เหนือพันธะ 6 : ไฟ&ไฟ 2/2

ปึง!

ประตูรถปิดลงทั้งสองฝั่งพร้อมกัน วันนี้ฉันถูกพากลับพร้อมพี่เฮนรี่ จากเรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้ต้องเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง ทุกเรื่องที่รู้ ทุกเรื่องที่เกิดขึ้น ระหว่างสเตฟานกับลัลลาเบล แต่ยกเว้นเรื่องที่ตัวเองเข้าไปที่คลับเพราะไม่อยากให้พี่เฮนรี่เป็นห่วงไปมากกว่านี้

“แน่ใจแล้วใช่มั้ยว่าเป็นเขา” เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับหักเลี้ยวพวงมาลัยรถขับวนลงจากตึกจอด

“ถ้าไม่ใช่เขาจะเป็นใคร เพื่อนของไอรีนมีผู้ชายที่ชอบอยู่แค่คนเดียว”

“พี่ถึงถามนี่ไงว่าแน่ใจใช่มั้ย เพราะภาพนั้นถูกส่งเข้าสู่เมลนักศึกษาทั้งมหา’ลัยนะ แล้วพี่ก็เห็นว่าไม่ได้มีผู้ชายแค่คนเดียว”

“เข้าข้างผู้ชายด้วยกันเองหรือเปล่าเนี่ย”

“ไม่ใช่สักหน่อย” พี่เฮนรี่หันมาสบตา

“มองน้องแบบนี้หมายความว่ายังไง”

“ก็ที่รู้มานะ สเตฟานไม่มีทางคบผู้หญิงคนไหน และไม่มีทางพาเรื่องแบบนี้เข้ามาหาตัวเองแน่นอน ระดับคาร์พาเธียไม่ปล่อยอะไรโง่ ๆ แบบนี้หรอก”

“ครั้งนี้อาจจะเล่นสนุกจนลืมนึกถึงผลที่ตามมาก็ได้”

“ไม่มีทาง สเตฟานชอบเฮเลนผู้ดูแลพิเศษของไอรีนไง เขาไม่มีทางพลาดเรื่องแบบนี้ให้ตัวเองดูไม่ดี”

“ชอบพี่เฮเลน?” ถึงว่าสิ น้ำเสียงเวลาคุยกับพี่เฮเลน ทั้งตอนที่รับโทรศัพท์ตรงห้องชมรมเก่า และในคลับต่างจากคุยกับคนอื่นลิบลับ

“อือ ถึงเฮเลนจะมีคู่หมั้นอยู่แล้วก็ตาม”

“...” รักที่ไม่มีทางสมหวัง หึ!

“แล้วอีกอย่างสเตฟานคงไม่จำเป็นต้องใช้ยาเพื่อทำให้เพื่อนไอรีนสมยอมก็ได้ เพราะเธอคงจะสมยอมด้วยความรักอย่างเต็มใจแน่นอน”

“พี่เฮนรี่” เสียงเล็กดังขึ้นพร้อมนัยน์คมเฉี่ยวปาดมองไปฝั่งคนขับ

“ก็พูดตามหลักของมนุษย์ที่ทุ่มเทความรักจนสุดตัว”

“...” ฉันเถียงไม่ออกเลย ความจริงมันก็เป็นแบบนั้นแหละ

“ให้พี่จัดการเรื่องนี้ให้เอามั้ย” พี่เฮนรี่เสนอความคิดออกมา

“ไม่ค่ะ ไอรีนจะจัดการเรื่องนี้เอง”

“ถ้าทำแบบนั้นเท่ากับว่าสเตฟานจะรู้ว่าไอรีนเป็นใครนะ”

“นั่นแหละที่ต้องการ”

“ทำไมล่ะ ทำไมถึงยอมเปิดเผยตัวเอง”

“ก็ถ้าให้พี่เฮนรี่ไปจัดการเขาจะคิดว่ายังไงล่ะคะ เด็กกำพร้าเอาเรื่องของเพื่อนมาฟ้องรัชทายาทลำดับที่หนึ่ง เพื่อให้จัดการเรื่องนี้แทน เขาจะหัวเราะเยาะเอานะคะ” เพราะฉันลงเล่นเองสนุกกว่า

