5 ถุงเลือดส่วนตัว

5

ถุงเลือดส่วนตัว

         บรรยากาศอันร่มรื่นเงียบสงบของวัดขนาดเล็ก ช่างจรรโลงใจเป็นที่สุด

         หลังจากนอนกับพื้นและในตู้เสื้อผ้ามาครึ่งเดือน เขาก็ได้แวะไปตรวจสอบและคอนเฟิร์มว่าโลงศพที่สั่งทำเป็นที่ถูกใจ ได้ฟังก์ชันครบถ้วนตามต้องการ จากนั้นก็จ่ายเงินส่วนที่เหลือและเปลี่ยนที่อยู่ในการจัดส่งให้เขานำไปส่งในค่ายทหารแทน

         ไหนๆ วันนี้ก็ได้หยุดงานแล้ว เขาก็เลยแวะมาวัดที่อยู่ข้างๆ ร้านโลงศพเสียหน่อย

         ของที่บ้านก็ไม่มีอะไรให้ต้องเก็บเยอะ เพราะเขาไม่มั่นใจว่าหากทำโปรเจกต์ลับนั่นเสร็จแล้ว จะโดนไล่ออกกลับมาอยู่ที่พักเดิมหรือเปล่า ก็เลยจะเอาไปแต่ของใช้จำเป็นเท่านั้น

         หากถามว่าผู้พันอาชวินจะรู้มั้ยว่าเขาเป็นคนที่แอบดูดเลือดอีกฝ่ายไป... เขามั่นใจว่าไม่ เพราะปฏิกิริยาของอัลฟ่าตนนั้นเมื่อตอนเจอกันวันก่อนดูปกติดีทุกอย่าง ดูเหมือนคนที่เคยเจอเขาครั้งเดียวตอนตกจากระเบียงห้อง

         แต่ถามว่าเจ้าของเลือดหอมหวานนั่นรู้สึกระแคะระคายอะไรบ้างมั้ย เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน

         ตอนนี้ก็ได้แต่พยายามทำตัวปกติ เพราะยังไงเขาก็คงไม่ได้เจอเจ้านายคนใหม่บ่อยนัก

         ชั้นลบหนึ่งกับชั้นบนสุด… ห่างกันตั้งเยอะ

         สิ่งที่น่าตื่นเต้นกว่าเรื่องพวกนั้นคือเรื่องค้างคาวต่างหาก

         ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะสามารถกลายร่างเป็นค้างคาวได้จริงๆ ด้วย

         ถึงแม้ยังไม่เข้าใจว่าต้องทำยังไงถึงจะกลายร่างได้ แต่ตอนแปลงร่างเขาไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด แถมยังบินหนีได้คล่องแคล่วเหมือนคนที่บินเป็นมาทั้งชีวิต

         ข้อเสียเดียวเห็นจะเป็นเรื่องที่ค้างคาวดันเป็นเพศเมีย แถมยังมีนมตั้งหกเต้า ทำเอาบุรุษอย่างเขารับไม่ได้สุดๆ

         ลองคิดตามดูสิ นมหกเต้า!

         จะให้เขาเอานมไปให้ลูกๆ ค้างคาวแดกหรือไงกัน

         แค่คิดว่ามีใครสักคนมาดูดนมจากเต้าก็สยิวสุดๆ ละ นี่ตั้งหกเต้า จะสยิวขนาดไหน

         เดินเข้าไปดูพระประธานในอุโบสถเสร็จ เขาก็เดินวนรอบวัดชมความร่มรื่นไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะพบกับคนที่คุ้นเคยกำลังก้มๆ เงยๆ ทำอะไรสักอย่างอยู่เหนือร่างที่ตั้งอยู่กลางศาลาวัด

         พอเดินเข้าไปใกล้ ภาพที่ปรากฏให้เห็นก็ยิ่งยืนยันสมมติฐานในใจ

         เป็นชาแมนในชุดคลุมยาวรุ่มร่ามกำลังแต่งหน้าศพอยู่

         “ไม่นึกว่าคุณจะเป็นสัปเหร่อให้กับทุกศาสนา”

