LOGINMature Content
Leah
Nagulat ako sa sinabi niya. Parang biglang huminto ang mundo ko, at ilang segundo akong hindi agad nakahuma. Hindi ko inaasahan na bibitawan niya ang mga salitang iyon. Hindi sa tono niyang iyon, hindi sa lalim ng tingin niya.
Nagtagpo ang aming mga mata. Walang galit. Walang pagdududa. Tanging damdaming matagal nang nakabitin sa pagitan naming dalawa.
Ako na mismo ang naglapit ng aking mukha at hinalikan siya.
Sa simula, dampi lang. Isang mabagal, marahang halik na parang pagsubok. Ramdam kong hindi siya kuntento, at alam kong alam niya ring hindi iyon ang buong intensyon ko. Dumampi ang kamay niya sa aking tagiliran, mainit at mapang-angkin, habang ang isa naman ay pumwesto sa aking batok, marahang hinihila ako palapit.
“Ang lambot talaga ng mga labi mo, Sweetheart,” bulong niya nang bahagya kaming huminto. Ramdam ko ang hininga niya sa aking pisngi. Napangiti ako, hindi ko mapigilan. Gustong-gusto ko kapag sinasabi niy
LeahMedyo hirap na hirap na ngayon ang PR Department dahil sa walang katapusang issue ni Tate Lim. Kung bakit kasi pinapatulan pa niya ang mga comment sa social media kahit ilang beses na siyang pinayuhang manahimik muna. Imbes na humupa, lalo lang lumalala ang sitwasyon at kami ang sumasalo ng lahat dahil dinadamay ng mga tao ang kumpanya.Kaya heto kami, halos hindi na makaupo nang maayos, aligaga sa pagsagot ng tawag mula sa iba’t ibang sports at entertainment news magazines, pati na rin sa mga TV at radio shows na gustong makakuha ng pahayag.“Solano Group will deal with it accordingly. We will look into every detail before we make our decision,” narinig kong mahinahong sabi ni Kelly sa kausap niya sa telepono, parehong linya na ilang beses na naming inuulit mula pa kahapon.Paulit-ulit na lang ang naging tugon namin sa lahat ng tanong na may kinalaman kay Tate. Nakakapagod. Nakakairita na rin, kung tutuusin. Pero wala kaming magaga
LeahPagdilat ko ng aking mga mata, ilang segundo muna akong nakatulala sa kisame. May kakaibang katahimikan, ibang-iba sa atmosphere ng opisina ni Rafael na huling naaalala ko. Napakunot ang noo ko habang dahan-dahan kong nililibot ang aking paningin, saka lang nagsimulang mag-sink in ang lahat.Penthouse.Nasa penthouse ako.Naalala ko ang nangyari ng nagdaang gabi, kung paano sinabi ni Rafael na mahal niya ako at ang naging tugon ko. Bumangon ako dahilan upang dumausdos pababa ang comforter na tumatakip sa aking katawan and found myself naked.Hindi na ako nagulat dahil alam ko at malinaw na naalala ang nangyari. Bagay na natural na sa amin. Yun nga lang, parang mas naging memorable at intense ang sa kagabi dahil sa naging pag-amin namin sa nararamdaman namin sa isa’t-isa.Sumilay ang matamis na ngiti sa aking mga labi.“Good morning, Sweetheart.”Mabilis akong napabaling ng tingin sa pintuan. Doon ko siya
