฝนทำให้เขาตื่นจากการเป็นแมวขี้เซาทันที ขณะที่พระพายก็ได้มีรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้านวล ปลายฝนคือเพื่อนสนิทของเธอเอง และเจ้าชายปากหมาแห่งคณะแพทยศาสตร์ก็แอบชอบเพื่อนของเธอมานาน แต่ด้วยความที่วาโยไม่สามารถคุยดี ๆ กับใครได้ทำให้เขาเลือกที่จะเงียบ และไม่สานความสัมพันธ์นี้สักที

สกายเฮาส์เป็นบ้านหลังใหญ่มูลค่าหลายสิบล้าน มันเป็นบ้านที่ถูกสร้างขึ้นให้กับลูกของเศรษฐีอย่างพวกเขา ด้วยความที่พ่อแม่ของพวกเขาสนิทกันทำให้เด็กวัยรุ่นกลุ่มนี้เติบโตและใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก พอตเตอร์ พระพาย น้ำเหนือ น้ำชา วาโย และวิลล์

หากแต่ว่าวิลล์นั้นตอนนี้ไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศทำให้บ้านหลังนี้เหลือแค่เพียงพวกเขา 5 คน

“เรื่องที่พายส่งให้ในไลน์ มีใครอ่านหรือยัง” พระพายเปิดปากพูดเมื่อทุกคนมาอยู่รวมกันที่ห้องนั่งเล่น ดวงตากลมโตเป็นประกายตื่นเต้นเพื่อรอฟังคำตอบ

“กูไม่เล่น” น้ำเหนือตอบกลับทันทีทำให้พระพายรู้สึกเบาหวิวที่หัวใจ เธอมองอดีตคนรักด้วยความรู้สึกผิดหวังกับคำตอบของเขา ทว่า

“เพราะมึงนั่นแหละ” คำตอบกลับของน้ำเหนืออีกครั้งก็ทำให้เธอจุกกว่าเดิมหลายเท่า และน้ำเหนือก็ลุกขึ้นเดินกลับเข้าห้องของเขาไป

พรึ่บ!

“วาโยไปคุยกับเหนือหน่อยสิ”

“เปล่าประโยชน์ มึงก็รู้ถ้าเรากลับไปตั้งวงอีก ไอ้ห่าเหนือมันก็คิดถึงแต่เรื่องเดิม ๆ ของมึง เดี๋ยวได้ทุบกีตาร์ทิ้งอีก กูก็เหนื่อยจะห้าม”

“เล่นแค่เราก็ได้นิ ฉันก็โซโล่กีตาร์ได้”

“แต่ชาก็ต้องร้องอีกนะ”

“ทำไมฉันทำได้ ก็บอกว่าทำได้ไง” สาวห่ามอย่างน้ำชาชักจะหงุดหงิดกับคำตอบของพระพาย ซึ่งเธอเป็นคนอารมณ์ร้อนใคร ๆ ก็รู้

“น้ำชา” เสียงทุ้มลึกของพอตเตอร์ทำให้น้ำชานิ่งสงบดังเดิม ก่อนที่เธอจะเก็บกล่องพยาบาลและเดินกลับเข้าห้องนอนของตัวเองเช่นเดียวกันกับน้ำเหนือที่ได้เดินไปก่อนหน้านี้ และตามไปด้วยวาโยที่เดินกลับเข้าห้องของเขาไปเช่นกัน

“วิลล์อยู่ก็คงดี”

“พูดอะไรออกมา อยากให้มันคลั่งหรือไง”

“พายแค่พูดถึงเฉย ๆ ค่ะ ว่าแต่พี่เจ็บหรือเปล่าคะ”

“ถามตัวเองเหอะพาย ทำไมไม่ขัดขืนมัน มันทำแบบนี้ไม่ต่างจากข่มขืนพายเลยนะ”

“หึ ไม่หรอกค่ะ พายเต็มใจ”

“พาย…”

“อย่าบอกแด๊ดนะ”