         “ผมไม่เลือกที่รักมักที่ชัง”

         “คราวก่อนผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ผมชื่อข้อสอบ”

         “อ่าฮะ รู้แล้ว”

         รู้ได้ไง

         เหมือนรู้ว่าเขาจะสงสัย สัปเหร่อผมยาวจึงเงยหน้าขึ้นจากศพหญิงแก่ที่ตนกำลังบรรจงปาดรองพื้นกลบรอยช้ำที่ลำคออยู่

         “จากตำรวจ”

         อ่า… งั้นก็เข้าใจได้

         หลังจากนั้นข้อสอบก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เขาปล่อยให้ชาแมนได้ทำหน้าที่ของตน

         จะว่าไป เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมร่างตัวเองถึงถูกใส่ไว้ในโลงศพ แทนที่จะถูกเผา หรือเพราะเขาระบุในเอกสารราชการมาโดยตลอดว่าไม่มีศาสนา เลยถูกเลือกวิธีจัดการศพให้แบบสุ่มๆ

         ยิ่งได้มองศพที่ถูกแต่งตัวแต่งหน้าให้อย่างประณีต เจ้าของร่างผอมซีดก็เกิดความสงสัยบางอย่างขึ้นในใจ

         เลือดศพจะมีรสชาติแบบไหนกันนะ

         ในเมื่อนับวันเริ่มจะกินเลือดสัตว์ไม่ค่อยได้ ถ้าอย่างงั้นเลือดคนตายล่ะ?

         ฉึก!

         ราวกับความคิดของเขาถูกล่วงรู้โดยคนที่กำลังง่วนอยู่กับงานของตน เพราะจู่ๆ กรรไกรที่กำลังตัดเล็มผมที่แห้งกรังบางส่วนออกกลับทิ่มไปยังข้างคอของศพ

         แต่แทนที่เลือดจะไหลทะลักออกมา กลับมีเพียงแค่ลิ่มเลือดสีคล้ำกว่าปกติค่อนไปทางเขียวอมเทาที่ไหลออกมาให้เห็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แถมกลิ่นยังชวนคลื่นไส้แบบสุดๆ อีกด้วย

         “แหวะ”

         ข้อสอบวิ่งไปโก่งคออาเจียนเอาน้ำย่อยออกมาแทบไม่ทัน

         ตั้งแต่ฟื้นคืนชีพมา จมูกเขาไวต่อกลิ่นเลือดมากๆ

         ไม่นึกว่ากลิ่นเลือดศพจะเหม็นเน่าเหมือนหนูเป็นพันๆ ตัวตายได้ขนาดนี้ ทั้งที่ดูเหมือนจะเพิ่งเสียชีวิตมาเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น

         “โอ๊ะ ขอโทษที”

         ได้เห็นคนอ้วกเพราะความเผอเรอของเขา ชาแมนก็ขอโทษอย่างขอไปทีโดยไม่มีทีท่าสำนึกผิดเลยสักนิด

         ข้อสอบมองสัปเหร่อที่บรรจงเอาผ้าพันคอสีชมพูพันรอบคอศพนั้นไว้อย่างหลวมๆ โดยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ กับกลิ่นอันชวนคลื่นเหียนนั่นเลยสักนิดเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะรีบหนีออกไปให้พ้นๆ จากตรงนั้น

         “ผมขอตัวก่อนล่ะ”

         “อาฮะ ทำอะไรก็ระวังหน่อยล่ะ หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง"

         “...”

         “ไว้วันหลังมาเล่นกันใหม่ล่ะ”

         ใครจะเล่นกับมึ้งงง

         หลังจากกลายเป็นแวมไพร์มาได้สักพัก ข้อสอบก็ได้ข้อสรุปเพิ่มเติมเกี่ยวกับตัวเอง

         เหตุที่เขาไม่ได้กลิ่นเลือดของคนอื่นนอกจากเลือดของผู้พัน เป็นเพราะเขาพบเจอกับผู้คนแค่ตอนกลางวันเท่านั้น หากเขาออกไปข้างนอกตอนกลางคืนล่ะก็ เขาจะได้กลิ่นจางๆ ของเลือดในตัวคนทุกคน ทำให้สติค่อนข้างจะฟุ้งซ่านกว่าปกติ