Mature ContentLeahNagulat ako sa sinabi niya. Parang biglang huminto ang mundo ko, at ilang segundo akong hindi agad nakahuma. Hindi ko inaasahan na bibitawan niya ang mga salitang iyon. Hindi sa tono niyang iyon, hindi sa lalim ng tingin niya.Nagtagpo ang aming mga mata. Walang galit. Walang pagdududa. Tanging damdaming matagal nang nakabitin sa pagitan naming dalawa.Ako na mismo ang naglapit ng aking mukha at hinalikan siya.Sa simula, dampi lang. Isang mabagal, marahang halik na parang pagsubok. Ramdam kong hindi siya kuntento, at alam kong alam niya ring hindi iyon ang buong intensyon ko. Dumampi ang kamay niya sa aking tagiliran, mainit at mapang-angkin, habang ang isa naman ay pumwesto sa aking batok, marahang hinihila ako palapit.“Ang lambot talaga ng mga labi mo, Sweetheart,” bulong niya nang bahagya kaming huminto. Ramdam ko ang hininga niya sa aking pisngi. Napangiti ako, hindi ko mapigilan. Gustong-gusto ko kapag sinasabi niy
Leah“What do I need to do,” tanong ko, pilit pinatatag ang boses ko kahit may kaba sa dibdib ko, “para lang tumaas ang tiwala mo sa sarili mo… when it comes to me?”Tinitigan niya ako. Matagal. Parang sinusukat kung tama ba ang narinig niya, o kung handa ba siyang sagutin ang tanong na iyon nang totoo. Nakita ko kung paano bahagyang nagbago ang ekspresyon niya mula sa pagiging dominant, naging seryoso. Totoo.“I don’t know,” sagot niya sa wakas, mababa ang boses. “Maybe nothing could make me feel secure and confident pagdating sayo.”Natawa ako, hindi dahil nakakatawa, kundi dahil hindi ako makapaniwala. “Hindi ko akalain na may ganitong side ang isang Rafael Solano…” Halata ang disbelief sa boses ko, pero hindi niya iyon minasama. Sa halip, natawa rin siya, iyong tawang may halong pait at self-awareness.“You’re beautiful, you’re young, at nagsisimul
LeahDahil sa issue ni Tate Lim, kinailangan naming mag-meeting sa mismong office ni Rafael. Kasama namin si Sir Joseph na kakarating lang galing sa TV station, halatang pagod pero pilit pa ring composed. Mula afternoon hanggang halos gabi, sunod-sunod ang diskusyon—PR angle, legal risks, public perception. Ni hindi namin namalayan kung paano lumipas ang oras.Hindi ko rin namalayan na matagal na pala akong hindi kumakain. Siguro dahil sobrang focus ko sa usapan. O baka dahil katabi ko lang si Rafael na seryoso, tahimik, pero ramdam ko ang presensya niya sa bawat galaw ko.“I’ll order dinner na lang,” sabi ni Sir Joseph habang sinisilip ang oras sa relo niya. Tumango si Rafael, diretso lang ang tingin sa laptop. Hindi na rin ako umimik pa, kahit gusto kong sabihin na okay lang ako. Ayokong maging abala.Pagkatapos mag-order, sinimulan na ni Sir Joseph ang pagfi-finalize ng lahat ng napag-usapan namin. Isa-isa niyang binalikan ang m
RafaelHindi siya agad umiwas. Hindi rin siya umatras.Sa halip, bahagya niyang ibinaba ang notebook sa mesa at ipinatong ang dalawang palad niya roon, saka ako tiningnan ng diretso, walang bahid ng takot. Kung meron man, parang mas lalo pa siyang naging interesado.“Punishment?” ulit niya, may bahagyang ngiti sa labi. ‘Yong ngiting alam kong delikado. “I was wondering kung kailan mo ‘yon babanggitin.”Napapikit ako sandali. Isang mahinang mura ang muntik nang kumawala sa bibig ko. Hindi siya dapat ganito ka-kalmado. Hindi niya dapat ako tinitingnan na parang ako pa ang nawawalan ng kontrol.“Don’t play innocent,” sabi ko, dahan-dahan akong lumapit. Isang hakbang. Isa pa. “You know exactly what you did.”“Totoo?” sagot niya, bahagyang ikiling ang ulo. “Because last time I checked, I didn’t break any rules. I did my job. I attended the meeting. I spoke professionally.” Huminto siya sandali, saka idinugtong, mas mababa na ang boses, “Or is the







