Chapter 5

Pagkatapos kumain ay nagpahinga lang kami saglit bago tumambay sa sala nila para makapagkuwentuhan muna. Ang dami nga naming napag-usapan. Sobrang dami kong nalaman tungkol sa kanila.

            Nakakatuwa kasi ramdam na ramdam ko ang mainit nilang pagtanggap sa akin bilang kaibigan ng mga anak nila. Hindi ko na rin matandaan kung ilang beses kong sinabi pero sobrang suwerte nina Drake at Dmitri at sila ang pamilyang nakapili sa kanila.

            Pagkatapos naman ng ilang minutong pakikipagkuwentuhan kasama sila ay nagpasya sila na magpahinga na dahil maaga pa raw silang aalis bukas. Kaya naman iniwan na nila kami ni Dmitri sa sala.

            “Do you want to see my room?” nakangiting tanong ni Dim sa akin matapos ang ilang segundong katahimikan sa pagitan naming dalawa.

            “Okay lang ba?” tanong ko naman kaya mabilis siyang tumango.

            “Of course, Ali,” nakangiti pa rin na sagot niya. “Let’s go,” anyaya pa niya at tumayo na mula sa sofa.

            Hindi naman ako nagdalawang isip na tumayo na rin at sundan siya sa paglalakad. Medyo nalula pa nga ako nang nasa hagdan na kami, masyado kasing mataas ito.

            Ilang sandali lang ay nakarating na kami sa harap ng isang malaking pinto. Binuksan niya iyon at agad ulit akong namangha nang makita ang loob ng silid.

            “Grabe, ang laki ng kuwarto mo! Eh, parang iyong buong convention hall na sa bahay ampunan,” hindi pa rin makapaniwalang saad ko.

            Napangiti pa ako nang makita kung ano ang nasa bedside table niya. Iyon ang picture naming tatlo nina Drake noong birthday ko. Iyon ang kauna unahang picture na kuha mula sa cellphone na regalo nila sa akin. Naalala ko na pinapasa nga pala niya iyon sa akin bago sila umalis no’ng araw na iyon.

            “Dito sa veranda, maganda ang view kapag gabi,” saad niya tapos ay agad na naglakad papunta sa isang sliding door.

            Binuksan niya iyon kaya sumunod ulit ako sa kanya. Napangiti ako nang makita na  matatanaw mula doon ang malaki at malawak nilang swimming pool.

            Bukod pa ro’n ay kita rin ang labas, tanaw ang ilang bahay sa subdivision nila at ang maraming ilaw sa daan. Para ring mas naging malapit kami sa langit kasi parang mas tanaw ang maraming bituin sa kalangitan.

            “Hindi ba’t matatapos na kayo sa apat na taong kurso ngayong taon?” tanong ko habang pareho kaming nakaduwang sa railings ng balkonahe.

            “Oo,” sagot naman niya.

            “Mabuti pa kayo,” saad ko ulit. “Ako kasi dalawang taon pa,” dagdag ko pa.

            “Mabilis lang naman ang panahon. Atsaka i-enjoy mo lang. Darating ang araw na trabaho naman ang iisipin mo. Iyon ang totoong buhay, hindi ang pag-aaral,” sagot naman niya kaya bahagya akong tumango.

            Totoo naman ang sinabi niya. Hindi natatapos ang buhay sa pagtatapos sa pag-aaral. Pagkatapos kasi no’n ay kailangan pang humanap ng trabaho para mabuhay. At doon pa lang nagsisimula ang totoong buhay ng isang tao.

            Kapag kasi dumating ang oras na iyon, kahit na gaano natin maisip at maramdaman ang pagod ay alam natin na kailangan nating magpatuloy.

            “Malapit lang din pala ang bahay niyo sa university na pinapasukan ko. Sa tingin mo okay lang ba na pasyalan ko kayo rito minsan o ang mga magulang mo kahit na wala kayo?” tanong ko pa.

            “Oo naman,” sagot ulit niya. “Hindi mo ba narinig ang sinabi ni Mom? Welcome ka rito kahit na anong oras,” dagdag pa niya.

