EPISODE 3

  

  ตั้งแต่ที่พีรภัทรเดินออกไปจากห้องวันนั้น ผ่านมาถึงหนึ่งอาทิตย์แล้วเขาก็ไม่กลับมาอีกเลย กันตาส่งข้อความหาก็ไร้ซึ่งการตอบกลับ โทรหาเขาก็ไม่คิดจะกดรับ ไปหายังคลับก็ไม่เจอเขา ราวกับว่าเขากำลังหลบหน้าเธอยังไงอย่างนั้น 

  

  กันตามืดแปดด้านไม่รู้ว่าเธอจะไปตามหาพีรภัทรได้จากที่ไหน โทรถามเฮียไคสามีของเพื่อนสนิทเขาก็บอกว่าไม่เจอ โทรถามเพื่อนคนอื่น ๆ ของเขาก็ต่างบอกเป็นเสียงเดียวกัน กันตาเฝ้ารอคอยเขาอยู่ทุกวันให้กลับมาหา แต่ดูเหมือนว่าการรอคอยของเธอจะเปล่าประโยชน์ เมื่อรอแล้วรอเล่าก็ไม่มีทีท่าว่าพีรภัทรจะกลับมาเลย

  

  “ฮึก” น้ำตาเม็ดใสไหลลงอาบแก้มสวย ความอ้างว้างและเปล่าเปลี่ยวเกาะกุมหัวใจดวงน้อยของกันตาให้รู้สึกโดดเดี่ยวเมื่อต้องอยู่คนเดียวภายในห้องกว้างตามลำพัง หันมองไปทางไหนก็เจอแต่ความว้าเหว่และเคว้งคว้าง ห้องสี่เหลี่ยมที่เธอเคยมองว่าแคบและอึดอัดตอนนี้มันกลับกว้างขวางเหลือเกินเมื่อไม่มีเขา 

  

  ที่ผ่านมาเรียกได้ว่าเธอกับพีรภัทรใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันยี่สิบสี่ชั่วโมงก็ว่าได้ ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ไปทำงาน ไปคุยงานก็จะหอบหิ้วเธอไปด้วยทุกที่ ไม่เคยปล่อยให้กันตาต้องอยู่ห้องคนเดียวหรือไปไหนตามลำพัง เพราะที่ผ่านมาเราใช้ชีวิตตัวติดกันแบบนั้น ตอนนี้กันตาถึงได้ไม่ชอบความรู้สึกของเธอในตอนนี้ ตอนที่ไม่มีพีรภัทร เธอเกลียดตัวเองเวลาที่ไม่มีเขา กันตาชินกับการมีพีรภัทรในชีวิตไปแล้ว วันนี้มันเลยไม่ง่ายเลยสักนิดเมื่อเธอต้องอยู่คนเดียวไร้ซึ่งเขาเคียงข้างกาย

  

  ความเจ็บปวดในใจของกันตาทวีคูณขึ้นทุกวันเมื่อวันแล้ววันเล่าที่เขาเดินจากไป วันเล่าแล้ววันเล่าที่กันตารอให้เขากลับมาแต่ทว่ามันก็ยังไร้ซึ่งเงาของเขาอยู่ดี

  

  กว่าสองอาทิตย์ที่พีรภัทรไม่กลับมาหา 

  

  กว่าสองอาทิตย์ที่กันตาจมอยู่กับน้ำตา 

  

  กว่าสองอาทิตย์ที่เธอเฝ้าคอยหา เฝ้ารอคอยว่าเขาจะกลับมา กลับมาหาเธอที่รอเขาอยู่ 

  

  แต่ทว่ามันก็ยังคงไร้วี่แววอยู่ดี….

