 INICIAR SESIÓN
INICIAR SESIÓN
Chapter 13 Pero hindi alam ni Ruth na lihim ko nilagyan ng spy cam sa bawat sulok sa room nito pati ang banyo. Napangiti ako habang itinapat ko ang keycard ko sa ailking room na katapat lamang sa room nito. Pagpasok ko ay agad akong mapabagsak ng upo sa sofa at kinuha ang laptop na siyang fala-dala ko lang papunta dito sa Milan. Agad kong kinunikta sa cameras andoon sa room ni Ruth at napaayos lamang ako ng upoo ng nakitang dumating na pala. "Muntik na niya ako maabutan," sabay iling. "Ang Ganda mo tagala Ninang Ruth. Walang kupas. Hmmm, Ang sarap mo siguro gapangin ng palihim at tikman ko ang iyong masarap na tahong." Habang pinanood ko ito ay agad ako nanigas nang nakitang hinubad ang lahat na damit maliban lang sa isang maliit na pirasong damit nakatabon sa kanyang maumbok na tahong. "Shit," tanging mura ko ng biglang humarap ito sa camera na hindi ito nakikita. Kaya kitang kita ko ang maputi g singit at malaking susó nakatayo ang kanyang nipples na pink ang kulay. Bi
Chapter 12“Bitoy, nakuha mo ba ang pina-utos ko?” malamig kong tanong habang nakatingin ako sa hotel kung saan pansamantalang tumutuloy si Ninang Ruth.“‘Yung duplicate key sa silid niya—dala mo na ba?”“Boss, oo. Pero siguraduhin mo lang, walang makakaalam nito, ha? Baka kung may makakita—”“Don’t worry,” putol ko agad. “Hindi ako gagawa ng kahit anong ikakasira niya. Gusto ko lang masigurong ligtas siya.”Tumango si Bitoy, sabay abot ng maliit na keycard.“Room 506. Pero boss, bakit hindi mo na lang siya kausapin nang direkta? Mas madali pa sana.”Napabuntong-hininga ako, pinisil ang keycard sa aking kamay.“Hindi pa panahon, Bitoy. Hindi ko siya pwedeng pilitin. Kailangan kong respetuhin ‘yung espasyo niya.”Tumingin ako sa itaas, sa bintanang may bukas na kurtina — silid niya.“Pero gusto kong malaman kung maayos siya… kung kumakain, kung natutulog. Gusto kong makita ‘yung ngiti niyang ‘di dahil sa sakit.”Tahimik si Bitoy, halatang nagdadalawang-isip.“Okay, boss. Pero mag-iinga
Chapter 11Ace POVPaglapag ng eroplano sa Milan, halos hindi ako mapakali.Hindi ko man alam ang eksaktong lugar kung nasaan si Ninang Ruth, pero isa lang ang sigurado — hindi ako titigil hangga’t hindi ko siya nakikita.Paglabas ko ng airport, sinalubong ako ng malamig na hangin at amoy ng kape mula sa mga kalapit na café.Kinuha ko agad ang phone ko at tinawagan si Bitoy, na may mga koneksyon din dito.“Boss, may nakuha akong lead,” ani ni Bitoy sa kabilang linya.“Si Miss Ruth daw, nakita sa isang sikat na salon — ‘yung Bella Vita Salon sa Via del Corso. Parang nagpa-makeover siya doon.”Napangiti ako.“Makeover, huh? Typical ni Ninang… kapag nasasaktan, gusto laging bumangon nang mas maganda.”Agad akong sumakay ng taxi at nagpa-diretso sa address.Habang nasa biyahe, paulit-ulit kong iniisip kung anong sasabihin ko kapag nakita ko siya.Magagalit kaya siya? O baka… ngumiti lang, tulad ng dati?Pagdating ko sa Bella Vita Salon, napatingin ako sa loob mula sa salamin.At doon ko s
Chapter 10Pagkalabas ko ng hotel, napagpasyahan kong magpahinga muna mula sa lahat ng bigat ng nakaraan. Hindi ko hahayaang makita ako ni Ace na ganito — wasak, luhaan, at walang direksyon. Kailangan kong ayusin ang sarili ko… sa labas at sa loob.Kaya dumiretso ako sa isang sikat na parlor dito sa Milan — “Bella Vita Salon & Spa.”Isang lugar na kilala hindi lang sa galing ng mga stylist, kundi sa kung paano nila pinaparamdam sa mga babae na muli silang maganda, muli silang buo.Pagpasok ko sa loob, sinalubong ako ng bango ng mga imported na pabango at ang malamig na simoy ng aircon na may halong jazz music. Mga babaeng nakangiti, mga hairstylist na parang mga modelo sa galing mag-ayos.“Buongiorno, Signora! Welcome to Bella Vita Salon. How may we help you today?” bati ng receptionist na may makislap na ngiti.Ngumiti ako ng bahagya. “I… I want a change. Something new. I want to look like I'm new... even though it still hurts inside."Nang marinig niya iyon, saglit siyang natahimik,
Chapter 9Ruth POVPaglapag ng eroplano sa Milan, ramdam ko agad ang malamig na simoy ng hangin na tila ba bumubulong ng bagong simula.Huminga ako nang malalim habang nakatanaw sa malawak na ulap sa labas ng bintana. Ito na ‘yon, Ruth… bagong yugto, bagong ako.Pagkababa ko, tumunog agad ang cellphone ko—mga mensahe mula sa mga kaibigan, sa mga kliyente, pero wala ni isang mula kay Ace.Napangiti ako ng mapait. Siguro ito na talaga ang dapat. Kailangan kong lumayo bago pa ako tuluyang lamunin ng bawal na damdamin.Habang naglalakad ako palabas ng airport, ramdam ko pa rin ang bigat ng lahat—ang sakit ng pagtataksil, at ang init ng mga titig ni Ace na pilit kong kinakalimutan.Pero sa bawat hakbang ko sa malamig na lupa ng Milan, mas pinipili kong maging matatag.Pagdating ko sa hotel, agad kong binuksan ang kurtina at sinalubong ako ng liwanag ng lungsod—makukulay, buhay, at puno ng posibilidad.Doon ko naisip… baka ito na talaga ang pagkakataon para buuin muli ang sarili ko.No more
Chapter 8Ace POVHabang abala ako sa pagpirma ng mga kontrata sa opisina, biglang tumunog ang cellphone ko.Nakita ko sa screen ang pangalan ni Bitoy — ang taong inutusan kong bantayan si Ninang Ruth, para siguraduhing ayos lang siya matapos ang nangyari.“Hello?” mabilis kong sagot.“Boss Ace,” sabi ni Bitoy, medyo hinihingal. “Nagpa-book ng flight si Miss Ruth papuntang Milan. One hour from now ang alis niya.”Napahinto ako. Parang biglang humigpit ang dibdib ko.“M-Milan?” ulit ko, halos hindi makapaniwala.“Oo, boss. Paalis na siya. Nasa airport na raw ngayon.”“Okay, thank you!”Agad kong pinutol ang tawag, saka mabilis na hinablot ang telepono ng intercom.“Jack!” halos pasigaw kong tawag sa assistant ko.“Book me a ticket to Milan — the soonest flight possible! I don’t care kung business o private. Kailangan ko makaalis ngayon din!”“Pero, Sir, may board meeting kayo mamaya alas dos—”“Cancel everything!” madiin kong putol.“I don’t care about the meeting, Jack. Just… book the








