Muling nagsalita si Señora, ang boses niya’y puno ng kabiguan at takot. “Hindi ko kayang ipaliwanag kung bakit ko ginawa lahat ng iyon. Nagmamagaling ako, at sa kabila ng lahat ng kasinungalingan, naiwan ko si John at sinira ko ang buhay natin. Huwag mong gawing dahilan ang galit para magpatuloy sa mga pagkakamali ko.”Sa wakas, nagsalita si Fortuna. “Hindi ko alam kung paano ko matatanggap ang mga salitang iyon, Señora. Sobrang sakit… Sobrang sakit ng ginawa mo sa akin, sa pamilya ko, at kay John.” Ang tinig ni Fortuna ay nanginginig, puno ng galit at sakit.“Hindi ko kayang magpatawad ngayon,” dagdag ni Fortuna. “Hindi ko alam kung mabubura ko ang sakit na dala mo, pero mabuti naisipan mo ang pagkakamali mo. Sa ngayon, patawarin mo ako, hindi ko pa kaya..."“Ang kapal naman ng mukha mo, Señora, at bumalik ka pa dito!” sigaw ni Rose, ang ina ni Fortuna, habang ang mga mata niya’y naglalaman ng poot na hindi kayang itago. “Ano ba ang gusto mong mangyari? Hindi ka ba masaya na nagkawat
Habang naglalakad sila palabas ng bahay ng mga Tan, ang mga hakbang ni Señora ay mabigat, puno ng pag-aalinlangan. Ang bawat sandali ay tila tumatagal, at ang mga mata niya'y puno ng mga luhang pilit niyang pinipigilan. Ang pusong naglalaman ng kabiguan, pagsisisi, at takot ay tila lumalabo sa bawat hakbang na tinatahak niya. Si Marco, na nakasunod sa kanya, ay tahimik lamang, ngunit ang mga mata niya'y nagsasalita ng kabigatan ng sitwasyon. Para bang ang lahat ng nangyari, ang mga pagkatalo, ang mga pagkakamali, ay nagdulot ng isang sugatang mundong naguguluhan sa kanilang harapan.“Alam ko na hindi niyo po ako mapapatawad ngayon, lalo na si John,” malungkot na sabi ni Señora, ang tinig niya'y puno ng kabiguan at pagsisisi. Ang mga salita ay malutong sa kanyang bibig, tila isang bigat na hindi kayang itago. “Huwag ka mag-alala, hindi ko na kayo guguluhin pa. Salamat sa lahat ng pagkakataon, kahit na hindi ko kayang itama ang lahat ng ginawa ko.”Bumuntong hininga si Marco at hinawaka
Habang nagsasalita si Madam Irene, ang boses niya ay may kabigatan, puno ng sakit at pagnanasa na sana'y magbago ang lahat. Si Señora, na nakatayo pa rin sa gitna ng sala, ay hindi kayang tumingin kay Madam Irene. Ang bawat salita ni Madam Irene ay tila isang palaso na tumama sa kanyang puso, bawat hating linya ng pagnanais ng pagbabalik-loob ay nagsisilbing malupit na paalala ng mga pagkakamali niya.“Sinaktan mo kami, Señora,” muling sinabi ni Madam Irene, ang tinig ay kalmado ngunit ang pusong nasaktan ay halos magtataglay ng isang malupit na kabigatan. “Sinaktan mo si John, pati na kami ni Leona, lalo na si Fortuna. Hindi mo na kayang buuin ang mga sugat na idinulot mo, hindi mo kayang itama ang lahat ng ito.”Tahimik na umiling si Señora. Ang bawat salitang ipinapahayag ni Madam Irene ay nagsisilbing hamon sa kanyang konsensya. Hindi na niya kayang pagtakpan ang mga kasalanan niyang siyang nagdulot ng lahat ng pighati sa mga tao na minahal niya.“Hindi ko kayang ibalik ang lahat
Pagpasok nila Marco at Señora sa bahay ng mga Tan, ang hangin ay tila napakabigat. Ang bawat hakbang nila ay bumabagsak na parang ang bawat segundo ay isang taon ng pagkatalo. Si Leona ay nakatayo sa harap, ang mga mata niya ay naglalagablab ng galit. Nakikita ni Señora ang poot na hindi na kayang itago, at ang sakit na dulot ng mga kasinungalingang nagpalasakit sa pamilya.Si John, na tahimik lang, ay tumayo sa tabi ni Madam Irene, ang kanyang lola, na may mga mata ng isang tao na matagal nang nakatanaw sa kaharian ng pighati at pagkawala. Ang mga mata ni John ay puno ng lungkot, hindi dahil sa galit, kundi dahil sa pagdududa sa kanyang puso dahil sa mga pagkakamali, at sa mga kabiguan na naganap.“Ang kapal naman ng mukha mo, Señora, at bumalik ka pa dito!” ang sigaw ni Leona. Ang boses ni Leona ay puno ng poot. “Ano na naman kasinungalingan ang sasabihin mo? Ano pa bang dahilan mo at nagbalik ka dito?”Sa mga salitang iyon, naramdaman ni Señora ang bigat sa kanyang dibdib. Hindi na
Si Marco ay tumigil sandali sa pagtanaw sa pinto, ang mga mata'y naglalaman ng kalungkutan at galit. Minsan, ang mga pagkakataon ay hindi nangyayari tulad ng inaasahan natin. Ang mga pangarap ay madalas na napupunta sa alapaap, na parang mga bula na unti-unting nawawala. Pero hindi siya titigil, hindi siya susuko. Para kay Alessia, para sa anak nilang dalawa, at para na rin sa huling pagkakataon na maaaring magbukas ang pinto ng pag-asa.“Kung hindi man, patuloy akong maghihintay para sa huling pagkakataon,” bulong niya sa kanyang sarili, ang tinig ay puno ng pananabik at pagnanais. Hindi na siya babalik sa nakaraan, pero hindi rin niya magagampanan ang lahat ng responsibilidad na ito mag-isa.Si Señora ay tahimik na nanatili sa kabila ng lahat ng sinabi ni Marco. Ang kanyang isipan ay puno ng magkasalungat na damdamin. Gusto niyang maging matatag, ngunit ang mga pagkakamali ay patuloy na bumabagabag sa kanya. Kung sa tingin niya'y napagod na siya, ito ay dahil hindi niya kayang tiisi
Sa loob ng isang malamlam na silid, nagtagpo ang dalawang magkaibang mundo si Marco at si Señora. Ang mga mata ni Señora ay malungkot, puno ng panghihinayang, habang si Marco, na matigas ang mukha, ay naglalakad sa paligid ng silid, hindi alam kung paano simulan ang usapan.“Marco…” mahinang nagsalita si Señora, ang tinig niya'y puno ng kalungkutan at panghihinayang. “Hindi ko na kayang magtago pa. Lahat ng mga kasinungalingan ko… napag-isipan ko na... hindi ko na kayang magpanggap na ang lahat ay okay.”Tumingin si Marco sa kanya, ang mga mata’y naglalaman ng sama ng loob, ngunit may kalakip na malasakit. “Hindi ka ba nahihiya, Señora?” tanong niya, ang tinig ay matalim. “Ginamit mo pa ako para sa mga plano mo, para sa mga interes mo, para sa iyong sariling kagustuhan. Ginamit mo ang lahat ng tao, pati ako. Tapos ngayon, nagsisisi ka?”“Hindi ko alam kung anong nangyari,” sagot ni Señora, ang kanyang boses ay malalim sa kalungkutan. “Minsan hindi ko na alam kung bakit ko ginawa ang l