  

  จากสาวสวยที่มีแววตาและรอยยิ้มสดใส ตอนนี้สาวสวยคนนั้นกลับมีแต่ความหม่นหมอง ดวงตาเศร้าโศกจนน่าสงสาร ความสดใส ร่าเริงของกันตาไม่เหลือให้เห็นอีกแล้ว 

  

  กันตาในตอนนี้ไม่ต่างจากคนที่มีเพียงลมหายใจแต่ไร้ความรู้สึก วัน ๆ เอาแต่นั่งเหม่อคล้ายว่าวิญญาณของเธอได้หลุดลอยออกจากร่างไป ดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำสีใส 

  

  ในขณะที่กันตานั่งมองเบื้องหน้าด้วยแววตาเหม่อลอยจู่ ๆ ประตูหน้าห้องก็ถูกเปิดเข้ามาด้วยฝีมือของคนที่เธอรอคอย

  

  กันตาสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงแตะคีย์การ์ดหน้าห้อง เธอหันขวับไปมองทางประตูอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มแรกในรอบหลายวันผุดขึ้นบนใบหน้าสวยเมื่อได้เห็นคนที่เธอเฝ้ารอยืนอยู่ตรงหน้า 

  

  กันตายิ้มทั้งน้ำตารีบลุกพรวดจากโซฟาก้าวขาฉับ ๆ เข้าไปหาคนที่เธอเฝ้ารอคอย 

  

  หมับ 

  

  เรียวแขนเล็กตวัดโอบกอดร่างบึกบึนอย่างแนบแน่นด้วยความคิดถึงและโหยหาเขาสุดหัวใจ เสียงสะอื้นไห้ของคนร่างเล็กดังเล็ดลอดออกมาเป็นระยะ 

  

  “เฮียหายไปไหนมาคะ รู้ไหมหนูเป็นห่วงแทบแย่ ไม่เอาแบบนี้แล้วได้ไหมคะ ไม่หายไปแบบนี้แล้วได้ไหม หนูไม่ชอบเลยเวลาที่ไม่มีเฮียอยู่ด้วย” กันตาพูดพลางสะอื้นไห้ซบอยู่ตรงอกของพีรภัทร ในขณะที่กันตาฟูมฟายคิดถึงพีรภัทรออกมาชายหนุ่มทำสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างไม่ต้องการจะฟัง เขาพยายามแกะมือหญิงสาวที่กอดรัดตัวเองอยู่ออก 

  

  “ปล่อย” เอ่ยบอกเธอเสียงเข้ม

  

  “หนูไม่ปล่อย” 

  

  “เฮียบอกให้ปล่อย” 

  

  “หนูคิดถึง หนูขอกอดหน่อยไม่ได้เหรอ” เขาหายไปตั้งหลายวัน เธอก็แค่อยากกอดเขาให้สมกับความคิดถึงที่เธอมีแต่ดูเหมือนว่าท่าทีของเธอจะทำให้เขารำคาญ เพราะเมื่อเขาบอกให้เธอปล่อยแต่เธอยังดื้อด้านพีรภัทรจึงออกแรงผลักหญิงสาวอย่างแรงจนเธอล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้น 

  

  “เฮียพี” กันตาตกใจกับการกระทำของชายหนุ่มเป็นอย่างมาก ในขณะที่ชายหนุ่มเองก็ตกใจไม่ต่างแต่เพียงแวบเดียวเท่านั้นเขาก็ปรับสีหน้าเป็นเรียบนิ่งอย่างเก่า ผินหน้ามองไปทางอื่นอย่างไม่ต้องการมองแววตาตัดพ้อของเธอ “เฮียเป็นอะไรของเฮียคะ” กันตาถามด้วยความสับสนและมึนงงกับทุกอย่างที่เขาแสดงออกมา ทั้งที่เราเคยรักกันมากนักหนาทำไมวันนี้เขาถึงได้เปลี่ยนไป 

  

  แต่นอกจากเขาไม่ตอบ เขายังไม่มองหน้าเธออีกด้วย 

  

  “เฮียพี” กันตาพึมพำเรียกชื่อเขา ก่อนที่เธอต้องชะงักนิ่งงันกับประโยคบางอย่างที่เขาพูดออกมา

  

  “เราเลิกกันเถอะ เฮียเบื่อเธอเต็มทนแล้ว”