All Chapters of Bad return ทวงคืน(รัก)เมียเก่า: Chapter 1 - Chapter 10

เพิ่งฉลองวันครบรอบด้วยกันอยู่หยก ๆ เพิ่งโดนเขาขอแต่งงานเมื่อไม่นานมานี้ ใครจะคิดละว่าเพียงคล้อยหลังได้เพียงหนึ่งเดือนหลังจากวันนั้นเขาจะมีท่าทีเปลี่ยนไป ทำตัวห่างเหินหมางเมินเธอราวกับเธอไม่มีตัวตน ชักสีหน้าใส่เวลาเธอเข้าใกล้ ตะคอกใส่เมื่อเธอทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ ซึ่งตลอดเวลาที่คบกันมาเขาไม่เคยแสดงท่าทีแบบนี้ใส่เธอเลยสักครั้งมีแต่เอาอกเอาใจกัน ประคบประหงมเธออย่างดี อะไรกันล่ะที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปขนาดนี้ หรือว่าบ้างทีที่เขาเป็นแบบนี้ มีใครบางคนเข้ามาเปลี่ยนเขากัน? ยิ่งคิดความเสียใจและผิดหวังก็ยิ่งถาโถมเข้าใส่เธออย่างจังจนขอบตาสวยแดงก่ำนัยน์ตาเคล้าคลึงไปด้วยหยาดน้ำสีใส‘กันตา’ นั่งนิ่งทอดสายตามองวิวทิวทัศน์จากระเบียงห้องคอนโดพลางหวนคิดไปถึงวันแรกที่เธอได้รู้จักกับพีรภัทรหรือ’เฮียพี’ ที่ใครหลายคนต่างพากันเรียกเขาแบบนั้นกัน เธอและเขาเจอกันที่ผับในคืนนั้น คืนที่ไคเดินเข้ามาจีบเค้กเพื่อนสาวของเธอ ในคืนนั้นกันตาเห็นพีรภัทรผ่าน ๆ ตาจากมุมไกล ๆ และแม้นว่าเขาจะอยู่ในที่มืดแต่ความเป็นเขากลับส่องประกายดูดีมาถึงเธอ มีหลายครั้งหลายคราที่กันตาแอบลอบมองไปทางพีรภัทรทว่าขณะนั้นตัวเขากลับรายล้อมไปด้วยเหล่

ตั้งแต่ที่พีรภัทรเดินออกไปจากห้องวันนั้น ผ่านมาถึงหนึ่งอาทิตย์แล้วเขาก็ไม่กลับมาอีกเลย กันตาส่งข้อความหาก็ไร้ซึ่งการตอบกลับ โทรหาเขาก็ไม่คิดจะกดรับ ไปหายังคลับก็ไม่เจอเขา ราวกับว่าเขากำลังหลบหน้าเธอยังไงอย่างนั้น กันตามืดแปดด้านไม่รู้ว่าเธอจะไปตามหาพีรภัทรได้จากที่ไหน โทรถามเฮียไคสามีของเพื่อนสนิทเขาก็บอกว่าไม่เจอ โทรถามเพื่อนคนอื่น ๆ ของเขาก็ต่างบอกเป็นเสียงเดียวกัน กันตาเฝ้ารอคอยเขาอยู่ทุกวันให้กลับมาหา แต่ดูเหมือนว่าการรอคอยของเธอจะเปล่าประโยชน์ เมื่อรอแล้วรอเล่าก็ไม่มีทีท่าว่าพีรภัทรจะกลับมาเลย “ฮึก” น้ำตาเม็ดใสไหลลงอาบแก้มสวย ความอ้างว้างและเปล่าเปลี่ยวเกาะกุมหัวใจดวงน้อยของกันตาให้รู้สึกโดดเดี่ยวเมื่อต้องอยู่คนเดียวภายในห้องกว้างตามลำพัง หันมองไปทางไหนก็เจอแต่ความว้าเหว่และเคว้งคว้าง ห้องสี่เหลี่ยมที่เธอเคยมองว่าแคบและอึดอัดตอนนี้มันกลับกว้างขวางเหลือเกินเมื่อไม่มีเขา ที่ผ่านมาเรียกได้ว่าเธอกับพีรภัทรใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันยี่สิบสี่ชั่วโมงก็ว่าได้ ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ไปทำงาน ไปคุยงานก็จะหอบหิ้วเธอไปด้วยทุกที่ ไม่เคยปล่อยให้กันตาต้องอยู่ห้องคนเดียวหรือไปไหนตามลำพัง เพราะที่

