Novels by Lazy./เลซี่.

~ความในใจจากนักเขียน~สวัสดีค่ะ พออ่านถึงตอนนี้ทุกคนคงอ่านจบกันแล้วชะม้า~ เลซี่ใจหายมากที่เรื่องนี้จบลง คือแบบรู้สึกผูกพันกับตัวละครทุกตัวเลย เป็นเรื่องที่ร้องไห้บ่อยมาก เขียนไปร้องไห้ไปหลายฉากหลายตอน หวังว่าทุกคนจะมีความสุขไปกับน้ำเหนือและพระพายนะคะบางคนอาจจะคิดว่านางเอกมีความสุขแค่นิดเดียวนอกนั้น

“กว่าจะพูดได้” น้ำเหนือขยับขาให้กว้างขึ้น เพียงพอต่อใบหน้าของฉันที่จะสามารถแนบอยู่บนหน้าอกข้างซ้ายของเขาได้ เรากอดกันอยู่อย่างนั้นท่ามกลางดอกซากุระสีชมพูที่บานท่ามกลางหิมะสีขาวที่ตกลงมาฉันไม่รู้หรอกนะว่าหลังจากนี้ระหว่างเราสองคนจะเป็นยังไง ความทุกข์ใจที่เคยเข้ามามันเหมือนเป็นบทพิสูจน์รักของเราสองคน

“อ๊ะ เหนือ” ฉันกระตุกเกร็งในกับจังหวะนิ้วของเขา และจังหวะที่ฉันกำลังกระตุกเกร็งอย่างหนักอยู่นั้นเข้าก็กดสะโพกของฉันลงใส่แก่นกายขนาดใหญ่ของเขาที่มันผงาดตั้งตระหง่านอยู่เมื่อสักครู่ปึก!“อ๊า อื้ออ”“ซี๊ดด โครตแน่น” น้ำเหนือสบถออกมาหลายต่อหลายคำสารพัดคำหยาบคาย เขาว่ากันว่าถ้าท้องแล้วช่องทางรักมันมักจะ

~บทส่งท้าย~อาทิตย์ต่อมา...@ประเทศญี่ปุ่น“เหนือ ~ ตื่นได้แล้วพายอยากออกไปข้างนอก” ผมทำเป็นไม่ได้ยิน เพียงแค่กระชับผ้าห่มให้สองเราแน่นขึ้น มันหนาวอ่ะครับ ผมไม่ได้อยากขัดใจเธอหรอก แต่สุขภาพต้องมาก่อน พระพายเธอแค่ตื่นเต้น เชื่อเถอะพอออกไปนอกบ้านพักเธอก็อยากกลับเข้ามาแล้ว เพราะวันนี้หิมะตกหนัก “เหนือ

“หือ? ฮ่า ๆ คุณหมอไม่เข้าใจเหรอคะ” เธอยกมือขึ้นป้องปากก่อนจะขำออกมาเสียงเล็กเสียงน้อย“แล้วคุณไม่เข้าใจเหรอครับว่าผมมีเมียแล้ว” ผมว่าทุกคนรู้ว่าผมแต่งงานแล้ว อย่างน้อยเธอคนนี้น่าจะไปถามใครต่อใครที่อยู่โรงพยาบาลมาแล้วบ้าง เธอน่าจะรู้ว่าผมแต่งงานแล้วด้วย“แหม่ ลองให้ก่อนก็ได้ค่ะ อีกหน่อยอาจจะไม่มีเมีย

~Chapter 39~“เหนือรักพาย รักมาก รักมาตลอด” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือที่ซอกคอของเธอ “_”“ไม่ตอบอะไรหน่อยเหรอ”“แล้วจะต้องตอบอะไรล่ะ”“รักเหนือไง”“หึ”“_”“พายจะเอาคืนเหนือหรือไง”“เปล่าสักหน่อย”“แต่ทำไมใจร้าย ใจแข็งมาก”“เหรอ พายเนี่ยนนะใจร้าย ใจแข็ง”“ก็ใช่”“เหนือน่ะสิ ใจร้าย”“_” น้ำเหน

