Kabanata 7 – Unti-unting Pagbukas ng mga Sugat

“Ano ang kinatatakutan mo?”

Mababa, halos pabulong ang tanong ni James habang marahan niyang niyayakap si Vanessa. May kakaibang lambot sa boses niya—’yung tipong kayang tunawin ang yelo sa gitna ng taglamig. Sa sandaling iyon, mukha siyang lalaking kayang lumaban sa buong mundo para sa babaeng nasa harap niya.

Huminga nang malalim si Vanessa, pilit kinakain ang sariling pangamba. “Natatakot ako na paghiwalayin tayo ng pamilya Alcantara. Natatakot akong si Liam at ako ay manatiling walang pangalan… at natatakot ako na kapag tumanda ka, magbago ang isip mo.”

Nanginginig ang boses niya, para bang bibigay na ang luha anumang oras.

“Hindi mangyayari ’yon,” bulong ni James, mas banayad pa sa mahinang hangin.

Hinawakan ni James ang mukha ni Vanessa, pinapawi ang bawat patak ng luha gamit ang kanyang mga daliri. Para bang sinasabi ng bawat haplos: hindi kita iiwan.

“Sabi ko na sa’yo, poprotektahan kita. Walang sinuman ang makakapigil sa akin para makasama ka. Hindi ko kailanman babaguhin ang isip ko.”

Pagkarinig nito, parang may natunaw na pader sa puso ni Vanessa. Dahan-dahan niyang ipinikit ang mga mata at hinalikan si James—isang halik na puno ng pag-asa at pag-angkin.

Kahit abala si James sa pagpe-prepare ng kumpanya para maging public, sinunod pa rin niya ang hiling ni Vanessa na umuwi. Ngunit sa ilalim ng malambing na kilos na iyon, may bigat na bumabalot sa puso ng babae. Gano’n talaga ang mga babae—kahit sinasabing okay ang lahat, ramdam pa rin ang maliliit na pagbabago.

At oo, nagbago si James.

Hindi na ito kasing baliw o obsessed kay Chloe noong una. Mas nagiging “present” ito kay Vanessa. Mas malambing, mas madalas tumabi.

Pero ang kakaawang katotohanan: kapag mas nagiging mabait ang isang lalaki, mas kinakabahan ang isang babae.

Habang mainit ang halikan nila at papunta na sana sa mas malalim na pagniniig, biglang—sa pinaka-sensitibong sandali—isang imahe ang lumitaw sa isip ni James.

Si Chloe.

Parang siyang isang malamig na tubig na ibinuhos sa apoy.

Bigla siyang natigil.

“What’s wrong…?” bulong ni Vanessa, halatang nagulat. Hinawakan niya ang braso ni James, parang takot na mawala muli ang sandaling iyon.

Pero hindi siya sinagot ng lalaki.

Tumayo si James, mabigat ang bawat hakbang, at dumiretso sa banyo. Ilang sandali lang, bumukas ang gripo—malinaw na sinusubukang patayin ang init na unti-unti nang nawawala.

Sa loob, humarap si James sa salamin. Magulo ang isip. Bakit bigla kong naisip si Chloe? Nainis siya sa sarili, parang bigla siyang nagkasala.

Paglabas niya, mahinahon niyang sabi, “Parang may kinain akong hindi maganda. Sumama bigla tiyan ko.” Puro lambing at halik ang sinunod, paulit-ulit ang sorry, halos magmakaawa ng katahimikan kay Vanessa.

At gaya ng sanay magmaanghang-tiim na babae, tumahimik si Vanessa—pero may bahagyang kirot sa kanyang mga mata.

Kinabukasan, maagang nagpunta sa kumpanya si James. Pagdating niya, sinalubong agad siya ng kaguluhan.

“Mr. Alcantara! Tatlong partner po ang umatras!”

Galit niyang sigaw: “Ano’ng nangyari?!”

Nag-alinlangan ang isa. “Nahuli po ang bayad… at kahapon po, wala kayo at hindi makapirma—”

Doon niya naalala.

