Bon Appetit CHAPTER 259

Pagkatapos ng ilang minuto ng kwentuhan at kulitan sa loob ng silid, tumayo na si Fortuna. Ramdam niya ang mga matang nakatingin sa kanya—si John na may bahagyang lungkot sa mga mata, si Madam Irene na parang ayaw siyang paalisin, at si Leona na nakangiti pero halatang may inaasahan pa rin mula sa kanya. Huminga nang malalim si Fortuna bago nagsalita.

“Magpapaalam na po ako,” mahinahong saad niya, sabay tingin kay John. “May aasikasuhin pa ako sa bahay.”

Agad bumuntong-hininga si John, halos parang bata na biglang naiwanan. “Fortuna…” tawag niya, mahina pero puno ng pagmamakaawa. “Bukas kasi, discharge ko na. Sana… sana andiyan ka.”

Saglit na natigilan si Fortuna. Ang titig ni John, halos sumisid sa puso niya, pinapaalala ang mga panahong sabay silang kumakapit sa isa’t isa bago nagbago ang lahat. Gusto niyang sabihin ang totoo—na gusto niyang dumating, na gusto niyang makita kung paano siya uuwi at alagaan kahit sa maliit na paraan. Pero naroon ang bigat ng realidad: si Alessia, ang