วันต่อมา...พรึ่บ! แรงรัดเหนี่ยวบริเวรเอวของฉันทำให้ฉันลืมตาขึ้น ก่อนที่ฉันจะชะงักเล็กน้อยเมื่อมีใบหน้าของใครบางคนอยู่ใกล้ฉันในระยะประชิด ฉันนิ่งไปพักใหญ่ ๆ พร้อมกับสายตาที่ไล่พินิจมองโครงหน้าของเขาใจของฉันตอนนี้มันเต้นแรงมาก เต้นแรงจนฉันกลัวว่าเขาจะได้ยิน มันทำให้ฉันเริ่มขยับตัวออกจากร่างหนาของเขาเบา ๆ เริ่มจากจับลำแขนแกร่งของเขาออกจากเอวพรึ่บ! วิลล์พลิกตัวหนีฉันเมื่อฉันเริ่มขยับตัวแรงขึ้น ราวกับกำลังถูกรบกวนเวลานอน และขณะนั้นเองที่ฉันนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ และเราสองคนมีเรียน แต่ไม่ทันที่ฉันจะเอื้อมมือไปปลุกเขา นาฬิกาตั้งโต๊ะบนหัวเตียงก็บอกฉันเสียก่อนว่ายังไม่ถึงเวลาฉันก็เลยค่อย ๆ ลุกขึ้นจากที่นอน แอบแปลกใจเล็กน้อยที่บนตัวฉันมีเสื้อยืดของเขาอยู่ และกางเกง เอ่อ น่าจะเป็น...บ็อกเซอร์ของเขา แต่ยังดีที่เสื้อของเขามันตัวใหญ่จนคลุมไปทั้งช่วงล่างของฉัน ก็เลยไม่ได้น่าเกลียดอะไรฉันไม่เคยเห็นผู้ชายนอนตอนตื่นนอนเลย รู้สึกแปลก ๆ ในใจ และวิลล์เขานอนแบบนี้ไม่ต่างจากตอนตื่นเลย คือนิ่งเรียบ ต่างกันที่เปลือกตาหนาที่ปิดและไม่ปิดเท่านั้นเอง แต่หล่อเหมือนเดิมฉันค่อย ๆ หมุนตัวเดินออกจากห้องขอ

“วิลล์...” แม้ฉันจะมองไม่ชัดมาก แต่ก็จำได้แม่นว่าใบหน้านิ่ง ๆ นี้เป็นของใคร “นาย...มาตั้งแต่เมื่อไร” ฉันเอ่ยถามออกไป แต่ก็ได้รับเพียงแค่ใบหน้านิ่ง ๆ และสายตาคมที่มองใบหน้าของฉัน ก่อนที่เขาจะละสายตาหันไปมองพอตเตอร์ที่ไม่มีท่าทีอะไรเลยต่อสิ่งที่เกิดขึ้น ราวกับรู้ว่ามันจะเกิดเรื่องนี้ขึ้น “หวง หรือห่วง...” “...หรือทั้งสอง” ฉันหันไปมองวิลล์เพื่อรอเขาตอบคำถามของพอตเตอร์ แต่เขากลับเงียบเหมือนเดิม“ไม่หวงไม่ห่วงก็ปล่อยเธอมา” “ปล่อยเธอไป แล้วเฮียจะทำอะไรเธอ” “หึ ยังต้องถามอีกเหรอ มึงไม่รู้?”“เพราะรู้ไง ผมเลยไม่ปล่อย” พรึ่บ!“อ๊ะ เจ็บนะ!”สิ้นสุดเสียงของคนตัวโต วิลล์ก็ออกแรงกระชากต้นแขนฉันให้เดินตามเขาไป และมือใหญ่ ๆ ของเขาที่บีบต้นแขนของฉันอย่างแรงมันทำให้ฉันเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด“วิลล์! นายจะทำอะไร!” ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงแสดงท่าทีออกมาแบบนี้ เขากำลังโกรธฉันอยู่ใช่ไหมแกร็ก~ปัง!!พรึ่บ!วิลล์กระแทกประตูปิดเสียงดังสนั่นก่อนที่เขาจะปล่อยต้นแขนของฉันออก ร่างสูงใหญ่ยืนขวางทางประตูราวกับว่ากำลังกักขังตัวฉัน“ไปอาบน้ำ แล้วนอนนี่” ฉันขมวดคิ้วให้สิ่งที่เขาพูด เขาหมายถึงอะไร ถ้าฉันเข้าใจไ

