CHAPTER 19: THE ALBUM

If I'm the normal me today, babatukan ko si Ynigo o hindi kaya ay bubulyawan. Walang bakas ng pagtutol sa mukha ko at hindi ko rin iniisip na tumutol.

Think of it, Juaneza! Paganahin mo ang utak mo! Dapat akong sumigaw pero bakit ayaw? Am I cursed or what?

"Liligo lang ako," palusot ko. Hoping that it will work.

"Tignan mo oh, maliligo pa talaga siya mapaghandaan ang gagawin ko sa kaniya mamaya," pang-aasar ni Ynigo.

"Shut up, Romualdez!"

Naiiling na lumabas ng bahay si Kyla para raw bigyan kami ng space! Ang lawak-lawak nitong lugar kaya paano kami hindi magkaka-space nitong alalay na ito?

"Napapansin ko, napapadalas na ang pagsasabi mo sa akin ng Shut up, Romualdez ah," puna niya. "How about shutting my mouth with yours?"

Ugh! Cringe!

"Don't dare me, Ynigo."

"I dare you, Denicery Marie Juaneza."

Inabot ko ang isang tuwalya saka hinampas iyon sa mukha niya. He's teasing me!

"Ang cute mo kapag galit," komento niya.

"Ang tanga mo lagi!" Asar akong pumasok ng banyo. How can I live with that man? Hindi ko kaya ang mga pinaggagawa niya sa akin eh! I feel anxious and gosh, I hate to say this pero kinikikilig din ako.

I'm not in my teenager days pero kung maka-react ako, para akong nagdadalaga. For Pete's sake, I'm not healed. I can't accept Ynigo's love when this miserable life of mine will continue to haunt me everytime na mapapasaya o mapapatawa niya ako.

And yeah, katulad ng sinabi niya dati, hindi ko rin alam kung magiging closure na ba sa amin ni Oliver ang pagkikita namin sa susunod na linggo.

Or that would be another chance for us?

Matapos kong maligo ay kinuha ko ang isang notebook sa bag ko na talaga nga namang iniingatan ko. For the past 3 months of my life, ang kwadernong ito ang naging sumbungan ko.

"What are you doing, Denice?"

"Preparing, I guess?"

Nagkibit-balikat siya at hinayaan na lang ako sa aking ginagawa.

Habang nakaupo ako rito sa sala at nakikinig ng paborito kong kanta, naisipan kong isulat lahat ng iniisip kong tanong para kay Oli kung sakaling magkikita nga kami.

Sobrang dami kong tanong! Mukhang mapupuno ko ang notebook na ito ng mga tanong.

Bakit mo ako iniwan sa kasal natin?

Anong naging pagkukulang ko, kung mayroon man?

May iba ka na bang mahal?

Ayaw mo na ba akong makita na makakasama mo in the future? Ayaw mo nang tuparin ang mga pangarap natin?

Naramdaman ko sa aking mata ang isang mainit na likido. My tears were precious that I can't wipe it myself. I am questioning my self-worth because of Oli and I believe that, that's not what I deserve! That's not what we called love!

"Iyakin." Hindi ko naramdaman ang pagdating ni Ynigo. Nilapitan niya ako at siya mismo ang nagpahid ng luha ko. "Hindi mo deserve."

Yeah, I don't deserve crying. What I mean is that I don't have any rights, anyway.

"Ano bang ginagawa mo?" Hinablot niya ang notebook ko at hindi ko na nagawa pang bawiin. Ang kulit-kulit talaga niya ah! Consistent!

"Wala na ba tayong pag-asa?" Basa niya sa huling sinulat ko. I close my eyes in embarassment. "Still have hopes in your relationship, huh?"

Tatawa-tawa niyang sinabi iyon pero alam ko naman ang tunay niyang nararamdaman.

"I just wanna ask him, Ynigo. If he says no, I will never bother him anymore. Not twice," saad ko, pilit siyang kinukumbinsi. "Malay mo, that would be a chance for us."

"False hopes," he mumbled.

"Huwag mo na akong pag-isipan ng masama," ani ko. "Hindi kita pinapaasa. Kung ayaw ko sa iyo, ako na mismo ang magsasabi sa mukha mo!"

He sighed like I offended him, didn't I?

"Huwag mo na isipin iyon, Denice. Hindi naman utang itong ginagawa ko sa iyo. Gusto ko naman ang ginagawa ko at hindi naman ito sapilitan."

His words sent warmth in my heart. His assurance made me stucked in this floor.

"Kumain na tayo. Oli de Grechain at Draco Carbonara ang inihanda ko." What in the world? "Si Ate Dorine ang nagturo sa akin ng paggawa niyan."