“ไม่ใช่เด็กกำพร้าสักหน่อย น้องสาวของพี่ต่างหาก” พี่เฮนรี่ยกมือขึ้นลูบหัวด้วยความเอ็นดู

“ค่ะ เอาเป็นว่าเรื่องนี้ไอรีนขอจัดการเองนะคะ”

“น่าสนุกจัง...สเตฟานเป็นคนแรกที่ทำให้เจ้าหญิงไอรีนอยากลงไปเล่นด้วยเลยเหรอเนี่ย” พี่เฮนรี่ถึงกับเอ่ยปากแซว เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเรียกได้ว่าปิดบังตัวตนอย่างดีเยี่ยมมาเสมอ

“มันจะสนุกขึ้นไปมากกว่านี้อีกนะคอยดูสิ” ริมฝีปากบางฉีกยิ้มให้พี่ชาย หมอนั่นเป็นคนแรกจริง ๆ ที่ทำให้ฉันอยากจะอ้วกเวลาเห็นหน้า

หลายวันต่อมา

ณ คฤหาสน์ของคาร์พาเธีย

เอี๊ยด!

รถหรูจอดนิ่งหน้าประตูรั้วสูง กระจกเลื่อนลงให้เห็นผู้เป็นเจ้าของรถ ผู้ดูแลประจำคฤหาสน์คาร์พาเธียตรงเข้ามาหยุดยืน สายตาจ้องมองหญิงสาวอย่างคุ้นหน้าค่าตา

“คุณผู้หญิงมาพบใครครับ”

“พบคุณสเตฟานค่ะ”

“คุณสเตฟานยังไม่กลับเข้ามาครับ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นสายตาก็มองไปยังเลขบอกเวลาหน้ารถทันที ตอนนี้ 23.30 น. นี่ฉันก็กะเวลาให้เสียมารยาทรบกวนเวลานอนของเขาสุด ๆ แล้วนะ แต่ที่ไหนได้หมอนั่นยังไม่กลับเข้ามา

“ถ้างั้น...ใครก็ได้ที่จะให้เจ้าหญิงแห่งคาเลนเซียเข้าพบ”

“...” ผู้ดูแลทำหน้างุนงง เพราะชื่อนี้น้อยคนที่จะรู้จัก

“ลองแจ้งไปที่เจ้านายคุณสิคะ เผื่อจะมีใครตื่นมารับฉันได้”

“...” ดูเขาจะไม่เชื่อแฮะ ก็แน่ละเวลาแบบนี้คนปกติที่ไหนจะมาขอพบคนอื่นกัน

มือเล็กเอื้อมไปหยิบของสิ่งหนึ่งออกจากกระเป๋า เข็มกลัดเพชรสีชมพูเรียงเป็นรูปดอกกุหลาบด้านบนประดับมงกุฎสัญลักษณ์ของราชวงศ์ ผู้ดูแลของตระกูลเก่าแก่ย่อมรู้ดีว่าของตรงหน้าคือของจริง

“ขอโทษครับ ขอโทษที่ผมเสียมารยาทครับ!” เขาก้มหัวกล่าวขอโทษแก่ฉัน

“ไม่เป็นอะไรค่ะ คนไม่รู้ยังไงก็ไม่ผิด” พูดจบก็ส่งยิ้มหวานใจดีให้อีกฝ่ายไม่รู้สึกผิดไปมากกว่านี้ รถยนต์ขับผ่านเข้ายังด้านในอย่างง่ายดาย แสงไฟของคฤหาสน์เปิดสว่างขึ้นพร้อมกัน และผู้เป็นเจ้าของที่นี่ก็ลงมาต้อนรับฉันอย่างพร้อมเพรียง

30 นาทีต่อมา

“ขอโทษที่ต้องให้เจ้าหญิงเสียเวลานะครับ แต่ว่า...” ชายวัยกลางคนพูดด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

“ติดต่อคุณสเตฟานไม่ได้สินะคะ” ใบหน้าสวยส่งยิ้มให้กับทุกคนที่ยืนอยู่

“เจ้าหญิงกลับไปพักก่อนก็ได้ครับ พรุ่งนี้ผมจะพาลูกชายเข้าพบโดยด่วน ไม่ทำให้เจ้าหญิงต้องระ!”

