Kabanata 6: Ang Unang Pagtatagpo

Hindi pa gaanong nakakalayo si Chloe nang huminto sa tabi niya ang isang itim na kotse. Bumaba mula rito ang isang lalaki—matangkad, maayos ang tindig, at may mahinahong awra na agad nagbibigay ng respeto. Binuksan nito ang pinto sa likuran, saka magalang na yumuko.

Ang lalaking iyon ay siya ring nag-abot sa kanya ng business card noong nakaraan. Ngunit ngayon, iba na ang dating nito. Hindi na ito naka-uniporme; nakasuot siya ng simpleng itim na suit at may suot na salamin sa araw. Lalo tuloy itong naging maamo sa paningin, parang biglang lumambot ang dating ng isang taong sanay sa disiplina.

Bahagyang ngumiti si Chloe, saka pumasok sa loob ng sasakyan. Tahimik ang loob, at mabilis niyang napagtanto na silang dalawa lamang ang laman nito. Walang ibang ingay kundi ang mahinang ugong ng makina at ang tunog ng malamig na hangin mula sa aircon.

“Pasensya na,” mahinahong sabi ni Chloe, pilit na binabasag ang katahimikan. “Sino po kayo ulit?”

“I’m your future husband’s personal assistant, ma’am. Pwede niyo akong tawaging Mark,” magalang na sagot ng lalaki.

Sandaling napakunot ang noo ni Chloe, tila inuulit sa isip ang narinig. Future husband’s personal assistant?

“Mark…” ulit niya, medyo nag-aalinlangan. “Bakit ako ang napili ng boss mo para sa kasunduang kasal? Wala naman kaming pagkakakilala, di ba?”

Hindi sumagot agad si Mark. Sa halip, bahagya itong ngumiti, tila sanay sa ganitong mga tanong. “Hindi ko po alam ang tungkol sa mga pribadong bagay ni Sir. Pero dahil kakabalik niya lang sa bansa, marahil hindi niyo pa kilala si Mr. Torres.”

“Ah…” mahina niyang tugon, bahagyang napaisip. Pagkatapos ay napalingon sa labas ng bintana, pinagmamasdan ang mga dumadaang sasakyan. “Ano po ba ang itsura niya?”

Matagal nang usap-usapan na misteryoso si Julian — bihira raw itong humarap sa publiko. At sa likod ng mga kwentong iyon, may mga bulung-bulungan din… baka hindi raw kaaya-ayang tingnan.

Hindi niya maiwasang mapangiti sa sarili. Kahit kasunduan lang naman ito, sana man lang hindi siya nakakatakot titigan, biro niya sa isip.

Narinig ni Mark ang tanong at napatawa nang bahagya, halatang hindi iyon inaasahan. Matagal na siyang kasama ni Julian, at sa mga taon niyang paglilingkod, iyon ang unang beses na may babaeng nagtanong ng ganoon.

Mabilis din niyang pinigil ang tawa at bumalik sa pagiging propesyonal. “Hindi po ako dapat magkomento sa itsura ni Sir, Miss Chloe. Pero malalaman niyo po ‘pag nagkita kayo.”

Ang hindi direktang sagot ay lalo lang nagpatindi sa hinala ni Chloe. Ibig sabihin, baka nga hindi gwapo.

Mabuti na lang, naisip niya, na may matibay siyang sikmura pagdating sa ganitong bagay. Hindi naman siya magpapakasal dahil lang sa itsura.

Hindi nagtagal, huminto ang sasakyan sa harap ng isang villa. Mula sa labas pa lang, halata na ang karangyaan nito. Ang mga ilaw ay malambot ngunit elegante, at ang bawat detalye ng disenyo ay sumisigaw ng kayamanan.

“Private restaurant ito,” paliwanag ni Mark habang binubuksan ang pinto para sa kanya. “Para lang sa mga miyembro. Pinareserved talaga ito ni Sir para sa inyo.”

Pagpasok ni Chloe, agad umalis si Mark at ang mga bodyguard. Isang waiter ang lumapit at magalang siyang inihatid sa isang pribadong silid.

Pagbukas ng pinto, tumambad sa kanya ang malambot na liwanag ng kristal na chandelier. Sa ilalim nito, isang lalaki ang nakaupo—matangkad, matikas, at nakasuot ng itim na long-sleeved shirt na bahagyang nakabukas sa leeg.

