บททั้งหมดของ Bawal Na Tadhana: I'm Obsessed With My Ninang Ruth (SPG): บทที่ 1 - บทที่ 10

Chapter 2Tahimik akong napabuntong-hininga habang pinagmamasdan ko si Ninang Ruth. Halos hindi na siya makaupo nang maayos sa bar stool. Namumungay ang mga mata, at ang bawat salitang lumalabas sa bibig niya ay lasing na lasing, puno ng sakit at kalungkutan.“Fire… please,” bulong niya habang pinipilit tumayo.“Can you take me somewhere? Ayokong mag-isa ngayong gabi.”Parang may tumusok sa dibdib ko.Hindi ko alam kung dahil sa awa o sa tindi ng damdamin ko para sa kanya. Ang alam ko lang, hindi ko kayang iwan siyang ganito.Hinawakan ko siya sa braso, marahan lang.“Let’s go,” mahinahon kong sabi.Ayokong makita siyang mas lalong madungisan ng mundong ito.Dahan-dahan ko siyang inalalayan palabas ng club.Ramdam ko ang bigat ng katawan niya sa bawat hakbang.Ang mga ilaw sa paligid ay nagiging malabo, pero ang init ng kamay niya sa palad ko— iyon lang ang malinaw.Pagdating sa labas, malamig ang hangin, pero mainit ang pakiramdam ko.Dahan-dahan kong binuksan ang pinto ng sasakyan k

Chapter 4Hindi ko na kaya.Ang bawat hikbi ni Ruth ay parang mga suntok sa dibdib ko.Wala nang halaga ang mga bawal, wala nang pakialam ang puso ko kung mali.Ang alam ko lang, kailangan niya ng yakap—hindi ng panghuhusga.Dahan-dahan akong lumapit.“Ruth…” mahinahon kong tawag, ngunit hindi siya sumagot.Patuloy lang siya sa pag-iyak, hawak ang sarili niyang dibdib na parang sinusubukang pigilan ang sakit.Kaya’t walang pag-aalinlangan, inilapit ko ang sarili ko at marahan siyang niyakap mula sa likod.Sa una, nanigas siya.Pero nang maramdaman niyang wala akong balak gawin kundi yakapin siya, unti-unti siyang bumigay.Dama ko ang panginginig ng katawan niya habang unti-unti siyang humihinga sa dibdib ko.“Shh… tama na,” bulong ko. “Hindi mo kailangang ipilit ang sarili mo sa mga taong hindi marunong lumingon.”Naramdaman ko ang paglapit ng ulo niya sa balikat ko.Mainit ang hininga niya, halatang pagod at lasing.Ngunit sa gitna ng lahat ng iyon,ramdam ko rin ang tibok ng puso ni

Chapter 6 Ruth POV Labis akong nadurog sa aking natagpuan. Parang gumuho ang buong mundo ko sa harap ng mga mata ko. Ngayon, andito ako—nakatayo sa likod ng aking inaanak—parang bata na humihingi ng sandalan sa gitna ng unos. Pero habang naririnig ko ang mga boses nila, habang nakikita ko ang mukha ng lalaking minsan kong minahal na ngayo’y walang bakas ng pagsisisi, may kung anong apoy na biglang sumiklab sa loob ko. Hindi ako dapat magpadaig sa sakit. Hindi ako dapat maging kawawa. Dahan-dahan akong lumayo mula kay Ace. Tumindig ako nang tuwid, pinunasan ang luha sa aking pisngi, at hinarap ang dalawang traydor na minsan kong tinuring na pamilya. “Get out of my house, Marco,” mariin kong sabi, malamig at buo ang boses. “Kayong dalawa—umalis kayo sa pamamahay ko.” Tahimik silang pareho. Ang babae, halos hindi makatingin sa akin, nagtatago sa likod ni Marco habang nakatakip ng kumot. Si Marco naman, ngumiti pa—ngunit hindi ko na nakita ang lalaking minsan kong minahal. An

Chapter 8Ace POVHabang abala ako sa pagpirma ng mga kontrata sa opisina, biglang tumunog ang cellphone ko.Nakita ko sa screen ang pangalan ni Bitoy — ang taong inutusan kong bantayan si Ninang Ruth, para siguraduhing ayos lang siya matapos ang nangyari.“Hello?” mabilis kong sagot.“Boss Ace,” sabi ni Bitoy, medyo hinihingal. “Nagpa-book ng flight si Miss Ruth papuntang Milan. One hour from now ang alis niya.”Napahinto ako. Parang biglang humigpit ang dibdib ko.“M-Milan?” ulit ko, halos hindi makapaniwala.“Oo, boss. Paalis na siya. Nasa airport na raw ngayon.”“Okay, thank you!”Agad kong pinutol ang tawag, saka mabilis na hinablot ang telepono ng intercom.“Jack!” halos pasigaw kong tawag sa assistant ko.“Book me a ticket to Milan — the soonest flight possible! I don’t care kung business o private. Kailangan ko makaalis ngayon din!”“Pero, Sir, may board meeting kayo mamaya alas dos—”“Cancel everything!” madiin kong putol.“I don’t care about the meeting, Jack. Just… book the

Chapter 10Pagkalabas ko ng hotel, napagpasyahan kong magpahinga muna mula sa lahat ng bigat ng nakaraan. Hindi ko hahayaang makita ako ni Ace na ganito — wasak, luhaan, at walang direksyon. Kailangan kong ayusin ang sarili ko… sa labas at sa loob.Kaya dumiretso ako sa isang sikat na parlor dito sa Milan — “Bella Vita Salon & Spa.”Isang lugar na kilala hindi lang sa galing ng mga stylist, kundi sa kung paano nila pinaparamdam sa mga babae na muli silang maganda, muli silang buo.Pagpasok ko sa loob, sinalubong ako ng bango ng mga imported na pabango at ang malamig na simoy ng aircon na may halong jazz music. Mga babaeng nakangiti, mga hairstylist na parang mga modelo sa galing mag-ayos.“Buongiorno, Signora! Welcome to Bella Vita Salon. How may we help you today?” bati ng receptionist na may makislap na ngiti.Ngumiti ako ng bahagya. “I… I want a change. Something new. I want to look like I'm new... even though it still hurts inside."Nang marinig niya iyon, saglit siyang natahimik,