“ไม่เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวเราตามหาเขาเอง” ร่างบางลุกขึ้นยืน ภายในใจแทบใกล้ระเบิดออกมา เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ทำให้ใครรู้สึกผิดเลยแม้แต่คนเดียว พวกเขายังใช้ชีวิตแบบปกติและมีความสุข

“ผมขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ” พ่อของสเตฟานเดินเข้ามาหยุดยืนใกล้ฉัน เขาถามด้วยความสุภาพ

“คะ”

“ลูกชายของเราทำอะไรให้เจ้าหญิงไม่พอใจหรือเปล่าครับ” สีหน้าผู้เป็นพ่อแม่แสดงความกังวลอย่างชัดเจน แต่ฉันยังคงเอาแต่ยิ้ม

“ไม่ใช่ไม่พอใจค่ะ แต่ทำให้สนใจต่างหาก” พูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นแล้วเดินออกจากคฤหาสน์ตรงไปยังรถของตัวเองทันที

ชายหญิงผู้เป็นพ่อและแม่ต่างหันมองหน้ากัน ก่อนที่ทั้งคู่จะรีบติดต่อหาลูกชายตัวเองไม่หยุด ถึงหญิงสาวคนนั้นจะบอกว่าสนใจ แต่สายตาของเธอมันไม่ได้สื่อความหมายว่าสนใจในเชิงชอบเลยสักนิด

(ด้านสเตฟาน)

ณ คอนโดส่วนตัว

ครืด!! ครืด!!

โทรศัพท์สั่นไม่หยุดมาหลายนาที จำนวนสายที่แสดงบนหน้าจอหลายสิบสายไม่สามารถทำให้ผู้เป็นเจ้าของสนใจมันเลยสักนิด ถ้าให้เทียบระหว่างเรือนร่างเปลือยสะกดสายตากับโทรศัพท์ เขาย่อมสนใจที่สิ่งล่อตาล่อใจตรงหน้านี้มากกว่า

“อะ อื้อ! โทรศัพท์ของพี่ดังหรือเปล่าคะ เหมือนหนูได้ยิน...” เสียงหวานเอ่ยขึ้นในขณะที่เอวบางขึ้นควบขย่มท่อนเอ็นแข็ง ใบหน้าสวยที่หันไปมองตามความรู้สึกเหมือนได้ยินอะไรบางอย่างสั่นถูกมือหนาแตะข้างแก้มบังคับให้หันมามองที่เขา

“อย่าละสายตาจากพี่สิครับเด็กดี” เสียงแหบพร่าเอ่ยพูด นัยน์ตาคมไล่มองร่างบางที่นั่งคร่อมบนตัว

“อื้อ! หนูขอโทษค่ะ ยกโทษให้หนูนะคะ” สะโพกบางขยับโยกสายตาจ้องมองไปที่คนตัวสูง เสียงหวานเอ่ยอ้อนทำให้คนตรงหน้าเผยยิ้มอย่างพอใจ

“ไม่ให้อภัยครับ ต้องโดนทำโทษนะ” สิ้นเสียงคนตัวสูงก็เปลี่ยนเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมจับร่างบางนอนราบไปบนที่นอน ขาเรียวอ้ากว้างออกตอบรับอย่างอัตโนมัติ ไม่มีใครสนใจเสียงสัญญาณที่กำลังสั่นอยู่บนโต๊ะ พวกเขาสนใจแค่เซ็กซ์ของกันและกันเท่านั้น

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

ร่างสูงในชุดคลุมอาบน้ำเดินมาหยิบบุหรี่ขึ้นใช้ริมฝีปากเม้มคาบเอาไว้ไฟแช็กในมือถูกจุดติดไฟ ควันบุหรี่พ่นออกจากริมฝีปากแดงลอยขึ้นกลางอากาศ สายตาจ้องไปยังคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่บนเตียง

ครืด!!