วันต่อมา...@The Great feature Condo-พิ้งค์พราว- ฉันเพิ่งกลับจากถ่ายละคร เหนื่อยมาก แต่ก็พยายามลากสังขารกลับคอนโดให้ได้เพราะพี่อิ้งค์ต้องรีบกลับบ้านก็เลยไม่ได้มาส่งชีวิตประจำวันฉันก็มีแค่นี้แหละ ถ่ายละคร บางวันก็ถ่ายแบบ กลับคอนโด อ่านหนังสือและรีบเข้านอนจะได้ไม่โทรมติ๊ง!เสียงแจ้งเตือนลิฟต์ดังขึ้นเมื่อถึงที่หมาย มันเรียกให้ฉันหลุดจากภวังค์ก่อนที่ฉันจะก้าวขาออกจากตัวลิฟต์ แต่แล้ว กึก!บอกฉันทีว่าฉันตาฝาดไป ทุกคนจำพอตเตอร์ได้ไหม ผู้ชายที่มอมเหล้าฉันไง ตอนนี้เขากำลังเดินออกมาจากห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องฉัน ฉันจะไม่ตกใจเลยถ้าห้องนั้นไม่ใช่ห้องของเพียงฝันใช่ เพียงฝันย้ายเข้ามาอยู่เมื่อสองวันที่แล้วแล้วสองคนนี้คือยังไง ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงออกจากห้องของเพียงฝัน“ว้าว ช่วยบอกผมมีว่าที่นี่ไม่ใช่สวรรค์ ทำไมผมถึงเจอนางฟ้า” พอตเตอร์เดินมาหยุดยืนต่อหน้าฉัน ก่อนที่เขาจะพูดประโยคชวนอ้วกออกมา“ใช่ที่นี่ไม่ใช่สวรรค์ มันคือนรกไง ฉันถึงเจอนาย” ฉันยกยิ้มขึ้นเมื่อเห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาของเขาเรียบตึงขึ้น ก่อนที่เขาจะกลับมายกยิ้มเหมือนเดิม“นายมอมเหล้าฉัน” ฉันเอ่ยพูดขึ้นอีกครั้ง ไม่เรียกมันละคุงคุณเนี่ย

หลายวันต่อมา...@The University A หลายคนรู้ว่าฉันมีแฟน หลายคนรู้ว่าฉันคบกับใคร แต่หลายคนไม่รู้ว่าฉันไม่ได้เจอ และไม่ได้รับข้อความตอบกลับจากคนที่หลายคนรู้ว่าเขาเป็นอะไรในชีวิตฉันวิลล์...เขาจงใจหนีหน้าฉันเพราะไม่อยากเห็นหน้าฉันแน่ ๆ ข่าวของเราสองคนก็ค่อย ๆ เงียบไปตามกาลเวลาแต่ก็มีหลายคนที่ถามหาเขาอยู่บ่อยครั้งเวลาฉันไปถ่ายละคร อย่างเช่น ทำไมแฟนถึงไม่มารับเหมือนกับคนอื่นบ้าง ฉันก็ได้แต่ยิ้มแห้งและตอบไปว่าแฟนติดเรียน ทั้ง ๆ ที่ฉันยังไม่รู้เลยว่าเขาเรียนอะไร แต่พอค้นอินเทอร์เน็ตฉันก็รู้ว่าเขาเรียนหมอวันนี้ฉันมาเรียนเพราะเป็นวิชาที่ต้องเช็คชื่อเข้าเรียน ไม่ใช่สอบเฉย ๆ แล้วจะผ่าน ที่ผ่านมาฉันอาศัยการอ่านหนังสือเป็นส่วนใหญ่ ไม่ได้เข้าเรียนทุกคาบหรอก เพราะงานฉันก็เยอะเหมือนกัน หลังจากวันนั้นที่บ้านเขา เรานอนเตียงเดียวกัน ฉันตื่นมาก็ไม่เห็นเขาแล้ว คุณแม่บอกว่าวิลล์มีเรียนเช้า ฉันก็ทำได้แค่พยักหน้าเข้าใจ เข้าใจว่าเขาไม่ได้อยากเห็นหน้าฉัน “เหอะ!! นายทำฉันหงุดหงิด” ฉันพึมพำออกมาคนเดียวขณะที่กำลังขับรถเข้ามาในมหาลัย ไม่อยากเจอฉันอย่างนั้นเหรอ ฉันจะไปเจอเอง!ฉันมีนิสัยชอบทำอะไรที่มันเกินขีดจำ

