Chapter 5

"What's with that girl?" magkasalubong ang kilay na tanong ni Louie sa sarili.

Ilang minuto na siyang sumusunod sa dalaga pero hindi pa rin niya mawari kung saan ang destinasyon ng paa nito. Nagrereklamo na sa pagod ang binti niya. Louie's been an athletic type of person but he's mentally tired of following thatwoman. Even so, his heart still yearn to walk behind her. Hindi niya mawari pero kahit nagrereklamo ang isip ay ayaw sumunod ng puso niya. It's still wants to follow the woman wherever she want to go.

Ngayon pa ba ako magrereklamo? Ngayong mas may rason kung bakit ko tatanggapin ang alok ni Papa sa factory?

Lihim na napangisi si Louie habang nakatitig pa rin sa dalaga. Ilang metro ang agwat niya pero wala itong kaalam-alam na may sumusunod rito. What a careless woman! Napailing siya sa naisip at bahagyang nangalit ang ngipin. Paano kung ibang lalaki ang sumusunod dito? She will be in danger without her knowing!

Hindi alam ni Louie pero nanikip ang dibdib niya sa inis dahil sa isiping iyon. Nagpatuloy na lang siya sa tahimik na pagsunod sa babae.

Nagpapasalamat si Louie at tinanggap niya ang imbitasyon ng kaibigang si Minho. Magbubukas ito ng bagong branch ng club nito at isa siya sa mag ri-ribbon cutting. As a friend ay full support siya sa bagong negosyo ng kaibigan. A lucky day for him because he met the woman that again.

And thanks to his driver for that. Nagkasakit ito at tinatamad siyang mag-drive nang malayo kaya napilitan siyang mag-bus papuntang Baguio. And that's how she saw the woman and follow her like he's some kind of a stalker.

Nagkasalubong ang kilay niya at nakadama ng inis nang makita niya ang dalaga na nagpahinga sa bench sa isang tabi na malapit sa park. Halata ritong giniginaw ito dahil yakap-yakap nito ang sarili.

Why the hell you wore a clothing that's not suitable for this weather? Naiinis na hiyaw niya sa isip.

Louie silently shook his head. He doesn't understand why he is bothered by this woman.

This street in Baguio is full of souvenir shops, so Louie didn't think twice before entering a shop. It sells different types of couple shirts and sweatshirts.

He is not a fan of a couple of things, but he smiled when he bought a pair. Louie can only think of a person that suits that sweatshirt. It is the woman who's sitting on the bench. She was draped in cold weather and gracefully sitting with her gaze freely roaming on the street. That woman wore a sweet smile on her face, and Louie's heart frantically reacted as he stared at the woman.

He shook his head. Hindi makapaniwala sa nararamdaman. Why am I feeling this way? Why am I so concerned about her? I just met her twice, for God's sake!

But amid his heart racing, he didn't dare to face her. They will still meet. He is sure of that.

Louie saw a little boy and ask him a favor. In return he gave him a hundred bucks. Napangiti siya habang pinagmamasdan ang dalaga. Kausap nito ang bata at lalong naging malapad ang ngiti niya nang tinanggap nito ang sweatshirt na pinabigay niya. So, Louie wore the other sweatshirt and when the woman finally stood up to walked again, he silently followed.

It took a couple of minutes more until she finally reached her destination. And that's when Louie decided to stop following.

But he is reluctant to leave. Sino naman kaya ang pupuntahan mo diyan? No worries. We will see each other later again, baby!

Napangisi siya sa naisip saka hinugot sa bulsa ng suot na maong pants ang wallet na napulot. He took an ID out and clearly scanned it with his curious eyes.

"Elyssa Dane Castillo," mahinang sambit niya sa pangalan nito. "What a beautiful name. It suits your dazzling gaze."

Pero hindi iyon ang nagpalapad sa ngiti ni Louie. His lips twitched when his eyes landed on the date of birth.

"Today's your day, huh? Well, baby, let's give you a surprise!"

***

Louie stepped out at the mall with his two hands loaded with his bought things. He was wearing a plain t-shirt and maong pants, but he still looked cool with shopping bags on his hands. He knows it as he felt the giggling laughter of girls beside him.

Hinintay niya ang chauffeur service ng hotel na tinutuluyan. Courtesy of his friend, Minho. Of course, hindi naman siya papayag na kahit ang pag-stay niya sa Baguio ay kargo niya. Sa isip-isip niya, ang kaibigan ang may kahilingan kaya ito ang magbabayad ng accomodation niya. His lips twitched at the idea.

Kahit sa sobrang kuripot ng kaibigan ay napilit niya itong, ito ang magbabayad ng tatlong araw niya sa hotel. Tanda pa niya ang paglukot ng mukha nito sa pagtanggi ngunit sa huli ay walang nagawa kundi pumayag, kung hindi ay wala siya rito ngayon.

Louie didn't mind going on shopping. Kahit presidente siya ng isang kumpanya ay sanay siyang gumala at mag-shopping sa mall.