         มีคนเดียวที่เป็นข้อยกเว้น ก็คือพันตรีอาชวิน คนที่บริจาค (?) เลือดให้เขาถึงสองครั้งสองคราแล้วนั่นแหละ ที่เขาได้กลิ่นเลือดทั้งตอนกลางวันและกลางคืน

         ในฐานะที่เป็นทั้งนักวิทยาศาสตร์และนักวิจัยแล้ว การทดลองและสืบเสาะหาความจริงเป็นสิ่งหนึ่งที่ไหลเวียนอยู่ในกระแสเลือดของเขา

         ในเมื่อร่างกายเขาเปลี่ยนไปขนาดนี้ ก็ต้องตรวจสุขภาพให้มันรู้ชัดไปเลย ว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้าง

         ดีไม่ดี เขาอาจจะค้นพบวิธีกลับเป็นมนุษย์เบต้าธรรมดาๆ เหมือนเดิมก็ได้

         ฉึก!

         เข็มถูกปักลงบนข้อพับแขนเพื่อดูดเลือดออกไปใส่หลอดทดลอง

         ทุกขั้นตอนเป็นไปอย่างราบรื่นภายใต้การกระทำของเจ้าของเลือด โดยไร้ซึ่งผู้ช่วยเหลือและไร้ซึ่งเงาคนในห้องพักผ่อนนี้ ด้วยชายหนุ่มเสี่ยงให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ไม่ได้

         เขาจะทำการทดสอบเบื้องต้นบางอย่างที่ห้องพักผ่อนในที่ทำงานแห่งใหม่นี้ ก่อนจะนำตัวอย่างเลือดที่เหลือไปยังห้องทดลองที่ศูนย์วิจัยเอ็กวายแซด ซึ่งเขามีสิทธิเข้าออกได้ตลอดเวลาแม้จะดึกดื่นค่ำคืนเพียงใด

         ไม่ว่าจะตรวจเลือด ตรวจปัสสาวะ ตรวจเอนไซม์น้ำลาย ตรวจสอบเม็ดสีของผิวหนัง ตรวจดีเอ็นเอ เอกซเรย์ หรือปฏิบัติการทางการแพทย์และวิทยาศาสตร์ใดๆ ห้องทดลองทั้งหลายแหล่ในอาคารนั้นล้วนทำได้หมด

         ทว่า... เลือดที่เขาเจาะออกมาเพียงหนึ่งหลอดทดลอง กลับส่งกลิ่นหอมแปลกๆ ออกมา

         เป็นกลิ่นเหมือนฟีโรโมนของโอเมก้าเวลาฮีตไม่มีผิด

         ฉิบหายแล้วไง!

         ชายหนุ่มที่แปะสำลีและเทปพันแผลลงบนข้อพับแขนตนอย่างทุลักทุเล รีบคว้าหลอดทดลองยัดลงไปในถังน้ำแข็งขนาดเล็กอย่างลวกๆ

         “นายได้กลิ่นอะไรปะวะ”

         “หืม ไม่เห็นจะได้นะ”

         เสียงพูดคุยที่ดังขึ้นหน้าประตูห้อง ทำให้ร่างผอมที่กำลังจะเปิดประตูออกไปได้แต่หยุดชะงัก ต้องเปลี่ยนไปพึ่งหน้าต่างห้องแทน

         นับว่าเป็นความโชคดีอย่างหนึ่งที่ห้องพักผ่อนอยู่ในชั้นหนึ่งของอาคาร ทำให้สามารถหนีออกทางหน้าต่างได้อย่างสะดวก ไม่เหมือนกับห้องทำงานที่อยู่ใต้ดิน

         “โอเค ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมนายไม่ได้กลิ่น นี่มันกลิ่นฮีตชัดๆ”

         “หา ที่นี่เนี่ยนะ”

         พรึ่บ!