“พี่ทนไม่ไหวพี่ก็จะบอก”

“พายไม่อยากให้ท่านรู้”

“เลิกรักมันเถอะ คนเหี้ยแบบนั้น” ไม่ใช่ครั้งแรกที่พอตเตอร์จะพูดแบบนี้ออกมา มันหลายครั้งจนเจ้าตัวยังเหนื่อยที่จะพูด

“พายขอไปแต่งตัวไปมอก่อนนะคะ” หญิงสาวเลี่ยงที่จะตอบ เธอเตรียมจะหมุนตัวออกจากตรงนี้ไป ทว่า

“พาย…”

“คะ?”

“ย้ายไปอยู่คอนโดนะ เดี๋ยวเอาเงินพี่จ่าย”

“ไม่ได้หรอกค่ะ ทำแบบนี้แด๊ดก็ยิ่งสงสัย” ไม่ใช่แค่เธอกับน้ำเหนือจะมีปัญหากัน แต่มันจะพลอยทำให้ความสัมพันธ์ของพ่อแม่เธอ และพ่อแม่น้ำเหนือนั้นสั่นคลอน

“ทีหลังอย่าลืมล็อคห้อง อย่าลืมกินยาคุมด้วย”

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยิ้มกว้างให้กับพี่ชายของเธอ ก่อนที่เธอจะหมุนตัวกลับเข้าห้องไป

ผ่านไปสักพัก…

-พระพาย-

แกร็ก~

ฉันเปิดประตูห้องออกมาก็เป็นจังหวะเดียวกันที่น้ำเหนือเปิดประตูออกมาพอดี

“เหนือ พายไปด้วยสิ”

“_” ไม่มีคำตอบกลับมีเพียงแค่สายตาคม ๆ ที่ตวัดกลับมามองฉัน เป็นอันรู้กันว่าเขาไม่ให้ไปด้วย รถของเขาเบาะข้างคนขับฉันนั่งมาตลอด แต่หลังจากเราเลิกกันมันก็มีคนมานั่งแทนฉันจนฉันนับไม่ถ้วนเลยล่ะ

“เหนือใส่กาวน์ยาวแล้วหล่อจัง” แม้ว่าใบหน้าของเขาจะพกช้ำ แต่พลาสเตอร์สีใสที่ติดอยู่บนโหนกแก้มก็ทำให้เขาดูแบดบอยขึ้นมา และยิงอยู่ในเสื้อกาวน์ยาวสีขาวแบบนี้แล้วมันก็ยิ่งทำให้ใจของฉันสั่น พอดีปีสามอย่างเราเพิ่งเข้าพิธีรับเสื้อกาวน์มา ถ้าเหนือใส่วันนี้ฉันก็เริ่มอยากใส่ด้วยแฮะ

“พายไปเอามาใส่ด้วยดีกว่า” ฉันกำลังหมุนตัวเข้าห้องของตัวเองอีกครั้งเพื่อไปเอาเสื้อกาวน์ แต่ก่อนที่ฉันจะได้เดินเข้าไป

พรึ่บ!

ตุบ!

“อ๊ะ นี่มัน…”

“ฝากไปคืนเพื่อนเธอด้วย ฝากบอกทีหลังอย่าทิ้งอะไรไว้ในห้องฉันอีก” กระเป๋าถือใบเล็กที่ฉันเห็นบอกฉันทีว่าฉันตาฝาดไป ทำไมกระเป๋าของเพื่อนสนิทของฉันถึงมาอยู่ที่ห้องเหนือได้ ฉันมีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทกันอยู่สามคน ปลายฝน ฉัน และ…

“เมื่อคืนเหนือนอนกับเฌอรีนเหรอ…”

ทำไมต้องเป็นเพื่อนฉันด้วย

——————————

นิยายเรื่องนี้จะมีคำหยาบคายตามคาแรคเตอร์ของตัวละครนะงับ

อาจจะแสลงหูหน่อย ๆ

ฝากคอมเม้นท์ด้วยน่าา 💕💕

แปะผังตัวละคร