เหนือพันธะ 5 : ไฟ&ไฟ 1/2

ณ ห้องสมุดมหา’ลัย

ผ่านเหตุการณ์นั้นมาหลายอาทิตย์ลัลลาเบลก็ยังไม่ยอมกลับมาเรียน เราทั้งคู่ทะเลาะกันรุนแรงเพราะฉันเข้าไปวุ่นวายชีวิตเธอเกินหน้าที่ของเพื่อนทำให้เราต่างห่างกันออกไป ฉันพยายามติดต่อเธอทุกทาง แต่ก็ไร้ความหมาย

“เพื่อนล่ะคะ” พี่เฮเลนนั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามถามขึ้น

“ยังไม่กลับมาเรียนเลยค่ะ”

“ไม่ใช่ความผิดของ...” พี่เฮเลนเหมือนจะยังไม่ชินกับการเรียกชื่อแฝงของฉันเฉย ๆ

“คริสค่ะ”

“ไม่ใช่ความผิดของคริสเลยนะคะ การที่เราเป็นห่วงเพื่อนที่หลุดเข้าไปวงโคจรแบบนั้น” พี่เฮเลนรู้ว่าฉันเป็นกังวลกับเรื่องนี้ จึงคอยเข้ามาปลอบใจอยู่บ่อยครั้ง

“ค่ะ เดี๋ยวสักวันมันก็ดีขึ้นแหละ พวกเราเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว ก็มีงอนกันบ้างตามประสาผู้หญิง พี่เฮเลนเคยเป็นมั้ยคะ”

“ประจำค่ะ พวกพี่ทะเลาะกันเองเวลาว่าง ๆ ก็มี”

“น่ารักจังเลยนะคะ” มีทะเลาะกันเวลาว่างด้วย

“พี่ไม่รบกวนเวลาแล้ว ขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ” พี่เฮเลนลุกขึ้นยืนแล้วส่งยิ้มหวานมาให้

“บ๊ายบายค่ะ” มือเล็กยกขึ้นโบกไปมา มองตามแผ่นหลังของหญิงสาวที่เดินออกจากห้องสมุดไป

ฉันหันกลับมาสนใจงานในโน้ตบุ๊กของตัวเองต่อ นิ้วเรียวเลื่อนคลิกหน้าจอเว็บของมหา’ลัยขึ้นมา แต่จู่ ๆ ก็มีข้อความแจ้งเตือนในอีเมลนักศึกษา ลูกศรคลิกเข้าดูก็พบว่าเป็นลิงก์จากเมลไม่ระบุตัวตน

“ว้าย! อะไรเนี่ย!” เสียงร้องของคนในห้องสมุดดังขึ้น

“เฮ้ย! นี่มัน...” ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบตัวก็พบว่าทุกคนต่างดูหน้าจอโทรศัพท์ และโน้ตบุ๊กของตัวเองหรือเมลนี่จะถูกส่งหาทุกคนในมหา’ลัย มือเล็กเลื่อนเมาส์คลิกลิงก์นั่น และสิ่งที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอทำเอาฉันนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

“...!!”

เป็นภาพของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังมีเซ็กซ์ ใบหน้าคุ้นเคยของเธอที่ทำให้ฉันแทบหยุดหายใจ กลุ่มผู้ชายยืนล้อมเห็นเพียงส่วนล่าง ราวกับว่าพวกเขายืนรอคิวที่จะทำกับ...ลัลลาเบล

ปึก! หน้าจอปิดลงเต็มแรงฉันรีบเก็บของแล้วเดินออกจากห้องสมุด เรื่องบ้าอะไรอีกแล้ว!

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด!

ฉันกดโทร. ออกหาลัลลาเบล แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีใครรับ ตลอดทางเดินทุกคนมองด้วยสายตาแปลก ๆ คงเพราะบางคนรู้ว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกัน ผู้ชายพวกนั้นไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเป็นใคร แต่ผู้หญิงคนนั้นคือเพื่อนฉันแน่นอน

ปึก!

“พระราชวังค่ะ” ฉันขึ้นมานั่งบนรถแท็กซี่แล้วบอกจุดหมายปลายทางโดยที่ไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมอง มือก็กดโทรศัพท์โทร. หาเพื่อนตัวเอง

“ท ที่ไหนนะครับ”

“พระราชวังของอิตาลีมีที่เดียวค่ะ ไปเลยค่ะ ด่วน!” แท็กซี่รีบขับตรงไปยังจุดหมายทันที ก่อนจัดการว่าใครปล่อยภาพทั้งหมด ขอตามสืบก่อนก็แล้วกันว่าจากที่ไหน

ณ สำนักงานการดูแลประจำราชวงศ์

“เมลนี้ไม่สามารถตรวจสอบได้เลยค่ะเจ้าหญิง ไม่ทราบแหล่งที่มาและใครเป็นผู้ส่ง ระบบปิดตัวตนดีเยี่ยมมากเลยค่ะ”