         เท่ซะไม่มี

         ข้อสอบอดที่จะชื่นชมความเท่ของตัวเองในการกระโดดข้ามหน้าต่างมาไม่ได้ ต้องขอบคุณพละกำลังที่มากขึ้นหลังจากคืนชีพมา ที่ทำให้เขาสามารถกระโดดได้ในทีเดียว ไม่ต้องมามัวปีนหน้าต่างอย่างงุ่มง่าม

         “หืม”

         คาวาอี้...

         คำคำนี้ผุดขึ้นมาในหัวเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอกับภาพตรงหน้า

         ใต้ร่มไม้ใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยพุ่มไม้และไม้ดอกขนาดเล็กมากมาย มีร่างกำยำบึกบึนของชายชาติทหารกำลังนั่งยองๆ เล่นอยู่กับลูกแมวตัวเท่าฝ่ามือ

         เสื้อตัวนอกถูกถอดไว้ ทำให้เห็นเพียงเสื้อยืดสีขาวบางๆ ที่รัดแน่นซะจนเผยให้เห็นมัดกล้ามหน้าอกอันใหญ่โต ท่อนแขนที่เปลือยเปล่ากำลังขยับหยอกล้อกับลูกแมวสีดำลายขาวโดยไม่มีการกลัวว่าจะโดนข่วนเลยสักนิด

         เหมือนสนิทกันมานาน

         เป็นคู่ตรงกันข้าม แต่กลับดูเข้ากันอย่างประหลาด น่ารักซะจนอยากถ่ายรูปเก็บเอาไว้ดูเล่น

         ใครจะไปนึกว่าคนที่ดูเงียบขรึมอยู่ตลอดเวลา กลับมีมุมอ่อนโยนแบบนี้

         ค่อยสมกับเป็นแหล่งอาหารคุณภาพดีของเขาหน่อย

         หยุดมองได้เพียงไม่นาน สายตาคมเข้มก็จ้องตอบกลับมา ทำให้ข้อสอบได้แต่ส่งยิ้มและพยักหน้าให้อย่างนอบน้อม ก่อนจะรีบเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

         ไม่รู้ไม่ชี้ เขาไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เขาไม่เห็นเลยว่าจุดอ่อนของท่านผู้พันคือสัตว์หน้าขนตัวน้อย

         โดยไม่รู้เลยว่า...สายตาคมนั้นกำลังมองไปยังแขนข้างที่มีสำลีปิดอยู่ของเขา

         “เฮ้อออ”

         เสียงถอนหายใจดังขึ้นอย่างต่อเนื่องในบ้านเดี่ยวชั้นเดียวในเขตทหารกลางคืนคืนหนึ่ง

         Exam is coming: สักเกมปะวะ

         ด้วยทนความหงุดหงิดที่หาข้อมูลที่ตนอยากรู้ไม่เจอ แวมไพร์หนุ่มจึงชวนเพื่อนเล่นเกมคลายเครียดแทน

         ปอนด์แฟนมิ้งค์: ขอสิบนาที

         Exam is coming: ไม่รอโว้ยยย

         ×เอ็กซ์×: มึงไปหงุดหงิดมาจากไหนวะ ใจร้อนซะจริง

         ก็เขาพยายามค้นหาข้อมูล หาแหล่งที่น่าจะมีแวมไพร์ตนอื่นอาศัยอยู่มาหลายวันแล้ว แต่ก็เหลวเป๋ว ไม่เจออะไรสักอย่างน่ะสิ!

         Exam is coming: คนไม่เล่นอย่าแส่

         ×เอ็กซ์×: เอ้า ไอ้นี่!

         ปอนด์แฟนมิ้งค์: แฟนกวนกูอยู่ เล่นกันไปก่อนเลย

         ลาออกมาใช้ชีวิต: +1

         ยี่สิบนาทีผ่านไป...

         บึ้ม! Defeat

         ปึง!

