Chapter 7: Trapped in Silk and Shadows

"M-Mali ba ako ng napasukang kwarto?" mahina niyang sambit, nakatungo, pilit itinatago ang pamumula ng kanyang mukha.

Ramdam niya ang bigat ng katahimikan na sumunod sa kanyang tanong—isang nakakabinging saglit na tila sumasakal sa kanya. Alam niyang nakatingin ito sa kaniya, nararamdaman niya ang mabibigat na mga titig nito.

Hanggang sa marinig niya ang malamig at matigas na tinig ni Lewis.

"No. We're going to sleep in the same room and the same bed, Cali. That's how we start our contract."

Parang may tumigil sa paggalaw sa kanyang loob.

Nanatili siyang nakatungo, pinipilit iproseso ang bawat salitang binitiwan ni Lewis. Ngunit sa isang iglap, biglang lumilinaw sa kanya ang realidad ng sitwasyong ito—kung bakit siya narito, kung ano ang inaasahan sa kanya. Hindi lang ito basta isang kasunduan sa papel.

Ang kontratang iyon ay may kasama pang kasunduan na hindi lang sa legalidad umiikot.

Kailangan nilang magsama. Sa iisang silid. Sa iisang kama.

Humigpit ang kapit niya sa laylayan ng tuwalya, pilit pinapatatag ang sarili. Kung dati, iniisip niyang ang lahat ng ito ay isa lang hakbang ni Lewis para iniisin o gantihan si Devin, ngayon ay mas lumalalim ang kanyang pang-unawa.

Hindi lang ito paghihiganti.

Dahil si Lewis ay isang lalaking hindi kailangang gumamit ng babaeng tulad niya para lang gumanti. Kayang-kaya niyang sirain si Devin sa isang kumpas ng kanyang daliri.

Pero bakit kailangan siyang alukin nito ng ganitong klase ng tulong?

Bakit hindi isang babaeng may mataas na estado sa buhay, may pangalan, may kakayahang itapat sa kanya? Ang isang tulad niyang mayaman, gwapo, at makapangyarihan ay hindi nauubusan ng pagpipilian.

"Bakit ako?" hindi niya napigilang itanong, mahina ngunit sapat para marinig ni Lewis.

Mula sa kanyang kinatatayuan, bahagyang napaangat ang tingin niya at nagtagpo ang kanilang mga mata. Wala siyang mabasa sa mukha nito—parang isang matibay na pader na walang puwang para sa emosyon.

"Dahil ikaw ang pinakamadaling pakawalan."

Parang sinuntok ang dibdib niya.

Mabilis siyang napaatras, pilit iniwas ang tingin.

Dahil alam niyang may katotohanan sa sinabi nito.

Wala siyang halaga. Wala siyang maaaring ipagmalaki.

Isa lang siyang babaeng naipit sa isang sitwasyon na hindi niya ginusto.

Napili siya hindi dahil espesyal siya—kundi dahil siya ang tipo ng babae na walang kakayahang sumira sa buhay ni Lewis.

At ang sakit ng pag-iisip na iyon ay bumalot sa kanya, nanunuot sa kanyang laman, sinasakal siya sa hindi maipaliwanag na kirot.

Ngunit hindi siya puwedeng magpakita ng kahinaan.

Hindi sa harap ni Lewis.

Muli siyang lumunok ng pait at tinapalan ng kawalan ng emosyon ang kanyang mukha.

"Okay," mahina niyang sagot, ngunit sa loob-loob niya, hindi siya kailanman naging mas hindi sigurado sa sarili.

Sa isang segundo, nakita niya ang paggalaw ng panga ni Lewis, na parang may kung anong pumitlag sa loob nito. Ngunit agad din iyong nawala.

"Magbihis ka na," malamig nitong utos, saka tumalikod. "May pupuntahan tayo bukas kaya matulog ka nang maaga."

Pinanood niya ito habang unti-unting tinatanggal ang butones ng sleeves nito, saka marahang hinubad ang suot na coat. Sa ilalim noon ay ang puting dress shirt na bahagyang kumakapit sa matigas nitong katawan. Mula sa pagkakatayo niya, nakita niya kung paano gumalaw ang muscles nito nang iikot ang balikat, at agad siyang napalunok.

Napalunok hindi dahil sa paghanga—kundi dahil sa kaba.

Dahil sa gabing ito, sa kwartong ito… wala na siyang ibang matatakbuhan.

Kaya bago pa siya muling lamunin ng sarili niyang emosyon, mabilis siyang tumalikod at naglakad papasok sa closet.

Pagkapasok niya roon, marahan siyang humugot ng buntong-hininga, ipinikit ang mga mata, at saglit na nilasap ang panandaliang pakiramdam ng laya.

