ช้อนทองของเชฟเชนทร์ (Omegaverse)

CW: มีการกล่าวถึง คำหยาบคาย และเนื้อหาล่อแหลมทางเพศ

“อะ...อึก!”

“ไหนคุณหนูบอกว่ามีประสบการณ์ไงครับ แบบนี้ทำผมลำบากใจนะ”

เชฟหนุ่มกล่าวพลางชำแรกนิ้วเบิกทางในขณะที่แก่นกายพร้อมใช้งานเต็มที่ ดวงตาคมมองต่ำจับจ้องคุณหนูโอเมก้าผู้สมบูรณ์แบบในกำมือ ใครจะไปรู้ว่าวันใดวันหนึ่งชาติไพร่อย่างเขาจะได้เป็นคนเปลื้องผ้าเนื้อดีพวกนั้นออก แม้ว่านี่จะไม่ใช่เพราะโชคชะตา แต่เป็นสัญญาวิวาห์ก็ตาม

อัลฟ่า เบต้า และโอเมก้า สามชนชั้นซึ่งถูกจำแนกสถานะไว้อย่างชัดเจนในสังคม นับตั้งแต่ยุคโบราณล่วงเลยมาจนถึงยุคโลกาภิวัตน์อันเต็มไปด้วยความทันสมัย

อัลฟ่า (Alpha - α) ชนชั้นผู้นำ มักมีบุคลิกโดดเด่น อุดมไปด้วยเงินตราและอำนาจ

เบต้า (Beta - β) ชนชั้นกลาง มักไม่มีฟีโรโมนโดดเด่น จึงไม่สามารถดึงดูดหรือควบคุมผู้อื่นได้

โอเมก้า (Omega - Ω) ชนชั้นที่ต่ำสุดในห่วงโซ่อาหาร มักมีร่างกายบอบบาง และมีแนวโน้มที่จะยอมจำนนสูง กระนั้นก็มีบางกรณีที่ต่างออกไปเช่นกัน

ยามบ่ายคล้อยที่แสงแดดอ่อนทาบทาลงบนผืนนาสีเขียวขจีทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ณ ชานเมืองที่ยังคงรักษากลิ่นอายของชนบทไว้ได้อย่างครบถ้วน กระนั้น ณ ร้านอาหารครอบครัวนี้ยังคงมีรถขับผ่านอยู่ตลอดทั้งวัน

‘ครัวคุณลุง’ ชื่อร้านเด่นหราเหนือบานประตูไม้ที่พึ่งถูกปรับแต่งใหม่ ตัวอาคารเป็นโครงสร้างไม้และเหล็กสีดำเรียบหรู ตัดกับผนังกระจกใสบานใหญ่เปิดรับทิวทัศน์ภายนอกเข้ามาอย่างเต็มที่ ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังรับประทานอาหารอยู่ในทุ่งนา ภายในร้านตกแต่งอย่างเรียบง่าย เฟอร์นิเชอร์ไม้เนื้ออ่อนสีธรรมชาติถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ โต๊ะอาหารแต่ละตัวมีพื้นที่ว่างพอสมควร ไม่แออัดจนเกินไป มีทั้งโต๊ะสำหรับคู่รัก โต๊ะสำหรับครอบครัว หรือแม้แต่มุมส่วนตัวเล็ก ๆ สำหรับผู้ที่ต้องการความเงียบสงบ

กลางครัวเปิดเผยให้เห็นเชฟหนุ่มร่างสูงใหญ่กำลังง่วนกับหม้อแกงหน้าเตา กระนั้นด้วยแววตาเป็นมิตร เหล่าเด็ก ๆ ที่ขอผู้ปกครองมาดูผ่านกระจกจึงไม่หวาดกลัว มิหนำซ้ำยังได้รับรอยยิ้มหวานจากพ่อครัวกันถ้วนหน้า