“...” แม้แต่ระบบคนของฉันยังตรวจสอบไม่ได้

“ลิงก์ที่ส่งเข้าเมลของเพื่อนเจ้าหญิงเหมือนว่ามันจะถูกเปิดดูแล้วนะคะ” เจ้าหน้าที่พูดขึ้นทำให้ฉันรีบตรงเข้าไปดูทันที

“เช็กให้หน่อยว่าอุปกรณ์ที่เปิดเมลตั้งอยู่ที่ไหนคะ”

“ที่คอนโด Z ค่ะ” คอนโดของลัลลาเบล

“ยังไงก็ต้องหาคนที่ส่งมาให้ได้นะ เดี๋ยวเรากลับมา” พูดจบก็เดินออกจากห้องไปที่รถทันที ทำไมเรื่องราวมันกลายมาเป็นแบบนี้ได้ล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเธอ ลัลลาเบล...

ณ คอนโด Z ห้องชั้น 56

“กรี๊ด!!!”

เสียงกรีดร้องราวกับคนจะขาดใจตาย เลือดสีแดงไหลออกจากฝ่ามือที่เกิดจากผู้เป็นเจ้าของห้องฟาดเข้ากับกระจกห้องน้ำ เศษแก้วเกลื่อนพื้นห้อง ความวุ่นวายเกิดขึ้นไม่หยุดเมื่อผู้หญิงตรงหน้าไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้

“วางของในมือลงก่อนนะครับ”

เพล้ง! ยังไม่ทันจะขาดคำ ขวดแก้วในมือก็ถูกปาทางที่ฉันยืนอยู่ ผู้ดูแลที่ตามมาด้วยต่างพากันเอาตัวบังฉันไว้

“พี่สเตฟาน กรี๊ด! ฉันต้องการเจอเขา ฉันอยากเจอเขา ฉันจะอยู่กับเขา!” ลัลลาเบลพูดคำเดิมซ้ำไปซ้ำมา

“ลัลลาเบล...” เสียงเรียกที่แผ่วเบาของฉันทำให้เธอหันมามอง

ใบหน้าสวยหวานบัดนี้เลอะไปด้วยคราบเลือด ริมฝีปากบางสั่นส่งเสียงสะอื้น เธอเบะปากร้องไห้ราวกับเด็กน้อยถูกทอดทิ้ง ลัลลาเบลก้าวเดินเหยียบเศษแก้วตรงเข้ามาหาฉัน แต่ผู้ดูแลที่ยืนบังทำให้เธอหยุดชะงักอยู่กับที่

“ทุกคนออกไปจากฉัน” คำสั่งแผ่วเบาที่ทำให้ทุกคนต้องหันมามอง

“...”

“ไปสิ” และในที่สุดพวกเขาก็ยอมถอยออกไปยืนรอมุมห้อง

ตรงหน้าของลัลลาเบลเหลือเพียงแค่ฉันเท่านั้น แขนเล็กอ้ากว้างออกเป็นสัญญาณให้เธอเข้ามาได้ เพื่อนเพียงคนเดียวของฉันตอนนี้เป็นเด็กน้อยที่ถูกทอดทิ้งไปแล้ว

หมับ! ลัลลาเบลตรงเข้ามากอดฉันไว้แน่น เธอซบหน้าลงบนไหล่เล็กแล้วระเบิดเสียงร้องไห้ออกมา

“ฮือ!! ฉันถูกบังคับให้เล่นยา ฉันถูกหลอกจากคนพวกนั้น พวกเขาข่มขืนฉันแล้วก็ถ่ายคลิป ฉันถูกหลอก! ฮือ!”

“ปลอดภัยแล้วนะ ฉันจะดูแลเธอเอง” มือเล็กยกขึ้นลูบหัวเพื่อนด้วยความอ่อนโยน

“พี่สเตฟานเขาไม่เคยรักฉันเลย เขาไม่เคยรักฉัน เขาไม่สนใจว่าฉันจะกำลังท้องอยู่ ฮือ!!” ท้องเหรอ...

“เราเลี้ยงหลานได้ จะช่วยแกเลี้ยงนะ”

“เขาไม่อยู่แล้ว ลูกของฉันกับเขาไม่อยู่แล้ว ฮือ!”

“หมายความว่าไง” ยิ่งฟังฉันก็ยิ่งโมโหจนตัวสั่น

“กรี๊ด!! เขาไม่สนใจฉัน เขาทำร้ายฉัน! แกได้ยินมั้ยว่าเขาทำร้ายฉันกับลูก กรี๊ด!”

