LOGINIlang minuto ang tumagal habang hinahaplos ko nang dahan-dahan ang buhok niya hanggang sa makita ko kung paano siya biglang umangat ng tingin at natigilan nang makita ako.Matagal kaming nagkatitigan habang tahimik akong umiiyak. Maya-maya pa, his eyes turned red and suddenly burst into tears. May pinindot siya sa gilid ng kama at tuluyan na akong niyakap."O-Oh, God . . . Aeris. . . H-he listened—fuck!" He murmured while burying his face on my neck. Hindi pa rin ako makapagsalita."I thought I'd lose you. I'm sorry. I missed you so damn much. Damn it, baby." Gumaralgal ang boses niya at tuluyan ko nang narinig ang hikbi niya.Naputol lang iyon nang biglang pumasok sa silid ang isang doctor at tatlong nurse na agad pumalibot sa 'kin."We'll check her," ani ng doctor kay Lucien at lumapit na sa 'kin.Nang bumalik ang tingin ko kay Lucien ay titig na titig pa rin siya sa 'kin habang namumula ang mga mata. He looks so stressed.The stubbles on his face are slowly growing. Wala pa iyon na
I observed the whole place where I am now. The sun blooms on the horizon, golden petals stretching ever outwards into the rich blue.I could hear the chirping of birds. I don't know why but this place seems so familiar to me. I was in the barn.What am I doing here? Ang huling naalala ko ay ang engkwentro namin ni mom kay Ned at ang pagkakabaril ko…"Aeris."Gulat na nilingon ko ang pamilyar na boses na iyon. Kilalang-kilala ko ang boses na iyon dahil naririnig ko pa rin siya gabi-gabi sa panaginip ko.Ni hindi nga ako sigurado kung matatanggal pa ba iyon doon.My heart skipped a beat for a second when I saw him standing behind me. He's in her usual array; suit and tie. Ngunit tila may kakaiba sa kaniya habang nakatitig sa 'kin."D-dad . . .?" Nangatog ang tuhod ko.Pinakatitigan ko siya nang maayos. Buhay ito at narito siya ngayon sa harapan ko.Totoo ba 'to? Paano . . .?"Hindi ka pa ba uuwi? Hanggang kailan mo balak manatili rito?" Tanong niya at sinimulang suyuin ng tingin ang kab
“Lucien!”Umangat ang tingin ko sa tumawag sa 'kin and I saw Raven. Mabilis niya akong nilapitan. Hindi na ako nag-abala pang tumayo dahil ramdam ko na rin ang sarili kong pagod.Ngayon lang ito nangyari at kay Aeris pa. Sa babaeng pinakamamahal ko pa. Ni minsan ay hindi ako pumalpak sa paghahanap ng mga nawawala. Ni minsan ay hindi ako pumalpak sa pagligtas ng kahit na sino sa kamay ng mga kaaway ko, but why is this happening? Bakit ngayong kay Aeris pa?“Max called me. What happened? Is it true? Aeris was—”“Yes, Raven,” I answered her directly. “She was shot during the confrontation with Ned Terranova.”“Sino ang bumaril? Bakit? ‘Di ba ay—”“By Ned’s second-in-command, Drugo. Your perpetrator,” I cut her off dahil alam ko na ang sasabihin niya.Raven was raped by Drugo eight years ago before she became a member of Red Serpents.Nilingon kong muli ang operating room kung nasaan si Aeris. I don't fucking know what to do right now. I want to go inside to see if she's fine already, but
Lucien’s Point of ViewThe world was noisy when I reached the hospital. Sirens. Orders. The screech of metal doors. My boots echoed down the corridor, my pulse thundering in my skull. Every second felt like punishment.Aeris was somewhere inside bleeding, broken, and barely breathing.When the call came through my earpiece, Victoria’s voice had been calm, but trembling underneath. “She’s been shot, Lucien. The bullet hit her chest. She’s losing a lot of blood.”Hindi ko na matandaan kung paano ako nakarating sa ospital. Ang natatandaan ko lang ay tumatakbo ako. Tumatawid sa kalsada. Lumalampas sa pulang ilaw. Habang umaalon ang ulo ko sa sakit na paulit‑ulit na sumisigaw ng pangalan niya.Ngayon, nakatayo ako sa labas ng pinto ng emergency room, basang‑basa ng dugo ang mga kamay ko—dugo niya, o dugo ko, hindi ko na alam, at hindi ko na rin inintindi.Dali‑dalilang dinala siya ng mga doktor sa loob. Ang maputla niyang mukha, ang nakalaylay na braso, ang buhok niyang dumikit sa pisngi…
Flashback, isang linggo na ang nakalipas…Hawak ko ang pregnancy test sa kama, titig na titig sa dalawang maliliit na linya. It was positive. Hindi ko inaasahan. My period is irregular at sanay na akong palaging late ito kaya binalewala ko na lang. Pero ramdam kong may kakaiba nitong mga nakaraang linggo. My head hurts often. Mabilis din akong mapagod na hindi naman nangyayari dati dahil palagi akong nagwowork out. Mabilis din akong magutom. That’s why I took the test, hoping it’s not what I think it is.Yet here I am…Ramdam ko ang panginginig ng mga kamay ko, hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Ang dami-dami ng emosyon na bumabalot sa akin. Ang sakit ng ulo ko, parang may tambak na problemang hindi ko kayang lutasin.Bakit ngayon? Bakit ngayon nangyari ito sa gitna ng gyera ng pamilya ko, sa gitna ng paghihiganti, sa gitna ng lahat ng bagay na akala ko kontrolado ko? Lahat ng plano, lahat ng galaw ko, parang nababalot ng uncertainty.Iniabot ko ang test kay Claire, na nakat
The air was thick with the stench of blood and gunpowder. Every breath burned. Ang alingawngaw ng malalayong putukan ay kumakalat sa bakal na pader ng basement, pero dito, dito mismo… mas tahimik. Masyadong tahimik.Nakatayo si mom sa tabi ko, nakaangat ang baril, maputla ang mga bukung-bukong niya. Sa kabila ng silid, lumabas si Ned Terranova mula sa dilim, nakangisi parang ang kamatayan mismo ay isang laro na naipanalo na niya. Si Natasha, na nakatali pa rin sa upuan, ay umungol at nagising.“Well,” Ned drawled, voice low and venomous. “It’s so nice to see family reunions still mean something. How touching.”My mother’s voice was cold, sharp. “You corrupted my son, Ned. And now, you’re going to watch your daughter die.”Napawi sandali ang ngiti niya. Isang saglit lang. Tapos bumalik ito, malupit at punong-puno ng pangungutya. “You wouldn’t dare. You’re too sentimental for that.”“Try me.”Bago pa ako nakapagkumot ng mata, umatras ang baril na hawak ni mom. Dumampi ang bala sa pisngi







