บทที่ 3

~Chapter 2~

ฉันรู้สึกไม่โอเคกับสิ่งที่เห็นมาก ๆ เหนือเขานอนกับเพื่อนฉันอย่างนั้นใช่ไหม กระเป๋าของเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้

“เหนือบอกพายสิว่าไม่ใช่” ฉันมองคนตัวสูงด้วยความรู้สึกยากจะอธิบายมันจุกมาก ๆ ฉันรู้ว่าเขาโกรธ และเกลียดฉัน แต่ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย ทำไมต้องเป็นเพื่อนฉันด้วย

“ยุ่งไรกับกู”

“เหนือ…” น้ำเหนือปลายสายตามองฉันเพียงนิดก่อนที่เขาจะก้าวขาเดินออกไป เหลือแค่ฉันที่ยืนมองแผ่นหลังกว้างของเขาด้วยสายตาที่พร่าเลือน

อย่าร้องพาย แกอย่าร้องเด็ดขาด

“ฮือออ~” สุดท้ายแล้วฉันก็ไม่อาจห้ามความรู้สึกที่เกิดขึ้น ห้ามไม่ได้เลย ฉันรู้สึกไม่โอเคมาก ๆ ฉันหวังว่าทั้งสองคนคงไม่ได้คบกันแล้วนะ เหนือคงไม่สานสัมพันธ์ต่อหรอกใช่ไหม ฉันหวังได้ไหม ฉันไม่รู้เลยว่าฉันควรจะต้องรู้สึกยังไงตอนนี้ มันจุก และเจ็บไปหมด

“พาย…”

พรึ่บ!

ฉันรีบยกฝ่ามือขึ้นปาดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ เมื่อพี่พอตเตอร์เขาเดินเข้ามา ซึ่งมาตอนไหนฉันก็ไม่รู้เลย

“ไปกับพี่ไหม”

“ไม่ ปะ เป็นไรค่ะ” ให้ตายเถอะ เสียงฉันสั่น

“คณะพี่ก็ไกลรถในมอก็ติดอีก” ฉันก้มหน้างุดไม่กล้าแม้กระทั่งสบตากับพี่เขา ก่อนที่น้ำชาจะเดินเข้ามาหาเราทั้งสอง

“ร้องไห้ให้ผู้ชายห่วย ๆ มันไม่ได้ทำให้เธอดูฉลาดเลยสักนิด”

“ชา” พี่พอตเตอร์กดเสียงต่ำใส่น้ำชา ฉันไม่โกรธเธอเลย เพราะว่าฉันมันโง่ จริง ๆ อย่างที่น้ำชาได้พูดนั่นแหละ

“จะเริ่มซ้อมวงตอนไหน ฉันจะหามือโซโล่ให้ใหม่” ฉันยิ้มบาง ๆ ให้กับน้ำชา ก่อนที่จะยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองเล็กน้อย

“คือ…พายน่ะไปให้สัมภาษณ์ชมรมรายการยูทูปของมอเราแล้ว พายบอกพวกเขาว่าเหนือจะขึ้นเล่นด้วย”

“อ่า…พวกบ้าผู้ชายหน้าตาดี” น้ำชากระแทกเสียงออกมาก่อนที่เธอจะส่ายหน้าเบา ๆ แล้วเดินจากไป

“ฉันไปรอที่รถนะพี่” มีแค่พี่พอตเตอร์เท่านั้นแหละที่เธอจะเรียกพี่ด้วย แม้ว่าฉันจะอายุเท่ากับฝาแฝดของฉันแต่เธอก็ไม่เรียกฉันว่าพี่

“จะเล่นเพลงไร บอกพี่ก่อนนะ ไม่ได้เล่นเบสนาน ลืมแล้ว” ฉันอมยิ้มให้พี่พอตเตอร์เมื่อพี่เขาพูดอย่างนี้ ตอนนี้ก็เหลือแค่น้ำเหนือคนเดียว เพราะวาโยน่ะแค่ยกชื่อปลายฝนขึ้นมา วาโยก็ตั้งหน้าตั้งตาตีกลองเลยแหละ