            Napalingon naman ako sa kanya at napansin ko na nakatitig pala siya sa mukha ko. Hindi ko alam kung bakit pero hindi ko na lang iyon binigyan ng pansin.

            “Thank you, Dim,” saad ko.

            “Para saan?” tanong naman niya.

            “Thank you kasi sinama mo ako rito. Alam mo ba, sobrang saya ko na makilala ang dalawang tao na nagbigay sa inyo ng isang buong pamilya. Tapos ang sarap sa feeling na makasama at makasabay silang kumain. Pakiramdam ko may buong pamilya rin ako,” mahabang sagot ko naman.

            “Eh, kung dito ka na muna kaya pansamantala?” tanong niya na siyang ikinagulat ko.

            “Ha? Bakit naman?” tanong ko.

            “Kasi malayo ang bahay ampunan sa university. Hindi ba nasa forty to fifty minutes ang biyahe pauwi? Sobrang delikado kapag alas diez ka umuuwi galing sa trabaho,” sagot naman niya.

            Kung tutuusin ay may punto siya. Nahihiya na nga rin ako kay Mother Myrna na laging napupuyat kahihintay sa akin kapag pauwi na ako. Hindi naman kasi nila puwedeng ikandado ang gate ng ampunan na wala pa ako ro’n.

            Ayaw ko nang maging abala pa sa kanya lalo na’t may edad na rin siya. Ayaw ko rin naman na maging abala kina Drake at Dmitri, lalo na sa mga magulang nila.

            Sa totoo lang ay naisip ko na kumuha na lang ng maliit na apartment malapit sa university, siya rin naman na halos katapat lang din ng university ang coffee shop na pinagtatrabauhan ko.

            Kapag nangyari iyon ay sa tingin ko ko ay mas makakatipid ako ng konti at hindi pa ako makakaramdam ng araw araw na pagod mula sa biyahe. May kamahalan ang pamasahe mula sa ampunan papunta sa university, kung pagsasama samahin ay puwede nang pambayad sa isang maliit lang na apartment. Sobra pa nga sa tantiya ko.

            “Hindi na, Dim. Sobrang abala na iyon sa inyo. Okay na ako na nakakapasyal ako rito paminsan minsan. Atsaka nakausap ko na rin naman si Nanay na hahanap ako ng isang maliit na apartment,” sagot ko naman.

            “Pumayag ba siya?” tanong niya.

            “Noong una ay hindi, lalo na’t nag-aalala siya. Pero sinabi ko naman sa kanya na siya ang nagpalaki sa akin kaya sanay ako sa mga gawaing bahay. Medyo matagal nga bago ko siya napilit. Naisip din niya na siguro ay okas din iyon lalo na’t minsan alas dose na ako nakakauwi. Delikado raw para sa akin. Nahihiya na rin kasi ako sa kanya, kasi nga lagi rin siyang napupuyat dahil sa akin,” mahabang pahayag ko naman.

            “Kung ako ang papipiliin, mas gusto ko sanang dito ka na lang para mabantayan ka namin ni Drake. Pero ayaw ko namang pilitin ka sa isang bagay na ayaw mo. Basta kung kailangan mo ng tulong nandito lang kami para sa ’yo,” sagot naman niya kaya napangiti ako.

            “Alam ko naman iyon, Dim. Kaya sobrang thankful ako kasi naging kaibigan ko kayo. Salamat din kasi kahit nagkaroon na kayo ng pamilya at maraming bagong kaibigan ay hindi niyo pa rin ako nakalimutan,” medyo may halong pagka-emosyonal na saad ko naman.

            “Bakit mo naman nasabi ’yan?” nakakunot ang noong tanong niya kaya nagkibit na lang ako ng balikat.

            “Ilang kaibigan ba ang mayroon tayo sa ampunan noon? Ni isa ba sa kanila may pumasyal pa sa atin noong inampon na sila?” pagbabalik ko ng tanong sa kanya.

            “Iba sila at iba kami ni Drake, Ali,” sagot niya kaya ngumiti ako at marahang tumango.

            “Alam ko, kaya nga nagpapasalamat ako sa inyo,” saad ko naman.

