Pustaka
Cari
Beranda / Romance / Bon Appetit / Bon Appetit CHAPTER 111

Share

Bon Appetit CHAPTER 111

Penulis: MIKS DELOSO
last update Terakhir Diperbarui: 2025-04-16 23:24:21

Huminga nang malalim si Fortuna, saka tumingin sa kanyang ina na punô ng luha ang mga mata.

"Ma... Wala po akong balak ipaalam kay John ang tungkol sa dinadala ko..."

Napapitlag si Jinky. Hindi siya agad nakasagot.

"Bakit, anak?" tanong niyang halos pabulong. "Wala ka bang balak sabihin sa kanya na magiging ama siya?"

Umiling si Fortuna, saka muling napahawak sa tiyan niyang bahagya nang umumbok.

"Ayaw ko na, Ma. Tutal... nabuo si baby sa kasakiman ko. Dahil sa sobrang pagmamahal ko kay John. Ginawa ko ang lahat para mapasakanya, kahit hindi ko na inisip kung tama ba o mali. Bunga ito ng mga pagkakamali ko—ng mga desisyong ginawa ko sa ngalan ng pag-ibig na hindi kailanman naging patas."

Napahigpit ang yakap ni Jinky sa anak. Ramdam niya ang bigat ng bawat salitang binitiwan nito. Ngunit tahimik lang siyang nakinig.

"Ma, sana... sana mailihim natin ‘to sa pamilya nila. Ayaw kong may makaalam, lalo na sina Tita Leona at Lola Irene. Baka maundlot pa ang paghihiwalay namin. Baka mas lalo
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci
Bab sebelumnya Bab selanjutnya

Bab terbaru

  • Bon Appetit   Bon Appetit CHAPTER 264

    Tahimik nilang tinahak ang pasilyo ng ospital. Naririnig ang mahinang kaluskos ng gulong ng wheelchair na itinutulak ng driver. Nakasunod si Leona, walang imik ngunit ramdam ang bigat ng damdamin ng anak. Hawak ni John ang maliit na bag sa kanyang kandungan, tila ba iyon na lang ang nagbibigay sa kanya ng lakas.Pagdating nila sa labas, sinalubong sila ng malamig na simoy ng hangin. Umalingawngaw ang mga yabag ng ibang dumadaang tao, may nagmamadali, may masayang nagkukwentuhan. Sa gitna ng lahat ng iyon, ramdam ni John na siya lang ang tila nakatigil, na ang mundo niya ay hindi umaayon sa mga oras na lumilipas.Binuksan ng driver ang pinto ng kotse. Maingat na inalalayan ni Leona ang anak niya papasok. Mabagal ang kilos ni John, pero sa bawat hakbang ay may halong pagtitiis at pagpipilit na bumangon. Umupo siya sa loob, dahan-dahang isinara ang pinto, at sumandal sa sandalan ng upuan.Pagkaupo ni Leona sa tabi niya, saka lamang bumuntong-hininga si John. Nakatitig siya sa labas ng bi

  • Bon Appetit   Bon Appetit CHAPTER 263

    Tahimik ang silid ng ospital. Sa isang sulok, nakaupo si John habang mahigpit na nakahawak sa kanyang cellphone. Parang iyon na lang ang tanging tulay niya papunta kina Fortuna at Alessia. Nangingilid ang mga luha sa kanyang mata habang nag-aabang ng tawag o mensahe.Bumukas ang pinto at pumasok si Leona, dala ang folder ng discharge papers. May pagod sa kanyang mga mata, ngunit nanatiling matatag ang kanyang tinig nang lumapit sa anak."Anak" wika ni Leona, puno ng pag-aalala, "huwag mong dibdibin masyado. Natural lang na inuuna niya si Alessia. Sanggol pa iyon at alam mo kung gaano kahalaga ang kalusugan ng bata. Hindi ibig sabihin nito na iniwasan ka niya."Napapikit si John, mariing huminga bago sumagot."Alam ko, Ma. Naiintindihan ko. Pero ang sakit. Discharge day ko ngayon, akala ko makikita ko sila. Akala ko ito na yung araw na magsisimula na kaming muli. Pero heto, ako lang mag-isa."Lumapit si Leona at hinaplos ang balikat ng anak. Marahan niya itong tinapik-tapik, parang pin

