Chapter 6: Scars and Silence

Sa halip na sumagot, napalunok si Cali. Hindi niya alam kung bakit, pero may kung anong kakaibang epekto sa kanya ang paraan ng pagsasalita ni Lewis—ang paraan ng pag-angkin niya sa sitwasyon. Tila isang bitag na hindi niya namalayang unti-unti siyang hinihigop.

Ang kanyang mga mata ay dahan-dahang gumapang sa paligid. Ilang sandali lang ang nakalipas, masaya siyang nakikihalubilo sa selebrasyon, ngunit ngayon, parang lumiit ang mundo niya. Lahat ng ingay, lahat ng bulungan, tila naglaho kasabay ng malalim at walang alinlangang titig ng lalaking nasa harapan niya.

Hindi niya dapat maramdaman ito.

Dapat ay inis siya. Dapat ay may takot. Dapat ay nag-aalangan siya kung tama ba ang ginawa niyang desisyon, pero hindi—dahil sa isang banda, alam niyang wala naman talaga siyang ibang pagpipilian.

Hawak na siya ni Lewis.

At kung tama ang pakiramdam niya, hindi siya nito basta-basta bibitawan.

"Relax," aniya, bahagyang yumuko upang itapat ang labi sa kanyang tainga, ang boses ay halos isang bulong ngunit puno ng kumpiyansa. "You look like you’re about to run."

Napatingin siya rito, pilit pinapanatili ang kompyansa sa kanyang mukha. Alam niyang iyon ang inaasahan nitong makita—ang isang babaeng hindi basta-basta sumusuko. “Wala akong balak tumakbo.”

Ngumisi si Lewis, ngunit hindi iyon basta ngiti. May kung anong lalim sa titig nito, isang hindi mabasag na paniniwala na hawak nito ang lahat ng kontrol. “Good.”

Magsasalita pa sana si Cali nang bumalik si Rea, hawak ang braso ng isang babaeng nasa late forties o early fifties. Eleganteng bihis ito sa isang cream-colored dress, ang postura ay perpektong tuwid, at ang mukha—bagaman may banayad na tanda ng edad—ay may bahagyang kahawig kay Luis at Lewis.

“Cali, this is Jen,” masayang pakilala ni Rea. “Kuya Luis' wife.”

Biglang bumigat ang hangin.

Agad na inayos ni Cali ang kanyang postura, tinapalan ng magalang na ngiti ang kaninang bakas ng kaba sa kanyang mukha. Hindi niya maaaring ipakita ang alinmang bahid ng kahinaan, lalo na sa harap ng isang tulad ni Jen Alcaraz.

"It’s nice to meet you, Mrs. Alcaraz."

Tiningnan siya ng ginang mula ulo hanggang paa, mabagal at walang emosyon sa mukha. Para bang tinatantiya siya, sinusuri kung ano ang maaaring makita sa kanyang pagkatao. Ilang segundo ang lumipas bago ito bahagyang tumango.

“You’re Lewis’ woman?”

Napalunok si Cali. Hindi niya alam kung paano iyon sasagutin. Hindi niya rin alam kung paano ito dapat sagutin.

“Yes, she is,” sagot ni Lewis bago pa siya makapag-isip ng tugon. Walang pag-aalinlangan sa tono nito, para bang ni hindi sumagi sa isip nito ang posibilidad na siya mismo ay hindi sigurado sa sagot.

Napangiti si Rea, tila sinusubukang alisin ang tensyon sa hangin. “Ate Jen, you should have seen kuya Luis’ face kanina. Akala mo makakakita siya ng ghost!”

Lumingon si Cali kay Luis, na tahimik lamang sa isang tabi. Walang anumang ekspresyon sa mukha nito—walang reaksyon, walang pagtatanggol sa sarili. Para bang wala siyang pakialam kung ano ang iniisip ng iba tungkol sa kanya.

Ngunit tila hindi rin interesado si Jen sa biro ni Rea. Sa halip, bumaling ito kay Cali at tumingin ng diretso sa kanyang mga mata.

“I hope you know what you’re getting into.”

Nanatili siyang nakatitig rito, pilit na pinapanatili ang kanyang composure. Alam niyang isang pagkakamali ang ipakita ang pag-aalinlangan sa harap ng babaeng ito.

“I do, ma’am,” sagot niya, kahit pa hindi niya alam kung gaano iyon katotoo.