“Mr. Torres?” mahinang tawag ni Chloe.

Dahan-dahan itong tumayo, at sa unang pagkakataon, nasilayan niya nang buo ang mukha ng kanyang mapapangasawa. Matipuno ang kilay, matangos ang ilong, at ang mga labi—manipis ngunit may anyong tiyak sa bawat galaw. Ang mga mata nito ay malamig, ngunit sa ilalim ng liwanag, tila may lalim na hindi niya mabasa.

“Yes,” malamig ngunit kalmadong sagot ng lalaki. “Miss Valdez, maupo ka.”

“…Ah, o-okay.”

Mabilis siyang umupo at umiwas ng tingin. Akala ko pangit siya? bulong niya sa sarili. Pero bakit parang gusto kong titigan buong gabi?

Parang naramdaman ni Julian ang pagkalito niya. “Hindi ka komportable?” tanong nito, kalmado ngunit may awtoridad.

Mabilis siyang umiling. “Hindi! Hindi ka pangit. Ang gwapo mo… sobrang gwapo!” napalakas niyang sabi bago niya namalayang nakatingin na sa kanya ang lalaki.

Bahagyang sumilay ang ngiti sa labi ni Julian. “Thank you. You are beautiful too, Miss Chloe. Bagay sa iyo ang suot mong damit.”

“Salamat sa regalo,” mahina niyang sagot, pilit pinapakalma ang sariling puso na tila kumakabog ng sobra.

“You’re welcome. Maliit na bagay lang ‘yon. Kung nagustuhan mo, marami pa akong ipapadala sa susunod.”

Bagaman magalang at mahinahon ang tono, ramdam pa rin ni Chloe ang layo ng loob ng lalaki—malamig ngunit marespeto, parang pader na hindi madaling lapitan.

Isa-isang dinala ng waiter ang mga putahe. Ang bawat ulam ay perpekto sa itsura, ngunit halos isang kagat lang ang dami. Maingat siyang kumain, sinusubukang huwag magmukhang hindi sanay. Sa totoo lang, ang mga ganitong lugar ay hindi niya forte.

Tahimik si Julian sa kabilang panig ng mesa. Paminsan-minsan, tinitingnan siya nito, at sa bawat sulyap, parang bumibigat ang hangin.

“Nagustuhan mo ba ang pagkain?” tanong nito matapos ang ilang minuto.

“Masarap naman,” sagot niya agad, ngunit napansin niyang parang masyadong simple ang nasabi. Agad niyang inayos, pilit na ngumiti. “Magaling ka pumili, Mr. Torres. Lahat ng putahe ay may kakaibang timpla—pinong lasa pero puno ng karakter.”

Bahagyang tumango ang lalaki, walang ekspresyon.

Naramdaman ni Chloe ang kaba. Hindi yata ako pumasa sa panlasa niya, bulong niya sa isip, pilit tinatakpan ang pag-aalala sa pamamagitan ng maliit na ngiti.

“Kung hindi mo nagustuhan,” wika ni Julian, kalmado pa rin, “maari tayong pumili ng ibang restaurant sa susunod. Ikaw ang bahalang mamili.”

Mabilis siyang umiling. “Ay, hindi, gusto ko rito! Masarap talaga,” sagot niya, halos nauutal. “Medyo tense lang ako kasi first time kitang makilala. Siguro kung mas relaxed ang lugar next time, mas magiging madali ang usapan natin.”

Ngumiti si Julian, bahagya at halos di halata. “Maganda ‘yan.”

Tahimik silang kumain hanggang sa matapos, bago muling nagsalita si Julian.

“Narinig ko kay Lolo George na pumayag ka na sa kasunduang kasal.”

Tumango si Chloe. “Oo.”

“Ang pamilya namin ay tradisyonal,” sagot ni Julian. “Bawat hakbang—mula engagement hanggang pagpaparehistro—dapat maayos.” Sandaling tumigil siya. “Abala ako nitong mga nakaraang araw, kaya baka kailangan mong maghintay. Pero kung may kailangan ka, sabihin mo lang.”

“Ako na  ang bahala,” kalmado niyang sagot.

