Blue Stone Academy: The Cursed Child

Shiro Yuki Taranza

Alam ko na sa una pa lang ay hindi ko na mararanasan ang pagtanda, ang magkaroon ng kulubot sa mukha, ang magkaroon ng sariling anak at mga apo. Hindi ko na mararanasan ang maging normal. 

Having albinism disorder is difficult. I have sensitive skin and a number of vision defects. Some people think that I've been cursed. Some got captivated by my eye color. They said that I was possessed by beauty, but I just couldn't believe them. Paano ako maniniwala sa sinasabi nila kung alam ko sa sarili ko na naiiba ako? 

I was born in a tropical country but my parents were forced to move to a cold place because of my condition. My skin is so sensitive. Hindi kami mayaman o mahirap. Ang papa ko ay isang mekaniko habang ang mama ko naman ay nasa bahay lang.  Simple lamang ang pamumuhay namin. My mother is kind and very gentle while my father is playful and he’s always smiling, he can make my mother laugh whenever she’s tired or angry. I can say that my family is perfect. 

I am 17 years old already and I am their only child. Hindi na nasundan pa. Marahil ay natatakot din silang sumubok magka-anak ulit dahil takot sila na magaya sa akin. Hindi maipagkakaila, pero alam ko na gusto ng papa ko ng lalaking anak. Unti-unti, umaayon na ako sa sinasabi ng iba—that I am a cursed child and I am a burden to my parents. Hindi naman nila sinasabi sa akin pero pakiramdam ko ay nahihirapan sila dahil sa kondisyon ko. Bibihira lamang ang nakikipagkaibigan kay mama dahil sa takot na baka mahawa sila sa akin. 

But my disease is not contagious. 

I'm also a victim of bullying. As a kid, I also dreamt of going to school, playing with other kids and making many friends. Pero dahil sa kakaibang kulay ng aking balat ay hindi natupad ang nais ko. Tukso, takot at kakaibang tingin ang nakukuha ko. May mga batang mapuputi rin naman, pero itim ang kanilang buhok. Sa akin kasi ay puti. Maging ang kilay at pilik mata ko ay puti.

This was the other reason why my parents were forced to leave our old village and moved here to a place away from civilization. At first, it was hard to adapt to the new environment, pero habang tumatagal ay nasasanay na rin ako.  

Ilang linggo mula nang lumipat kami rito pero hindi pa ako lumalabas ng bahay. Pero alam ko na mas maganda rito.

Tahimik, walang bully, malamig ang klima—hindi na masakit sa balat. Isa pa, tahimik na ang aming pamilya.  

"Anak.” Napabaling ako sa may pinto at doon nakita ko ang aking ina. "Ilang oras ka na nagbabasa, pag pahingahin mo muna ang mata mo."  

I yawned and closed the book. Naglakad papunta sa aking gawi ang aking ina habang dala-dala ang baso ng gatas.  

Napabaling ako sa bintana ng kwarto at doon ko lang nalaman na gabi na pala. It's a bit foggy outside, but I can still see the brightness of the moon.  

"Salamat po..." sabi ko at tinanggap ang gatas.  

My mother smiled at me softly as she caressed my hair and combed it.  

"My daughter is so beautiful..." She got the hair brush off the table and started to brush my hair slowly. "Was the story good?"  

Sandali akong nag-isip at inalala ang bawat tagpo sa kwento. Kakaiba ang nabasa ko ngayon, tila ba nasa loob talaga ako ng kwento dahil sa ganda ng pagkasusulat.

I nodded my head. "Opo, may mga salita nga lang na hindi ako gaanong pamilyar kaya kinailangan ko pang hanapin sa diksyunaryo. But I enjoyed the story. It has amazing descriptions and a great plot twist.” Mababakas ang tuwa sa boses ko habang nagsasalita.

My mother chuckled and she put a soft kiss on my temple.  

"I'm glad that you enjoyed it. Sa susunod ay bibilhan kita ulit ng libro sa oras ka matapos mo 'yan, maraming libro sa bayan—" Pinutol ko ang sasabihin ng aking ina. 

Nag-aalala ako na baka maubos ang pera namin dahil sa pagbili niya ng mga libro ko. 

"Ma? Hindi n'yo naman po kailangan bilhan ako lagi." My eyes fell on my glass of milk. "Alam ko po na sakto lang ang pera natin sa pagkain kaya ayos lang po sa ‘kin kahit 'di niyo ako mabilhan ng libro." Inangat ko ang aking  tingin at ngumiti. "Pwede ko pa naman po basahin ulit ito..." 