มือหนาละจากไม้พาย เคาะกระจกเรียกความสนใจของเด็ก ๆ ก่อนจะเล่นมายากลเสกเรือสานบรรจุลูกชุบรูปผลไม้หลากสีสันออกมา แล้วจึงเปิดกระจกมอบให้พี่น้องทั้งสอง

ขณะเดียวกันเด็กเสิร์ฟชั่วคราววัยมัธยมปลายกำลังเดินนำจานอาหารสดใหม่มอบแด่ลูกค้าโต๊ะสุดท้ายของวัน เมื่อมองไปเห็นเจ้าของร้านให้ของฟรีอีกแล้วก็ถอนหายใจ คิดนำความจริงไปกระแทกหน้าพ่อหนุ่มทองไม่รู้ร้อนสักหน่อย

เด็กสาวในชุดนักเรียนเดินดุ่ม ๆ ออกจากร้าน ทว่าไม่ได้จับไม้กวาดแต่อย่างใด มือคู่เล็กเลือกเอื้อมไปเปิดกล่องไปรษณีย์ หยิบซองจดหมายออกมาพร้อมแสยะยิ้ม

“เชฟ นี่บิลของเดือนนี้ค่ะ”

“อือ...มันตัดในบัญชีไปแล้ว”

“ทำไมดูเศร้า ๆ ละคะ”

“เสียเงินแล้วยังมีลูกสาวเจ้าหนี้มาซ้ำเติมอีก ฉันคงต้องมีความสุขสินะ”

“ถ้าไม่อยากให้มีลูกสาวเจ้าหนี้มาเหยียบซ้ำ ก็จ่ายเงินพ่อให้ครบสิคะพี่เชนทร์”

“พี่ไม่มีตังค์แล้วครับน้องทับทิม”

ทีแรกก็มีเงินพอใช้บริหารร้านอยู่หรอก เพราะใช่ว่าร้านจะไม่มีลูกค้า ทว่าเขาที่ต้องการได้ร้านอาหารคืน ไหนจะค่าปรับปรุง สุดท้ายไม่วายต้องหยิบยืมคนอื่น ยังดีที่มีคุณลุงคนสนิทให้ยืมโดยไม่คิดดอกเบี้ย กลับกันเจ้าตัวดันส่งลูกสาวเบต้าวัยขบเผาะมาจับตาดูในฐานะเด็กเสิร์ฟแทน ทว่ายังดีที่บิดาเจ้าหล่อนจิตใจดี ยอมใช้เงินค่าจ้างเด็กสาวเป็นเงินผ่อนรายสัปดาห์แทน

กระนั้นปัญหากลับยังไม่สิ้นไป เพราะเขาต้องกู้เงินธนาคารอีกครั้งเนื่องมาจากอาการป่วยของปู่แท้ ๆ เจ้าของร้าน ‘ครัวคุณลุง’ คนก่อน

เพราะเขาเสียพ่อแม่จากอุบัติเหตุเครื่องบินตกไปตั้งแต่วัยเยาว์ ที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวจึงเป็นคุณปู่ชัยวัฒน์ พ่อครัวและเจ้าของร้านอาหารไทยประยุกต์แห่งนี้ ท่านเป็นทั้งผู้ปกครอง และแรงบันดาลใจให้เขาใฝ่ฝันอยากเดินทางสายพ่อครัว จนมีโอกาสสอบชิงทุนไปเรียนถึงเมืองนอก

ทว่าการเรียนนั้นใช้เวลาสิริรวมสี่ปีผนวกกับเขาอยากทำงานฝึกประสบการณ์เพิ่มอีกสักหน่อย สุดท้ายผ่านไปห้าปีถึงได้กลับมาประเทศไทย ทราบอีกทีคือพ่อน้องทับทิมซึ่งเป็นญาติห่าง ๆ ก็บอกว่าคุณปู่จำนองร้าน เอาเงินไปเป็นค่ารักษาพยาบาลแล้ว

ตัวเขาที่มีเงินเก็บจึงทุ่มทุนนำร้านกลับคืนมาด้วยเงินสดอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง เมื่อเงินฝืดเคืองจึงต้องขอผู้อื่นและกู้ธนาคารเพื่อนำเงินมาโปะค่ารักษา เพราะคุณปู่ตอนนี้ต้องใช้อุปกรณ์ทางการแพทย์ราคาแพงเกือบตลอดเวลา

“วันนี้พี่เชนทร์จะไปเยี่ยมคุณปู่ไหมคะ?”