Tumango ito, tila nasiyahan. “Good.”

Ngunit bago matapos ang usapan, biglang nagsalita si Chloe. “Pwede ko bang malaman kung bakit mo ako piniling pakasalan?”

Tahimik sandali si Julian, bago sumagot, diretso at walang paligoy. “Wala akong interes sa yaman mo o sa pamilya Valdez. Nasa edad na ako, at panahon na para magpakasal. The Valdez family is a good match.”

Tila may bigat sa mga salitang iyon. Sa loob-loob ni Chloe, napangiti siya ng mapait. So it’s really just business.

“Pinipilit ka ba ng pamilya mo?” tanong niya.

“Halos gano’n na rin,” sagot ni Julian. “Pero may isang bagay akong kailangan — isang masunuring asawa na makikipagtulungan sa akin sa lahat ng bagay.”

Agad niyang naintindihan. Ganito rin si James noon — hinangaan ang kanyang kabaitan, ngunit kalaunan, ginamit iyon laban sa kanya.

Tumingin siya nang diretso sa mga mata ng lalaki. “Ako ang unang tagapagmana ng Valdez Group. Malalim ang ugat ng pamilya namin sa Hai City. Kung nais ng pamilya Valdez na palawakin ang sakop nila, ito ang pinaka-diretsong paraan ng pagtutulungan. Para naman sa akin, na bagong balik sa pamilya, ang kasal na ito ang magsisilbing sandata ko para hindi ako lamunin ng iba. Pareho tayong makikinabang.”

Tahimik si Julian, ngunit bahagyang tumango.

Paglabas nila ng restawran, may lumapit na empleyado upang ipaalala na kailangan na nitong tumungo sa paliparan. Mabilis na nagpakita ng pag-unawa si Chloe. “Hindi niyo na kailangang ihatid ako, Mr. Torres. Magta-taxi na lang ako.”

Ngumiti ito nang bahagya, ngunit magalang pa rin siyang inihatid hanggang sa kotse bago tuluyang umalis.

Habang nasa biyahe, tumunog ang cellphone ni Chloe. Si Uncle Daniel.

“Maayos naman po kaming nagkita, Uncle” tapat niyang sabi. “Mabuti siyang kausap, medyo intimidating lang.”

Pagsapit ng gabi, matapos maligo, narinig niya ang pag-ring ng kanyang cellphone. Si James.

“Chloe, nasaan ka? Bakit hindi mo sinasagot ang tawag ko?” tanong nito, may halong kaba.

Napatitig siya sa malalapad na bintana ng kanyang silid, sa mga kumikislap na ilaw ng lungsod. Tahimik siyang ngumiti. “Lumabas lang ako kanina para makipagkita sa isang kliyente. Medyo malayo ‘yung lugar, kaya nag-check in na lang ako sa hotel.”

Hindi niya nabanggit ang totoo. Hindi pa nito alam — at ayaw pa niyang malaman.

“Komportable ka ba? Gusto mo, sunduin kita?” alok ng lalaki.

“Huwag na. Pagod na ako. Gabi na rin,” malamig niyang sagot.

“Sige. Bukas na lang sa opisina,” mahinang tugon nito. “Chloe… miss na kita. Na-miss mo rin ba ako?”

Tahimik. Ilang segundo bago siya sumagot, mahina at walang emosyon. “Matutulog na ako. Antok na ako.”

“Sige,” bulong ni James, halos pabulong, “magpahinga ka na.”

Pagkababa ng tawag, nanatiling tahimik si James. Hanggang sa may dalawang kamay na yumakap sa kanyang baywang mula sa likod.

“My James,” malambing na tinig. “Mahal mo ba talaga ako?”

Si Vanessa.

Ngumiti siya at hinawakan ang mga kamay nito. “Kailangan pa bang itanong ‘yan? Ikaw ang babaeng pinakamamahal ko sa buhay.”

Totoo — si Vanessa ang babaeng minsang nagligtas sa kanya. Simula noon, ipinangako niyang protektahan ito habang buhay.

Ngunit sa kabilang dulo ng lungsod, sa isang tahimik na hotel room, nakatingin si Chloe sa bintana, at sa unang pagkakataon, naramdaman niyang unti-unti na siyang nakakawala.