  • Bon Appetit   Bon Appetit CHAPTER 262

    Sa isang tahimik na silid ng ospital, nakaupo si John sa gilid ng kama, nakasuot ng malinis na damit matapos palitan ng nurse ang kanyang hospital gown. Discharge day na niya ngayon. Iyon dapat ang araw na inaasahan niyang makikita si Fortuna kasama si Alessia, at marahil ay magsisimula na silang mag-usap ng mas seryoso.Kanina pa siya restless. Panay ang tingin niya sa pintuan ng silid, umaasang bubukas ito anumang oras. Sa kanyang mga mata, may halong kaba at pananabik. Hindi niya alam kung darating nga ba si Fortuna, pero pinipilit niyang maniwala—dahil sinabi ni Tony na posible.Habang nakatingin siya sa wall clock, napahawak siya sa dibdib, pilit pinapakalma ang mabilis na tibok ng puso.John: (mahina, kausap ang sarili) "Basta makita ko lang sila... si Fortuna at si Alessia. Kahit saglit lang. Sana lang... sana dumating sila."Sa kabilang banda ng siyudad, nasa bahay naman si Fortuna, nakayuko sa ibabaw ng kuna ni Alessia. Mainit ang noo ng sanggol, at ramdam niya ang init ng ma

  • Bon Appetit   Bon Appetit CHAPTER 261

    Habang naglalakad si Fortuna at si Tony, dala-dala si Alessia, ang mga alalahanin ni Fortuna ay patuloy na sumasakal sa kanya. Ang bawat hakbang na iniisa-isa niya ay parang may bigat na dala. Sa bawat kanto, sa bawat sulok, sa bawat sulyap na kanyang tinatanaw, iniisip niya kung tama ba ang mga desisyon niya, kung ano ang dapat niyang gawin. Parang may kumakalabit na boses sa kanyang isipan na hindi umaatras, at yun ay ang lahat ng nangyari kay John—ang kanyang mga pagkakamali, ang mga pagkatalo, at ang mga pagsubok na humubog sa kanyang mga desisyon.Habang tinatanaw nila ang daan palabas ng ospital, biglang tumunog ang cellphone ni Fortuna. Nagpatuloy siya sa paglakad, ngunit ang tunog ng ringtone ay nagpatigil sa kanya, at agad niyang naramdaman ang kilig at kaba. Hindi na siya nagdalawang isip, alam niyang ang tawag na iyon ay mula kay John. Si Tony, na nakakita ng pag-aalangan sa mukha ng kapatid, mabilis na kinuha ang cellphone mula kay Fortuna.Tony: (mahinang tinig) "Bunso, s

  • Bon Appetit   Bon Appetit CHAPTER 260

    Maya-maya, bumukas ang pinto ng silid at lumabas si Amanda, ang kanyang hipag, bitbit si baby Alessia. Nakangiti itong lumapit sa kanila habang karga ang sanggol na nakasuot ng maliit na damit na kulay rosas. Tila maliit na anghel si Alessia, mahimbing ang paghinga at paminsan-minsan ay ngumunguya ng walang gatas.Agad na napangiti si Jack, ang kanilang ama, na nakaupo sa sala at abala kanina sa pagbabasa ng diyaryo. Tumayo ito at lumapit, parang batang nakakita ng laruan.“Aba!” masayang sambit ni Jack, sabay tingin sa kanyang apo. “Ang ganda talaga ng apo ko. Manang-mana sa akin!” biro nito, sabay tawa nang malakas.Napailing si Tony. “Tay, huwag n’yo ngang angkinin. Si Alessia, kamukha ng Mommy niya.”Ngunit agad sumabat si Rose, ang ina nila, sabay tapik sa braso ni Jack. “Naku, Tony, mali ka riyan. Manang-mana ‘yan sa lola niya. Tingnan mo ang hugis ng mata, kamukha ko ‘yan!”Nagkatawanan ang lahat, at si Fortuna, kahit kanina’y mabigat ang dibdib, ay hindi naiwasang ngumiti. Hin

  • Bon Appetit   Bon Appetit CHAPTER 259

    Pagkatapos ng ilang minuto ng kwentuhan at kulitan sa loob ng silid, tumayo na si Fortuna. Ramdam niya ang mga matang nakatingin sa kanya—si John na may bahagyang lungkot sa mga mata, si Madam Irene na parang ayaw siyang paalisin, at si Leona na nakangiti pero halatang may inaasahan pa rin mula sa kanya. Huminga nang malalim si Fortuna bago nagsalita.“Magpapaalam na po ako,” mahinahong saad niya, sabay tingin kay John. “May aasikasuhin pa ako sa bahay.”Agad bumuntong-hininga si John, halos parang bata na biglang naiwanan. “Fortuna…” tawag niya, mahina pero puno ng pagmamakaawa. “Bukas kasi, discharge ko na. Sana… sana andiyan ka.”Saglit na natigilan si Fortuna. Ang titig ni John, halos sumisid sa puso niya, pinapaalala ang mga panahong sabay silang kumakapit sa isa’t isa bago nagbago ang lahat. Gusto niyang sabihin ang totoo—na gusto niyang dumating, na gusto niyang makita kung paano siya uuwi at alagaan kahit sa maliit na paraan. Pero naroon ang bigat ng realidad: si Alessia, ang

Bab Lainnya

Anda juga akan menyukai

Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status