“ไม่ล่ะ จะนั่งทำบัญชี”

“สู้ ๆ นะคะ เดี๋ยวหนูช่วยคุยกับพ่ออีกที พ่อเขาไม่น่ามีปัญหาหรอกค่ะ”

“ขอบคุณมาก ๆ นะ”

“ขอลูกชุบเป็นการแลกเปลี่ยนค่ะ”

“เสียบอยู่บนโฟม หยิบไปได้เลย คืนไม้ด้วย”

“ค่า”

เมื่อสาวน้อยแขวนผ้ากันเปื้อนเตรียมตัวเก็บของ เจ้าของร้านหนุ่มจึงลงมือล้างเครื่องครัว เพราะร้านนี้มีพนักงานอยู่สองคนคือตัวเขาและทับทิม ในช่วงที่ต้องทำอาหารระหว่างวัน เจ้าหล่อนมักล้างจานชามให้ แต่ตอนเย็นใกล้ค่ำแบบนี้เขาก็ไม่อยากรั้งสาวน้อยเอาไว้ เกรงว่าให้กลับบ้านตอนฟ้ามืดจะเป็นอันตราย

ราเชนทร์หัวจะปวดกับชีวิตตั้งแต่เท้าแตะลงผืนแผ่นดินไทย คิดว่าต่อให้ทำงานงก ๆ ต่อไปคงไม่สามารถผ่อนเงินที่กู้มาจากทั้งสองที่ได้ตามกำหนด เขาพยายามโพรโมตผ่านสื่อโซเชียลแล้ว แม้จะมีวันที่คนแน่นเต็มร้านแต่ก็นาน ๆ ครั้ง ครั้นจะเปิดดิลิเวอรี่ ตัวเขาเพียงคนเดียวคงเกินตัว ไหนจะระบบหลังร้าน การรับออร์เดอร์ และความเสี่ยงที่เขาจะบริหารมันได้ไม่ครบวงจรอีก พอจะจ้างคนอื่นมาช่วย ก็ไม่สามารถการันตีได้ว่าจะเพิ่มยอดขาย ในตอนที่เงินไหลออกเป็นน้ำแบบนี้ไม่ว่าคิดแบบไหนล้วนเสี่ยงไปหมด

“เฮ้อ...”

ทันใดนั้นขณะที่เจ้าของร้านกำลังนั่งพักซังกะตายหลังล้างจานอยู่นั่นเอง เสียงกระดิ่งหน้าร้านก็แว่วดัง พร้อมเสียงฝีเท้าหนักเดินเข้ามาด้านใน ปรากฏให้เห็นเป็นชายร่างสูงในชุดสูททางการ ลอนผมหยักศกสีทองอร่ามพร้อมด้วยดวงตาสีน้ำข้าว และรอยยิ้มกว้างประจำกาย

“ไอ้วิน จะมาทำไมไม่โทรมาก่อนวะ”

“หิวอะ ทำอะไรให้กินหน่อยดิ”

“มีไก่ดิบ มึงกินไหมล่ะ”

“เดี๋ยวเถอะไอ้นี่ กูอุตส่าห์มีข้อเสนอดี ๆ มาฝาก”

เจ้าเพื่อนพูดพลางโยนกระเป๋าเอกสารลงพื้น ลากเก้าอี้มาหาเพื่อนรักที่จบมาจากสถาบันเดียวกัน ทำเอาราเชนทร์กลอกตากับท่าทีของไอ้หน้าฝรั่ง