         ให้ตายเหอะ ยิ่งเล่นเกมยิ่งหัวร้อน เป็นแวมไพร์นี่มันลำบากจริงๆ พอขาดเลือดมาหลายวัน สมองก็เริ่มเบลอ อารมณ์แปรปรวนไปหมด

         นี่ถ้าเป็นแวมไพร์ผู้หญิงขณะมีประจำเดือน จะหงุดหงิดเหวี่ยงวีนขนาดไหน ไม่อยากจะคิด

         สงสัยเขาต้องพึ่งถุงเลือดส่วนตัวแล้วจริงๆ

         ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือโชคช่วยที่บ้านพักในเขตทหารของเขาอยู่ใกล้บ้านของผู้พันเอามากๆ แถมบ้านแต่ละหลังยังไม่มีรั้วกั้นอีก สะดวกในการเข้าออกเป็นที่สุด

         ในเมื่อโอกาสมาถึงขนาดนี้แล้ว เขาก็ต้องใช้ให้เต็มที่ก่อนที่จะต้องย้ายกลับซะหน่อย

         ข้อสอบในเสื้อฮู้ดดี้แขนยาวสีแดงเข้มคู่ใจ เดินออกไปนอกบ้านในค่ำคืนอันเงียบสงัด... ที่ออกจะเงียบเกินไปด้วยซ้ำ

         ค่ำคืนนี้ค่อนข้างจะหนาวเป็นพิเศษ แต่ชายหนุ่มที่ตัวเย็นแทบตลอดเวลาอยู่แล้วไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรนัก

         วิธีตามหาเหยื่อก็ง่ายๆ แค่ตามกลิ่นอันแสนคุ้นเคยที่เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ตามระยะทางที่สั้นลง เปิดประตูบ้านที่ไม่ได้ล็อกเข้าไป ขึ้นบันไดไปชั้นสอง จนไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องนอน

         สงสัยเหยื่อของเขาคงจะนอนหลับแล้ว อนามัยจัดชะมัด

         ประตูบ้านก็ไม่ล็อก ประตูห้องนอนก็ไม่ล็อก

         ไม่กลัวว่าของจะหายบ้างเลยนะพ่อคุณ

         แล้วเขาจะเป็นห่วงอัลฟ่าตัวโตไปทำไม ร่างกายก็กำยำแข็งแรงขนาดนั้น ตำแหน่งก็สูง ชาติตระกูลก็ดี แถมยังเป็นผู้ทรงอิทธิพลอีก ถึงมีขโมยขึ้นบ้าน คนเขาก็ต้องจับได้แหละ (ยกเว้นแวมไพร์อย่างเขาคนหนึ่งล่ะนะ)

         “ใคร”

         เปิดประตูเข้าไปยังไม่ทันจะได้ก้าวขา เสียงเจ้าของห้องก็ดังขึ้น

         “รู้ไปเดี๋ยวคุณก็ลืม”

         แวมไพร์มือใหม่ไม่ได้ตกใจแต่อย่างใด เขาเดินเข้าไปจ้องนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของคนตัวโตที่ไม่ใส่เสื้อนอน มีเพียงบ็อกเซอร์ตัวจิ๋วปกปิดสิ่งที่... เอ่อ นั่นแหละ

         ทำไมมันดูใหญ่จังวะ นั่นโจ้ยหรือท่อนซุงกันแน่

         ข้อสอบควบคุมสายตาที่คอยจะหลุบลงต่ำอยู่เรื่อยไปของเขา ขึ้นมาสบสายตาคมเข้มท่ามกลางความมืดได้ในที่สุด พยายามจ้องให้นานที่สุดจนมั่นใจว่าอีกฝ่ายตกอยู่ใต้มนต์สะกดเรียบร้อยแล้ว

         ไอ้กลิ่นเลือดมันก็หอมอยู่หรอก แต่ท่อนบนอันเปลือยเปล่าที่ได้เห็นนี่มันน่าสนใจซะจนอยากจะลองจับดูสักหน่อยว่าจะแข็งหรือนุ่มลื่นแค่ไหน

         มองไปมองมาก็เริ่มสับสนกับรสนิยมของตัวเอง หรือเขาควรหาเมียเป็นเบต้าไม่ก็โอเมก้ากล้ามแน่นๆ แทนพวกผู้หญิงดี?