Tinawagan siya kahapon—but he was with Vanessa. Sinabi niyang pupuntahan niya si Chloe. Pero… wala ngang kapangyarihang pumirma ang babae.

Kaya siya ang may mali.

“Mga inutil! Lumabas kayo!”

---

Pagpasok ni Chloe sa opisina, agad siyang pinatawag. Pagharap niya kay James, bumaba ang tensyon sa mukha ng lalaki.

“Finally, you're here!”

“Kahapon, nasa meeting ako. Alam mo namang wala akong authority para pumirma sa’yo. Kung may mangyaring mali, pati ikaw madadamay.” malumanay na paliwanag ni Chloe.

Hindi siya umiwas. Hindi siya nagpalusot. At lalong hindi niya sinigawan ang sinuman.

At doon, unti-unting kinain si James ng guilt.

“Bigyan mo ako ng konting authority. Para hindi tayo nauubusan ng oras sa ganito.”

Nagulat siya na si Chloe pa ang humiling.

Pero tumango siya. “Partial access muna ang ibibigay ko.”

Sa oras na nabuksan ni Chloe ang system, alam niyang hawak niya na ang mga datos na kayang magpagalaw sa buong kumpanya.

Hindi niya kailangang magmadali—dahil kung gusto niyang pabagsakin si James, kailangan niya iyon unti-unti.

---

Habang abala sa trabaho, tumawag si Aurelia.

“Chloe! Gusto ni Basty na ikaw ang magluto! Pumunta ka na dito!”

Utos, hindi pakiusap.

At dalawang taon na niyang tiniis iyon.

Pero ngayon, habang hawak ang cellphone, may malamig na liwanag sa mga mata ni Chloe. Ibinaba niya ang tawag at bumalik sa screen ng computer.

Tinawagan niya si James—ngunit si Vanessa ang sumagot.

“Chloe, are you looking for James? We’re at the hospital. Liam fell. Minor injury lang.”

“Ay ganun ba? Mas mahalaga si Liam. Sige, gawin niyo muna kailangan niyo.”

At ibinaba niya agad.

Naiinis si Vanessa. Walang modo talaga, isip niya.

Pagbalik ni Liam, halatang nag-iinarte ang bata.

“Dad! My leg hurts!”

Napailing si James. Alam niyang drama lang iyon.

“Are you calling her back?” tanong ni Vanessa, malamig ang tono.

“Yes”, sagot ni James. 

“Mamaya mo na siya tawagan, kailangan tayo ngayon ni Liam. Please.” paglambing ni Vanessa.

“Pero importante ‘to, may problema sa kumpanya.” may pagmamadaling sagot ni James.

“Please”? Pagsusumamong pakiusap ni Vanessa.

Pero ilang lambing pa, napilit niyang huwag tumawag kay Chloe.

---

Kalahating oras pa lang, muling tumawag si Aurelia.

“Chloe! Ano ka ba? Pagong?! Ang tagal mo!”

Ngumiti si Chloe—isang ngiting malamig pero maginaw sa tapang.

“Ma, nasa meeting po ako. IPO stage kami. Kung iiwan ko ang trabaho ngayon, malaking pagkalugi ang mangyayari.”

Tahimik ang kabilang linya.

Hindi makapaniwala si Aurelia.

Si Chloe—na dalawang taon niyang tinapakan—ngayon, sumasagot?

“Walang hiya ka! Nakalimutan mo na ba ang patakaran—”

“Ma, hindi po ako makakaalis. At sabi niyo nga, dapat unahin ang mas importante.” kalmado ngunit matalim na tugon.

“Pero para kay Basty—sabihin niyo kung ano gusto niya. I'll have James’s assistant order Michelin. Or magpapadala ako ng chef. Charge it to the company account.”

Tumigil ang mundo ni Aurelia.

At sa kauna-unahang pagkakataon…

Si Chloe ang may hawak ng huling salita.