เสียงโทรศัพท์สั่นทำให้เขาละสายตาจากเธอ เบอร์โชว์บนหน้าจอคือสายจากทางบ้าน สเตฟานเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมากดรับสาย

(แกอยู่ที่ไหน!) เสียงปลายสายดังขึ้นราวกับกำลังตะโกนทำให้เขาต้องยกโทรศัพท์ห่างออกจากหู

“ทำไม”

(มีคนมาหาลูก) เสียงของแม่เป็นฝ่ายพูดกับเขาเอง ดูเหมือนว่าจะเปิดลำโพงสินะ

“มาหา...ใครมา”

(เจ้าหญิง)

กริ้ง ~

เสียงกริ่งห้องพักดังแทรกได้จังหวะ กลบสิ่งที่แม่เขากำลังพูด

“แม่พูดอีกทีใครนะ” เขาถามกลับพร้อมดับบุหรี่ในมือ แล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องนอนตรงไปยังประตู

(เจ้าหญิงแห่งคาเลนเซีย พระองค์มาพบแก)

“เจ้าหญิง...” แต่ชื่อที่ไม่คุ้นหูนี่ทำให้เขาถึงกับขมวดคิ้ว เชื้อพระวงศ์มาพบ หึ! ยายเด็กกำพร้านั่น

(แกไปทำอะไรไว้ฉันไม่รู้นะ แต่เหมือนพระองค์ต้องการพบแกตอนนี้เธอน่าจะกำลังไปหาแกอยู่)

“เธอรู้เหรอครับว่าผมอยู่ที่ไหน”

(ระดับพระองค์ไม่ต้องบอก เธอก็หาแกไม่ยากหรอก)

กริ้ง ~ เสียงกริ่งดังขึ้นอีกครั้ง

“มาแล้วมั้งเนี่ย” สเตฟานพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดประตู โดยที่เข้าไม่คิดจะมองผ่านรูตาแมวสักนิดว่าใครมา

แอด ~ ประตูเปิดออก

สายตาของผู้เป็นเจ้าของห้อง และผู้มาเยือนสบสายตากัน ริมฝีปากบางยกยิ้มให้กับคนตรงหน้า สเตฟานขมวดคิ้วไล่สายตามองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ไหนเจ้าหญิง มีแต่เด็กกำพร้าอยู่ตรงหน้า” เขาพูดกับคนในสาย สายตาก็มองเด็กกำพร้าที่พูดถึงด้วยสายตาดูถูก

(เฮ้อ...เจ้าหญิงน่ะ ผมยาวสีดำ และมีไฝใต้ตาขวา)

“...” เขาไล่สายตามองยังบุคคลตรงหน้า ทุกอย่างที่พ่อเขาพูดมามันตรงทั้งหมด

(ถ้าตรง...นั่นแหละเจ้าหญิงลำดับที่สาม เจ้าหญิงแห่งคาเลนเซีย)

“...หึ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาก็หลุดขำในลำคออย่างไม่เชื่อตัวเอง นิ้วมือกดวางสายแล้วความสนใจมาที่ผู้หญิงตรงหน้า

“รบกวนเวลาหรือเปล่าคะคุณสเตฟาน” เสียงหวานเอ่ยถาม แต่เธอไม่รอฟังคำตอบเดินผ่านเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ

หมับ! มือหนาคว้าต้นแขนเล็กเอาไว้ ทำให้สองเท้าหยุดก้าวเดิน

“ออกไป” เสียงทุ้มต่ำพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“เฮ้...ไม่เหมือนที่พูดเอาไว้นี่” ฉันตอบกลับเขาทั้งที่สายตายังมองตรงไปข้างหน้า

“จะบอกว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงเหรอ”

“ฉันไม่ได้พูดเลยนะ คนของนายต่างหากที่พูด” ความยียวนที่ทำให้อีกฝ่ายเริ่มโมโห

“...” สเตฟานออกแรงเพียงเล็กน้อยก็ดึงตัวฉันถอยหลังกลับมายืนตรงหน้าเขา

ตึก ตึก ตึก! สองเท้าย่ำเดินตามแรงดึงกลับมายืนที่เดิม

“อย่ารุนแรงกับผู้หญิงนักสิคะ หรือเป็นที่สันดานเลยทำจนชิน”

“ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นฉันรุนแรงแค่เวลาอื่น แต่ถ้าเธอเหรอ...ทำไปก็ตายเปล่า” แรงบีบที่แขนทำให้ขึ้นรอยแดงทีละนิด

“...” ต่อให้ถูกกระทำ แต่ฉันก็ไม่แสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมาให้ได้เห็น

“นี่ยายเด็กขี้โกหก กลับไปอยู่ในที่ของตัวเองไป แค่เด็กกำพร้าอย่ามายกตัวเองขึ้นเป็นเจ้าหญิง ทุเรศ” สเตฟานพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“...”

