Shiro
Dagsa ng tubig mula sa taon ang dahilan kung bakit nagising ako. Dahan-dahan kong iminulat ang aking mata upang makita kung nasaan ako. Madilim ang lugar ay sa harapan ko ay tila kurtinang tubig na nagsisilbing harang sa akin mula sa labas. Napahawak ako sa aking ulo ng maramdama ang pagkirot nito.Sobrang sakit ng katawan ko at tila pagod na pagod— napabalikwas ako nang bangon at nanlaki ang mata dahil sa naalala. Iginala ko ang aking mata upang hanapin ang paraisong lugar at si hera ngunit madilim at puro bato lang ang nandito. Tila isang kweba sa likod na talon ang kinalalagyan ko ngayon. Dahan-dahan akong tumayo at sinubukang tanawin ang labas ngunit dahil sa lakas ng pagbaksak ng tubig ay liwanag lang ang natatanaw ko.
I slowly took a step and started to walked. Kumapit ako sa maliliit na bato sa upang makadaan ako sa gilid nito. Basa ang mga bato kaya mas lalo akong nag dahan-dahan. Malakas ang ragasa ng tubig pailalim at nasisigurado kong mam
ShiroWhen night came, after we finished our dinner, she offered herself to wash the dishes and, since I am the one who cooked our food, I let her. I went to my closet, got a pair of pajamas and entered the bathroom silently. Hindi ako sanay matulog nang hindi naliligo o naghinilamos manlang, at sa mga ilang araw na nakalipas at palagi ko pang nakakalimutan ito.If my mother was here, she would probably scold me for not cleaning myself every night. I paused for a second and closed my eyes. I missed my mother.Kumuha ako ng shampoo at siniguradong masasabunan ang buong buhok ko. Numinipis ito kapag nababasa at sumasaboy naman kapag tuyo ang kulot kong buhok. I kinda miss my mother. Siya kasi ang nagsusuklay sa buhok ko para matuyo bago ako matulog. Pero dahil wala si mama dito, ako na lang ang gumagawa sa sarili ko. Although I kinda used to it, I still long for my mother’s touch.&
Leora I tap the tip of my fingers multiple times on the table, biting my bottom and slightly tapping my foot on the ground. I find it awkward and I can not wait for Shiro and Liam to come. Kasama ko ang kambal habang nag-aantay rin kila Shiro at Liam na dumating. Mukhang busy ang dalawa sa tinitignan nila sa libro at tahimik na nag-uusap. Kung minsan ay nagtititigan lang sila at maya-maya ay tatango na tila ba nakakapag-usap sila sa isip. These two are weirdos. Iginala ko ang aking paningin at mas lalong binilisan ang pagtap sa mesa. Gosh, where the hell are they? Gaano ba kalayo ang classroom nila ngayon mula sa cafeteria na ito?! I can’t wait any longer. "Leora…" Agad akong napa-baling nang marinig ko ang boses ni Tres. Magka-mukha silang dalawa pero magka-iba ang paraan nang pakikitungo nila. Mababa at palabiro ang boses ni Tres kapag nagsasalita at seryoso at mukhang hindi naman mabibiro si Uno kapag nagsasalita
Shiro Darkness invaded my whole surroundings, but I could still see a glimpse of light above. My whole body was floating and there were bubbles coming out of my mouth every time I exhaled. When I finally released my body inside the bag, a child's wind covered my head, which is why I managed to breath despite being in the depths of falls. When I look around, all I can see is darkness. I tried to swim up but the pressure was pulling me to the ground. Tila ba ayaw akong pakawalan ng tubig at gusto akong ikulong dito sa panghabang buhay. But I can’t let that happen. My friends will be worried, Liam will cry, and Loera will be lonely. In a short amount of time, I felt the loneliness of being trapped in a place where there was no one else but me and the darkness. Even though there are a lot of fish, I still feel lonely. Maybe because I am not like them, I don’t belong here and I am not from here. It looks like wherever I go, the lonelines
ShiroLeora pushed the door of the infirmary as we walked inside, but my feet stopped walking when I saw the familiar face inside beside Miss Alexi. His face is full of bruises and there is blood flowing from his left temple down to his cheek. I gasped and found myself running towards him. I held his injured face. "Seb, what happened?!" I ask nervously. My hands were trembling, gusto ko siyang hawakan ng maigi, pero baka masaktam siya sa paghawak ko. "Ba— bakit? Anong nangyari sa'yo? " Bakas ang gulat sa kaniyang mukha dahil sa ginawa kong paglapit sa kaniya. Hindi ko rin alam kung ano ang nangyari sa akin at bakit naging ganon ang reaksyon ko pero ang pumasok agad sa isip ko ay masakit ang mga pasangiyon. "S-shiro," usal niya sa pangalan ko habang hindi pa rin maka galaw. "I’m… I’m—"Agad na nagsalita si Miss Alexi sa aking tabi.