เวลาต่อมา...ฉันต้องค้างที่นี่คุณแม่เธออยากให้ฉันค้างเพราะข้างนอกฝนตกหนัก และที่สำคัญคุณแม่ยังให้ฉันค้างห้องเดียวกันกับเขาอีก แม้วิลล์จะขัดหัวชนฝาบอกว่าอยากให้เกียรติฉัน แต่คุณพ่อเขากลับบอกว่ามีคนรายงานท่านว่าวิลล์มาหาฉันกลางดึกพร้อมกับออกจากห้องในตอนเกือบเช้า นั่นหมายความว่าทุกคนรู้ว่าเราเคยมีอะไรกันแล้วแล้วตอนนี้ฉันก็เลยได้มานั่งหน้าแห้งอยู่ในห้องของเขา และเขาก็กำลังอาบน้ำอยู่ จะบ้าตายเขายังไม่คุยกับฉันเลย“เห้ออ...” ฉันถอนหายใจออกมาเพราะรู้สึกไม่ดีเท่าไร เขาเย็นชามาก มากถึงมากที่สุดคนบ้าอะไรก็ไม่รู้นิ่งมากแกร็ก~เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้ฉันหันไปมอง ก่อนจะชะงักให้กับสิ่งที่เห็น วิลล์เข้าใช้ผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบ และผมเปียกโชกของเขาทำให้ฉันลอบกลืนน้ำลาย ไหนจะมีหยดน้ำที่เกราะพราวตามร่างหนาอีก“...อึก” เขารู้ตัวใช่ไหมว่าเขาเป็นคนหุ่นดีมาก ฉันว่าเขารู้แหละ เขาก็เลยเดินออกมาโชว์แบบนี้ไง กล้ามหน้าทองเป็นลอนของเขาทำให้ฉันหายใจติดขัด“มองอะไร”“ห้ะ”พรึ่บ! “อ๊ะ!!” ผ้าขนหนูผืนเล็กที่เขาให้เช็ดผมเมื่อสักครู่ถูกโยนใส่หน้าของฉันเต็ม ๆ เหมือนเขาอยากปิดหน้าฉันไว้ ฉันนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะค่อย ๆ ด

เวลาต่อมา...-พิ้งค์พราว-ฉันเคยใช้ชีวิตในบ้านหลังใหญ่ที่ฉันเห็นตรงหน้านี้ในกองถ่ายละคร ไม่เคยเข้ามาในฐานะแขกของบ้านเลย ก็จริงอยู่ที่ฉันใช้ชีวิตในที่ที่ห้อมล้อมไปด้วยเหล่าไฮโซชั้นสูง แต่นั่นมันเป็นเพียงแค่หน้ากากที่ฉันพยายามสวมใส่ ฉันใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนม รวมถึงซื้อคอนโดราคาหลายสิบล้าน เพราะไม่ต้องการให้ใครหลายคนนินทาว่าฉันเป็นดารายาจก แต่ความจริงแล้วฉันมีเงินใช้ไม่พอในแต่ละเดือนเสียด้วยซ้ำฉันขับรถเข้ามาจอดหน้าบ้านของเขา ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนกระจกลงเพื่อถามหาที่จอดรถ แต่กลับมีชายในชุดสูทสีดำเดินมาเปิดประตูให้ฉันซะงั้น แกร็ก~“เอ่อ แล้วรถฉันล่ะคะ” “ครับ เดี๋ยวผมเก็บให้” ฉันพยักหน้ารับก่อนจะลงจากรถและให้กุญแจรถกับพี่เขาไป ในตอนนี้ฉันขอเวลาอึ้งให้กับสิ่งที่เห็นก่อน บ้านหลังใหญ่สามชั้นที่ฉันเห็นตรงหน้าบอกทีว่านี่คือบ้าน แต่ฉันว่ามันเป็นคฤหาสน์เสียมากกว่า “หนูพิ้งค์!!”“คะ!” ฉันเผลอร้องสะดุ้งตกใจก่อนจะก้มหน้าลงหลังจากที่เงยหน้าดูบ้านหลังใหญ่นี้อยู่นานสองนาน“มาแล้วทำไมไม่ทักบอกแม่” แม่อย่างนั้นเหรอ ถ้าไม่บอกฉันจะคิดว่าเป็นพี่สาวของเขา ทำไมหน้าเด็กจังแถมยังสวยมากอีกต่างหาก “สวัสดีค่ะคุณน้