"Hindi rin ako updated na culinary tutor na pala ang Ate ko," banas kong sagot. "Ikaw na lang ang kumain. Nawalan na ako ng gana."

Hinila ako ni Ynigo papuntang komedor. Nakahain na ang pagkain doon at halatang masarap nga naman. Bakit naman kasi ganoon ang pangalan?

"Hindi mo mapapakain iyan sa akin, Ynigo," pagwiwika ko.

Kinuha niya ang isang plato at nilagyan iyon ng pagkaing nakahain na. Inilapit niya sa may ilong ko ang plato and it made me crave!

"Ano? Ayaw mo pa rin kay Oliver?" aniya. Sinamaan ko siya ng tingin. "I mean, Oli de Grechain?"

Umupo na lang ako sa wooden chair para matapos na ang pang-aasar niya sa akin tungkol sa pagkain. Food is my weakness!

Dumating ang mga anak ni Ynigo. I can say that they really look like a family.

Masayang umupo ang kambal na sina Irene at Ion samantalang katulad kanina, sobrang sungit pa rin ng get-up ni Zimmer.

"Pupunta po ako ng Las Piñas, Pa," pagpapaalam niya. Umarko ang kilay ni Ynigo dahil sa narinig. Hindi niya nga nagawang lagyan ng pagkain ang plato ng kambal.

"Hindi po ako aalis para sa wala lang. Mag-aaral po ako roon," dagdag pa ng binata.

Mukhang maganda naman ang rason niya sa pag-alis pero bakit wala pa ring pinagbago ang ekspresyon nitong si Ynigo?

"May magandang eskwelahan sa Biñan. Sabihin mo lang sa akin at ipapasok kita roon." Nagpatuloy si Ynigo sa paglalagay ng pagkain sa kambal. Ngumiti pa siya sa dalawang bata pero hindi maitago ang inis niya kay Zimran.

"Tinatali mo ako sa iyo," bulong ng binata, sapat na para marinig namin. "Hindi ako tuta."

Tinawag ni Ynigo si Kyla para dalhin muna ang kambal sa Nipa hut. Pinagdala niya rin ito ng pagkain. Nang makaalis na ang dalawang bata ay biglang inihampas ni Ynigo ang kamay niya sa lamesa na ikinagulat ko naman.

"Las Piñas, huh?"

"Opo," sagot pa rin ni Zimran. Hindi niya ba nararamdaman na galit na sa kaniya ang lalaking nasa harapan niya? Kulang na lang ay magsuntukan silang dalawa.

"Hahanapin mo na naman ang nanay mo?" Ramdam ko ang pagkainis sa boses ni Ynigo. "Sinaktan, inabuso at yinurakan niya ang pagkatao mo, Zimran!"

"Iyon nga po ang dahilan kung bakit ako mag-aaral doon. Gusto kong maipakita na kaya ko kahit wala siya. Kaya ko kahit na ginanito niya ako."

Somehow, I respect and salute Zimran for what he said. The case is, that can traumatize him. Iyon din naman ang ikinatatakot ni Ynigo.

"Saka na natin pag-usapan ang bagay na ito, Zimmer." Nagwalk out si Romualdez. Nahihiyang yumuko na lang si Zimran.

"Huwag mo akong tignan," mariing utos niya sa akin. Nakatingin ba ako sa kaniya? Hindi naman ah.

"Hindi naman sa nangingialam ako ah pero---"

"Nangingialam ka na nga eh."

My goodness! Ganito ba talaga ang ugali niya? Ang bastos ah!

"Oh e 'di mangingialam na ako ah? Intindihin mo sana si Ynigo. Kapakanan mo naman ang iniisip niya eh," litanya ko. "Hindi mo siya masisisi na magalit at hindi rin naman kita masisisi kung pakiramdam mo ay tinatali ka niya."

Nag-angat siya ng tingin at binalingan ako. Nakakatakot ang mata ng batang ito. Halatang hindi marunong magpatalo. Manang-mana sa nag-ampon.

"Bakit ka ba nandito, Miss Juaneza? Pinopormahan mo ba ang Tatay namin?"

I gritted my teeth in so much annoyance.

"Correction, siya ang pumuporma sa akin," pagtatama ko. Ang kapal naman ng mukha ni Ynigo para ako pa mismo ang maghabol sa kaniya 'no!

"Bakit mo pinasara ang orphanage?" tanong niya. "Huwag mo akong masamain. Mabuti naman ang nangyari sa lahat ng bata na nandoon pero hindi ko kasi maintindihan kung bakit ka nagsinungaling sa article mo eh. Kilalang-kilala ka kaya naman kinuha ng mga politiko ang pagkakataon na iyon para..."