Ngunit sa paraan ng tingin ni Jen, alam niyang hindi ito kumbinsido.

Bago pa lumalim ang usapan, isang waiter ang lumapit upang sabihin na kailangan si Jen ng ilang bisita. Tumango lamang ito, walang anumang ibang sinabi, saka dahan-dahang lumakad palayo kasama si Luis.

Sa pag-alis nito, para bang bumalik ang hangin sa paligid.

“I think she likes you,” bulong ni Rea.

Napalunok si Cali. Hindi siya sigurado kung tama ba ang narinig niya.

“Cali doesn't need her to like her,” sabat ni Lewis, bahagyang nakangisi ngunit may bahid ng seryosong tono.

Bumuntong-hininga siya, pilit na itinatago ang bigat sa kanyang dibdib. Para bang hindi lang simpleng relasyon ang pinasok niya kundi isang laro—isang laro na hindi niya alam kung paano lalabasan.

Matapos ang hapunang halos hindi makalunok si Cali, nagpasya na siyang iuwi ni Lewis. Nang makarating sila sa mansion, hindi niya alam kung paano dapat kumilos. Samantalang si Lewis naman, agad siyang itinuro sa isang silid, sinabing naroon ang kanyang mga gamit.

Pagpasok niya, tumambad sa kanya ang isang kwarto na may pinaghalong kulay abo at itim—madilim, ngunit may eleganteng pagiging pormal. Bahagya niyang binuksan ang walk-in closet at agad na bumungad sa kanya ang mga damit pambabae. Isang tingin pa lang, alam na niyang eksakto ang mga iyon sa kanya. Hindi niya alam kung paano o kailan iyon napunta roon, pero hindi na siya nag-abalang magtanong. Sa halip, kinuha na lang niya ang pinakamalapit na pares ng pajama at muling isinara ang closet, iniiwasan ang pagtingin sa iba pang mamahaling kasuotan sa loob.

Agad niyang hinubad ang suot niyang damit, hindi na komportable sa bigat nito sa kanyang katawan. Ngayon, tanging isang pares ng itim na underwear na lang ang natira sa kanya. Luminga siya sa paligid, hinahanap ang banyo, ngunit dahil sa lawak ng kwarto, sandali pa siyang nalito bago ito matagpuan. Nang makita ito, napangiti siya nang bahagya, sabik na maibsan ang pagod at bigat sa katawan.

Kumuha siya ng tuwalya mula sa drawer bago agad na umilalim sa shower. Ilang minuto lang siyang nanatili roon—hindi niya kayang magtagal, kahit na gusto niyang hugasan hindi lang ang dumi kundi pati ang mga alaala ng mga sugat sa kanyang katawan.

Matapos malinis ang sarili, ipinulupot niya ang tuwalya sa kanyang katawan at lumabas ng banyo.

Madilim pa rin ang paligid. Tanging ang dalawang malamlam na ilaw sa magkabilang gilid ng kama ang nagsisilbing tanglaw. Kinuha niya ang isa pang tuwalya upang patuyuin ang kanyang buhok, saka walang pag-aalinlangang hinubad ang basang tuwalya sa katawan.

Ngunit halos mapatalon siya sa gulat nang biglang bumukas ang pinto.

Pumasok si Lewis na walang pakundangang binuksan ang ilaw, para bang gusto pang makita nang mas malinaw ang hubad niyang katawan.

Nanigas si Cali, huli sa sarili. Parang huminto ang oras. Ang panginginig sa kanyang katawan ay hindi niya alam kung dahil sa kahihiyan o sa matinding kaba. Dali-dali niyang dinampot ang tuwalya at ipinulupot muli sa kanyang katawan, halos nanginginig ang mga daliri sa pagmamadali.

"S-Sorry... hindi ko alam na papasok ka," mahina niyang sambit, nakatungo at hindi magawang tingnan si Lewis sa mata. Mariin niyang kinagat ang labi, pilit iniiwasan ang anumang repleksyon ng reaksyon nito sa kanyang mukha.

Pero higit sa lahat, ikinatatakot niya ang maaaring makita sa mga mata nito.

Takot siya sa posibleng pandidiri.

Dahil sa wakas, wala nang tela na tumatakip sa lahat ng pasa at sugat sa kanyang katawan. At alam niyang nakita na iyon ni Lewis—lahat ng bakas ng sakit at pang-aabuso na pilit niyang itinatago.