         และดูเหมือนร่างกายจะไปไวกว่าความคิด รู้ตัวอีกทีมือขวาก็ไปแตะอยู่บนกล้ามหน้าอกหนั่นแน่นเสียแล้ว

         อืม แข็งๆ ลื่นๆ

         ยิ่งอยู่ใกล้ กลิ่นหอมหวานก็พวยพุ่งมากยิ่งขึ้น จนแวมไพร์หนุ่มขาดสติ นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขี้ยวคมฝังลงไปยังซอกคอข้างเดิม ตำแหน่งเดิม เหมือนเมื่อสองครั้งก่อน

         ทั้งสัมผัสแรกของเลือดที่ไหลลงสู่ลำคอ รสชาติที่แท้จริงของเลือด รวมถึงรสสัมผัสหลังกลืนและรสชาติที่หลงเหลือเมื่อหยุดดื่มด่ำไปกับมันชั่วครู่ ทุกอย่างล้วนไม่ต่างไปจากเดิม

         ยังคงเป็นเลือดที่มีคุณภาพจนทำให้ชายหนุ่มหยุดตัวเองไม่อยู่ ดูดดื่มอย่างหิวกระหายเหมือนคนที่หลงทางอยู่กลางทะเลทรายและพบเจอโอเอซิส

         อร่อยและว่าง่ายขนาดนี้ เขาขอสถาปนาท่านผู้พันให้เป็นถุงเลือดส่วนตัวของเขาเลยก็แล้วกัน

         ความรู้สึกซาบซ่านหลังจากได้ดื่มเลือดเข้าไปเป็นจำนวนมาก ชักนำให้ชายร่างเล็กกว่าโอบแขนสองข้างรอบลำคอคนที่อยู่ภายใต้มนต์สะกดแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

         เพราะถูกมอมเมาด้วยสารอาหารชั้นดี กว่าจะรับรู้ถึงความเคลื่อนไหวอันผิดแผกไปของร่างที่นั่งอยู่บนเตียง หน้าอกของข้อสอบก็ถูกดึงไปแนบสนิทกับแผงอกกว้างเสียแล้ว

         แถมมือใหญ่ยังล้วงเข้าข้างใต้เสื้อฮู้ด ลูบไล้แผ่นหลังของเขาอีกต่างหาก!

         ข้อสอบตาโต ดิ้นขลุกขลัก แต่ยิ่งดิ้น ก็ยิ่งถูกกอดแน่นขึ้นจนเริ่มได้สติ นัยน์ตากลับกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนดังเดิม

         ถูกกอดน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เพราะสู้แรงของอีกฝ่ายไม่ได้ เลยถูกดึงให้ล้มลงไปคร่อมอยู่บนตักจนได้นี่สิ

         และไอ้สิ่งนั้นที่ถูกบ็อกเซอร์กดไว้ไม่มิดกำลังทิ่มแทงกางเกงวอร์มของเขาอยู่!

         บ้าเอ๊ย ทำเอาไม่กล้าดูดเลือดต่อเลย

         “เฮ้ย! ก้นคนนะ ไม่ใช่ซาลาเปา”

         มือที่ลูบไล้แผ่นหลังเลื่อนลงไปต่ำ บีบก้นเขาเสียแน่นไม่ยอมปล่อย เล่นเอาคนถูกกระทำหน้าร้อนไปหมด ผิวที่ขาวซีดอยู่ตลอดเวลาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเหมือนผลแอปเปิ้ลสุก

         เมื่อชักจะโดนลวนลามมากเกินไป ร่างเล็กก็รวบรวมพละกำลังอันแข็งแกร่งของแวมไพร์ดิ้นหลุดจากอ้อมกอดคนตัวใหญ่ได้สำเร็จ

         “หึ อัลฟ่าหรือจะสู้แวมไพร์”

         ปัดมือด้วยท่าทางภาคภูมิใจเสร็จ ก็ยืนเท้าเอว จ้องหน้าคนที่ยังนั่งอยู่

         “หน้าตาก็ดูไม่เหมือนคนหลุดจากมนต์สะกดนี่หว่า” พึมพำกับตัวเองเบาๆ

         “จงลืมซะ”

         ท่องประโยคที่นับวันจะสั้นลงเรื่อยๆ เสร็จก็เตรียมจะเดินจากไปเท่ๆ

         แต่ว่า...

         “เฮ้ย!”