“แล้วชื่อวง…”

“พายไม่อยากเปลี่ยนค่ะ ปีที่แล้วที่เราได้รางวัลพายอยากให้ทุกคนจำชื่อวงของพวกเราได้ตลอดไปค่ะ” ฉันยิ้มตอบพี่เขา ก่อนที่พี่พอตเตอร์จะยกฝ่ามือขึ้นยีหัวฉันจนผมมันฟูฟ่องขึ้น

“งั้นพี่ไปก่อนนะ ไอ้โยล่ะ?”

“นอนค่ะ”

“หึ…” พี่พอตเตอร์แค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนที่พี่เขาจะหมุนตัวออกไป และตอนนี้ฉันก็กลับมามีอารมณ์แบบเดิมอีกแล้ว

ฉันรู้ว่าทุกคนในบ้านอยากให้ฉันเลิกรักเหนือได้แล้ว แต่ฉันทำไมได้หรอก เราคบกันตั้งแต่เริ่มรู้จักคำว่าแฟนมั้ง พูดง่าย ๆ เกิดมาฉันก็มีเหนืออยู่ในใจแล้ว จะให้เลิกรักเขาฉันทำไมได้หรอก แต่ว่าเหนือเขาทำได้ ไม่หรอก ฉันเชื่อว่าเขายังรักฉัน..

เดือนหน้าจะเข้าสู่งานดนตรีประจำปีของมหาลัย วงดนตรีเล็ก ๆ ที่เราทำด้วยกันตั้งแต่มัธยมต้นตอนนี้มันโด่งดังมาก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะหน้าตาของคนในวง แต่ที่ทำให้เราได้รางวัลทุกปีคือความสามารถจริง ๆ เมื่อกี๊พี่พอตเตอร์บอกฉันว่าเขาอยากเปลี่ยนชื่อวง ฉันว่าสกายแบนด์มันก็เพราะดี ฉันแค่เป็นคนชอบท้องฟ้า ชอบเหม่อมองมันเหมือนกับตอนนี้

ซึ่งฉันกำลังนั่งรถเมล์ไปมหาลัยพร้อมกับมองท้องฟ้าไปด้วย ทำไมลูกคนรวยแบบฉันถึงนั่งรถเมล์น่ะเหรอ ก็เพราะว่าเพื่อนสนิทของฉันอย่างปลายฝน เธอไม่ได้มีเงินพอที่จะนั่งแท็กซี่ ฉันจะออกค่ารถให้เธอก็ไม่ยอม ฉันจะขับรถมารับก็ไม่ยอม ฉันก็เลยมาขึ้นรถเมล์มาเรียน เพราะฉันไม่อยากให้ปลายฝนรู้สึกโดดเดี่ยว

“พาย! ”

“อ๊ะ ตกใจหมดเลย”

“ก็แกเหม่อ เรียกก็ไม่ได้ยิน” ฉันยิ้มให้ปลายฝนบาง ๆ วันนี้ปลายฝนใส่กาวน์ยาวไปเรียนเหมือนเหนือเลย ทุกคนคงใส่กัน

“พายฉันมีไรจะให้ดู” ปลายฝนเธอยืนโหนรถเมล์อยู่ ขณะที่มือข้างหนึ่งของเธอก็กำลังควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าสะพายข้าง

“หือ?” แม้ว่าฉันจะยังไม่สามารถสลัดความคิดเกี่ยวกับเหนือออกจากหัวได้ แต่ฉันก็พยายามทำตาโตให้กับสิ่งที่ปลายฝนจะให้ดู

พรึ่บ!