ไอ้วิน ชื่อจริง Édouard William (เอดูอาร์ วิลเลี่ยม) พ่อเป็นคนฝรั่งเศส และมีแม่เป็นลูกครึ่งไทยเยอรมัน แต่เกิดและโตในสยามประเทศจึงพูดไทยคล่องปร๋อ ได้เป็นเพื่อนสนิทกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่ฝรั่งเศส ตัวเขาเรียนหลักสูตร Diplôme de Cuisine (หลักสูตรการทำอาหารฝรั่งเศส) อยู่ก่อน ส่วนไอ้วินเรียนทนายความอยู่ไทย และกลับได้สิทธิ์มาเรียนแลกเปลี่ยนในหลักสูตรบริหารอยู่หนึ่งปี พวกเขาจึงได้ทำความรู้จักกันในตอนที่เขาอยู่ปีสุดท้าย

“อะไร มึงจะให้เงินกูเหรอ? เอามาสิ”

ราเชนทร์ยื่นมือไปทางไอ้เพื่อนตาน้ำข้าวอย่างกวนประสาท เห็นมันหยิบลูกชุบมาเคี้ยวหงุบ ๆ แบบไม่สนสี่สนแปดแล้วอยากจะเอากำปั้นเสยหน้าจริง ๆ

“คนที่จะให้ไม่ใช่กู แต่เป็นคุณหนู”

“มึงว่าอะไรนะ คุณหนูของโรงแรมที่มึงทำงานอยู่อะนะ”

“อื้อ”

ตระกูลโสภณวิจิตร เจ้าของเครือโรงแรม ‘Hôtel Le Roi’ (โฮเต็ล-เลอ-ลัว) สถานที่ที่นักเรียนการโรงแรมทุกคนใฝ่ฝันอยากไปร่วมงาน เพราะที่นั่นถือเป็นสถานที่รับรองคนจากต่างบ้านต่างเมือง จึงเป็นศูนย์รวมความหรูหราระดับที่คนรากหญ้าไม่มีวันได้ไปสัมผัส

“คุณหนูของฉันเป็นผู้อำนวยการที่ยังโสด ที่บ้านเลยกดดันมาให้แต่งงานสร้างทายาท ก็เลยกำลังหาคนให้อยู่น่ะ”

“ระดับนั้นไม่ใช่ว่ามีคู่หมั้นอยู่แล้วเหรอวะ”

“ใช่ แต่คุณหนูต้องแต่งออก”

“อ่า...เข้าใจได้”

เคยอ่านมาผ่าน ๆ ว่าคู่หมั้นเจ้าตัวเป็นคนที่โคตรของโคตรรวย ระดับนั้นคงมีธุรกิจพันล้านไม่ต่างกัน หากต้องแต่งออกแสดงว่าองค์กรจะเสียกำลังสำคัญไป ดังนั้นจึงคิดหาคนแต่งเข้ามากกว่า

“เลยจะมาขอให้ฉันไปแต่งงานกับคุณหนูนั่นแลกเงิน”

“เข้าใจได้ไวดีนี่เพื่อนรัก!”

“จะได้เงินเท่าไหร่?”

“หนี้มึงมีเท่าไหร่ล่ะ ก็ทั้งหมดนั่นแหละ”

“เอาสัญญามาดูเลยมา”

“ต้องแบบนี้สิถึงจะคุยกันง่าย”

วิลเลี่ยมยิ้มร่า คว้ากระเป๋าเอกสารขึ้นหยิบซองรายละเอียดที่เตรียมมาให้เจ้าเพื่อนรักได้อ่าน เทียบกับไอ้หน้าเหม็นคนนั้นสู้คุณหนูมาแต่งงานกับคนของเขาดีกว่า นอกจากจะสนิทกับคนใหญ่คนโตแล้ว ถ้าสำเร็จคุณหนูบอกว่าจะให้วันหยุดด้วย แบบนี้มันมีแต่ได้กับได้!