“พยายามดีนี่ใช้คำพูดแบบไหนล่ะที่ทำให้บ้านฉันเชื่อได้ สภาพเด็กดูไม่ได้แบบนี้เนี่ยนะเจ้าหญิง หึ!”

“...”

“ออกตัวเรื่องของเพื่อน พอบอกว่าให้เอาเชื้อพระวงศ์มาคุยฉันถึงจะยอมคุยก็เลยสร้างเรื่องโกหกว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิง แล้วยังเข้าใจว่าฉันทำเพื่อนเธอ...” สเตฟานโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ กลิ่นบุหรี่อ่อน ๆ ลอยมาจากตัว

“...” เห็นหน้าใกล้ ๆ แบบนี้แล้วมัน...

“ฉันเลือกนะ เลือกเยอะเลยละ...ถึงเพื่อนเธอจะชอบฉัน แล้วยอมทุกอย่าง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเล่นด้วยนี่ ไปมั่วกับคนอื่นแล้วอย่าโยนให้กันสิ”

“...” หมดความอดทนแล้วนะ

“ขนาดถ้าเป็นเธอแก้ผ้าต่อหน้า ฉันก็น่าจะ...ช่วยตัวเองแทนที่จะลงมือทำกับเธอ คงสนุกกว่า” ปากนี่มัน!

“พูดได้ดี สาระเลวดีจริง ๆ ปกติแค่เห็นหน้าก็จะอ้วกละ ยิ่งปากแบบนี้ยิ่งขยะแขยงจนไม่อยากหายใจร่วมโลกเลย”

พึ่บ! สิ้นเสียงสเตฟานออกแรงกระชากแขนเล็กเข้าหาตัว

“ก็ตายไปซะสิ”

“ฉันไม่ตายก่อนนายแน่”

“เป็นคนของควีนมาเรียแล้วคิดว่าไม่กล้าเหรอ”

“ก็ลองดู...” ริมฝีปากบางยกยิ้มอย่างท้าทาย

ติ้ง! เป็นจังหวะเดียวกันที่ประตูลิฟต์เปิดออก

ตึก ตึก ตึก! เสียงฝีเท้าดังขึ้นตามหลังเกิดจากคนจำนวนมากที่เดินออกมา

“ปล่อยมือจากเจ้าหญิงด้วยครับคุณสเตฟาน” เสียงหนึ่งดังขึ้น แต่เราทั้งสองคนก็ยังไม่ละสายตาจากกัน สเตฟานไม่ปล่อยแขนต่อให้ผู้ดูแลจะเข้ามาหยุดยืนซ้อนหลังฉันไว้แล้วก็ตาม

“บอกว่าไม่ต้องขึ้นมา ฟังไม่รู้เรื่องกันหรือไง” ถึงปากจะดุผู้ดูแล แต่ก็ยังยิ้มอย่างผู้ชนะให้กับคนตรงหน้า

“ขอโทษครับ แต่พวกเราปล่อยให้เจ้าหญิงขึ้นมาเพียงลำพังในช่วงเวลานี้ไม่ได้จริง ๆ” ยิ่งฟังสิ่งที่ผู้ดูแลพูด สเตฟานก็ดูเหมือนจะยังไม่เชื่อหูตัวเอง

“ปล่อยแขนฉันได้ละ ไอ้สกปรก”

พึ่บ! แขนเล็กสะบัดออกจากมือหนา สเตฟานไล่สายตามองไปยังกลุ่มคนข้างหลัง

“หึ...จริงเหรอเนี่ย” คนตัวสูงหยุดสายตามองมาที่ฉัน

“คงจะคุยกับฉันได้แล้วนะคุณสเตฟาน”

“...” ต่อให้เขารู้ว่าฉันอยู่สถานะไหน สายตาของคนตรงหน้าก็ไม่ได้แสดงความเกรงกลัวออกมาเลยสักนิด

“ฉันลดตัวลงมาขนาดนี้ ก็คงต้องคุยแล้วแหละ” พูดจบก็เดินเขาเข้าไปในห้องทันที ผู้ดูแลเดินตามเข้ามาติด ๆ แค่เริ่มก็สนุกแล้ว...