Samantala sa bahay ng mga Han sa Long Beach, nag-uusap ang mag-anak at tinanong ni Rose ang kanyang anak na si Fortuna, " Anak, ayaw mo pa ring patawarin si John alang-alang kay Baby Alessia? Malapit na siyang mag-6 na buwan." " Ma, hindi ko makita ang sarili ko na mapatawad siya. Andito pa rin ang sakit na dulot ng pagbalewala niya sa akin. Ngayon, okay na ako, Ma, na wala siya. Ginulo niya ulit ang isipan at damdamin ko . "Tahimik na nakikinig si Rose, ang mga mata niya’y puno ng kalungkutan. Si Fortuna, na nakaupo sa sopa, ay hindi maiwasang mag-isip ng mga saloobin na bumabagabag sa kanya. Ang sakit na dulot ni John, at ang mga alaala ng mga pagkatalo at paghihirap na kanilang pinagdaanan, ay patuloy na umuukit sa kanyang puso. Hindi niya alam kung paano ito mapapagaan, o kung paano siya makakapagpatawad."Fortuna, anak," sabi ni Rose, ang tinig niya’y malambot ngunit puno ng pag-unawa. "Alam ko ang sakit na nararamdaman mo. Hindi mo kailangang madaliin ang pagpapatawad kay John
Ngunit sa kabila ng lahat ng pangako at resolusyon, nararamdaman pa rin ni John ang kabiguan na sumisiksik sa kanyang puso. Gabi-gabi siyang nakatagilid sa kama, iniisip ang mga salitang binitiwan ni Fortuna at kung paano ang mga ito'y patuloy na humahabol sa kanya, ang mga sakit na dulot ng mga pagkatalo. Hindi siya makatulog nang maayos, at sa bawat paghikbi ng kanyang anak na si Alessia, muling nararamdaman niya ang pagkatalo.“I’ll keep fighting,” John whispered to himself. “Hindi ko kayang mawalan ng pagkakataon. Hindi ko kayang mag-give up sa kanya, at lalo na sa anak namin.”Si Luigi, na nakaupo sa tabi ng mesa habang sinusuri ang ilang papeles, ay nagbigay ng isang matalim na tingin kay John. "John, alam kong mahirap. Hindi ko alam ang lahat ng nangyari sa pagitan ninyo ni Fortuna, pero alam ko rin na ang bawat hakbang na gagawin mo ngayon ay magbubukas ng bagong pagkakataon. Pero kung magmamadali ka, baka matapilok ka. Maghintay ka, anak. Bigyan mo siya ng oras."Ang mga sali
Pagdating ni John sa Tan Mansion, dama niyang lahat ng mata ay nakatutok sa kanya. Ang malamlam na liwanag ng chandelier sa malaking sala ay nagbigay ng malamlam na atmospera, at ang mga kahoy na kasangkapan ay tila nagiging saksi sa mga tensyonadong sandali. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, ang pinakamabigat na pasanin ni John ay hindi ang hitsura ng bahay, kundi ang kung paano siya tatanggapin ng kanyang pamilya.Si Madam Irene, ang matriarkang matalim ang mga mata, ay agad na lumapit kay John nang makita siyang pumasok sa sala. “John, anak, anong balita? Kumusta si Fortuna? Nagkabalikan na ba kayo?” Ang boses ni Madam Irene ay puno ng pag-asa, ngunit may kabuntot na alinlangan. Hindi siya makapaghintay na marinig mula kay John kung gaano na kalayo ang kanilang mga hakbang.Si Luigi, ang ama ni John, na palaging kalmado ngunit may matinding pananaw sa buhay, ay nakaupo sa isang malaking upuan. Tinitingnan si John ng may mga mata ng isang ama na laging naghahanap ng kasiguraduhan, n
KINABUKASANMaaga pa lang ay gising na si Rose, tahimik na naghahanda ng almusal. Sa bawat paghahalo ng lutong itlog at pritong tuyo, tila isang pangkaraniwang umaga pero hindi sa kanilang tahanan. Ang hangin ng dis-oras na ito ay may kabigatan na nagsasabing may mga pusong naglalaban, at mga tanong na hindi pa nasasagot.Si John ay nakahandusay sa sofa, suot pa rin ang tuyong t-shirt ni Tony, at ang mukha’y puno ng pagod at pasakit. May mga kalat-kalat na ulap sa ilalim ng kanyang mata, hindi malamang dahil sa pagkuyat o sa bigat ng damdamin na binabalikat niya.Nagising si Fortuna mula sa kanyang mga alaala ng mga nakaraang gabi. Hinaplos niya ang kanyang mata habang dumaan siya sa pintuan, naguguluhan sa nararamdaman. Ang kanyang mga mata’y nagtaglay ng kalungkutan, ngunit hindi siya tumingin kay John. Hindi pa siya handa.Narinig niyang nagsalita si John, ang kanyang boses ay mahina at puno ng panghihina. "Good morning ho, tita."Nag-angat ng mata si Rose at ngumiti, tila may kabu
Bumuhos ang ulan na tila sinasalamin ang bigat ng damdaming namamagitan sa mga pusong sugatan. Ang bawat patak nito’y tila martilyong tumatama sa puso ni Fortuna habang nakatanaw siya sa bintana, pinagmamasdan ang lalaking minsan niyang minahal — si John. Basang-basa ito, hawak ang isang bungkos ng bulaklak at isang basket ng prutas, nanginginig sa lamig, ngunit ang mga mata’y puno ng pagsusumamo.“Fortuna, anak,” ani Rose, ang ina ni Fortuna at Tony, habang tinititigan si John sa labas. “Kawawa naman si John. Papasukin mo na. Ang lakas ng ulan, tingnan mo—basang-basa na siya. Di ka ba naaawa?”Mariin ang sagot ni Fortuna, hindi man niya kayang itago ang kirot sa kanyang dibdib. “Ma, hayaan mo siya. Kulang pa ‘yan sa sakit na binigay niya sa akin. Binawi niya lahat ng tiwala ko, Ma. Binalewala niya ‘yung pagmamahal na buong-buo kong inalay. Hindi ko naman siya pinilit na pumunta rito.”Tahimik si Tony, ngunit halatang galit. Sa kanyang mga mata ay mababanaag ang pagkasuklam.“Ma,” sin
Samantala, si John, kahit bumabagyo, ay dinalaw pa rin si Fortuna, dala-dala ang mga bulaklak at prutas. Ayaw sanang papasukin ni Fortuna at Kuya Tony ito, pero naawa si Rose, ang ina nina Fortuna at Tony. "Fortuna, anak, kawawa naman si John sa labas; papasukin mo naman! Ang lakas ng ulan, tingnan mo, basang-basa na siya. Di ka ba naawa?" mariin na sabi ni Fortuna. "Ma, hayaan mo siya; kulang pa yan sa sakit na binigay niya sa akin sa pagbabalewala ng pagmamahal ko. Hindi ko naman sinabi na pumunta siya," galit na sabi ni Fortuna habang nakatingin sa labas ng bintana na medyo nakukunsensiya. "Ma, hayaan mo, magdusa ang lalaking yan; sinaktan ang kapatid ko," galit na sabi ni Tony. "Mga anak, kahit na kung magkasakit yan, tayo'y sisihin ng mga angkan ng Tan," saad ni Rose. "Tony, papasukin mo na." "Ma, hayaan mo na siya," pagpumilit ni Fortuna. "Di ko kayo pinalaki na maging masama sa kapwa; pagbuksan mo na, Tony," galit na sabi ni Rose.Si Tony ay tumingin kay Rose, tila nahirapan sa