“แท่น แท่นนน~”

“ว้าว ซื้อโทรศัพท์ใหม่เหรอ” ฉันเอ่ยถามออกไปเมื่อเห็นโทรศัพท์เครื่องใหม่ล่าสุดที่ปลายฝนชูขึ้นให้ฉันดู

“เปล่า ฉันได้จากเว็บเสี่ยงดวง” ฉันยิ้มกว้างแสดงความยินดีให้กับปลายฝน แม้ในใจจะรู้ว่าดวงที่เธอมีมันถูกเนรมิตจากเจ้าชายขี้เซาที่ตอนนี้ไม่รู้ตื่นแล้วหรือยังอย่างวาโย

“ตั้งแต่ปีสองมาฉันก็ได้อะไรกับเว็บนี้เยอะมาก อึ้งเหมือนกันเลยพาย ฉันว่าฟ้าคงกำลังเห็นใจฉัน” ฉันยิ้มออกมาเล็กน้อยกับสิ่งที่ได้ยิน เหลือแค่บ้านแล้วมั้งที่วาโยยังไม่เปย์ วาโยน่ะรวยมากที่สุดในบ้าน เพราะอย่างนี้เขาถึงได้ชื่อว่าเป็นเจ้าชายเย็นชา แต่ก็ปากหมา ใจร้าย

“พาย~”

“ถึงแล้วพาย! ”

“อ๊ะ ตกใจหมด โอเค คนเยอะจัง ให้คนลงหมดก่อนดีกว่านะ” จากที่ตกใจปลายฝนฉันก็ต้องตกใจกับจำนวนคนที่แออัดอยู่ตรงหน้าขนาดว่าจะลุกขึ้นยืนยังยากเลย แล้วจะลงจากรถยังไงเนี่ย

“พายไม่น่ามาลำบากกับเราเลย” นั่นไง ฉันไม่น่าพูดออกมาแบบนี้เลย

“อืม…ฉันโอเค แกก็กดเลือกรถในเว็บเสี่ยงดวงสิ เผื่อได้รถจริง ๆ ” ได้แน่ ๆ เพราะฉันจะไปบอกวาโย

“เอางั้นเหรอ” ฉันยิ้มให้กับปลายฝน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมวาโยถึงชอบพี่เขา จริง ๆ ปลายฝนเป็นรุ่นพี่น่ะ แต่เธอเล่าว่าไม่มีเงินเรียนเลยต้องทำงานเก็บเงินเพื่อมาเรียน เธอเป็นพี่ฉันตั้งสองปีแหนะ

พรึ่บ!

“ไปเร็ว~ อาจารย์คงเข้าแล้ว” ทันทีที่เราสองคนฝ่าฝูงชนลงจากรถเมล์ได้ ปลายฝนก็เอื้อมมือมาจับแขนฉันก่อนที่เธอจะออกแรงวิ่ง ซึ่งมันทำให้ฉันต้องวิ่งตาม

ตึก ตึก ตึก~

แต่แล้ว

กึก!

“พาย ทำไมเฌอรีนถึงมากับเหนือล่ะ…” คำพูดของปลายฝนทำให้ฉันหันหน้าไปมองตามเธอ รถบีเอ็มดับเบิลยูคันหรูที่กำลังเลี้ยวเข้าไปยังโรงจอดรถมันทำให้ฉันนิ่งงันทันที

รถคันหรูของน้ำเหนือมันสามารถมองเห็นภายในได้อย่างดีเพราะมันถูกออกแบบให้โชว์ความหรูหราภายในตัวรถ แต่ภาพที่ฉันห็นเมื่อสักครู่มันก็ทำให้ฉันไปไม่เป็น

“ทำไมเฌอถึงทำอย่างนี้ล่ะพาย ยังไงเหนือก็เป็นแฟนเก่าเพื่อนนะ แบบนี้ไม่โอเคเลย…”

ฉันไม่ได้ยินหรอกว่าปลายฝนพูดอะไร แต่ภาพของเฌอรีนที่หัวเราะพูดคุยกับน้ำเหนือบนรถบีเอ็มของเขานั้นมันทำให้ฉันไปไม่เป็น

ทั้ง ๆ ที่เฌอรีนก็รู้ว่าฉันยังมูฟออนไม่ได้ ทำไมถึงทำแบบนี้..

——————

**ฝากคอมเม้นท์ด้วยน่าา หยักอ่านน***