Dahil alam niyang sa oras na lumabas siya mula rito… babalik siya sa realidad kung saan siya lang ang kailangang magpanggap na hindi siya unti-unting nadudurog.

Pagkapasok niya sa loob ng closet, agad niyang napansin ang mga nakahanay na mamahaling damit panglalaki. Mula sa perpektong pagkakaayos ng mga suit, dress shirt, at luxury ties, walang duda—lahat ng ito ay de-kalidad, gawa mula sa pinakamahal na brand. Hindi niya kailangang tingnan ang tatak para malaman.

Hinaplos ng kanyang mga mata ang bawat piraso ng tela, ang maingat na pag-aayos nito, na para bang kahit ang damit ni Lewis ay hindi maaaring maging magulo. Ang closet ay napakaorganisado, at sa bawat sulok nito ay sumisigaw ang kapangyarihan at kayamanan.

Para bang pati ang espasyo nito ay kontrolado, bawat bagay nasa tamang lugar—walang labis, walang kulang.

Napakurap siya, biglang bumalik sa realidad.

Hindi dapat siya humahanga rito. Hindi dapat siya nai-intimidate.

Hinayaan niyang gumapang ang malamig na hangin sa kanyang balat habang lumalapit sa bahagi kung saan nakalagay ang mga pambabaeng damit—ang mga kasuotan na, sa unang tingin pa lang, ay halatang pinili para sa kanya. Mula sa malalambot na tela ng silk dresses hanggang sa eleganteng pang-araw-araw na kasuotan, kitang-kita niya kung paano pinili ang bawat isa upang umayon sa kanyang katawan.

Marahil ay may utusan si Lewis na nag-asikaso nito, o baka naman sadyang nais lang nitong tiyakin na kahit sa pinakamaliit na bagay ay kontrolado siya.

Humugot siya ng malalim na hininga at marahang iniabot ang pinaka-simpleng pantulog na kanyang makita—isang malambot na silk pajama na kulay cream. Kahit pa ito ay mukhang mamahalin, wala siyang magagawa. Wala naman siyang ibang pagpipilian.

Sa loob ng ilang minuto, mabilis siyang nagpalit, pinilit na huwag intindihin ang pakiramdam ng tela sa kanyang balat—masyadong magaan, masyadong malambot, na para bang hindi ito nababagay sa isang babaeng tulad niya.

Matapos niyang matapos, lumabas siya ng closet at saka niya napansin na wala na si Lewis.

Narinig niya ang mahinang tunog ng tubig mula sa banyo.

Naliligo na ito.

Saglit siyang natigilan, saka muling humugot ng malalim na hininga bago lumapit sa kama.

Doon, sa ibabaw ng malinis na kama, ay isang hair dryer na mukhang bagong bukas lang. Ang kahon nito ay nasa tabi pa, na para bang may sinadyang maglagay nito doon para sa kanya.

Bahagya siyang napahinto.

Tumingin siya sa direksyon ng banyo, pinakikinggan ang patuloy na lagaslas ng tubig.

Si Lewis ba ang naglagay nito?

Sa unang pagkakataon, hindi niya alam kung paano dapat maramdaman. Hindi niya alam kung ito ba ay isang simpleng kabutihan, isang paraan ng pagkontrol, o isang bagay na mas malalim pa roon.

Pero may kung anong mainit na pakiramdam ang gumapang sa kanyang dibdib—hindi niya mawari kung ito ba ay pasasalamat, pagtataka, o panibagong pagkalito sa misteryosong kilos ng lalaking iyon.

Sa huli, umiling siya.

Hindi niya maaaring hayaang guluhin siya ng simpleng bagay na ito.

Kinuha niya ang unang damit na nahugot kanina saka muling ibinalik sa closet. Pagkatapos, umupo siya sa gilid ng kama, kinuha ang hair dryer, at sinimulang patuyuin ang kanyang buhok. Pinakikinggan niya ang ingay ng hangin mula rito, sinasakop ang kanyang isip, pinapalitan ang mga gumugulo sa kanya.

Nang matapos ay agad niyang inukupa ang ilalim ng comforter sa kaliwang bahagi. Sumusubok na makatulog bago pa matapos si Lewis sa paliligo.

Ngunit ng maramdaman niya ang bahagyang pagbigat ng kabilang bahagi ng kama, tila nabura lahat ng katatagan na pilit niyang binubuo.

Hindi siya kumilos.

Nanatili lang siyang nakatagilid, nakatitig sa malaking glass window, pinipilit panatilihing kalmado ang sariling damdamin. Ngunit kahit ipikit niya ang kanyang mga mata, kahit pilitin niyang wag maramdaman ang init ng katawan nito na bahagyang lumalapit sa kanya, alam niyang hindi siya makakatulog nang maayos.

At sa gabing iyon, hindi siya nakatulog.

Hanggang sa muling sumikat ang araw.