Saglit siyang napatigil.

"...p-para kunin ang sa amin," dugtong niya.

Okay! I need to clean my name, I mean ng buong department ko. Wala na akong pakialam kay Valeria. Napalampas ko siya noon dahil akala ko, magkaibigan kami.

"Hindi ako ang nagsulat ng article," saad ko.

"Huwag ka na ngang magsinungaling. Mas lalo lang ako naiinis."

I grimace because of what he said. Napakapikunin naman ng lalaking ito.

"Isipin mo na ang gusto mong isipin pero hindi talaga ako ang naglabas ng article na iyon. It's Roxie Valeria."

Napatayo si Zimran nang sabihin ko iyon. Anong big deal sa pagbanggit ko kay Roxie?

"Hindi puwede iyang sinasabi mo, miss. Si Miss Valeria ang tumulong sa amin para may kalagyan kami matapos ang pagpapasara ng orphanage."

This is insane! Mukhang binaliktad na ako ni Roxie ah! Ang ganda ng agenda niya ah!

"Wala akong alam sa sinasabi mo, Zimmer Rantel. Roxie Valeria is a snake. Ang galing niyang mag-camouflage. Nagawa niya talagang paikutin ang mga ulo niyo."

I laughed. I know it will pissed the man infront of me.

"Madali kayong napaniwala ni Roxie. I swear to God, I have never posted an article about petition for closure of that orphanage." I'm trying to convince him pero kung matibay ang paniniwala niya, hahayaan ko na lang.

"Goodluck sa pagpunta mo sa Las Piñas, Zimran. Kukumbinsihin ko rin si Ynigo para matupad mo ang mga gusto mo sa buhay."

Dumiretso ako sa kwarto kung saan ako natulog at sigurado akong nandoon din si Ynigo, nagmumuni-muni sa napag-usapan nila ni Zimmer.

Bago pumunta sa kwarto ay nasulyapan ko pa sina Irene at Ion na masayang naglalaro kasama si Kyla. Those kids were and will always be a treasure for Romualdez.

He even prayed that he's the biological father of the twins. He will be a good father, in the near future.

Kagaya ng inaasahan, nakatulala sa malayo si Ynigo nang maabutan ko. He's thinking too much.

"Ano? Guilty ka sa mga sinabi ni Zimran sa iyo?" Umupo ako sa may tabi niya at inilapag ang notebook na hawak ko sa may kama.

"Bakit naman ako magi-guilty? Para sa kaniya ang sinabi ko!" Aw, liar!

"If you say so."

"Masyado ko ba siyang tinatali sa akin? Nagiging hadlang na ba ako sa mga pangarap niya sa buhay? Mali bang isipin ko na masasaktan lang siya kapag nakita niya ang Nanay niya?"

I sighed heavily.

"Let's just say na you are a protective father of a three treasures. Ayaw mong pakawalan ang kahit isa sa kanila kasi importante sila para sa iyo. Paano naman kung may iba pang treasure hunter na kailangan din ng kayamanan?" makahulugan kong sabi .

"What do you mean?"

"Suggestion lang ito, Ynigo. Hayaan mong magdesisyon si Zimmer para sa sarili niya. Trust me, alam niya ang mga sakripisyo mo at hindi ka rin niya kayang bitiwan. Ayaw niyang kumawala sa pagkakatali mo but he needs to explore."

Mas lalong lumalim ang naging pag-iisip ni Ynigo. Panay rin ang pagbuntonghininga niya.

I pat his shoulder.

"May kaibigan akong dean sa Las Piñas. You can help Zimran by enrolling him there. Mababantayan siya roon," ani ko.

He nodded.

"Mag-usap nga kayo ulit doon. Nai-stress ako sa inyo eh. Dito lang ako."

Tumayo siya saka tumapat sa akin. He hugged me na para bang aalis ako. Freak, nasa gitna tayo ng gubat, hindi ako makakatakas sa iyo.

"Thank you," he mouthed then leave.

Pinagpatuloy ko ang pagsusulat ko sa notebook ko. Ang dami kong ideas. Ang dami kong tanong. I'm indirectly questioning my worth. Am I not worthy of love? Tatanda na ba akong dalaga?

I decided na maging pakialamera. Nakita ko ang isang box ng photo albums. Ingat na ingat kong kinuha iyon dahil mukhang iniingatan talaga ng may-ari.

Ang unang photo album ay mga baby pictures ni Ynigo. May picture na hawak siya ni Ate Frey. Ang ginang siguro na nasa gilid ni Ate Frey ay ang Nanay ni Ynigo. Mukhang close naman sila.