“เหอะ” หลังจากที่มองเสี้ยวหน้าคนใจร้ายอยู่นาน กันตาก็เค้นหัวเราะเยาะออกมาพลางดันลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้ม กันตาหัวเราะให้กับสถานการณ์ตรงหน้าที่ตัวเธอกำลังเผชิญอยู่อย่างไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เมื่อทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วจนเธอตั้งรับไม่ทัน และเธอก็ไม่เคยตั้งตัวเพื่อมาเจอกับสถานการณ์แบบนี้ กันตาไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าความสัมพันธ์ของเธอกับพีรภัทรจะมาถึงจุดนี้ คำว่าเลิกกันไม่เคยมีอยู่ในหัวกันตาเลยด้วยซ้ำ อย่างที่บอกว่าเธอไม่เคยวาดฝันถึงจุดจบของความสัมพันธ์ครั้งนี้ไว้เลย เพราะเธอไม่เคยคิดจะเลิกกับเขา เพราะเธอไม่เคยคิดว่าเราจะเลิกกัน เพราะเธอไม่เคยคิดว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเขาจะมาถึงจุดจบ กันตาจึงไม่เคยเตรียมพร้อมรับมือกับความเสียใจ ตอนนี้จึงไม่แปลกที่เธอจะรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าไม่ได้ความรู้สึกของกันตาเคว้งคว้างอย่างหนัก อย่างคนทำอะไรไม่ถูก “ตลกนะคะ ทั้งที่เฮียพยายามมากในการเข้าหาหนู พยายามมากกับการมีหนูในชีวิต แต่พอมาวันนี้เฮียกลับบอกว่าเบื่อหนู ไม่ต้องการหนูแล้ว เฮียพูดออกมาง่าย ๆ โดยไม่คิดถึงใจหนูสักนิดว่าหนูจะรู้สึกยังไง” กันตาพยายามควบคุมน้ำเสียงของเธอไม่ให้สั่นมากจนพูดฟั

เรียวขาสวยก้าวเท้าฉับ ๆ เดินลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากสนามบินพลันกวาดสายมองหาคนขับรถของที่บ้านที่เธอได้โทรบอกให้เขามารอรับเธอ มือเรียวยกขึ้นขยับแว่นตาอย่างคนมีจริตจะก้าน “คุณหนู” เสียงร้องเรียกของคนขับรถเรียกสายตาของหญิงสาวให้หันกลับไปมอง “ขอโทษครับที่ผมมาช้า” โค้งศีรษะให้เจ้านายสาวอย่างรู้สึกผิดที่ปล่อยให้เธอยืนรอนาน “ไม่เป็นไรค่ะน้าไผ่” กันตาบอกคนอายุมากกว่าด้วยความนอบน้อม ถึงแม้ว่าคนตรงหน้าจะเป็นเพียงลูกจ้างของที่บ้านแต่กันตาก็มีความนอบน้อมอยู่เสมอ และไม่เคยถือตัวเลยสักครั้ง “เดี๋ยวน้าไผ่เอากระเป๋าตากลับไปก่อนเลยนะคะ ตามีธุระต้องไปทำก่อน เดี๋ยวตากลับบ้านเองค่ะ” “ให้น้าไปส่งดีกว่าไหมครับ” “ไม่เป็นไรค่ะน้าไผ่ ตาไปหลายที่ ไปเองน่าจะสะดวกกว่า” “เอางั้นก็ได้ครับคุณหนู” ตกลงกับคนขับรถของที่บ้านเสร็จกันตาก็เดินแยกมาอีกทางเพื่อเรียกรถแท็กซี่ไปบ้านของเค้กโดยไม่ลืมหยิบของฝากจากนอร์เวย์ที่เธอซื้อมาฝากเพื่อนสาวติดมือมาด้วย ใช้เวลาเดินทางไม่นานกันตาก็นั่งรถแท็กซี่มาถึงเรือนหอสุดหรูหราที่สามีของเค้กทุ่มเงินซื้อให้เป็นของขวัญวันแต่งงาน กันตามองเรือนหอสุดหรูตรงหน้าด้วยความรู้สึก

กันตากลอกตามองบนให้กับคำชมของพีรภัทร กันตาไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายต่อคำชมพวกนั้นของชายหนุ่มเลยสักนิด กลับกัน กันตารู้สึกไม่ชอบใจเสียอีกที่เขาเข้ามาพูดคุยกับเธอราวกับว่าไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างเรา “ไม่คิดจะคุยกับเฮียหน่อยเหรอ” น้ำเสียงของพีรภัทรดูเศร้าจนกันตารู้สึกได้ แต่ที่เธอไม่เข้าใจเลยก็คือเขาจะมาทำเสียงเศร้าใส่เธอทำไมกัน “กันตา” พีรภัทรเรียกชื่อหญิงสาวอย่างเว้าวอน ชายหนุ่มมองเสี้ยวหน้าของหญิงสาวที่นั่งนิ่งทำราวกับเขาไม่มีตัวตนด้วยหัวใจที่ปวดหนึบ วินาทีที่หญิงสาวปรากฏตัวต่อสายตา วินาทีนั้นหัวใจของพีรภัทรเต้นรัวแรงอย่างบ้าคลั่ง เขามองใบหน้าสวยของอดีตแฟนสาวที่ได้เจอกันในรอบหนึ่งปีด้วยความคิดถึงและคนึงหา มันนานมาก ๆ ที่เธอห่างออกไปจากสายตา ห่างไปจากการมองเห็นของเขา นับตั้งแต่ที่เขาขอจบความสัมพันธ์เรียกได้ว่าตั้งแต่วันนั้นพีรภัทรก็ไม่เคยเจอกันตาอีกเลย จนกระทั่งผ่านมาถึงหนึ่งปีคนที่เขาเฝ้าคิดถึงก็ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้า พีรภัทรมองหญิงสาวอย่างไม่วางตา กันตาเธอเปลี่ยนไปมากเลย เธอสวยขึ้นมากด้วย พีรภัทรมีเรื่องจะคุยกับอดีตแฟนสาวเยอะแยะมากมายแต่พอได้เห็นท่าทีหมางเมินและเมินเฉ