Kita ko ang pamamasa ng mga mata ng aking inay, ngunit agad niyang pinigilan ang mga luha bago pa ito bumagsak mula sa mga mata.  

Alam ko at hindi ako bulag sa hirap ng buhay namin. Kahit na pilit itinatago ng aking magulang na hirap na hirap sila, pero nakikita ko sa kanilang mga mata. They were smiling, but their eyes spoke otherwise. I always see the tiredness in their eyes and I felt guilty because I can’t do anything to help them. I am just… a girl with a disease.  I am useless.   

Sandaling katahimikan ang namutawi sa amin hanggang sa maubos ko ang aking gatas.  Bumaling ako kay mama at maya-maya ay nagbaba ulit ng tingin. Dalawang beses ko iyong nagawa hanggang sa mapansin niya iyon at nag-angat siya ng kilay.

Gusto ko talaga itong hilingin sa aking ina, pero natatakot ako. Takot ako sa kung ano ang magiging desisyon niya at kung sakaling papayag naman siya ay natatakot ako na baka maging mahal ang gastos. 

I opened my mouth to say something, but I just shut it and repeat it again. Sasabihin ko ba?  I am so nervous. Ilang beses ko na ito sinabi sa kaniya— alam ko na ang isasagot niya pero gusto ko pa rin subukan.

Maybe she changed her mind.

“May sasabihin ka?" My thin lips slightly pouted.  

"Alam ko po na hindi ka papayag..." My eyes fell on my finger and play with it.

"Depende... Ano ba ang gusto mo?"  

Kinagat ko ang aking pang ibabang labi. "Gusto ko pong mag aral—"

 

"No!" I startled.  

I sighed. 

"Ma, I just want to live like a normal teenage girl—" 

"You're normal, Shiro."  She uttered.

"But I don't feel like one!" I averted my eyes from her and they started to water. "This disease... makes me feel like I am cursed! Gusto ko rin po makasalamuha ng ibang tao... maliban sa inyo. "  

I heard her long sighed before she pat my head and kissed my temple. 

"Anak, soon you'll understand. Matulog ka na muna ngayon, bukas na tayo mag usap," sabi niya at lumabas ng kwarto.  

Gaya ng dati natulog ako na may dalang mabigat na damdamin sa dibdib. 

Kinabukasan, nagising ako dahil sa usapan at tawanan ng mga tao sa labas. Hindi pamilyar ang boses kaya dahil sa kuryosidad ay sumilip ako sa labas. Napuno ng galak ang mga mata ko ng makakita ng ibang tao. 

May isang bata na wari'y kasing edad ko at ang isang babae at lalaki na tila mga magulang niya. Masaya silang  nag-uusap ng pamilya ko habang nagtsa-tsaa. Dahil sa tuwa ay napagpasiyahan ko na lumabas sa aking kwarto. 

Ngunit hindi ko inaasahan ang magiging reaksyon ng ina ng babae. Sumigaw ito sa gulat habang nakaturo sa akin.

"H-halimaw! Isinumpa!" sigaw niya sa akin at punong-puno ng takot ang mata.  

Nilukob din ako ng takot dahil sa naging reaksyon niya. Gusto kong magpakain sa lupa dahil sa hiya at takot. 

"Mama, stop it!" usal ng anak niya.

Tumayo ang aking ina upang lumapit sa akin at itinabi sa kaniyang likuran. Napayuko ako dahil sa takot, nakaduro pa rin sa akin ang babae habang sumisigaw at takot na takot sa akin. I felt my heart twisted and I don’t know how to react. This is too much. I am a human, too and I have feelings just like the others. Why can’t they understand it?!

My mother tried to use her body as my shield just like she always do when I was a little.

"Hindi halimaw ang anak ko! Umalis na nga kayo! Umalis kayo sa pamamahay ko! " sigaw rin ni mama.  

Naiiyak na ako dahil sa nasaksihan ko. Bakit ganito? Kalilipat lang namin, pero may ganitong nangyari agad. We don’t deserve this kind of treatment! 

I clenched my fist as my eyes watered. 

Kasabay ng pagbagsak ng aking luha ay ang biglang pagdagundong ng kulog at kidlat at kasabay ang pagbuhos ng malakas na ulan.  

Nagkataon lang ba ang biglang pagkulog at kidlat? 

"Pasensiya na, pare... Aalis na kami. "  

"Biglang kumidlat at umulan samantalang ang ganda ng klima kanina! Sinabi ko na nga ba, totoo ang sinabi ng nakatatanda. Dumating na sa lugar natin ang pa—" 

"Mama, I said stop it!"  

"I'm sorry, we got to go..." the man said to my father.  

I bit my lower lip. Am I really a cursed child