Akala ko lahat ng anak sa labas tinatrato na parang ibang tao. Ganoon kasi madalas ang eksena.

Natapos ko ang pagtingin-tingin sa photo album na iyon at kinuha ko ang isa pa.

My treasured years

This looks like a childhood days of him. Sobrang cute ng lalaking iyon, bata pa lang. May kasama siyang dalawa pang batang lalaki sa isang litrato. Ang saya nilang tatlo and they look familiar!

Pau-pau, Iver and Me❤

Nakasulat sa tapat mismo ng mga bata. Iyon ang pagkakakilanlan nila Sulat-pambata pa. Iyong Pau-pau ay medyo singkit, si Iver ay medyo may pagkamoreno, he reminded me of Oli.

At syempre si Me, ay si Ynigo.

Ang sumunod na litrato ay picture ni Ynigo, isang babae at ni Pau-pau. Hawak-hawak ni Pau-pau ang kamay ng babae at masamang nakatingin doon si Ynigo.

Bata pa lang, seloso na. That little girl, parang kamukha ko. That's impossible. Magkamukha lang talaga. Hawig din naman ni Monique. Magkamukha ba kami ni Monique? Kadiri ah!

Sa pinakadulo ng picture ay may kahawak-kamay naman ang batang si Iver. Masama pa rin ang tingin ni Ynigo roon.

Teka, si Ate Dorine ba ito? This can't be!

Isasara ko na sana ang photo album nang biglang may nalaglag na papel. Isang lumang papel.

Hi, I'm Ynigo Louie Romualdez Lorenzo,

All my life, lagi na lang akong napag-iiwanan. Walang oras na pinili ako. My mom, sacrificed her life for me not knowing na maiiwan niya ako and it hurts me, a lot. Ate Frey decided to live with her mom and Dad seems to be busy with his work, finding another woman that will suit him and a woman who can be a replacement for my mother.

Si Pau-pau, gusto niya ang babaeng gusto ko. I felt wasted again. I like Didi so much pero may sakit si Pau-pau kaya naman kailangan kong magsakripisyo. That's okay because we're bestfriends.

And Iver. Magt-transfer siya with Ate Riri in Manila. Maiiwan niya kami ni Pau-pau. Hindi na kami makakapaglaro ng basketball. Ang sabi niya, pagbalik niya rito sa Cebu, kasal na siya.

Ikakasal din kaya ako? Sa babaeng gusto ko?

I found myself crying. Ynigo's life was miserable. Pakiramdam niya, walang pumipili sa kaniya.

Agad kong iniligpit ang pinakialam kong photo albums nang maramdaman na may papasok dito sa kwarto. Hindi ako nagkakamali, si Ynigo iyon.

"Umiyak ka ba?" usisa niya sa akin saka tinignan ang mata ko.

"Hindi ah," tanggi ko.

"P-Pero..."

I hug him that cut him off.

"You are incredible, Ynigo. You are too awesome that I can't accept your love. I want to make you feel like you deserve someone na makakapagpasaya sa iyo. Gusto ko maramdaman mo na paulit-ulit kang pipiliin."

Tumulo na naman ang luha sa mata ko habang yakap ko siya. Pakiramdam ko talaga, ako si Didi. Matagal na ba kaming magkakilala ni Ynigo? Bakit hindi ko matandaan?

"Nagdedeliryo ka ba, Denice?"

Lumayo ako sa kaniya saka hinampas ang balikat niya. Siraulo ito. Siya na nga ang kino-comfort, ang dami niya pang sinasabi.

"Oo, nagd-deliryo ako! Never mind!"

He hugged me from the back.

"Huwag mo akong piliin dahil naaawa ka sa akin, Denicery. I can handle myself. Gusto kitang tulungan at hindi naman ako nanghihingi ng kapalit."

"Ang awa, puwedeng mapalitan ng pagmamahal, Ynigo. Please let me," tugon ko.

Ramdam ko ang unti-unting pagtanggal niya ng kamay niya sa likod ko.

"Hindi kita lalapitan hangga't hindi kayo nakakapag-usap ni Oliver."

                   ---------------------------------

AUTHOR'S NOTE

The letter written by Ynigo Romualdez in this chapter is my bestfriend's letter for someone he truly love. Nakaipit din iyon sa isang photo album. Pinalitan ko lang ang names at iba pang pangyayari na may kaugnayan sa story.

This chapter made me cry. Lalo na sa question na, "Ikakasal din kaya ako sa babaeng gusto ko?"

Originally that was, "Ikakasal kaya ako sa iyo?"

Awts :((( Sana ako na lang.