จู่ ๆ ลัลลาเบลก็กรีดร้องอย่างสติแตกขึ้นอีกครั้ง มือเล็กที่โอบกอดเปลี่ยนเป็นมาบีบคอฉันเต็มแรง ความวุ่นวายถึงขีดสุดกลับมา ผู้ดูแลทุกคนต่างเข้ามาแยกเธอออกห่างจากตัว เสียงกรีดร้องแทบขาดใจทำให้ฉันน้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“อย่ารุนแรงกับเธอ เธอไม่ได้ตั้งใจ!” ฉันพยายามบอกผู้ดูแล แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เพราะสิ่งที่เธอทำลงไปจะถูกตีความหมายว่า ‘ทำร้ายเชื้อพระวงศ์’

1 เดือนต่อมา

เรื่องราวของลัลลาเบลเป็นที่พูดถึงกันอย่างมากภายในมหา’ลัย ฉันยังคงมาเรียนปกติ และไม่สามารถหลุดลอดไปจากความอยากรู้อยากเห็นของคนรอบตัวไปได้เลย

“ลัลลาเบลเข้ารับรักษาตัวที่โรงพยาบาลด้านจิตเวชด้วยนะ” เสียงพูดคุยของเพื่อนที่นั่งอยู่ใกล้กันดังขึ้น

ฉันเก็บของทุกอย่างแล้วเดินออกจากห้องไปทันทีเมื่อหมดคาบเรียน เรื่องนี้ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว แต่มันก็ยังไม่มีทีท่าข่าวว่าจะเงียบลงได้เลย แม้แต่เขา...ฉันก็ยังไม่เจอตัว แต่วันนี้แหละที่เราจะได้เจอกัน

ร่างบางเดินมาหยุดรอหน้าห้องเรียนของนักศึกษาชั้นปีที่ 4 ดวงตากลมจ้องมองไปที่ประตูเลื่อนบานใหญ่ รุ่นพี่ที่กำลังเดินออกต่างหยุดชะงักแล้วมองมาที่ฉัน เรื่องที่เกิดขึ้นของลัลลาเบลทำให้พวกเขารู้จักฉันไปด้วยในฐานะของเด็กกำพร้าปากดีใส่ทายาทตระกูลใหญ่

“...” จะว่าไปก็ชินแล้วนะกับสายตาของทุกคน

“อุ๊ย! นี่น้องคริสนี่คะ” เสียงทักทายของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

“...” แต่ฉันไม่สนใจเธอเลยสักนิด สายตาจ้องมองไปยังร่างสูงโดดเด่นข้างหลังที่กำลังเดินออกมา

“นอกจากจะปากเก่งแล้วยังเมินเก่งอีกจริง ๆ” ผู้หญิงคนเดิมยังพูดมากไม่หยุด นัยน์ตาคมปาดมองหญิงสาวตรงหน้า

“นึกออกแล้วพี่นี่เอง...พี่ที่ถูกหนูกระชากหัวใช่มั้ยคะ สภาพหนังหัวไม่ค่อยดีเลยนะ ตอนนั้นเส้นผมหลุดติดมือมาด้วย” เสียงพูดที่ดังชัดถ้อยชัดคำทำเอาทุกสายตาหันมองไปที่เธอ

“อีเด็กนี่!” เธอเอื้อมมือมาจะถึงตัวฉัน แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีมือมาคว้าจับเอาไว้

“ทำอะไร” เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูนี่...พี่เฮนรี่

“... เจ้าชาย” เธอพึมพำแล้วก้มหน้าหลบสายตา ลืมไปเลยว่าพี่เฮนรี่อยู่สาขานี้ด้วย

“คริส” เสียงเรียกของพี่เฮนรี่ก็ไม่สามารถทำให้ฉันละสายตาจากคนที่เดินออกมาได้

“ขอบคุณที่เข้ามาช่วยจัดการนะคะ” กล่าวขอบคุณโดยที่ไม่คิดจะหันไปมอง ฉันก้าวเดินผ่านทุกคนเข้าไปหยุดยืนดักหน้าสเตฟาน

กึก!

ขายาวหยุดชะงัก นัยน์ตาคมก้มมองหญิงสาวตัวเล็กที่เข้ามายืนดักหน้าเขาเอาไว้

“...”

“วันนี้ว่างมั้ย”

“...” สเตฟานทำทีจะเดินหนี แต่ฉันก็ก้าวเท้าขยับไปดักหน้าเขาอีกที

“อ้อ ลืมไปค่ะว่าคุณสเตฟานไม่คุยกับเด็กกำพร้าแบบฉัน”

“ก็รู้ตัวนี่” หึ!

“จะต้องทำยังไงถึงจะได้คุยคะ”

“ก็...” เขาหันมองไปทางพี่เฮนรี่แล้วหันกลับมามองหน้าฉัน

“...”

“เอาคนที่อยู่สูงกว่าฉันมาคุยสิ ทำได้หรือเปล่า”

“ถ้าอยู่สูงกว่าตระกูลคาร์พาเธียก็ต้องเป็นราชวงศ์แล้วนะ”

“ถ้าทำได้จะคุยด้วย ขอโทษที ฉันไม่คุยกับเด็กกำพร้า” พูดจบก็เดินผ่านไปทันทีต้องอยู่สูงกว่าถึงจะคุยด้วยใช่มั้ย ได้...