Maya-maya'y biglang tumunog ang cellphone niya. Without a free hands he don't have a choice but to put his things down to answer his phone. Saglit siyang yumuko at inilapag ang pinamili. Akmang tatayo na siya nang biglang may bumunggo sa kanya. Dahil mabilis ang reflexes niya ay naibalanse niya ang sarili pero hindi ang naka-bungguan niya. Bago pa ito tuluyang bumagsak sa sahig ay nahapit niya ang braso nito.

"Aray! Ano ba?" galit na sigaw nito sabay agaw sa braso nitong hawak niya pero hindi siya bumitaw. "Let go of me!" Ipiniksi nito ang braso at tuluyan siyang hinarap nang hindi niya ito binitawan.

Louie is reluctant to let go. Lalo na nang masilayan niya ang pamilyar na mukha ng nakabungguan. It's you! What a coincidence, Ms. Castillo! Talagang pinagtagpo talaga ang ating tadhana.

Napangisi si Louie. Lalong napahigpit ang hawak niya sa kamay ng dalaga. He can feel the heat of his palm radiating on his palm against the fabric of the sweatshirt. I do really have this effect on her?

The woman faced him with a grim face.

Louie suddenly let go, and his heart tightened when he looked at her eyes. It's swollen and reddish from crying.

His reflexes was fast. Nakaramdam siya ng kakaibang galit dahil sa nakita. Why the heck is she crying? What happened?"

"Bakit ka ba nakaharang sa daraanan ko?" bulyaw nito.

Nabitin sa ere ang akmang pag-comfort ni Louie sa dalaga. Kaagad na bumalik sa huwisyo ang diwa niya dahil sa pagbulyaw nito. Pero hindi pa rin mawala ang galit sa dibdib ng lalaki. He wants to know why is she crying.

Matamis na ngiti ang isinukli ni Louie upang itago sa boses ang galit na nararamdaman niya. Mukhang hindi siya nito namumukhaan mula sa una nilang pagkikita sa factory.

"I'm sorry, miss. Ikaw yata 'tong hindi nakatingin sa daraanan," nang-aasar niyang tudyo rito. Louie wants to cheer her up upang mawala ang bigat na nararamdaman nito. "Malayo na naman ba ang lipad ng utak mo? Saan ka na nakarating, sa outer space ba?"

Nanggigigil ito dahil sa sinabi niya. You look more beautiful when you're angry. So adorable. Lihim na napangisi si Louie habang tahimik na pinagmamasdan ang mukha nito.

"Oo sa space... sa space ako nakarating!" nangigigil na sagot nito at diretso siyang tiningnan sa mga mata. Puno ng emosyon ang mga titig nito na lalong nagpapatindi ng galit ni Louie.

Her tears welled up her eyes, and Louie felt his heart was going to break. The urge to comfort her is getting stronger. But he restrained himself and clenched his teeth.

"Kaya nga akala ko wala nang sasagabal dahil may space na. Pero bakit may nakaharang pa rin? Bakit may nananakit pa rin?" garalgal na ang boses nito.

Pinigilan ni Louie ang sarili na yakapin ito at baka kung ano pa ang iisipin nito.

"Hey, miss! May pinaghuhugutan ka yata?" Instead, he jokes to lighten the mood in the atmosphere.

"Kung meron man wala ka nang pakialam doon! Puwede bang tumabi ka sa dinaraanan ko kung ayaw mong ikaw ang huhugutan ko!" matigas na hiyaw nito. Nagmartsa ang paa nitong tinalikuran siya.

Naiiling na sumunod ang tingin ni Louie sa dalaga. Naawa siya rito at gusto niyang malaman kung ano ang pinagdadaanan nito. He don't want to pry into other's bussines but Ms. Castillo is an exemption.

Saka pa lang naalala ni Louie ang cellphone nang muli iyong tumunog. Sinagot niya ang tawag nang makitang si Minho ang nasa kabilang linya.

"Hey pare, nasaan ka na?" bungad na tanong nito.

"On my way pare, and I have a favor to ask," aniya at nagpaalam na dito tsaka muling dinampot ang pinamili.

***

Kakatapos lang ng ribbon cutting sa bar ni Minho at lumabas muna si Louie para magpahangin. Everything is ready for his surprise later. Ang kulang na lang ay ang babaeng nagpatuliro sa kanya sa loob lang ng ilang araw na nakilala or exactly say, nakita niya.

He sighed. Diyata't na love at first sight siya kay Ms. Castillo. If love is blind, why can there be love at first sight?

Papalubog na ang araw at medyo madilim na ang paligid. The nightlife is beginning to ascend. Loud music from the bar echoed on the street. But soft sobs didn't escape Louie's ear. He stopped his track, and his gaze followed the woman sitting on the side of the road where a pine tree stood. He knew who this was. He stealthily walked near her without making any noise.

Marahil ay abala ito sa kakaiyak kaya 'di nito namalayan na nasa harapan na siya nito.

Napasigaw ito sa gulat nang bigla itong tumingala at na-realize na may tao sa harapan nito.

"Ay, kabayong tumalon!" gulat na bulalas nito. Halata sa mukha nito ang labis na gulat dahil sa biglaang pagsulpot niya. Louie silently smirked.