            Napatingin ako sa screen ng cellphone ko at napansin ko na alas diez na pala ng gabi. Napahaba ang kuwentuhan namin at hindi ko namalayan ang oras.

            “Dim, kailangan ko nang umuwi. Maaga pa kasi ang pasok ko bukas,” saad ko.

            “Tara, ihahatid na kita,” saad naman niya.

            Nagsimula na siyang maglakad palabas ng silid niya, gano’n din naman ang ginawa ko. Ganito na ang naging routine ko simula noong magtrabaho ako. Matatapos ang shift ko ng alas diez, tapos ay mga 10:30 na ako makakaalis sa shop dahil kailangan pang linisin ang mga pinagkalatan.

            Mga 11:30 naman na ng gabi ako makakauwi sa ampunan, depende pa iyon kung may bus akong masasakyan agad. Minsan ay alas dose na ako nakakauwi, pagkatapos ay gigising ako ng alas tres o alas kuwatro ng madaling araw para gumayak kasi alas seis ng umaga ang pasok ko sa unibersidad.

             Bago kami bumaba ni Dim ay sumilip muna kami sa kuwarto ng mga magulang niya para sana makapagpaalam. Pero napansin namin na masarap na ang tulog nila kaya naman nagpasya kami na hayaan na lang sila.

            “Saan po tayo, sir?” tanong nung isang driver nila pagkalabas namin ng bahay.

            “Ako na maghahatid sa kanya, Kuya. Magpahinga ka na. Maaga pa kayo ni Dad bukas,” nakangiting sagot naman ni Dim.

            “Pero, sir…”

            “Okay lang talaga, Kuya,” pamimilit ni Dim.

            Sa huli ay ngumiti na lang ang driver at tumango. Siguro ay dahil alam niya na wala na rin naman siyang magagawa. Nang makasakay na kami sa sasakyan ay agad iyong pinaandar ni Dmitri.

            Binuksan naman ng guard ang malaki nilang gate. At habang nasa biyahe ay tahimik lang ako. Hindi ko pa rin kasi maiwasang isipin, paano kaya kung may isang magandang loob na pamilya na inampon din ako? Ano kaya ang feeling?

            Hindi ko talaga alam. At sa tingin ko ay hindi ko na malalaman ang sagot kasi imposible na na ampunin ako dahil sa edad ko.

            “May problema ba?” tanong ni Dmitri sa akin, nilingon ko naman siya at binigyan ng isang tipid na ngiti.

            “Wala, medyo inaantok lang,” ang pagsisinungaling ko.

            Kahit pa na matalik ko silang kaibigan ay hindi ko gusting sabihin sa kanila ang ganitong mga bagay na naiisip ko. Alam ko kasi na maaawa at mag-aalala lang sila sa akin, at ayaw ko iyong mangyari.

            “Matulog ka na muna, gigisingin na lang kita kapag nasa bahay ampunan na tayo,” saad naman niya.

            Hindi na ako sumagot. Tahimik na lang ako na tumingin sa labas ng bintana habang nakasandal ang likod ng ulo sa upuan ng sasakyan. Ilang sandali lang ay napalingon ako kay Dmitri na tahimik pa ring nagmamaneho.

            Hindi ko mapigilan ang sarili ko na titigan ang guwapo niyang mukha. Kung tutuusin ay magkamukhang magkamukha lang naman sila ni Drake, halos wala ngang pagkakaiba maliban sa isang maliit na nunal sa kaliwang parte ng labi ni Drake. Bukod doon, marami pa rin ang nalilito kung sino ang si Drake at Dmitri sa kanilang dalawa.

            Pero hindi ko maintindihan kung bakit may dating si Dmitri para sa akin na hindi ko makita kay Drake. Madalas din ay napapakaba niya ako, lalo na kapag sobrang lapit niya sa akin.

            Tapos kapag ang ideya na may girlfriend na si Drake ay naglaro sa isip ko ay okay lang naman sa akin, nae-excite pa nga ako para sa kanya. Pero noong makita ko si Dim na may kasamang ibang babae, hindi ko alam pero bahagyang may kirot sa puso ko.

            May gusto na ba ako kay Dmitri? Hindi ko alam…