Shiro Leora told me about Merideath, the Goddess of the four elements and Queen of all Queens. The Galilea Clan believes that Leora is the one who needs to play the game in her generation because she resembles her grandmother, who happens to look like Merideath. Although her grandmother did not participate in the game before, it was because of her weak body that she was not capable of playing.Sinabi niya rin sa akin na ang tito niya ay kabilang sa ikaanim na henerasyon na dapat makakasira ng laro. But the cursed child vanished like a bubble in the thin air. Mapaghanggang ngayon ay hindi pa rin ito nakikita. Dito pumasok sa isip ko si Tedson. I remembered that he told me that he was the cursed child who ran away, and although his curse was lifted, it passed to the seventh generation, which is our generation."Prof. W
Shiro My mind is filled with thoughts of what happened two days ago. Kasyuwal lang si Seb nang ihatid niya ako sa doorm ko at tila ba walang nangyari, habang ako ay hindi pa rin makapaniwala sa sinabi niya. Although Sebastian did not confess, what he said was like a confession, right? Hindi ko alam ang iaakto ko. Hati ang sinasabi ng puso at isip ko sa mga sinabi ni Seb. My mind says that I shouldn’t expect or make a conclusion without any proof. Why does my heart want to assume that there was something in his words? Even I, myself, was confused. I know we are close but not that close, because he is my classmate in other subjects. We're also not friends—we didn't say what we were, and all I know is that we knew each other as classmates.Nakaka stress. After overthinking Uno, now it is Seb. The boys and their unexplainable movements So confusing!"Shiro, ayos ka lang ba
Shiro A week before the exam day, every student becomes busy. Just like Tres told me, I got rid of the thoughts of Seb in my mind and focused on my studies. And since I have been absent so many times in school, I have doubled my time studying and always make sure that I understand the lesson clearly.With the help of Leora and Liam, I managed to get a high score in every example activity in the paper they made. But I still need to study more. "Liam, sigurado ka ba na pwede tayong kumuha dito?" Tanong ni leora kay Liam habang hawak-hawak ang malalaking patatas. I can say that her eyes were shining while looking at those potatoes. “Oh my gosh, this is so big, ah, heaven!" she said like a perv. Natawa si Liam habang ako naman ay napa ngiwi. “Oo, babayaran naman natin. Saka magagaling ang farmer dito.” Sagot ni Liam. Inilibot ko ang aking paningin at tinignan ang
ShiroIwas about to say something but I was startled when Seb pulled my arms and made me bump into him. "I can make notes for you while we’re waiting for the strawberry shake." Aniya. Agad akong nakaramdam ng pagka-ilang dahil sa lapit naming dalawa. "Oi, Oi, Oi, Sebastian, lumayo-layo ka nga kay shiro. Ang sakit mo sa mata. " Sita ni Nero.Sebastian looked in his direction and stuck his tongue out. Natawa ako at bahagyang lumayo habang patuloy pa rin sa paglalakad.“Okay, okay, gagawa ako ng madalian.” Aniko.Nang makarating kami sa dorm ay agad aoong dumiretso sa kusina upang hugasan ang mga strawberries, ganon din ang ginawa ni leora sa mga patatas niya.Tanaw namin ang apat sa sala na naka-upo habang nag-aasaran. Pinilit ko na madaliin ang paggawa upang makaalis sila agad.“Siguro naman bago mag-